2014.03.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-1082/13/KK
z 18 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku złożonym w dniu 29 listopada 2013 r., uzupełnionym w dniu 5 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 5 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2011 r. Wnioskodawca przebywał około 150 dni oraz pracował na terenie Norwegii. Od początku 2011 r. do 4 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca pobierał w Norwegii zasiłek dla bezrobotnych tzw. postojowe (Dagpenger under permittering), w związku z tym przebywał na terenie tego kraju. Norweska państwowa służba pracy i dobrobytu - NAV, która zasiłek wypłaciła, odprowadziła również podatek do Norweskiej administracji podatkowej w wysokości 18.870 NOK. Dowodem jest deklaracja z urzędu norweskiego o wynagrodzeniach i zaliczkach za rok 2011 (odpowiednik polskiego PIT-11), w której wykazano ww. kwotę dochodu oraz zapłaconego podatku. Dla odpowiedniego zaszeregowania wypłat dotyczących pracownika w Norwegii na drukach deklaracji stosowane są odpowiednie kody. Składniki wynagrodzeń pracowniczych mają kod trzycyfrowy z jedynką jako pierwszą cyfrą ww. kodu. Przedmiotowe świadczenie zaszeregowane jest na tej deklaracji pod kodem 147. Stanowi zatem składnik wynagrodzenia. Z pracodawcą, który wysłał Wnioskodawcę na tymczasowy oraz przymusowy przestój podczas pracy, miał podpisaną umowę o pracę od dnia 8 września 2008 r. i przez cały okres pobierania zasiłku stosunek pracy trwał nieprzerwanie.

Od 1 grudnia 2011 r. Wnioskodawca podjął pracę dla S.I. A/S, na podstawie umowy o pracę, co również wiązało się z pobytem w Norwegii. Pomiędzy tymi okresami Wnioskodawca przebywał na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, nie osiągając żadnych dochodów.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, nie jest obywatelem Norwegii. W 2011 r. Wnioskodawca przebywał powyżej 183 dni na terenie Polski. Jego stałym miejscem zamieszkania w tym okresie była Rzeczpospolita Polska, natomiast w Norwegii był tymczasowo zameldowany, posiadał stały numer personalny oraz przebywał na terenie Norwegii około 150 dni. W 2011 r. ośrodkiem interesów życiowych ze względu na powiązania osobiste (żona, rodzina) oraz majątkowe (prowadzenie gospodarstwa domowego) Wnioskodawcy była Polska. Natomiast ośrodkiem interesów życiowych ze względu na osiągane dochody (świadczenia społeczne, stosunek pracy, zobowiązania podatkowe) – Norwegia. W związku z wykonywaniem pracy od 2008 r. posiadał również adres zamieszkania na terenie Norwegii. Oprócz dochodów uzyskanych w Norwegii w 2011 r. Wnioskodawca nie uzyskał w tym czasie żadnych dochodów w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osiągnięty dochód związany z tymczasowym i przymusowym przestojem podczas pracy (tzw. Permittering), od którego podatek został zapłacony w Norwegii, powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w całości i wyłącznie w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od dochodu uzyskanego z tytułu permitteringu, czyli tymczasowego i przymusowego przestoju podczas pracy powinien być zapłacony w Norwegii, tak jak miało to miejsce. Według Niego zastosowanie mają postanowienia umowy z dnia 24 maja 1977 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Królestwa Norweskiego o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r., Nr 27, poz. 157 z późn. zm.). Przedmiotowa umowa rozstrzyga, w którym z umawiających się państw opodatkowuje się dochody uzyskiwane między innymi przez osoby fizyczne z tytułu wynagrodzenia za pracę i w jaki sposób unika się podwójnego opodatkowania. Stosownie zatem do postanowień art. 15 ust. 1 tej umowy międzynarodowej z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest m. in. stosunek pracy. Przy czym za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1). Dochód w przedmiotowej sprawie, stanowi zasiłek dla bezrobotnych w czasie przestojów w pracy wypłacany przez norweską państwową służbę pracy i dobrobytu -NAV. Jak wynika z ogólnie dostępnych informacji, w tym znajdujących się na oficjalnej stronie internetowej NAV, zasiłek dla bezrobotnych otrzymywany w czasie przestojów w pracy (tzw. Permittering) jest szczególną formą zasiłku, opierającą się na regulacjach specjalnych w stosunku do ogólnie obowiązujących postanowień, dotyczących zasiłku dla bezrobotnych. Zasiłek dla bezrobotnych w przypadku tymczasowego zwolnienia pracownika przez pracodawcę ze świadczonej na jego rzecz pracy ma na celu zmniejszenie utraty dochodu pracownika z pracy i jest ograniczony do 52 tygodni na przestrzeni okresu 18 miesięcy. Przedmiotowy zasiłek oznacza bowiem z jednej strony czasowe zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy oraz z drugiej strony czasowe zwolnienie pracodawcy z obowiązku wypłaty wynagrodzenia. Jednakże, jak podkreśla Wnioskodawca, w tym okresie nie następuje formalne przerwanie stosunku pracy zawartego pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Przyjęte rozwiązanie powstało bowiem na bazie umowy zawartej pomiędzy norweskimi związkami zawodowymi (LO), a organizacją pracodawców (NHO), w celu zabezpieczenia zarówno interesów pracowników, jak i pracodawców w sytuacji, gdy brakuje pracy jedynie przez krótki czas. Pracodawca w okresie tzw. Permitteringu nie musi wypowiadać pracownikowi stosunku pracy, a pracownik po okresie krótkotrwałego przestoju w pracy ma zarówno prawo jak i obowiązek podjąć ponownie pracę. Mając zatem na uwadze powyższe, Wnioskodawca utrzymuje swoje stanowisko, że uzyskane przeze Niego świadczenie z tytułu tymczasowego przestoju w pracy, stanowi źródło dochodu ze stosunku pracy, bowiem na czas otrzymywanego zasiłku, zatrudnienie pomiędzy Nim a pracodawcą nie uległo rozwiązaniu. Jakkolwiek przedmiotowe świadczenie wypłacane było przez norweską państwową służbę pracy i dobrobytu - NAV, a nie pracodawcę, to jednak dochód ten nieprzerwanie związany był z zawartą uprzednio umową o pracę. A zatem, w opinii Wnioskodawcy, z tytułu wypłaconego w Norwegii zasiłku dla bezrobotnych, związanego z tymczasowym i przymusowym przestojem podczas pracy, zastosowanie ma art. 15 ust. 1 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w świetle którego dochody takie mogą być opodatkowane na terytorium Norwegii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899 z późn. zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” przedstawiona w powyższych uregulowaniach odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, od początku 2011 r. do 4 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca pobierał w Norwegii zasiłek dla bezrobotnych tzw. postojowe (Dagpenger under permittering), w związku z tym przebywał na terenie tego kraju. Od 1 grudnia 2011 r. Wnioskodawca podjął pracę dla S. l. A/S, na podstawie umowy o pracę, co również wiązało się z pobytem w Norwegii. Pomiędzy tymi okresami Wnioskodawca przebywał na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, nie osiągając żadnych dochodów.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej okoliczności (a w szczególności przebywanie w Polsce powyżej 183 dni, posiadanie w Polsce stałego miejsca zamieszkania oraz ośrodka interesów życiowych ze względu na powiązania osobiste (żona, rodzina) oraz majątkowe (prowadzenie gospodarstwa domowego) oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że w okresie otrzymywania w 2011 r. zasiłku dla bezrobotnych, tzw. postojowego, Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję podatkową) w Polsce. Oznacza to, że to w Polsce w okresie tym podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Wyjaśnić jednak należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z dnia 14 grudnia 1979 r.), nie ma zastosowania w kontekście powołanych we wniosku okoliczności, bowiem jak wspomniano powyżej, do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji.

