Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-238/14-4/IM
z 4 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 6 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniach 14 i 15 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2014 r. Wnioskodawca złożył w Urzędzie Skarbowym wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Pismem z dnia 4 marca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego - działając na podstawie art. 15 § 1, art. 14b § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - przekazał wniosek według właściwości do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. Organu w dniu 6 marca 2014 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 maja 2014 r., znak ILPB1/415-238/14-2/IM, ILPP2/443-246/14-2/AKr, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2014 r., a w dniu 15 maja 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 14 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W marcu 2014 roku Wnioskodawca przeprowadził modernizację zbiorników paliw ciekłych, polegającą na wstawieniu drugiego płaszcza zbiornika i zamontowania monitoringu kontrolującego przestrzeń międzyplacową w celu zapobieżenia wycieku paliw do środowiska naturalnego. Pełen koszt modernizacji zbiornika dwukomorowego o pojemności 15.000 l wyniósł wraz z kosztami nadzoru Urzędu Dozoru Technicznego i wykonania ponownej legalizacji przez Urząd Miar i Wag wyniósł około 70.000 zł (siedemdziesiąttysięcyzłotych).

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe zbiorniki nabył od Agencji Nieruchomości Rolnych, która była właścicielem stacji paliw za kwotę 6.900 zł. Zbiorniki te nie stanowią w firmie środków trwałych. Wnioskodawca nadmienia, że w takiej sytuacji wynik będzie ujemny co może skutkować wypowiedzeniem przez bank umowy kredytowej.

Powyższy opis wynika z uzupełnienia wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy należność za wykonanie zbiorników Wnioskodawca musi rozliczyć jako koszt uzyskania przychodu, czy też może zwiększyć wartość zbiorników i zastosować odpisy amortyzacyjne?
2. Jak wpłynie rozliczenie kosztów jako koszt uzyskania przychodu na wynik w roku 2014 i dalszych latach, gdyż dochód roczny firmy jest mniejszy od kosztów modernizacji?
   
   

Przedstawione pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby nie utracić zaufania banku kredytującego przedsięwzięcie modernizacji optuje za rozwiązaniem poprzez odpisy amortyzacyjne rozłożone na okres 5 lat.

Przedstawione własne stanowisko Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   - zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).
   
   

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia, określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wskazać przy tym należy, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje użytych w niej pojęć: przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja czy modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Dlatego w odniesieniu do remontu zasadne jest sięgnięcie do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych, następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika.

Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych (przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja) polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w marcu 2014 roku Wnioskodawca przeprowadził modernizację zbiorników paliw ciekłych, polegający na wstawieniu drugiego płaszcza zbiornika i zamontowania monitoringu kontrolującego przestrzeń międzyplacową w celu zapobieżenia wycieku paliw do środowiska naturalnego. Pełen koszt modernizacji zbiornika dwukomorowego o pojemności 15.000 l wyniósł wraz z kosztami nadzoru Urzędu Dozoru Technicznego i wykonania ponownej legalizacji przez Urząd Miar i Wag wyniósł około 70.000 zł (siedemdziesiąttysięcyzłotych). Wnioskodawca wskazuje, że powyższe zbiorniki nabył od Agencji Nieruchomości Rolnych, która była właścicielem stacji paliw za kwotę 6.900 zł. Zbiorniki te nie stanowią w firmie środków trwałych.

W odniesieniu do ww. przepisów oraz do przedstawionych informacji zauważyć należy, że przeprowadzona modernizacja przyczyniła się do powstania nowego środka trwałego, zatem wydatki poniesione na jej przeprowadzenie do dnia przekazania środka trwałego do używania będą stanowiły podstawę do wyliczenia wartości początkowej. Odpisy amortyzacyjne od ustalonej wartości początkowej środka trwałego będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazał sam Wnioskodawca zakupione od Agencji Nieruchomości Rolnych zbiorniki nie były środkiem trwałym w firmie, zatem wydatków związanych z wykonaniem zbiorników nie sposób uznać za wydatki o charakterze remontowym.

Zaznaczyć należy, że wskazane we wniosku wydatki nie stanowią również ulepszenia istniejących środków trwałych, bowiem nowopowstałe środki trwałe, spełniające wymagania określone w odrębnych przepisach, niejako zastąpią dotychczas istniejące zbiorniki. Ponadto zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Wnioskodawcę wymienione powyżej zbiorniki nie stanowiły środka trwałego, zatem wydatki z nimi związane nie mogą stanowić wydatków związanych z ulepszeniem środka trwałego.

Wobec powyższego koszty uzyskania przychodów, prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowić będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych (tj. dwupłaszczowych zbiorników paliwowych).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ odniósł się do zadanego pytania dotyczącego rozliczenia jako koszty uzyskania przychodów należności za wykonanie zbiorników paliwowych.

Tutejszy Organ wskazuje, że wniosek dotyczący:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wpływu kosztów uzyskania przychodów na wynik finansowy został rozstrzygnięty w dniu 4 czerwca 2014 r. odrębnym pismem nr ILPB1/415-238/14-5/IM,
• podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty w dniu 20 maja 2014 r. odrębnym pismem.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.