Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-110/14-2/LK
z 6 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży usług na rzecz Spółek z Grupy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży usług na rzecz Spółek z Grupy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową, opodatkowaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Spółka jest zarejestrowanym polskim podatnikiem VAT czynnym.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności, dokonuje zakupu towarów i usług przeznaczonych do realizacji własnych celów gospodarczych. Dodatkowo, Spółka nabywa usługi, które służą nie tylko jej własnej działalności, ale także, w całości lub w części, przeznaczone są dla bezpośredniej korzyści podmiotu trzeciego - zasadniczo dla spółek z Grupy P.. Zakupy o charakterze „grupowym” dokonywane są ze względu na silniejszą pozycję negocjacyjną P. S.A., a co za tym idzie możliwość uzyskania oszczędności w skali całej Grupy P. oraz ze względu funkcję, jaką P. S.A. pełni w stosunku do pozostałych spółek z Grupy P., tj. zarządzania holdingiem.

Do usług nabywanych przez P. S.A. z przeznaczeniem, częściowym lub całościowym, dla bezpośredniej korzyści innych podmiotów z Grupy P. należą w szczególności: usługi szkoleniowe, hotelowe, promocji i reklamy, organizacji i udziału w targach, konferencjach, odczytach i inne o podobnym charakterze.

Zazwyczaj Spółka, nabywając określone usługi, występuje w relacji z ich dostawcą jako jedyny nabywca, odbiera usługę, otrzymuje od dostawcy fakturę VAT, reguluje powstałe zobowiązanie, a następnie, na podstawie porozumienia z danym podmiotem (lub podmiotami) z Grupy P., przenosi ciężar danej usługi (tzw. „refakturowanie”) na bezpośrednich jej beneficjentów. Wielkość obciążenia przypadająca na daną spółkę z Grupy P. jest uzależniona od oceny faktycznego udziału w uzyskiwanych korzyściach, tj. przyjmuje się uzasadniony klucz podziału, według którego dokonywane jest rozliczenie poniesionych przez Spółkę wydatków na poszczególnych beneficjentów usługi. Na tę okoliczność Spółka wystawia stosowną fakturę/faktury VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W przypadku, gdy Spółka przyjmuje od spółek z Grupy P. przedpłaty/zaliczki na poczet zakupu określonych usług, wystawione zostają także faktury VAT dokumentujące otrzymanie przedpłaty/zaliczki, zgodnie z aktualnymi regulacjami.

Biorąc pod uwagę fakt, iż pomiędzy wykonaniem usługi przez jej dostawcę na rzecz Wnioskodawcy i jej pierwotnym zafakturowaniem, a przeniesieniem kosztów (refakturowaniem) - po ich rozliczeniu - na inne podmioty będące bezpośrednimi beneficjentami tej usługi upływa trochę czasu (np. kilka tygodni lub miesięcy), Wnioskodawca ma wątpliwości co do terminu powstania u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w związku z dokonywaniem tzw. refakturowania usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, mając na uwadze treść przepisów art. 19 (od 1 stycznia 2014 r. art. 19a) oraz art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, słusznym jest podejście, iż w przypadku tzw. refakturowania usług, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług u podmiotu refakturującego (tj. przenoszącego ciężar nabytych uprzednio usług na bezpośrednich beneficjentów usługi) powstaje, co do zasady, z chwilą wykonania tej usługi przez dostawcę na rzecz podmiotu refakturującego („pierwotnego” nabywcy usługi)?

Zdaniem Wnioskodawcy: analiza treści przepisów art. 19 (od 1stycznia 2014 r. art. 19a) oraz art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że w przypadku tzw. refakturowania usług, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług u podmiotu refakturującego (tj. przenoszącego ciężar nabytych uprzednio usług na bezpośrednich beneficjentów usługi) powstaje, co do zasady, z chwilą wykonania tej usługi przez dostawcę na rzecz podmiotu refakturującego („pierwotnego” nabywcy usługi).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Przepisy prawa podatkowego nie posługują się formalnie pojęciem tzw. refakturowania, jednakże funkcjonuje ono w praktyce gospodarczej jako sposób dokumentowania odsprzedaży usług, które pierwotnie refakturujący nabył we własnym imieniu lecz na cudzą rzecz - lub ujmując to innymi słowy, które refakturujący nabył z zamysłem, iż będą one służyć również (albo całkowicie) innemu podmiotowi.

Wieloletnia praktyka nie jest oderwana od regulacji prawnych. Przepis art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT stanowi, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Przepis ten jest wiernym odzwierciedleniem regulacji zawartej w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006 r., 347.1 - dalej jako Dyrektywa).

Istota powyższych regulacji sprowadza się do tego, że podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, nie wykonuje samodzielnie usług, lecz „dostarcza” je we własnym imieniu ostatecznemu nabywcy, nabywszy je uprzednio od kogoś innego. Można więc powiedzieć, że mamy tu do czynienia z następującymi podmiotami: faktycznym wykonawcą usługi, fikcyjnym nabywcą usługi i fikcyjnym wykonawcą usługi w jednej osobie oraz faktycznym odbiorcą usługi. Art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT (podobnie jak art. 28 Dyrektywy) tworzy więc fikcję prawną, gdzie podmiot, który jedynie kupuje i odsprzedaje usługę, jest uważany za podmiot, który jest nabywcą tej usługi i zarazem świadczącym tę usługę. A zatem, podatnik, który nabywa usługę, a następnie ją odsprzedaje kontrahentowi będącemu ostatecznym beneficjentem tej usługi, uznawany jest, na potrzeby Ustawy o VAT (jak i Dyrektywy) za świadczącego tę usługę. To implikuje pewne obowiązki, m.in. dokumentowanie zdarzeń gospodarczych dla celów podatku od towarów i usług poprzez wystawienie faktury, a wcześniej poprzez ustalenie chwili powstania obowiązku podatkowego u nabywcy/świadczącego usługę (refakturującego).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 Ustawy o VAT (treść obowiązująca do 31 grudnia 2013 r.), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru i wykonania usługi, z zastrzeżeniami podanymi w tym przepisie. Natomiast treść ust. 4 wskazuje, że jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Pomijając szczególne momenty powstawania obowiązku podatkowego, o których mowa w art, 19 Ustawy o VAT, należy stwierdzić, że pierwszą i najważniejszą przesłanką do oceny powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług jest przesłanka dokonania (zaistnienia faktycznego) dostawy towarów lub wykonania usługi. Jeżeli podatnik ma obowiązek wystawienia faktury (a taka sytuacja zazwyczaj ma miejsce), to obowiązek podatkowy powstaje w chwilą jej wystawienia, o ile podatnik wystawił tę fakturę z zachowaniem ustawowego terminu.

Dodatkowo należy pamiętać, iż w przypadku otrzymania przez podatnika, przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi, części należności (np. przedpłatę, zaliczkę, zadatek itp.), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z kolei w świetle art. 19a ust. 1 Ustawy o VAT, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy jeszcze mocniej związany będzie właśnie z chwilą dokonania dostawy lub wykonania usługi, zaś ocena powstania obowiązku podatkowego na podstawie chwili wystawienia faktury, będzie należeć do nielicznych wyjątków. Co więcej, nawet fakt wystawienia faktury zgodnie z terminem wskazanym w art. 106i ust. 1 Ustawy o VAT (przepis obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r.) nie będzie miał wpływu, co do zasady - pomijając wyjątki wskazane w ustawie na powstanie obowiązku podatkowego w dniu jej wystawienia, lecz obowiązującą będzie nadal chwila wykonania usługi.

Ponieważ, jak wykazano powyżej, podmiot który nabywa usługę we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej (dla korzyści innego podmiotu niż on sam w części lub w całości) dla celów podatku od towarów i usług traktowany jest jak nabywca i zarazem wyświadczający tę usługę (tę samą usługę), należy przyjąć, że moment wykonania usługi na rzecz ostatecznego beneficjenta jest tożsamy z momentem wykonania usługi przez pierwotnego usługodawcę na rzecz podmiotu, który w dalszej kolejności będzie daną usługę odsprzedawał. Innymi słowy, chwila wykonania usługi dla jej nabywcy będącego jednocześnie wyświadczającym tę usługę to także chwila wykonania usługi przez nabywcę/świadczeniodawcę na rzecz podmiotu faktycznie i bezpośrednio korzystającego z tej usługi. Wyjątkiem od tej podstawowej zasady jest okoliczność, która wymaga potwierdzenia wykonania usługi przez wysławienie faktury (art. 19 ust. 4 Ustawy o VAT), gdzie może dojść do przesunięcia daty powstania obowiązku podatkowego do czasu wystawienia tzw. „refaktury” (de facto faktury dokumentującej wykonanie usługi), ale zasada ta obowiązywać będzie wyłącznie do dnia 31 grudnia 2013 r.

Zaprezentowane powyżej stanowisko znalazło potwierdzenie w argumentacji Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 25 października 2012 r. (sygn. akt I FSK 65/12). Sąd wskazał, że refakturowanie usług będzie miało, z punktu widzenia VAT, tożsame skutki co świadczenie usług. W konsekwencji podmiot refakturujący powinien zastosować do refakturowanego świadczenia zasady opodatkowania refakturowanych świadczeń czy to w zakresie stawki podatkowej, czy też terminu wystawienia faktury. Implikacją tego rozumowania jest przyjęcie, że również moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, należy ustalać tak jakby od początku refakturowana usługa była wyświadczana przez odsprzedającego, a więc na zasadach art. 19 ustawy o VAT dla poszczególnych świadczeń. A zatem, za moment wykonania usługi refakturowanej należy, zdaniem Sądu, przyjąć moment wykonania wszystkich działań i czynności składających się na refakturowaną usługę. Wyjątkiem od tej fundamentalnej zasady jest sytuacja, gdy ustawa wiąże z powstaniem obowiązku podatkowego obowiązek wystawienia faktury - wówczas obowiązek podatkowy przy refakturowaniu usług będzie powstawał z chwilą wystawienia tzw. „refaktury”, gdyż to ten właśnie dokument, zdaniem Sądu, potwierdza (w ramach fikcji prawnej przyjętej w art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT) wyświadczenie usługi przez refakturującego.

Zastrzec jednak należy, że od dnia 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego z chwilą wystawienia faktury (czy też tzw. „refaktury”) będzie należał do sytuacji wyjątkowych, które w omawianym stanie faktycznym nie będą mieć miejsca. Pozostanie zatem rozpoznawanie obowiązku podatkowego według przesłanki wykonania usługi, albo otrzymania całości lub części zapłaty w formie, o której mowa w art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z treści tego artykułu można wywieść, że przy odsprzedaży usług w rzeczywistości świadczona jest jedna usługa, jednak dla celów podatkowych należy przyjąć, że była ona wyświadczona dwa razy (była przedmiotem dwóch odrębnych transakcji). Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. A zatem, ten kto odsprzedaje usługę, jest uznawany za dokonującego sprzedaży w zakresie powstania obowiązku podatkowego i wystawiania faktur. Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze dotyczące podatku od towarów i usług nie zawierają szczególnych regulacji w zakresie powstania obowiązku podatkowego w przypadku odsprzedaży usług. W świetle powyższego, wobec braku specyficznych przepisów określających zasady ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do ww. czynności, zastosowanie znajdą przepisy dotyczące obowiązku podatkowego, określone w art. 19 w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. i art. 19a ustawy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o VAT w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Ponadto dla różnego rodzaju usług ustawodawca określił obowiązek podatkowy w sposób szczególny (art. 19 ust. 13 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika że Spółka, w ramach prowadzonej działalności, dokonuje zakupu towarów i usług przeznaczonych do realizacji własnych celów gospodarczych. Dodatkowo, Spółka nabywa usługi, które służą nie tylko jej własnej działalności, ale także, w całości lub w części, przeznaczone są dla bezpośredniej korzyści podmiotu trzeciego - zasadniczo dla spółek z Grupy. Do usług nabywanych przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem, częściowym lub całościowym, dla bezpośredniej korzyści innych podmiotów z Grupy należą w szczególności: usługi szkoleniowe, hotelowe, promocji i reklamy, organizacji i udziału w targach, konferencjach, odczytach i inne o podobnym charakterze. Zazwyczaj Spółka, nabywając określone usługi, występuje w relacji z ich dostawcą jako jedyny nabywca, odbiera usługę, otrzymuje od dostawcy fakturę VAT, reguluje powstałe zobowiązanie, a następnie, na podstawie porozumienia z danym podmiotem (lub podmiotami) z Grupy, przenosi ciężar danej usługi (tzw. „refakturowanie”) na bezpośrednich jej beneficjentów. W związku z tym Spółka wystawia stosowną fakturę/faktury VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z odsprzedażą nabytych usług.

Mając na uwadze stan prawny i okoliczności niniejszej sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku odsprzedaży przez Spółkę usług, których dostawa powinna być udokumentowana fakturą, momentem powstania obowiązku podatkowego jest chwila wystawienia faktury przez Spółkę, nie później jednak niż 7 dni od dnia wykonania usługi tj. od dnia jej odsprzedaży. Jednakże w przypadku gdy płatność za te usługi następuje w formie przewidzianej art. 19 ust. 11 ustawy, (np. w formie zaliczki) obowiązek podatkowy następuje wówczas z chwilą otrzymania tej płatności w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Zatem stanowisko w zakresie określenia obowiązku podatkowego w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do momentu powstania obowiązku podatkowego w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. z tytułu odsprzedaży usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek z Grupy stwierdzić należy: zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, przepisy ustawy obowiązujące od 1 stycznia 2014 r. nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku odsprzedaży wymienionych przez Wnioskodawcę usług (szkoleniowe, hotelowe, promocji i reklamy, organizacji i udziału w targach, konferencjach, odczytach i inne o podobnym charakterze). Wobec tego obowiązek podatkowy z tytułu odsprzedaży tych usług na rzecz Spółek z Grupy powstanie co do zasady z chwilą ich wykonania (należy wskazać że w tym przypadku moment wykonania usługi na rzecz ostatecznego beneficjenta jest tożsamy z momentem wykonania usługi przez pierwotnego usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy, który w dalszej kolejności będzie daną usługę odsprzedawał). Jednak w sytuacji gdy Wnioskodawca otrzyma przed wykonaniem usługi część należności o której mowa w art. 19 ust. 8 ustawy wówczas obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.