W związku z tym wskazać należy, że w myśl art. 14 ust. 1 tej konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z treści zacytowanego przepisu wynika, że jego zakres przedmiotowy dotyczy tylko i wyłącznie dochodów otrzymywanych za pracę najemną, a więc związanych ze szczególnym rodzajem stosunku łączącego osobę uzyskującą dochód z osobą, która wypłaca dane świadczenie. Muszą być to świadczenia, które można określić jako wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia, a więc typowe formy, w których pracownik otrzymuje świadczenia od pracodawcy z tytułu zatrudnienia, a które związane są z wykonywaniem pracy na jego rzecz.

Odnosząc się do powyższego wyjaśnić należy, że świadczenie, o którym mowa we wniosku wypłacane jest w przypadku tymczasowego zwolnienia pracownika przez pracodawcę i ma na celu zmniejszenie utraty dochodu pracownika. Przy czym w omawianym przypadku tymczasowe zwolnienie oznacza zwolnienie pracodawcy z obowiązku płacowego, który normalnie spoczywa na nim zgodnie z umową o pracę. Rozwiązanie to ma natomiast na celu uniknięcie konieczności wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę w sytuacji, gdy brakuje jej jedynie przez krótszy okres.

Przedstawione okoliczności wskazują więc, że otrzymywany w 2011 r. przez Wnioskodawcę z norweskiego biura pracy zasiłek dla bezrobotnych (postojowe), nie może zostać uznany za wynagrodzenie za pracę, o którym mowa w art. 14 ust. 1 polsko – norweskiej konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Pozbawiony jest on bowiem cech takiego świadczenia, tzn. nie jest wypłacany przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę. Należy zakwalifikować go jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 tej konwencji. Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że otrzymany w 2011 r. przez Wnioskodawcę zasiłek dla bezrobotnych z Norwegii (postojowe), kwalifikowany jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, powinien podlegać opodatkowaniu w całości tylko w Polsce. W rezultacie podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym został otrzymany, łącznie z innymi dochodami osiągniętymi w tym samym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu według skali progresywnej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. na zasadach ogólnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin