2014.05.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-67/14-2/KG
z 21 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miasta, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2014 r. (data wpływu do: Izby Skarbowej w Poznaniu 10 marca 2014 r., Biura KIP w Lesznie 13 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany nieruchomości oraz ustalenia podstawy opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany nieruchomości oraz ustalenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto (dalej jako Wnioskodawca) jest właścicielem nieruchomości położonych w P. Są to:

działki o numerach 1/2 i 1/3, dla których prowadzona jest księga wieczysta o nr „a”oraz
działka 1/5, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr „b”.

Łączna powierzchnia działek wynosi 132.053 m². Dalej dla uproszczenia ww. działki należące do Wnioskodawcy będą określane jako Działki lub Nieruchomość. Opisane wyżej Działki są położone na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Prezydent Miasta wydał dla Nieruchomości decyzję z dnia 14 maja 2010 r. o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dla Inwestycji polegającej na budowie zajezdni tramwajowej „A” z torowiskiem tramwajowym wraz z infrastrukturą towarzyszącą, budynkami infrastruktury technicznej, socjalno-administracyjnymi, warsztatowymi, stacji transformatorowej, układem komunikacji kołowej i innymi obiektami towarzyszącymi oraz elementami i infrastrukturą uzbrojenia terenu (dalej Inwestycja).

Inwestycja jest realizowana przez Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne (dalej MPK). Obecnie na terenie Nieruchomości na zlecenie MPK są wykonywane prace budowlane związane z budową zajezdni tramwajowej „A”. Realizowany przez MPK projekt pt. „Budowa Zajezdni tramwajowejA” jest przewidziany do dofinansowania w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Prace wykonywane na zlecenie MPK są wykonywane na podstawie pozwolenia na budowę uzyskanego przez MPK w dniu 20 grudnia 2010 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta określającej warunki dla Inwestycji polegającej na budowie zajezdni tramwajowej „A” z torowiskiem tramwajowym wraz z infrastrukturą jej towarzyszącą, budynkami infrastruktury technicznej, socjalno-administracyjnymi, warsztatowymi, stacji transformatorowej, układem komunikacji kołowej i innymi obiektami towarzyszącymi oraz elementami i infrastrukturą uzbrojenia terenu. Miasto w dniu 7 grudnia 2012 r. zawarło z MPK umowę dzierżawy na czas oznaczony 30 lat (dalej Umowa dzierżawy), której przedmiotem jest Nieruchomość. Zgodnie z postanowieniami Umowy dzierżawy Miasto jako wydzierżawiający oddało MPK jako dzierżawcy Nieruchomość w dzierżawę (tj. do używania i pobierania pożytków) celem realizacji Inwestycji. Na podstawie Umowy Dzierżawca jest uprawniony do czynienia na Nieruchomości wyłącznie nakładów funkcjonalnie związanych z Inwestycją oraz realizacją opisanego w Umowie zadania. Wybudowane przez MPK nakłady (budynki i budowle) znajdują się w jej ewidencji środków trwałych i Spółka MPK dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Podatek naliczony zawarty w fakturach zakupu towarów i usług związanych z budową naniesień został odliczony przez MPK od podatku należnego, gdyż budowle te służą wykonywaniu przez MPK czynności opodatkowanych. W Umowie dzierżawy postanowiono również, że w przypadku ustania obwiązywania Umowy, bez względu na przyczynę, dzierżawca jest zobowiązany zwrócić Nieruchomość w takim stanie, w jakim powinna się ona znajdować zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki, przy uwzględnieniu celu Umowy. Zgodnie z postanowieniem Stron rozliczenie nakładów zrealizowanych w ramach Inwestycji, poczynionych przez dzierżawcę na Nieruchomości nastąpi z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa określających zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność jednostki samorządu terytorialnego, po zakończeniu stosunku dzierżawy, wedle wyboru Dzierżawcy:

zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w Kodeksie cywilnym albo
na podstawie odrębnego pisemnego porozumienia stron albo
w umowie sprzedaży prawa własności Nieruchomości na rzecz dzierżawcy, zawartej pomiędzy Stronami zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w tym z uwzględnieniem przepisów dotyczących zbywania nieruchomości komunalnych w drodze przetargu, określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - jeśli umowa taka zostanie zawarta, albo
w innej umowie przenoszącej prawa własności Nieruchomości.

Przez rozliczenie nakładów zrealizowanych w ramach Inwestycji po zakończeniu stosunku dzierżawy, strony rozumiały zaistnienie okoliczności, w których nastąpiłoby rozliczenie wartości poniesionych budynków i wartości po wydaniu przedmiotu dzierżawy właścicielowi Nieruchomości - czyli Miastu, przez MPK.

Obecnie Wnioskodawca planuje przenieść w drodze zamiany na MPK prawo własności Nieruchomości zabudowanych objętych umową dzierżawy.

Miasto przeniesie na MPK prawo własności nieruchomości zabudowanej budynkami i budowlami poniesionymi przez MPK na tych gruntach w wyniku realizacji Inwestycji. Inwestycja jest na ukończeniu, a Umowa zamiany zostanie zawarta w formie aktu notarialnego po zakończeniu Inwestycji, tj. po wybudowaniu zajezdni wraz z całą infrastrukturą (wzniesieniu budynków i budowli). Umowa będzie miała charakter odpłatny. Wartość zabudowanych Nieruchomości opisanych w księdze wieczystej o nr „a” oraz w księdze wieczystej o nr „b” o łącznej powierzchni 132.053 m², obejmujących działki o numerach ewidencyjnych 1/2, 1/3 i 1/5 na których realizowana jest Inwestycja, zostanie oszacowana przez rzeczoznawcę majątkowego. Wycena obejmować będzie wartość gruntów oraz wartość budynków i budowli (z zaznaczeniem, że wydatki na ich wzniesienie zostały poniesione przez MPK, który z tych obiektów stale korzystał i korzysta). Przy rozliczeniu zbywanej przez Miasto Nieruchomości, MPK nie będzie mogła dokonać z Miastem rozliczenia poniesionych budynków i budowli, bowiem nie nastąpi faktyczny zwrot rzeczy objętych umową dzierżawy. W akcie notarialnym - umowie zamiany Miasto przeniesie na MPK prawo własności nieruchomości zabudowanej uwzględniającej również nakłady poniesione przez MPK powstałe na tych gruntach. W przedmiotowej sprawie nie nastąpi rozliczenie budynków i budowli poniesionych przez MPK. Nie będzie miało również miejsca rozwiązanie umowy dzierżawy, nastąpi konfuzja praw - umowa dzierżawy wygaśnie z chwilą przeniesienia własności nieruchomości na MPK.

Wartość przedmiotu umowy będzie zatem odzwierciedlać wartość gruntu. Wartość ta będzie stanowić umówioną wartość świadczenia Miasta, które zostanie spełnione na rzecz MPK.

