Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-468/14/JG
z 9 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 marca 2014 r. (data otrzymania 7 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w zamian za zareklamowanie usług Spółki oraz obowiązku sporządzenia informacji PIT- 8C – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w zamian za zareklamowanie usług Spółki oraz obowiązku sporządzenia informacji PIT-8C.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej jako „Spółka”) zajmuje się świadczeniem usług turystycznych między innymi w postaci organizowania wycieczek. Głównymi klientami Spółki są osoby fizyczne -turyści, głównie zagraniczni. Sprzedaży wyżej opisanych usług Spółka dokonuje we własnych punktach sprzedaży, za pośrednictwem strony internetowej, a także za pośrednictwem sieci agentów, którymi są podmioty prowadzące obiekty noclegowe, np. hotele lub hostele z którymi Spółka ma zawartą umowę agencyjną (dalej jako „Agenci”). Spółka planuje w najbliższym czasie uruchomić działania promocyjne (dalej jako „Program promocyjny” lub „Program”), skierowane do osób zatrudnionych przez Agentów na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej (dalej jako „Pracownicy Agentów” lub „Pracownicy”), czyli do pracowników Agentów. Program skierowany byłby w szczególności do pracowników Agentów zatrudnionych na recepcji obiektów noclegowych mających bezpośredni kontakt z turystami (dalej jako „Pracownicy”). Program promocyjny miałby polegać na tym, że za każdą przeprowadzoną przez danego pracownika transakcję sprzedaży usług świadczonych przez Wnioskodawcę w okresie trwania danej edycji Programu, pracownik otrzymywałby określoną liczbę punktów, np. 20 pkt, co byłoby równoznaczne wartości 20 zł. Program promocyjny skonstruowany byłby tak, aby łączna liczba punktów, którą dany Pracownik może zgromadzić przeprowadzając opisane wyżej transakcje w ramach danej edycji Programu, nie przekroczyła 200 pkt, co będzie równoznaczne wartości nie przekraczając 200 zł. Zgromadzone w czasie trwania konkretnej edycji Programu punkty zostałyby wypłacone Pracownikowi przez Spółkę w postaci Kuponów Premiowych Pass Sodexo (dalej jako „Kupony), które mogą być wymieniane na towary i usługi u wybranych podmiotów, lub w postaci zestawów prezentowych (dalej jako zestawy lub zestawy prezentowe), zawierających tzw. Certyfikat Podarunkowy, który może być wymieniony na wybrany prezent. Wartość przekazanych Kuponów lub zestawów stanowiłaby równowartość kwoty zgromadzonej przez danego Pracownika w wyniku przeprowadzania ww. transakcji i w żadnym razie nie przekroczyłaby 200 zł. Program byłby prowadzony i rozliczany w edycjach miesięcznych. Wnioskodawca podkreśla, że z Pracownikami Agentów, którzy są beneficjentami wyżej opisanych działań promocyjnych, nie łączą go żadne umowy o charakterze cywilnoprawnym ani umowy o pracę. Pracownicy Agentów uczestniczyliby w Programie promocyjnym na zasadzie dobrowolności, nie ciążyłyby na nich żadne obowiązki promowania lub oferowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Celem Programu byłoby jedynie zachęcenie Pracowników do oferowania produktów właśnie tego konkretnego świadczeniodawcy, jakim jest Wnioskodawca. Przekazanie oferty Wnioskodawcy gościom obiektów prowadzonych przez Agentów, jak i sposób lub forma jej zakomunikowania, zależałoby wyłącznie od swobodnej decyzji pracownika.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

1. Czy wartość nieodpłatnych świadczeń przekazywanych w postaci Kuponów lub zestawów Pracownikom Agentów - nie będącym pracownikami Wnioskodawcy ani osobami pozostającymi w stosunku cywilnoprawnym z Wnioskodawcą, w związku z promowaniem usług świadczonych przez Wnioskodawcę, stanowi dla tych Pracowników przychód zwolniony od opodatkowania na mocy art. 21 ust.1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?
2. Czy w związku z opisanym w zdarzeniu przyszłym przekazywaniem Pracownikom Agentów Kuponów lub zestawów, Wnioskodawca zobowiązany będzie na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do sporządzenia informacji PIT-8C oraz przesłania jej Pracownikom i właściwym urzędom skarbowym w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 wartość nieodpłatnych świadczeń przekazywanych w postaci Kuponów lub zestawów Pracownikom Agentów - nie będącym pracownikami Wnioskodawcy ani osobami pozostającymi w stosunku cywilnoprawnym z Wnioskodawcą, w związku z promowaniem usług świadczonych przez Wnioskodawcę, stanowi dla tych Pracowników przychód zwolniony od opodatkowania na mocy art. 21 ust.1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Podstawowymi przesłankami umożliwiającymi skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są:

1. nieodpłatność świadczeń przekazywanych przez świadczeniodawcę innym podmiotom,
2. związek przekazywanych świadczeń z reklamą lub promocją świadczeniodawcy,
3. ograniczenie jednorazowej wartości tych świadczeń do kwoty 200 zł,
4. brak stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnego pomiędzy świadczeniodawcą a podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, któremu przekazywane są nieodpłatne świadczenia.
   
   

W świetle informacji przedstawionych w zdarzeniu przyszłym nie ulega wątpliwości, że przekazywane przez Spółkę świadczenia spełniają wszystkie przesłanki wskazane w pkt 1-4 powyżej. W opinii Wnioskodawcy przekazywane przez niego świadczenia spełniają przesłankę nieodpłatności wskazaną w pkt 1) powyżej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie organów podatkowych poglądem, świadczenie nieodpłatne to świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”.

Stanowisko to zostało wyrażone przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 czerwca 2013 r. (nr PTPB1/415-151/13-5/MAP). We wskazanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził ponadto: „że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu”. Z kolei w interpretacji z 22 października 2013 r. (nr IPPB4/415-464/13-4/JK2), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyraził pogląd, że: „dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie mające konkretny wymiar finansowy”.

Zdaniem Spółki, w świetle powyższych interpretacji, wydaje się niewątpliwe, że świadczenia oferowane Pracownikom Agentów w ramach Programu promocyjnego stanowią nieodpłatne świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowią one bowiem przysporzenie w majątku Pracowników, uprawnionych do otrzymania Kuponu lub zestawu. Jednocześnie mają one charakter nieodpłatny. Zgodnie z definicją świadczenia nieodpłatnego, zaprezentowaną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 marca 2011 r. (sygn. akt. III SA/Wa 1639/10), istotą świadczenia nieodpłatnego jest to, „ażeby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego”. Podobny pogląd został również zaprezentowany w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 10 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Rz 789/07). Jak zostało to podkreślone przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego, Pracownicy Agentów otrzymujący świadczenia w postaci Kuponów lub zestawów nie są zobowiązani do dokonywania żadnych przysporzeń na rzecz Wnioskodawcy. Uczestnictwo w Programie promocyjnym nie powoduje powstania po stronie Pracowników Agenta żadnego obowiązku świadczeń wzajemnych. Pracownicy w zamian za otrzymywane Kupony czy zestawy prezentowe nie są zobowiązani ani do informowania o usługach Wnioskodawcy, ani do oferowania świadczonych przez niego usług gościom obiektów prowadzonych przez Agentów. Przystąpienie do Programu i gromadzenie środków, które zostaną im wypłacone w postaci Kuponów oraz zestawów prezentowych jest wynikiem ich dobrowolnej decyzji. Ponadto w związku z dokonaniem przez Spółkę przysporzenia na rzecz konkretnego Pracownika, nie powstaje po stronie Spółki żadne roszczenie o świadczenie wzajemne, np. w postaci możliwości domagania się od niego przeprowadzania dalszych transakcji mających za przedmiot usługi Wnioskodawcy, czy podejmowania działań promocyjnych i marketingowych na rzecz Wnioskodawcy. Pracownik, który uczestniczył w danej edycji Programu, może zrezygnować z uczestniczenia w kolejnej, po prostu nie dokonując w czasie jej trwania żadnych transakcji premiowanych przez Spółkę.

Wnioskodawca chciałby również zaznaczyć, że uzyskanie przysporzenia w postaci Kuponu lub zestawu w przedmiotowej promocji nie wiąże się z żadnym kosztem po stronie beneficjenta przysporzenia. Jedyne koszty związane z realizacją Programu promocyjnego obciążają Wnioskodawcę. Jest on tym samym jedynym zobowiązanym w stosunku łączącym go z beneficjentem przysporzenia - Pracownikiem uczestniczącym w promocji. Pracownik może podjąć działanie wskazane w Promocji jako warunek otrzymania nieodpłatnego świadczenia, jest to jednak jego swobodna decyzja, Wnioskodawca nie może się od niego domagać czy oczekiwać podjęcia jakiegokolwiek działania. Spółka chciałaby podkreślić, że przedstawiona w zdarzeniu przyszłym więź prawna powstająca między Pracownikiem uczestniczącym w promocji a Wnioskodawcą wypełnia ponadto przesłanki przyrzeczenia publicznego określonego w art. 919 Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Istotą przyrzeczenia publicznego stanowiącego jednostronną czynność prawną, jest to że rodzi ono obowiązek świadczenia tylko po stronie przyrzekającego. Z chwilą złożenia odpowiedniego oświadczenia woli przez przyrzekającego - w tym przypadku Wnioskodawcę, powstaje stan związania przyrzekającego wobec osób, do których zostało ono skierowane i który zobowiązuje go do spełnienia obiecanego świadczenia (nagrody) w razie wykonania czynności wskazanej w tym oświadczeniu. Jednak osoby będące adresatami przyrzeczenia publicznego, tj. potencjalni uczestnicy Programu promocyjnego, nie byłyby zobowiązane do żadnego działania, a w szczególności przyrzekający (tj. organizator promocji) nie miałby wobec nich roszczenia o wykonanie czynności określonych w treści przyrzeczenia. Tak więc świadczenia przyznawane Pracownikom Agentów przez Wnioskodawcę można bezspornie zakwalifikować jako przyrzeczone nagrody w rozumieniu art. 919 Kodeksu cywilnego. Pojęciem nagrody posługuje się również ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przy tym zwrócić uwagę na to, w jaki sposób ustawodawca posłużył się terminem nagroda w tej ustawie - art. 20 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jako podlegające opodatkowaniu przychody z innych źródeł, „nagrody, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17” tej ustawy. Sposób sformułowania tego przepisu wskazuje jednoznacznie na to, że ustawodawca zalicza do nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu również nagrody i dopłaty otrzymywane przez podatników. Wobec braku definicji legalnej określenia nagroda, koniecznym pozostaje odwołanie się do powszechnego rozmienia tego określenia. Słownik Języka Polskiego definiuje nagrodę jako „dyplom, odznaczenie, pieniądze lub wartościowy przedmiot będące formą uznania lub wyróżnienia za osiągnięcia, zwycięstwo w konkursie, w zawodach itp. Zatem nie sposób nie zauważyć, że powszechnie uznaje się, że nagroda zawsze przyznawana jest za „coś”, za jakieś działania danej osoby, niekoniecznie związane z jej udziałem w konkursie. Powszechnie obowiązującym w doktrynie poglądem na temat wykładni przepisów prawa podatkowego, jest potrzeba stosowania wykładni systemowej, której skutkiem powinno być ustalenie znaczenia wyrazów zawartych w przepisie w taki sposób, aby treść tego przepisu była spójna z pozostałymi przepisami zawartymi w danym akcie prawnym. Innymi słowy „jednym z warunków właściwej interpretacji prawa podatkowego jest rozpatrywanie jego przepisów w ich wzajemnym związku, po to, aby można było odkodować normy prawne występujące w szczegółowym prawie podatkowym” (R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, s. 88). Odnosząc powyższe uwagi do pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” które zostało użyte przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można poprzestać na jego interpretacji jedynie w oparciu o ten przepis, ale należy ustalić jego znaczenie również w nawiązaniu do innych artykułów tej ustawy operujących pojęciem „nieodpłatnego świadczenia”. Zdaniem Spółki niesłuszne byłoby zatem kwalifikowanie tego samego zdarzenia prawnego - tj. przekazania nagrody w ramach Programu Promocyjnego, raz jako świadczenia nieodpłatnego -zgodnie z treścią art. 20 ust. 1ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a raz jako świadczenia o charakterze odpłatnym - na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, czyli świadczenia otrzymanego w zamian za „coś”.

Taka wykładnia prowadzi do przyjęcia odmiennego zakresu znaczeniowego pojęcia „świadczenia nieodpłatnego” na gruncie różnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prowadzi niewątpliwie do naruszenia spójności regulacji podatku dochodowego od osób fizycznych. Wykładnia prowadząca do przypisania różnego znaczenia temu samemu terminowi użytemu w jednym akcie prawnym powszechnie uznawana jest za niedopuszczalną. Zdaniem Wnioskodawcy zawężanie zakresu znaczeniowego pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” na potrzeby art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy jako nieobejmującego nagród, poprzez przypisanie nagrodom cech odpłatności, tym bardziej wydaje się nieuprawnione, że prowadzi do nieuzasadnionego wzrostu obciążeń podatkowych ciążących na podatnikach. Do takiego nieuzasadnionego wzrostu obciążeń podatkowych dojdzie w sytuacji, gdy dla celów stosowania zwolnienia z opodatkowania zawęzi się zakres znaczeniowy omawianego terminu, z kolei na potrzeby przepisów określających przychody podlegające opodatkowaniu, ten sam termin będzie się rozumieć w sposób szerszy, obejmujący więcej zjawisk rodzących obowiązek podatkowy (w tym przedmiotowe nagrody). W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że Kupony i zestawy prezentowe przekazywane Pracownikom Agentów, stanowią nieodpłatne świadczenia w postaci nagród za udział w Programie promocyjnym. Aby stwierdzić, czy opisywane świadczenia korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy ponadto rozstrzygnąć, czy są one otrzymywane przez uczestników Programu w związku z promocją lub reklamą Wnioskodawcy. Wobec braku definicji legalnych pojęcia „promocja” i „reklama” należy ponownie posłużyć się regułami wykładni językowej i odwołać się do powszechnego rozumienia tych terminów w obrocie prawnym. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN reklama oznacza „rodzaj komunikowania perswazyjnego obejmujący techniki i działania podejmowane w celu zwrócenia uwagi na produkt, usługę lub ideę”, natomiast pod pojęciem promocji rozumie się „działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu lub przedsięwzięcia”, których „celem jest zwiększenia popytu na towary bądź usługi oferowane przez daną firmę”. Natomiast zgodnie z poglądem reprezentowanym w orzecznictwie organów podatkowych, pod pojęciem promocji „rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie” (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 października 2013 r., Znak: IPPB4/415-464/13-4/JK2).

Zdaniem Wnioskodawcy działania podejmowane przez niego w ramach Programu promocyjnego mają bez wątpienia charakter działań promocyjnych i reklamowych w świetle powyższych definicji. Celem opisanego w zdarzeniu przyszłym Programu jest zachęcenie Pracowników do sprzedaży produktów Wnioskodawcy, poprzez budowanie pozytywnego wizerunku firmy, wyróżnienie oferty Wnioskodawcy spośród dostępnych na rynku, na którym działa Wnioskodawca innych ofert na podobne usługi. Działania podjęte przez Wnioskodawcę w ramach Programu, w postaci oferowania dodatkowych korzyści - nieodpłatnych świadczeń, w związku ze sprzedażą usług Spółki, bez wątpienia stanowią jedną z technik perswazyjnych mających na celu zwrócenie uwagi na te usługi, zwiększenia stopnia ich rozpoznawalności, co za tym idzie rozpoznawalności marki i firmy, a w efekcie zwiększenie popytu na usługi Wnioskodawcy. Nawiązując do kwestii adresatów działań promocyjnych, Wnioskodawca pragnie podnieść, że przepis art. 21 ust 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do „świadczeń otrzymywanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą”. Zatem nie sposób nie zauważyć, że ustawodawca zdecydował się nie tylko na szerokie określenie zarówno charakteru działań, które mogą uprawniać do skorzystania ze zwolnienia (ogólne określenie „świadczenia otrzymywane w związku z promocją lub reklamą”), jak i kręgu podmiotów, które są potencjalnie adresatami działań promocyjnych. Nie posłużył się bowiem żadnymi zastrzeżeniami zawężającymi krąg tych adresatów. Brak jest w tym przepisie jakiejkolwiek wzmianki o tym, że świadczenia te winny być przekazywane na rzecz faktycznych bądź potencjalnych odbiorców produktów świadczeniodawcy. Zatem omawiany przepis nie daje podstaw do odmówienia prawa do przedmiotowego zwolnienia w przypadku świadczeń przekazywanych w ramach reklamy lub promocji na rzecz innych podmiotów niż nabywcy lub potencjalni nabywcy towarów. Skierowanie działań promocyjnych do Pracowników Agentów, w sposób oczywisty realizuje cele reklamy i promocji usług Wnioskodawcy. Pracownicy mogą bowiem dowolnie oferować gościom usługi turystyczne, również świadczone przez konkurentów Wnioskodawcy. W związku z dużym popytem na usługi tego rodzaju na rynku na którym działa Wnioskodawca i co za tym idzie znaczną presją konkurencyjną ze strony innych firm, Wnioskodawca aby wypromować produkt i siebie jako jego dostawcę, musi podejmować również działania na szczeblu dystrybucji. W przekonaniu Spółki wszystkie działania mające na celu zbudowanie lub wzmocnienie pozytywnej znajomości jej firmy, w tym w szczególności przedmiotowy Program promocyjny, są uzasadnione z punktu widzenia promocji i reklamy Spółki. W przedmiotowym stanie faktycznym spełnione byłby również dwie ostatnie przesłanki pozwalające na zastosowanie zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka pragnie ponownie podkreślić, że jednorazowa wartość świadczeń przekazanych konkretnemu Pracownikowi w ramach danej edycji Programu promocyjnego nie przekroczy kwoty 200 zł. Pojęcie „jednorazowa wartość” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z brakiem legalnej definicji tego pojęcia, w celu ustalenia jego znaczenia należy w pierwszej kolejności skorzystać z reguł wykładni językowej, która pozwala odwołać się do słownikowego znaczenia poszczególnych niezdefiniowanych terminów zawartych w tekście prawnym (por. R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Wolters Kluwer Business, Warszawa 2008 r. s 77-79). Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN „jednorazowy” oznacza „raz jeden dany lub uczyniony; mogący być użytym jeden raz”. Zestawiając tą definicję z informacjami przedstawionymi w zdarzeniu przyszłym, nie ulega kwestii, że świadczenia w postaci Kuponów oraz zestawów przekazywane w ramach poszczególnych edycji Programu promocyjnego na rzecz Pracowników mają charakter jednorazowy i powinny być traktowane niezależnie od świadczeń przyznanych w pozostałych edycjach. W ramach każdej edycji Programu, Pracownikowi, który dokonywał transakcji, których przedmiotem są usługi oferowane przez Spółkę, przysługuje jednorazowa korzyść, w postaci Kuponu lub zestawu prezentowego. Otrzymanie Kuponu lub zestawu prezentowego w danej edycji nie jest w żaden sposób powiązane, a tym bardziej uzależnione od ilości transakcji dokonywanych przez Pracownika w pozostałych edycjach. Z początkiem każdej edycji Programu, Pracownik zamierzający wziąć w niej udział, od nowa gromadzi środki uprawniające go do otrzymania Kuponu lub zestawu prezentowego, dokonując w trakcie tej edycji Programu transakcji dotyczących usług Wnioskodawcy.

Podsumowując, w ocenie Spółki zaprezentowane powyżej argumenty prowadzą do wniosku, że wartość Kuponów lub zestawów przekazywanych Pracownikom w celu związanym z promocją jej usług stanowi dla tych Pracowników przychód zwolniony od opodatkowania na mocy art. 21 ust.1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2 zdaniem Spółki, w związku z tym, że opisane w zdarzeniu przyszłym nieodpłatne świadczenia otrzymywane przez Pracowników Agentów spełniają wszystkie przesłanki zwolnienia ustanowionego w art. 21 ust.1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka nie ma obowiązku sporządzenia i przekazania uczestnikom promocji tj. Pracownikom Agentów oraz właściwym urzędom skarbowym informacji o wysokości przychodów, tj. informacji PIT-8C w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej wyżej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe, nie tylko z tytułu świadczeń nieodpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług turystycznych Sprzedaży ww. usług dokonuje we własnych punktach sprzedaży, za pośrednictwem strony internetowej, a także za pośrednictwem sieci agentów. Obecnie planuje uruchomić działania promocyjne skierowane do pracowników agentów. Program promocyjny miałby polegać na tym, że za każdą przeprowadzoną przez danego pracownika transakcję sprzedaży usług świadczonych przez Wnioskodawcę w okresie trwania danej edycji Programu, pracownik otrzymywałby określoną liczbę punktów, np. 20 pkt, co byłoby równoznaczne wartości 20 zł. Program promocyjny skonstruowany byłby tak, aby łączna liczba punktów, którą dany Pracownik może zgromadzić przeprowadzając opisane wyżej transakcje w ramach danej edycji Programu, nie przekroczyła 200 pkt, co będzie równoznaczne wartości nie przekraczającej 200 zł. Zgromadzone w czasie trwania konkretnej edycji Programu punkty zostałyby wypłacone Pracownikowi przez Spółkę w postaci kuponów premiowych, które mogą być wymieniane na towary i usługi u wybranych podmiotów, lub w postaci zestawów prezentowych. Wartość przekazanych kuponów lub zestawów stanowiłaby równowartość kwoty zgromadzonej przez danego Pracownika w wyniku przeprowadzania ww. transakcji i w żadnym razie nie przekroczyłaby 200 zł.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest otrzymanie nieodpłatnego świadczenia. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003).

Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Ponadto, żeby stwierdzić, czy świadczenia korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy należy rozstrzygnąć czy są one otrzymane przez uczestników w związku z promocją lub reklamą. Przyjmując definicję promocji i reklamy - zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN - za reklamę uważa się rozpowszechnianie informacji o towarach i ich zaletach, natomiast promocja obejmuje rozmaite czynności zwłaszcza reklamowe, wystawiennicze, podjęte dla poinformowania o walorach oferowanego produktu. Promocja i reklama ma co do zasady na celu zwiększenie popytu na towary lub usługi sprzedawane przez podmiot prowadzący akcje promocyjne i reklamowe. Jednakże zasadą jest, że reklama i promocja są skierowane do faktycznych bądź potencjalnych odbiorców tych towarów lub usług w celu zachęcenia ich do dokonania zakupu lub skorzystania z usług.

Kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia czy w rozpatrywanej sprawie osoby fizyczne uzyskują nieodpłatne świadczenie jest ustalenie, czy spełniająca świadczenie Spółka uzyskuje wzajemną korzyść majątkową i czy osoby te istotnie otrzymują świadczenie nieodpłatne – czyli świadczenie za „nic” i czy są otrzymywane przez pracowników agencji w związku z promocja i reklamą Wnioskodawcy. Jak wynika z wniosku, zadaniem osób biorących udział w promocji będzie promowanie usług Spółki. Program promocyjny ma polegać na tym, że za każdą przeprowadzoną przez pracownika agencji transakcję sprzedaży usług świadczonych na rzecz Spółki pracownik w rezultacie otrzymałby kupon premiowy lub zestaw prezentowy, których wartość nie przekroczyłaby kwoty 200 zł.

Zwolnienie, o którym mowa w przywołanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy ma zastosowanie w przypadku otrzymania od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia w związku z jego promocją lub reklamą.

Mając powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że nie można uznać za nieodpłatne świadczenie wskazanych we wniosku kuponów lub zestawów prezentowych, gdyż jak wykazano powyżej nieodpłatne świadczenie to świadczenie nie wiążące się z żadnym zobowiązaniem wzajemnym, a z wniosku wynika, że kupony lub zestawy pracownicy będą otrzymywali w zamian za sprzedaż organizowanych przez Spółkę wycieczek. Uczestnicy programu nie będą więc otrzymywać nieodpłatnych świadczeń, ale świadczenia pieniężne stanowiące wynagrodzenie za przyczynienie się do zwiększenia liczby sprzedanych usług świadczonych przez Spółkę. Ponadto prowadzona przez Wnioskodawcę akcja promocyjna nie mieści się w zakresie definicji promocji i reklamy, gdyż akcja skierowana jest do osób zatrudnionych przez Agentów w celu podniesienia wielkości sprzedaży świadczonych usług turystycznych poprzez wynagrodzenie za sprzedaż usługi. Wnioskodawca we wniosku wskazał, że celem programu promocyjnego jest zachęcenie Pracowników do sprzedaży produktów Wnioskodawcy.

A zatem otrzymane przez osoby fizyczne kupony premiowe lub zestawy prezentowe w ramach prowadzonej akcji promocyjnej nie będą podlegać zwolnieniu z podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy że wartość kuponów lub zestawów przekazywanych w celu związanym z promocją usług spółki dla tych pracowników będzie stanowił przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość przekazanych kuponów – zestawów – bez względu na to czy przekracza kwotę 200 zł, czy też nie, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowić będzie przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Na Wnioskodawcy nie będzie jednakże ciążyć obowiązek poboru zaliczki na podatek, Wnioskodawca zobowiązany będzie natomiast - stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do sporządzenia informacji PIT-8C. Zgodnie bowiem z tym przepisem osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

W zaś odniesieniu natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej jest bowiem postępowaniem szczególnym, odrębnym od innych postępowań podatkowych, w którym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. W postępowaniu tym orzecznictwo sądowoadministracyjne może mieć zatem jedynie charakter pomocniczy. Pogląd ten potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 29 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 356/10 wskazując, że „Odwołanie się do orzecznictwa ma jednak wyłącznie charakter posiłkowy. Organ nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez stronę i polemiki z zapadłymi w nich rozstrzygnięciami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.