Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-210/14-2/HW
z 10 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2014 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 10 marca 2014 r., data wpływu do BKIP w Lesznie 12 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury w związku z przeniesieniem własności gruntu w zamian za odszkodowanie (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury w związku z przeniesieniem własności gruntu w zamian za odszkodowanie (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od wielu lat, w ramach firmy pn. (…) z siedzibą w (…), Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na kupnie i sprzedaży we własnym imieniu nieruchomości. Od początku działalności (jeszcze w latach 90-tych) Zainteresowany jest podatnikiem VAT. W roku 2005 kupił nieruchomość w (…) Wnioskodawca nabył ją na podstawie faktury VAT od Spółki z o.o. (…)

Decyzją z dnia 27 sierpnia 2007 r. Burmistrz (…) zatwierdził podział tej nieruchomości na działki. Decyzja ta stanowiła, że działka nr 14/7 została przeznaczona na drogę publiczną i w związku z tym jej własność została przeniesiona na Gminę (…) z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna.

Trzy inne działki Wnioskodawca sprzedał później na podstawie faktur VAT.

Wnioskiem z dnia 23 lipca 2010 r. Wnioskodawca wystąpił do Gminy (…) o uzgodnienie wysokości odszkodowania za działkę przewłaszczoną przez Burmistrza. Negocjacje nie przyniosły rezultatu. Gmina nie zaakceptowała zaproponowanego przez Zainteresowanego odszkodowania, a Wnioskodawca nie przyjął propozycji Gminy. W tej sytuacji wystąpił do Gminy o sprzedaż na Jego rzecz porównywalnej działki z zasobów Gminy z zamiarem pokrycia ceny kupna tej działki wartością odszkodowania. Jest to propozycja, którą Gmina uważa za możliwą do realizacji. Zaoferowała więc działkę odpowiadającą wielkością i wartością działce przewłaszczonej. W przybliżeniu ta wartość wynosi netto około 65.540 zł.

Gmina jednak zażądała opłacenia przez Wnioskodawcę gotówką dodatkowo podatku VAT od takiej transakcji. Tymczasem z momentem, w którym Strony dojdą do porozumienia (cały czas jednak go nie osiągnęły) Zainteresowany będzie musiał wystawić fakturę VAT za przewłaszczoną działkę. Ponieważ Zainteresowany jest podatnikiem VAT, Jego faktura będzie również zawierała VAT. Podatki VAT w tym przypadku się wzajemnie zniosą.

Gmina odliczy VAT zawarty w fakturze Wnioskodawcy, a Zainteresowany w fakturze Gminy.

Gmina ma jednak wątpliwości co do zasadności wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT w szczególności ze względu na to, że od daty przewłaszczenia minęło więcej niż 5 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji uzasadnione będzie wystawienie przez Wnioskodawcę faktury VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma wątpliwości, że obowiązek wystawienia faktury VAT ciąży na Zainteresowanym dopiero od momentu, w którym zostanie ustalona wysokość odszkodowania. Tak więc po jego ostatecznym ustaleniu z Gminą, Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, którą Gmina musi zapłacić. Jeżeli więc w tym samym momencie Gmina sprzeda Zainteresowanemu działkę ze swoich zasobów na podstawie własnej faktury VAT.

Swoje stanowisko Wnioskodawca opiera na stanowisku NSA w sprawie sygn. akt I FSK 1116/10. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał sprawę, w której spółka wystąpiła o interpretację dotyczącą VAT od odszkodowania za przejęcie nieruchomości przez jednostkę samorządu. Spółka była właścicielem kilku działek, które zostały przejęte przez Gminę w związku z budową drogi. W ocenie Spółki przy takiej transakcji obowiązek w VAT powstanie w dacie przyznania odszkodowania w formie pieniężnej, bądź w formie nieruchomości zamiennej. Minister finansów uznał jednak, że obowiązek podatkowy powstanie w miesiącu wystawienia faktury. Natomiast, gdy faktura nie została wystawiona w tym terminie, to obowiązek podatkowy powstanie w miesiącu, w którym przypada siódmy dzień od dnia wydania nieruchomości.

Interpretacja została zaskarżona do Sądu i ostatecznie trafiła przed NSA, który przyznał rację Spółce. Sędzia (…), przypomniała, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie jest dostawą towarów. Sąd nie zgodził się jednak z organem podatkowym, że nawet jeśli nie jest znana wysokość odszkodowania, a własność działek została już przeniesiona na rzecz Gminy, to obowiązek podatkowy zawsze powstaje z chwilą wystawienia faktury. Rację miała Spółka – obowiązek podatkowy powstaje w dniu faktycznego otrzymania odszkodowania Wyrok jest prawomocny.

Podobne stanowisko w innej sprawie:

Przed 1 stycznia 2010 r. w razie przejęcia gruntów przez gminę pod budowę drogi publicznej obowiązek podatkowy powstawał z chwilą, gdy decyzja ustalająca wysokość odszkodowania stała się ostateczna bądź, gdy strony zawarły porozumienie co do jego wysokości.

Tak wynika z wyroku WSA w Łodzi z dnia 19 grudnia 2011 r. (I SA/Łd 1460/11, I SA/Łd 1461/11).

Skarżąca Spółka Akcyjna, będąca właścicielem nieruchomości gruntowej, podzieliła ją na działki przeznaczone do zagospodarowania przez Inwestorów. Na mocy art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami Gmina, na terenie której położona była nieruchomość, przejęła część działek, ponieważ zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miała zostać na nich wybudowana droga publiczna. W zamian Spółce przysługiwało stosowne odszkodowanie.

We wniosku o interpretację przepisów podatkowych pytała ona, kiedy powstanie obowiązek podatkowy w VAT z tytułu przeniesienia własności wspomnianych działek na rzecz Gminy. W jej opinii powstanie on z chwilą faktycznego otrzymania odszkodowania, nie później niż z chwilą ustalenia jego wysokości lub z upływem terminu, w którym decyzja ustalająca odszkodowanie staje się ostateczna.

Organ podatkowy uznał takie stanowisko za nieprawidłowe. Powołał się na art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym, jeżeli dostawa towaru powinna być udokumentowana fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż po 7. dniach, licząc od daty wydania towaru.

Sąd uchylił interpretację, uznając, że w tej sprawie do odpłatnej dostawy towarów doszło dopiero wtedy, kiedy mocą ostatecznej decyzji właściwego organu Gminy została ustalona wysokość odszkodowania za zajęcie działek gruntowych przejętych pod budowę drogi. Obowiązek podatkowy powstał zatem z chwilą, z którą decyzja ustalająca wysokość odszkodowania stała się ostateczna bądź strony zawarły porozumienie co do wysokości odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

Z przywołanego powyżej przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, ze z przytoczonych przepisów nie wynika jednak, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną – zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Zatem wynagrodzenie musi mieć konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 518), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

W myśl art. 128 ust. 1 ww. ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Zgodnie z art. 131 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami w ramach odszkodowania właścicielowi wywłaszczonej nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.

W świetle art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 687), wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Na podstawie art. 11f ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Na tle powyższego należy uznać, że w przypadku realizacji inwestycji drogowych w trybie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana na podstawie art. 11a tej ustawy zastępuje decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, o której mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Należy przy tym mieć na uwadze przepis art. 11i ust. 2 ustawy, który stanowi, że w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych;
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

‒ z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Na mocy art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Na podstawie art. 12 ust. 4a cyt. ustawy, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Decyzję ww. wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b powołanej ustawy).

W oparciu o art. 12 ust. 5 ww. ustawy, do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że zbywając nieruchomość Wnioskodawca dokonuje przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej prawa własności towaru w zamian za odszkodowanie. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Powyższa regulacja odnosi się również do sytuacji opisanej we wniosku, tzn. przeniesienia prawa własności nieruchomości w zamian za odszkodowanie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie regulacje prawne stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, tj. w chwili otrzymania w całości lub części odszkodowania z tytułu przeniesienia prawa własności opisanej we wniosku nieruchomości należącej do Wnioskodawcy na rzecz Gminy.

Końcowo należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 106i ust. 1 ustawy).

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in na kupnie i sprzedaży we własnym imieniu nieruchomości. Od początku działalności (jeszcze w latach 90-tych ) Zainteresowany jest podatnikiem VAT. W roku 2005 kupił nieruchomość w Jerzykowie Gmina (…). Wnioskodawca nabył ją na podstawie faktury VAT od spółki z o.o. Decyzją z dnia 27 sierpnia 2007 r. Burmistrz (…) zatwierdził podział tej nieruchomości na działki. Decyzja ta stanowiła, że działka nr 14/7 została przeznaczona na drogę publiczną i w związku z tym jej własność została przeniesiona na Gminę (…) a z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna. Trzy inne działki Wnioskodawca sprzedał później na podstawie faktur VAT. Wnioskiem z dnia 23 lipca 2010 r. Wnioskodawca wystąpił do Gminy o uzgodnienie wysokości odszkodowania za działkę przewłaszczoną przez Burmistrza. Negocjacje nie przyniosły rezultatu. Gmina niezaakceptowała zaproponowanego przez Zainteresowanego odszkodowania, a Wnioskodawca nie przyjął propozycji Gminy. W tej sytuacji wystąpił do Gminy o sprzedaż na Jego rzecz porównywalnej działki z zasobów Gminy z zamiarem pokrycia ceny kupna tej działki wartością odszkodowania. Jest to propozycja, którą Gmina uważa za możliwą do realizacji. Zaoferowała więc działkę odpowiadającą wielkością i wartością działce przewłaszczonej. W przybliżeniu ta wartość wynosi netto około 65.540 zł.

Z momentem, w którym Strony dojdą do porozumienia (cały czas jednak go nie osiągnęły) Zainteresowany będzie musiał wystawić fakturę VAT za przewłaszczoną działkę. Ponieważ Zainteresowany jest podatnikiem VAT, Jego faktura będzie również zawierała VAT.

Gmina ma jednak wątpliwości co do zasadności wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT w szczególności ze względu na to, że od daty przewłaszczenia minęło więcej niż 5 lat.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w opisanej sytuacji uzasadnione będzie wystawienie przez Zainteresowanego faktury VAT w związku z otrzymanym odszkodowaniem w postaci gruntu.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której w ramach odszkodowania właścicielowi wywłaszczonej nieruchomości będzie przyznana nieruchomość zamienna.

Zatem Wnioskodawca, właściciel wywłaszczonej działki w opisanej sytuacji dokona przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel w stosunku do tej nieruchomości.

Czynność przekazania działki w zamian za odszkodowanie, przy założeniu, że dokonywana jest przed podmiot działający w charakterze podatnika, spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów gdyż wykonywana jest za wynagrodzeniem. Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. W odniesieniu do okoliczności opisanych we wniosku spełniony jest ten warunek, gdyż w zamian za wywłaszczoną nieruchomość Wnioskodawca – będący podatnikiem podatku od towarów i usług – otrzymuje nieruchomość zamienną. Występuje zatem bezpośredni związek między daną czynnością przekazania działki przez właściciela a odszkodowaniem (nieruchomością zamienną).

Zatem czynność przeniesienia prawa własności działki przez „wywłaszczonego” w zamian za nieruchomość zamienną uznać należy za odpłatną dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji Zainteresowany będzie zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej dostawę nieruchomości – działki nr 14/7, która decyzją z dnia 27 sierpnia 2007 r. została przeznaczona na drogę publiczną.

Należy również wskazać, że na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zatem przedawnienie zobowiązania podatkowego może wystąpić, jeśli samo zobowiązanie już powstało, np. z mocy prawa (np. zobowiązanie w podatku od towarów i usług), a którego termin płatności minął. Natomiast jak wskazano wyżej w rozpatrywanej sprawie nie powstał jeszcze obowiązek podatkowy, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury VAT. Natomiast w zakresie prawa do odliczenia podatku przez Gminę (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 10 czerwca 2014 r. nr ILPP1/443-210/14-2/HW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.