MPK w wykonaniu Umowy zamiany dokona przeniesienia na rzecz Miasta własności nieruchomości należących do MPK wraz z ewentualną, uzgodnioną, uzupełniającą dopłatą pieniężną przewidzianą z uwagi na konieczność zachowania ekwiwalentności świadczeń stron objętych Umową zamiany. Wartość nieruchomości MPK dla potrzeb zamiany będzie odzwierciedlać ich wartość rynkową która zostanie określona na podstawie wycen sporządzonych przez uprawionych rzeczoznawców majątkowych zgodnie z postanowieniami ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Strony przewidują, że zawarcie Umowy zamiany nastąpi najwcześniej w pierwszym kwartale 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle okoliczności podanych w opisie zdarzenia przyszłego oraz brzemienia art. 29a ust. 8 w związku z art. 29a ust. 1 u.p.t.u. prawidłowe będzie określenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w wysokości określonej w Umowie zamiany, tj. w wysokości odzwierciedlającej wartość gruntu z pominięciem wartości budynków i budowli?
Czy transakcja zbycia nieruchomości zabudowanej budynkami i budowlami, w części stanowiącej budynki i budowle nie będzie stanowiła dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u., a zatem transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości wraz z wybudowanymi budynkami i budowlami w związku z realizacją Umowy zamiany nie korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a u.p.t.u. i podlega opodatkowaniu według stawki 23%. Prawidłowe jest zatem określenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w wysokości określonej w Umowie zamiany, tj. w wysokości odzwierciedlającej wyłącznie wartość gruntu z pominięciem wartości budynków i budowli, które nie mogą stanowić przedmiotu dostawy ze strony Miasta, gdyż wcześniej nie zostaną one wydane (nie nastąpi faktyczny zwrot rzeczy objętych umową z dnia 7 grudnia 2012 r.) przez dzierżawcę, czyli MPK. Co więcej, przeniesienie prawa własności Nieruchomości zabudowanej w części dotyczącej wzniesionych budynków i budowli przez dzierżawcę, czyli MPK nie spełnia definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż w dacie przeniesienia własności Nieruchomości prawo do rozporządzania budynkami i budowlami jak właściciel (władztwo ekonomiczne) posiadać będzie MPK, który za zgodą Miasta (właściciela gruntów) wybudował budynki i budowle trwale z gruntem związane.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., tj. na dzień dokonania planowanej transakcji, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5 art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. W planowanej transakcji przewiduje się, że Miasto w związku z Umową zamiany otrzyma od MPK składniki majątkowe (nieruchomości) wraz z uzupełniającą dopłatą pieniężną, których łączna wartość będzie odpowiadać wartości gruntu bez uwzględniania wartości znajdujących się na gruncie budynków i budowli poczynionych przez MPK. Uznać zatem należy, że wartość przewidywanego świadczenia MPK będzie stanowić zapłatę stanowiącą podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1 u.p.t.u., którą Miasto otrzyma z tytułu Umowy zamiany. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do uznania, że zapłatę z tytułu Umowy zamiany będzie stanowić wartość odpowiadająca wartości gruntu wraz z wartością budynków i budowli poczynionych na gruncie. Świadczenia wzajemnego o takiej wartości (tj. grunt wraz z wartością nakładów) nie przewiduje planowana Umowa zamiany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE. Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zauważyć jednak należy, że z przywołanej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy regulacji nie wynika, by odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług musiała mieć postać pieniężną.

Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową (towar lub usługa otrzymana jako zapłata), albo mieszaną – zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Zatem dla uznania czynności za odpłatną, musi zaistnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Przez umowę zamiany, zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121) dalej k.c., każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy.

Zapis art. 604 k.c. daje dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży. Umowa zamiany jest zatem umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Tym samym umowa zamiany skutkuje wzajemnym przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi towarami (w tym przypadku nieruchomościami) jak właściciel. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

Natomiast zgodnie z art. 158 k.c., umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że umowa zamiany towarów na gruncie podatku od towarów i usług jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów.

W myśl powyższych regulacji prawnych należy uznać, że zamiana towarów, co do zasady jest czynnością objętą zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ w jej wyniku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Przepis art. 4 ust. 5 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz.U. UE L z dnia 13 czerwca 1977 r.), którego implementację stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, wskazuje w pierwszym zdaniu, że „Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne instytucje prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub inne płatności w związku z taką działalnością lub transakcjami (...)”.

Podobnie stanowi również art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) dalej: Dyrektywa 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę. Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników, o których mowa we wskazanych przepisach ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego. Wyłączenie to ma miejsce przy spełnieniu łącznie dwóch przesłanek:

podmiotowej, gdyż wyłączenie odnosi się tylko do organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
przedmiotowej, ponieważ obejmuje tylko prowadzenie czynności z zakresu władztwa publicznego.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonując wykładni tego przepisu wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania art. 4 (5) VI Dyrektywy, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków – działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (por. m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-288/07). Spełnienie w niniejszej sprawie pierwszej ze wskazanych przesłanek nie jest sporne. Odnosząc się do drugiej z wymienionych przesłanek, Trybunał stwierdził, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (por. np. wyroki 107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W wyroku C-4/89 Trybunał stwierdził nadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich. W innym ze swych orzeczeń (C-430/04) TSUE przypomniał, że art. 4 (5) służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są zatem względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie „w charakterze władzy publicznej” nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej, bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że dostawa nieruchomości przez Wnioskodawcę na podstawię umowy zamiany jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Miasto będzie występowało w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem następujących nieruchomości:

działki o numerach 1/2 i 1/3, dla których prowadzona jest księga wieczysta o nr „a”oraz
działka 1/5, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr „b”.

Opisane wyżej Działki są położone na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Prezydent Miasta wydał dla Nieruchomości decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dla Inwestycji polegającej na budowie zajezdni tramwajowej „A” z torowiskiem tramwajowym wraz z infrastrukturą towarzyszącą, budynkami infrastruktury technicznej, socjalno-administracyjnymi, warsztatowymi, stacji transformatorowej, układem komunikacji kołowej i innymi obiektami towarzyszącymi oraz elementami i infrastrukturą uzbrojenia terenu. Inwestycja jest realizowana przez MPK. Obecnie na terenie Nieruchomości na zlecenie MPK są wykonywane prace budowlane związane z budową zajezdni tramwajowej „A”. Miasto w dniu 7 grudnia 2012 r. zawarło z MPK umowę dzierżawy na czas oznaczony 30 lat, której przedmiotem jest Nieruchomość. Zgodnie z postanowieniami Umowy dzierżawy Miasto jako wydzierżawiający oddało MPK jako dzierżawcy Nieruchomość w dzierżawę (tj. do używania i pobierania pożytków) celem realizacji Inwestycji. Na podstawie Umowy Dzierżawca jest uprawniony do czynienia na Nieruchomości wyłącznie nakładów funkcjonalnie związanych z Inwestycją oraz realizacją opisanego w Umowie zadania. Wybudowane przez MPK nakłady (budynki i budowle) znajdują się w jej ewidencji środków trwałych i Spółka MPK dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Podatek naliczony zawarty w fakturach zakupu towarów i usług związanych z budową naniesień został odliczony przez MPK od podatku należnego, gdyż budowle te służą wykonywaniu przez MPK czynności opodatkowanych. W Umowie dzierżawy postanowiono również, że w przypadku ustania obwiązywania Umowy, bez względu na przyczynę, dzierżawca jest zobowiązany zwrócić Nieruchomość w takim stanie, w jakim powinna się ona znajdować zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki, przy uwzględnieniu celu Umowy. Zgodnie z postanowieniem Stron rozliczenie nakładów zrealizowanych w ramach Inwestycji, poczynionych przez dzierżawcę na Nieruchomości nastąpi z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa określających zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność jednostki samorządu terytorialnego, po zakończeniu stosunku dzierżawy, wedle wyboru Dzierżawcy:

zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w Kodeksie cywilnym albo
na podstawie odrębnego pisemnego porozumienia stron albo
w umowie sprzedaży prawa własności Nieruchomości na rzecz dzierżawcy, zawartej pomiędzy Stronami zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w tym z uwzględnieniem przepisów dotyczących zbywania nieruchomości komunalnych w drodze przetargu, określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - jeśli umowa taka zostanie zawarta, albo
w innej umowie przenoszącej prawa własności Nieruchomości.

Strony umówiły się, że rozliczenie wartości nakładów zrealizowanych w ramach Inwestycji będzie odnosiło się do wszelkich nakładów poczynionych przez dzierżawcę na Nieruchomości w ramach Inwestycji. Strony umówiły się również, że w razie zawarcia umowy sprzedaży Nieruchomości bądź innej umowy przenoszącej prawo własności Nieruchomości na rzecz Dzierżawcy strony uwzględnią we wzajemnych rozliczeniach wartość nakładów poczynionych przez dzierżawcę na Nieruchomości w ramach Inwestycji z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa. Ustalenie wartości nakładów nastąpi według operatu szacunkowego wykonanego przez rzeczoznawcę majątkowego. Przez rozliczenie nakładów zrealizowanych w ramach Inwestycji po zakończeniu stosunku dzierżawy, strony rozumiały zaistnienie okoliczności, w których nastąpiłoby rozliczenie wartości poniesionych budynków i wartości po wydaniu przedmiotu dzierżawy właścicielowi Nieruchomości - czyli Miastu, przez MPK. Obecnie Wnioskodawca planuje przenieść w drodze zamiany na MPK prawo własności Nieruchomości zabudowanych objętych umową dzierżawy. Miasto przeniesie na MPK prawo własności nieruchomości zabudowanej budynkami i budowlami poniesionymi przez MPK na tych gruntach w wyniku realizacji Inwestycji. Inwestycja jest na ukończeniu, a Umowa zamiany zostanie zawarta w formie aktu notarialnego po zakończeniu Inwestycji, tj. po wybudowaniu zajezdni wraz z całą infrastrukturą (wzniesieniu budynków i budowli). Umowa będzie miała charakter odpłatny. Wartość zabudowanych Nieruchomości, obejmujących działki o numerach ewidencyjnych 1/2, 1/3 i 1/5 na których realizowana jest Inwestycja, zostanie oszacowana przez rzeczoznawcę majątkowego. Wycena obejmować będzie wartość gruntów oraz wartość budynków i budowli (z zaznaczeniem, że wydatki na ich wzniesienie zostały poniesione przez MPK, który z tych obiektów stale korzystał i korzysta). Przy rozliczeniu zbywanej przez Miasto Nieruchomości, MPK nie będzie mogła dokonać z Miastem rozliczenia poniesionych budynków i budowli, bowiem nie nastąpi faktyczny zwrot rzeczy objętych umową dzierżawy. W akcie notarialnym - umowie zamiany Miasto przeniesie na MPK prawo własności nieruchomości zabudowanej uwzględniającej również nakłady poniesione przez MPK powstałe na tych gruntach. W przedmiotowej sprawie nie nastąpi rozliczenie budynków i budowli poniesionych przez MPK. Nie będzie miało również miejsca rozwiązanie umowy dzierżawy, nastąpi konfuzja praw - umowa dzierżawy wygaśnie z chwilą przeniesienia własności nieruchomości na MPK. Wartość przedmiotu umowy będzie zatem odzwierciedlać wartość gruntu. Wartość ta będzie stanowić umówioną wartość świadczenia Miasta, które zostanie spełnione na rzecz MPK. MPK w wykonaniu Umowy zamiany dokona przeniesienia na rzecz Miasta własności nieruchomości należących do MPK wraz z ewentualną, uzgodnioną, uzupełniającą dopłatą pieniężną przewidzianą z uwagi na konieczność zachowania ekwiwalentności świadczeń stron objętych Umową zamiany. Wartość nieruchomości MPK dla potrzeb zamiany będzie odzwierciedlać ich wartość rynkową która zostanie określona na podstawie wycen sporządzonych przez uprawionych rzeczoznawców majątkowych zgodnie z postanowieniami ustawy o gospodarce nieruchomościami. Strony przewidują, że zawarcie Umowy zamiany nastąpi najwcześniej w pierwszym kwartale 2014 r.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości w kwestii opodatkowania planowanej transakcji zamiany nieruchomości oraz ustalenia podstawy opodatkowania.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przede wszystkim zauważyć, że na mocy art. 47 § 1-3 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Art. 48 k.c. stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c. wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający, jako właściciel gruntu oddanego w dzierżawę, jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków i budowli. Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z brzmienia art. 353¹ k.c.

Zgodnie z treścią art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy - stosownie do art. 694 k.c. - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

W myśl art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 k.c., po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających, jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży (zamiany) nieruchomości.

Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy miałyby zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 676 i art. 705 k.c.

Jednocześnie należy zauważyć, że umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji gdy dochodzi do umowy kupna - sprzedaży dzierżawionego gruntu przez jego dzierżawcę. Zatem nie jest konieczne dla skuteczności nabycia gruntu uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

W analizowanym przypadku - jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego - nabycie gruntu przez dzierżawcę (MPK) nie będzie związane z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem wydzierżawiającemu (Wnioskodawca) przedmiotu najmu. Zatem zbycie nieruchomości, w części dotyczącej wzniesionych przez dzierżawcę budynków i budowli, nie będzie spełniać definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, albowiem Wnioskodawca nie będzie przenosił prawa do rozporządzania tymi obiektami jak właściciel. Prawo to - do czasu rozliczenia nakładów - pozostaje po stronie MPK, które za zgodą wydzierżawiającego - właściciela gruntu - wybudowało obiekty trwale z gruntem związane. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów.

Z opisu sprawy wynika, że strony transakcji postanowiły, że przed dokonaniem dostawy Nieruchomości nie nastąpi rozliczenie i zwrot poniesionych przez dzierżawcę nakładów na budowę Inwestycji. W konsekwencji powyższego należy twierdzić, że przedmiotem dostawy w analizowanym przypadku będzie wyłącznie grunt.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE, zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zauważyć zatem należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy stanowi zatem implementację przepisu art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Podkreślić należy, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

W przedmiotowej sprawie - jak wskazano wyżej - z uwagi na planowany brak rozliczenia nakładów poniesionych na nieruchomość przez dzierżawcę, przedmiotem dostawy, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, będzie wyłącznie grunt. Podstawą opodatkowania będzie zatem kwota stanowiąca zapłatę należną Wnioskodawcy z tytułu transakcji, obejmująca wartość gruntu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno jednak w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono - z dniem 1 stycznia 2014 r. - zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W badanym przypadku zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie będzie mogło mieć miejsca bowiem - jak wynika z opisu sprawy - Nieruchomość (grunt) była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych VAT (dzierżawa).

W odniesieniu do nieruchomości, obok zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ustawodawca w art. 43 ust. 1 ustawy przewidział jeszcze inne możliwości zastosowania zwolnienia od podatku.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są zdefiniowane w art. 2 pkt 33 ustawy tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku dla dostawy budynków, budowli lub ich części. Zwolnienie od podatku na podstawie ww. przepisów nie znajdzie jednak zastosowania w analizowanej sprawie, bowiem jak wskazano wyżej przedmiotem planowanej przez Zainteresowanego transakcji będzie wyłącznie grunt.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie nie będzie miała miejsca dostawa budynków, budowli lub ich części, nie będzie miał tu również zastosowania przywołany przez Wnioskodawcę art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Odnosząc powyższą analizę przepisów do opisanego we wniosku zdarzenia wskazać należy, że ponieważ grunt będący przedmiotem planowanej transakcji jest gruntem zabudowanym Infrastrukturą zajezdni wzniesioną przez dzierżawcę za zgodą Wnioskodawcy (właściciela nieruchomości), planowana sprzedaż Nieruchomości (gruntu) nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zatem stosownie do treści art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, dostawa ww. Nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu wg 23% stawki podatku.

W oparciu o przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, odpowiadając na pytania Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że:

Ad. 1. Prawidłowe będzie określenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w oparciu o art. 29a ust. 1 ustawy, w wysokości określonej w Umowie zamiany, tj. w wysokości odzwierciedlającej wartość gruntu z pominięciem wartości budynków i budowli.

Ad. 2. Transakcja zbycia nieruchomości zabudowanej budynkami i budowlami, w części stanowiącej budynki i budowle nie będzie stanowiła dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Przedmiotem dostawy, w związku z nierozliczeniem przed dokonaniem transakcji nakładów na Nieruchomość, będzie wyłącznie grunt. Ponieważ grunt ten jest zabudowany Infrastrukturą zajezdni (budynki, budowle), dla dostawy nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w konsekwencji zatem transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin