Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-319/14/MZa
z 26 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 17 lutego 2014 r. (data otrzymania 24 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania diety za czas podróży służbowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2014 r. otrzymano wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania diety za czas podróży służbowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Firma świadczy usługi w zakresie transportu drogowego towarów na terytorium Polski. Osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę jak i wykonujące zlecenia będą zatrudnione na stanowiskach „kierowca-magazynier”, a ich miejsce wykonywania pracy będzie wskazane według adresu siedziby firmy lub jej oddziałów.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy pracownik zatrudniony na takim stanowisku zostanie oddelegowany do dostarczenia towaru poza miejsce pracy, będzie miał wypisany druk rozliczenia delegacji, naliczona mu dieta będzie wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze:

1. Ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r. Nr 2, poz. 879 ze zm.)
   
   • 
     art. 2 pkt 4 stanowisko pracy kierowcy:

1. siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały,
2. pojazd, który kierowca prowadzi,
3. każde inne miejsce, w którym kierowca wykonuje czynności związane z wykonywanymi przewozami drogowymi;
• art. 2 pkt 7) podróż służbowa – każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:
  

1. przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a), lub
2. wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a), w celu wykonania przewozu drogowego.

2. Ustawę z dnia 16 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 ze zm.) art. 21 ust. 1 pkt 16 – wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

–do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13;

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo naliczona dieta za odbytą podróż służbową (delegację) opisaną w części G wniosku nie powinna być objęta podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, wśród których wymienia się między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę oraz działalność wykonywaną osobiście.

Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 13 pkt 8 lit. a) cyt. wyżej ustawy stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

–do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że odrębnymi przepisami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167).

Podstawowym warunkiem otrzymania należności objętych zakresem ww. przepisu jest niewątpliwie odbycie przez pracownika lub zleceniobiorcę podróży służbowej.

Pojęcie podróży służbowej wiąże się ściśle ze stosunkiem pracy, a w związku z tym że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy Kodeks pracy – pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika, na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

W świetle art. 29 § 1 ww. ustawy – umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności m.in. miejsce wykonywania pracy. Zatem określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzje o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu wskazano, że Wnioskodawca będzie zatrudniał na podstawie umowy o pracę jak i wykonujące zlecenia osoby na stanowiskach „kierowca-magazynier”.

Oznacza to, że w opisanej we wniosku sytuacji należy się odwołać do definicji zawartej w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców ( t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1155 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem określenie podróż służbowa oznacza każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:

1. przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, lub
2. wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego.
   
   

Natomiast w myśl art. 2 pkt 4 lit. a) ww. ustawy – stanowisko pracy kierowcy oznacza siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały.

Zatem tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy podróż będzie spełniała ww. warunki będzie stanowiła podróż służbową kierowcy.

Przychodem pracownika są wszelkie świadczenia, które wynikają z łączącego go z pracodawcą stosunku pracy, natomiast za przychód osoby nie będącej pracownikiem należy uznać wszelkie świadczenia, które przysługują tej osobie ze względu na łączący ją z usługobiorcą stosunek cywilnoprawny. Tym samym przychodem tym jest również wartość świadczenia polegającego na pokryciu kosztów przejazdu, noclegu w miejscu realizacji zlecenia oraz kwota wypłaconych diet. Przychody te jednak na mocy szczegółowych unormowań mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

I tak diety przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej oraz osobie niebędącej pracownikiem za czas podróży, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę bądź zleceniodawcę, oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę bądź zleceniodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca w odniesieniu do osób nie będących pracownikami posłużył się jedynie terminem „podróż”, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich rodzajów podróży wykonywanych przez osoby inne niż pracownicy.

Zatem warunkiem niezbędnym i koniecznym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie podróży służbowej przez pracownika oraz odbycie podróży przez osobę niebędącą pracownikiem.

W przypadku podróży osoby niebędącej pracownikiem (np. osoby zatrudnionej na podstawie umowy zlecenie), należności wiążą się z czynnościami jakie zostały podjęte przez niego w ramach łączącego go z usługobiorcą stosunku cywilnoprawnego.

Umowa zlecenia jako umowa cywilnoprawna została uregulowana w art. 734-751 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121). Strony zawierając tego typu umowę mogą w sposób dowolny kształtować wzajemne prawa i obowiązki. Ogólne ramy dla kształtu umowy wyznacza zasada swobody umów, zgodnie z którą, strony zawierające umowę cywilnoprawną mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zwolnienie z podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diet i innych należności za czas podróży służbowej (na terenie Polski i krajów Unii Europejskiej) pracownika oraz za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – uzależnione jest od określenia w umowie o pracę bądź umowie cywilnoprawnej miejsca wykonywania pracy (czynności).

Z opisu wniosku wynika, że firma zatrudniająca osoby na podstawie umowy o pracę jak i wykonujące zlecenia na stanowisku „kierowca-magazynier” zamierza oddelegować do dostarczenia towaru poza miejsce pracy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy zostają spełnione warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, to diety z tytułu odbywanych podróży służbowych pracownika oraz diety wypłacane za czas podróży osobie niebędącej pracownikiem będą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w wymienionych rozporządzeniach.

Jednakże w przypadku, gdy wystąpi ewentualna nadwyżka świadczeń, które będą przez Wnioskodawcę wypłacane ponad limit określony w powołanym wyżej rozporządzeniu – będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i od tej kwoty Wnioskodawca będzie zobowiązany odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.