Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-173/14-5/DG
z 20 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy -przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.) na wezwanie z dnia 24 kwietnia 2014 r. znak IPPP2/443-173/14-2/DG o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług w ramach dystrybucji voucherów i obowiązku ich ewidencjonowania na kasie rejestrującej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.) na wezwanie z dnia 24 kwietnia 2014 r. znak IPPP2/443-173/14-2/DG o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług w ramach dystrybucji voucherów i obowiązku ich ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

S. Polska Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi, jako podatnik VAT czynny, działalność gospodarczą w zakresie świadczenia kompleksowych usług motywacyjnych oraz świadczeń pozapłacowych.

W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera umowy z Partnerami podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług sportowych, rekreacyjnych lub kulturalnych. Usługi Partnerów są udostępnione Użytkownikom, czyli osobom fizycznym, na podstawie odrębnych umów pomiędzy Spółką a Klientami (którzy są np. pracodawcami Użytkowników).

Wnioskodawca zapewnia możliwość korzystania z określonych usług, dystrybuując vouchery w formie papierowej lub w formie elektronicznej. Vouchery w formie elektronicznej mają postać kodów alfanumerycznych, przesyłanych Użytkownikowi na telefon (jako sms) lub udostępnianych w Internecie.

W związku z dystrybucją voucherów w formie elektronicznej Wnioskodawca stworzył platformę internetową „S.”, która umożliwia kompleksowe zarządzanie świadczeniami pozapłacowymi, w tym wybór przez Użytkownika określonego świadczenia Partnera. Oznacza to, że dany Użytkownik dysponuje określonym budżetem, który może wykorzystać logując się na wskazanej platformie a następnie wybierając interesujące go świadczenia, w ramach określonego limitu.

Platforma internetowa umożliwia wybór z dostępnego katalogu takich produktów (usług), jak np.:

• kursy językowe on-line (konkretny kurs lub voucher wartościowy na jeden z kursów organizowanych przez szkolę do wyboru z katalogu kursów);
  
• gry komputerowe (konkretna gra lub też kod wartościowy na wiele gier do wyboru);
  
• bilety do kina;
  
• usługa medyczna (karta na konkretne usługi, np. 6 wizyt stomatologicznych, lub wartościowa np. 500 zł na dowolne świadczenie z katalogu usług).
  
  
  

Analogicznym sposobem udostępnienia Użytkownikom możliwości otrzymania vouchera elektronicznego jest platforma internetowa x.pl. W takiej sytuacji, Użytkownik otrzymuje od Wnioskodawcy Kartę Sportowo Rekreacyjną, upoważniającą Klientów lub Użytkowników do skorzystania z określonych usług po dokonaniu płatności wskazaną Kartą. W praktyce, logując się na wskazanej platformie internetowej, Użytkownik może wybrać z katalogu dostępnych świadczeń określony produkt, zaś w wyniku dokonanego wyboru Spółka przesyła mu voucher elektroniczny w formie kodu alfanumerycznego na telefon lub przez Internet. Wartość odpowiadająca cenie danego vouchera jest pobierana z karty płatniczej i rozliczana za pośrednictwem systemu bankowego. Otrzymany przez Użytkownika kod służy Partnerom do potwierdzenia, że dany Użytkownik jest upoważniony do otrzymania określonego świadczenia (np. jest upoważniony do wejścia do kina lub na pływalnię).

W tym momencie opisane e-vouchery nie umożliwiają zakupu towarów, niemniej, nie można wykluczyć zaistnienia takiej możliwości w przyszłości.

Rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerami mogą następować w różnych scenariuszach, w zależności od przyjętego modelu współpracy:

• Model 1 - Wnioskodawca świadczy na rzecz Partnera usługi dystrybucji voucherów elektronicznych, za które pobiera określoną prowizję. W takim scenariuszu Spółka otrzymuje od Partnera informację o ilości zrealizowanych usług, w ramach których Użytkownicy legitymowali się voucherami elektronicznymi. Na tej podstawie Partner przesyła Wnioskodawcy notę księgową, zaś Wnioskodawca przesyła Partnerowi kwotę otrzymanych wpłat od Użytkowników, pomniejszoną o umówioną prowizję. Usługa na rzecz Partnera jest dokumentowana fakturą VAT, wystawianą przez Spółkę. Natomiast zamówienie/ przekazanie voucherów oraz przepływy pieniężne są dokumentowane notami księgowymi, wystawianymi przez Spółkę lub przez Partnera.
  
  
• Model 2 - Spółka umożliwia zakup usługi wykonywanej przez Partnera Użytkownikom, przy czym kupuje od Partnera określoną ilość voucherów za umówioną cenę, a następnie przekazuje je (w ramach wykonywanej usługi na rzecz Klienta) lub sprzedaje za wynagrodzeniem Użytkownikom. Partner wystawia fakturę VAT na rzecz Spółki, dokumentując fakt sprzedaży voucherów. Możliwy jest również sposób rozliczenia, w którym Spółka zamawia vouchery od Partnera, zaś na koniec umówionego okresu rozliczeniowego Partner wystawiałby na rzecz Spółki fakturę VAT, dokumentując wartość sprzedanych na rzecz Spółki voucherów elektronicznych.
  
  
  

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że w odniesieniu do sprzedaży usług posiada dowody dokumentujące zapłatę i prowadzi ewidencję, z których jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowy jest pogląd Spółki, że w przypadku zawarcia umowy na świadczenie usług dystrybucji pomiędzy Partnerem a Spółką (Model 1), dystrybucja voucherów elektronicznych nie stanowi sprzedaży przez Spółkę wykonywanych przez Partnera usług lub towarów, lecz jest świadczeniem na rzecz Partnera usługi w rozumieniu ustawy o VAT?
   
2. Czy prawidłowy jest pogląd Spółki, że w przypadku zawarcia umowy, przewidującej zakup przez Spółkę voucherów elektronicznych od Partnera, a następnie ich odsprzedaż (Model 2), Spółka uczestniczy w świadczeniu usług działając we własnym imieniu ale na rzecz osób trzecich (Użytkowników), a więc świadczy przedmiotowe usługi w rozumieniu art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, pod warunkiem że przedmiot świadczenia jest skonkretyzowany a płatność następuje przed wykonaniem usługi?
   
3. W przypadku uznania, że pogląd wyrażony w pkt 2 jest prawidłowy, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży powyższych usług powstaje na podstawie art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT, tj. w momencie uzyskania płatności od Użytkownika?
   
4. W przypadku uznania, że pogląd wyrażony w pkt 2 jest prawidłowy, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że płatności za zakupioną przez Użytkownika usługę, dokonywane z wykorzystaniem karty płatniczej Flexi Pass zwalniają Spółkę z obowiązku ewidencjonowania danej sprzedaży na kasie rejestrującej, na podstawie Rozporządzenia MF w sprawie zwolnień
   z obowiązku ewidencji?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

W ocenie Spółki, w schemacie opisanym jako Model 1, nie dokonuje sprzedaży towarów lub usług na rzecz Użytkownika, lecz świadczy na rzecz Partnera usługę w rozumieniu przepisów o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega, co do zasady, dostawa towarów oraz świadczenie usług, za wynagrodzeniem, na terytorium kraju. Dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, co wynika z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

Natomiast z art. 8 ust. 1 tejże Ustawy wynika, że świadczeniem usług jest każde świadczenie, na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem, wydanie vouchera nie stanowi dostawy towaru. Towar w Ustawie o VAT jest zdefiniowany jako rzecz lub jej części, a także wszelkie postaci energii. Natomiast voucher jest traktowany jako znak legitymacyjny, upoważniający osobę, która się nim legitymuje, do otrzymania określonych towarów lub usług. Takie stanowisko można odnaleźć w szeregu interpretacji indywidualnych, w tym interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 września 2011 r. (sygn. IPPP2/443-738/11-4/KG) lub wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 kwietnia 2012 r. (sygn. ITPP1/443-106/12/TS). Przekazanie vouchera nie jest również usługą, czynność ta nie stanowi autonomicznego świadczenia. Taki pogląd można odnaleźć między innymi w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 21 lutego 2011 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP1/443-149/11-2/AW).

Oznacza to, że samo przekazanie vouchera w przedstawionym scenariuszu jest poza zakresem dostawy towarów lub świadczenia usług i stanowi czynność pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Spółka zwraca uwagę, że forma, w jakiej jest emitowany voucher nie ma dla powyższego poglądu znaczenia - może więc on być dokumentem wydanym w formie papierowej, może również mieć postać alfanumerycznego ciągu znaków, przesyłanego drogą elektroniczną, istotą vouchera jest bowiem przekazanie określonej informacji, potwierdzenia, że osoba, która się nim legitymuje jest uprawniona do otrzymania towaru lub usługi.

W scenariuszu, w którym Spółka dokonuje dystrybucji voucherów elektronicznych, działając na rzecz Partnera (scenariusz opisany jako Model 1 w stanie faktycznym) Spółka zobowiązuje się wobec Partnera do wykonywania czynności pośrednictwa, otrzymując z tytułu ich wykonywania wynagrodzenie w postaci prowizji. Wynagrodzenie to jest ustalane na podstawie voucherów zrealizowanych, bowiem z samego faktu ich wydania (wysłania) nie wynika, że sprzedaż nastąpi. Stosunek zobowiązaniowy, w związku z którym Spółka otrzymuje wynagrodzenie (prowizję) i który jest istotą świadczenia usług w rozumieniu przepisów o VAT istnieje pomiędzy Spółką a Partnerem. W konsekwencji, w takiej sytuacji Spółka powinna rozpoznawać sprzedaż usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, wystawiając fakturę VAT na rzecz Partnera.

Ad 2

Odmienne konsekwencje podatkowe, w ocenie Spółki, należy rozpoznać w sytuacji, w której sama nabywa ona vouchery na towary lub usługi, działając w imieniu swoim, ale na rzecz finalnych użytkowników. W takiej bowiem sytuacji należy uznać, że spełnione są przesłanki opodatkowania VAT, o których mowa w art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT.

Jak zostało wskazane w punkcie poprzednim, co do zasady, wydanie vouchera nie jest świadczeniem usługi ani dostawą towaru. Niemniej, w sytuacji, w której okoliczności przyszłej transakcji są jasne, zaś płatność następuje przed jej wykonaniem, należy rozpoznać konsekwencje podatkowe sprzedaży. W ocenie Spółki, można uznać, że w przypadku realizacji współpracy na zasadach wskazanych jako Model 2 w stanie faktycznym, warunki te są spełnione.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem polskich sądów administracyjnych (np. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. I FSK 1244/12) oraz z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. w orzeczeniu w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals) skutki podatkowe przyszłej transakcji mogą nastąpić, jeżeli przed wykonaniem usługi nastąpi zapłata za świadczenie, zaś wszystkie okoliczności istotne dla zdarzenia podatkowego są znane, w szczególności, w momencie dokonania zapłaty towary lub usługi są szczegółowo określone. Trybunał podkreślił, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji. Opodatkowaniu podatkiem VAT nie powinny zatem podlegać zapłaty za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały dotychczas określone w sposób wyraźny.

W orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2009 roku (sygn. I FSK 932/08), wskazano interpretację przepisu art. 19 ust. 11 Ustawy o VAT uwzględniającą cel wynikający z Dyrektywy VAT oraz orzecznictwa Trybunału. W ocenie Spółki, pomimo, że od 1 stycznia 2014 r. przepis ten przestał obowiązywać, wskazane w orzeczeniu argumenty powinny mieć analogiczne zastosowanie do wykładni art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT. NSA stwierdził, że „Prawidłowa Interpretacja art. 19 ust. 11 Ustawy o VAT powinna bowiem, w kontekście konieczności dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów polskiej Ustawy o podatku od towarów i usług, uwzględniać wykładnię dokonaną przez ETS. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 Ustawy o VAT, istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny, co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

W ocenie Spółki, w opisanym w stanie faktycznym Modelu 2 dochodzi do zapłaty przez Spółkę na rzecz Partnera z góry (zaliczki, przedpłaty), w związku z którą po stronie dostawcy powstaje obowiązek podatkowy w VAT, jeżeli świadczenie jest wystarczająco skonkretyzowane.

Niemniej, powstaje w tym miejscu wątpliwość, kiedy dane świadczenie jest skonkretyzowane na tyle, że wszystkie istotne okoliczności z punktu widzenia podatku VAT są określone w sposób jednoznaczny. W ocenie Spółki, okoliczności te są wystarczająco skonkretyzowane wówczas, gdy mogą zostać spełnione wszystkie wymogi stawiane przez przepisy o VAT w zakresie rozpoznania sprzedaży i jej udokumentowania. Powinna więc być znane wynagrodzenie z tytułu danego świadczenia (w celu ustalenia podstawy opodatkowania), miejsce świadczenia, jednoznaczny powinien być również sam przedmiot transakcji (w celu ustalenia, czy ewentualnie nie zachodzą przesłanki zastosowania stawki obniżonej lub zwolnienia z opodatkowania VAT). Taka sytuacja ma miejsce np. w przypadku nabycia voucherów upoważniających do obejrzenia filmów w kinie, których operatorem jest partner. W ocenie Spółki, nie jest w takiej sytuacji istotne kiedy taki voucher zostanie zrealizowany i na jaki konkretnie film zostanie wymieniony. Tytuł filmu jako oznaczenie konkretnej usługi, w ocenie Spółki, nie jest okolicznością istotną dla rozpoznania konsekwencji podatkowych w VAT.

W ocenie Spółki, powyższe prowadzi do wniosku, że pomimo że, co do zasady, dystrybucja voucherów pozostaje poza zakresem VAT, z uwagi na fakt pozostawania poza zakresem dostawy towarów lub świadczenia usług (co wskazano w punkcie 1 uzasadnienia), w określonych okolicznościach mogą mieć miejsce wyjątki od tej zasady. Wyjątki te występują jedynie wówczas, gdy Spółka działa w imieniu własnym, ale na rzecz osób trzecich (Użytkowników), zaś okoliczności transakcji są skonkretyzowane w sposób wystarczający dla określenia skutków podatkowych w VAT. Oznacza to również, że odsprzedając dane vouchery Użytkownikom, Spółka jest zobowiązana do rozpoznania sprzedaży (świadczenia usług o których mowa w art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT), na zasadach opisanych w pkt 3 niniejszego uzasadnienia.

Takie stanowisko potwierdzają również liczne interpretacje prawa podatkowego, w tym m.in. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 30 listopada 2010 r. (sygn. IPPP2/443-610/10-4/AK).

Podobnie wskazuje cytowany wcześniej wyrok NSA z dnia 3 lipca 2013 r. (sygn. I FSK 1244/12), w którym sąd zauważył, że opodatkowanie płatności jako zaliczki dla celów VAT jest możliwe wówczas, gdy znane są essentialia negotii umowy sprzedaży, czyli dane dotyczące przedmiotu oraz ceny sprzedaży.

W ocenie Spółki, należy przy tym wyraźnie rozróżnić skutki podatkowe działania jako pośrednik w przypadku dystrybucji voucherów, za wynagrodzeniem w postaci prowizji (przypadek opisany w Modelu 1) od działania opisanego w niniejszym punkcie (Model 2). Istotą różnicy w tych dwóch przypadkach jest odmienny kierunek zobowiązania Spółki. W przedstawionej sytuacji (Model 2) następuje działanie w imieniu własnym, na rzecz Użytkownika, spełniające definicję świadczenia usług. Natomiast w przypadku opisanym w pkt 1 (Model 1) następuje działanie na rzecz Partnera. Bez względu więc, czy dystrybuowany w Modelu 1 voucher dotyczy skonkretyzowanego lub ogólnie określonego świadczenia, nie ma to wpływu na skutki podatkowe po stronie Spółki. Skutki podatkowe w VAT w Modelu 2 występują zaś jedynie wówczas, gdy okoliczności przyszłego świadczenia (essentialia negotii) są skonkretyzowane. Jeżeli więc w Modelu 2 następuje zakup od Partnera voucherów na nieokreślone w tym momencie towary lub usługi, dokonywana przez Spółkę płatność nie ma charakteru zaliczki i nie powoduje powstania obowiązku podatkowego. W konsekwencji, dalsza odsprzedaż takich voucherów nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie Spółki.

Ad 3

W przypadku uznania, że stanowisko Spółki w zakresie pytania 2 jest poprawne, uznać należy, że obowiązek podatkowy po stronie Spółki powstaje na zasadach określonych w art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT.

Zgodnie z powyższym przepisem, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 powyższego artykułu, Zastrzeżenie to dotyczy m.in. dostaw energii elektrycznej, świadczenia usług najmu, leasingu, usług telekomunikacyjnych, etc. Zastrzeżenie to jest więc nieistotne dla przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego.

W schemacie rozliczeń, w którym Spółka jest uznawana za podmiot dokonujący zakupu a następnie odsprzedaży usług (zgodnie z art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT), zarówno uiszczenie przez Spółkę zaliczki na poczet sprzedaży konkretnych świadczeń powinno być opodatkowane po stronie Partnera, jak również uiszczenie zapłaty przez Użytkownika (lub osobę trzecią) za przedmiotowe vouchery na rachunek bankowy Spółki powoduje powstanie obowiązku podatkowego po jej stronie.

W ocenie Spółki, mają w tym względzie zastosowanie argumenty wskazane w punkcie poprzednim. Pomimo, że dany voucher zostanie dopiero wymieniony na konkretną usługę, której jest przypisany, skutki podatkowe należy rozpoznać jeszcze przed realizacją świadczenia, jeżeli wszystkie okoliczności transakcji są jasne. Oznacza to, że już w momencie otrzymania kwoty zapłaty od Użytkownika (lub osoby trzeciej), Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy, pomimo, że świadczenie dopiero zostanie wykonane w przyszłości. Wynika to bowiem z art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT.

Ad 4

W przypadku uznania, że stanowisko Spółki w kwestii odpowiedzi na pytanie 2 jest prawidłowe, należy uznać, że sprzedaż realizowana na rzecz osób fizycznych, w której zapłata uiszczania jest przez Użytkownika z wykorzystaniem karty płatniczej, jest objęta zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

Co do zasady, sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz na rzecz rolników ryczałtowych podlega obowiązkowi ewidencjonowania na kasie rejestrującej. Z obowiązku tego wyłączone są towary lub usługi na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. poz. 1382 z 2012 r.; dalej: Rozporządzenie).

Z § 2 ust. 1 Rozporządzenia wynika, że czynności wymienione w załączniku do Rozporządzenia są zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2014 r. Wśród wymienionych czynności, w poz. 37 wskazano: Świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Powyższe wskazuje, że Spółka ma prawo stosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży wskazane w Modelu 2, jeżeli spełnia następujące wymagania:

1. Płatność jest dokonywana za pośrednictwem np. banku, na jej rachunek bankowy ,
   
2. Prowadzona dokumentacja związana ze sprzedażą oraz dowody zapłatę pozwalają na jednoznaczną identyfikację transakcji.
   
   
   

Spółka zwraca uwagę, że wykorzystywanie karty płatniczej do dokonania zapłaty w praktyce należy uznać za płatność za pośrednictwem banku. Każda transakcja płatnicza jest bowiem rozliczana przez bank - akceptant dokonywanej płatności. Ostatecznie, rozliczenie danej transakcji następuje bowiem poprzez przelew należności na rachunek bankowy Spółki. Zaangażowanie dodatkowych podmiotów w tym procesie (np. organizacji odpowiadającej za przeprowadzenie transakcji bezgotówkowej za pomocą karty płatniczej) nie powinno mieć wpływu na ocenę spełnienia przesłanek, wskazanych w pkt 37 załącznika. Posłużenie się kartą płatniczą należy więc uznać za jeden ze sposobów dokonania płatności za pośrednictwem banku.

Spółka zwraca uwagę, że analogiczny pogląd został wyrażony w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 15 kwietnia 2013 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPP3/443-46/13/UN). W interpretacji tej organ podatkowy odniósł się do tożsamych wymogów dotyczących płatności, wskazanych w pkt 36 załącznika, uznając, że warunek ten jest spełniony, jeżeli zapłata następuje „na wskazany rachunek bankowy Wnioskodawcy za pośrednictwem systemu pay-u, przelewem, kartą, a z ewidencji dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana (...).”

Powyższe potwierdza, że stanowisko Spółki w tym względzie należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać więc dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „voucher”. Zdaniem tut. Organu, voucher jest jedynie dowodem uprawniającym do odbioru ściśle nieokreślonego świadczenia w postaci usługi lub towaru. Voucher sam w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb, nie stanowi więc on autonomicznego świadczenia. Dlatego też voucher nie mieści się w definicji usług ani towarów w rozumieniu ustawy o VAT, a jedynie jest dokumentem uprawniającym do uzyskania usługi lub towaru. W konsekwencji zatem, sama czynność wydania vouchera klientom nie powinna być utożsamiana z odpłatnym świadczeniem usług bądź dostawą towaru, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia kompleksowych usług motywacyjnych oraz świadczeń pozapłacowych.

W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera umowy z Partnerami – tj. z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług sportowych, rekreacyjnych lub kulturalnych. Usługi Partnerów są udostępnione Użytkownikom, czyli osobom fizycznym, na podstawie odrębnych umów pomiędzy Spółką a Klientami (którzy są np. pracodawcami Użytkowników).

Wnioskodawca zapewnia możliwość korzystania z określonych usług, dystrybuując vouchery w formie papierowej lub w formie elektronicznej.

W związku z dystrybucją voucherów w formie elektronicznej Wnioskodawca stworzył platformę internetową „S.”, która umożliwia kompleksowe zarządzanie świadczeniami pozapłacowymi, w tym wybór przez Użytkownika określonego świadczenia Partnera, w ramach określonego limitu. Platforma internetowa umożliwia wybór z katalogu takich usług, jak np.: kursy językowe on-line, gry komputerowe, bilety do kina, usługa medyczna (karta na konkretne usługi, np. 6 wizyt stomatologicznych itp.).

Dodatkowo Wnioskodawca umożliwia Użytkownikom otrzymanie vouchera elektronicznego poprzez platformę internetową x.pl.

Rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerami w Modelu 1 polegają na tym, że Wnioskodawca świadczy na rzecz Partnera usługi dystrybucji voucherów elektronicznych, za które pobiera określoną prowizję. Spółka otrzymuje od Partnera informację o ilości zrealizowanych usług, w ramach których Użytkownicy legitymowali się voucherami elektronicznymi. Na tej podstawie Partner przesyła Wnioskodawcy notę księgową, zaś Wnioskodawca przesyła Partnerowi kwotę otrzymanych wpłat od Użytkowników, pomniejszoną o umówioną prowizję. Usługa na rzecz Partnera jest dokumentowana fakturą VAT, wystawianą przez Spółkę. Natomiast zamówienie/ przekazanie voucherów oraz przepływy pieniężne są dokumentowane notami księgowymi, wystawianymi przez Spółkę lub przez Partnera.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy w stosowanym sposobie rozliczenia z Partnerami (Model 1) dystrybucja voucherów stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu.

Ad 1

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka dokonuje dystrybucji voucherów, uprawniających do skorzystania ze świadczenia wykonywanego przez inny podmiot (Partnera).

W odniesieniu się do samej tylko czynności sprzedaży bonów, należy stwierdzić, że bony, przeznaczone do nabywania świadczeń oferowanych przez Partnerów Spółki, nie mieszczą się w definicji towaru w rozumieniu ww. art. 2 pkt 6 ustawy. Z definicji słownikowej pojęcia „bon” wynika, że jest on „dokumentem mającym określoną wartość pieniężną, uprawniającym do nabycia wskazanego towaru lub korzystania z usług” („Współczesny Słownik Języka Polskiego”, Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007). W tym kontekście bony zastępują środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary. Konsekwentnie zatem, czynności sprzedaży bonów nie można utożsamiać z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Sprzedaży voucherów (bonów) nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby Spółka stawiała jakiekolwiek ograniczenia lub warunki, jakie klient musiałby spełnić, aby nabyć bon. W konsekwencji w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz kontrahentów Spółki. Zatem, skoro czynność sprzedaży bonów, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, tym samym w tym przypadku nie wystąpi podstawa opodatkowania. Nie można jednakże uznać, że wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, związane z dystrybucją voucherów (bonów), mieszczą się w zakresie odpłatnego wydania voucherów, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca dokonując sprzedaży voucherów, tj. uprawnienia do skorzystania ze świadczenia wykonywanego przez inny podmiot gospodarczy, prowadzi działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług pomiędzy Partnerem a ostatecznymi nabywcami usług.

W tym miejscu trzeba odnieść się do pojęcia pośrednictwa, przez które zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), należy rozumieć działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji.

Jak wyżej wspomniano, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). W rozpatrywanej sytuacji Partner będzie odbiorcą usług pośrednictwa świadczonych przez Wnioskodawcę, bowiem to on uzyskuje korzyść z tytułu sprzedaży voucherów, w postaci przyszłej prawdopodobnej sprzedaży własnych usług. Nabywca vouchera z dużym prawdopodobieństwem wykorzysta go lub przekaże do wykorzystania innej osobie w przyszłości dokonując zakupów usług świadczonych przez Partnera. Z tego tytułu Partner może oczekiwać uzyskania korzyści, które do czasu wykorzystania vouchera są dla nich jedynie potencjalne.

Należy podkreślić, że gdyby nie świadczenie wzajemne, czynności będące przedmiotem umowy w ogóle nie byłyby wykonywane. Ich bezpośrednim celem jest usługa na rzecz konkretnego podmiotu, w wyniku której dochodzi do zwiększenia jego obrotu. Celem przedmiotowych czynności jest więc przysporzenie korzyści konkretnemu adresatowi – Partnerowi.

Zatem Wnioskodawca dokonując dystrybucji voucherów na usługi świadczone przez Partnerów realizuje na ich rzecz w myśl art. 8 ust. 1 ustawy usługę pośrednictwa, z tytuły której wynagrodzenie w postaci otrzymywanej prowizji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 wniosku należy uznać za prawidłowe.

Ad 2 i 3

Wnioskodawca stosuje również inny sposób rozliczania się z Partnerami, a mianowicie – Model 2 – w którym Spółka umożliwia zakup usługi wykonywanej przez Partnera Użytkownikom, przy czym kupuje od Partnera określoną ilość voucherów za umówioną cenę, a następnie przekazuje je (w ramach wykonywanej usługi na rzecz Klienta) lub sprzedaje za wynagrodzeniem Użytkownikom. Partner wystawia fakturę VAT na rzecz Spółki, dokumentując fakt sprzedaży voucherów. Możliwy jest również sposób rozliczenia, w którym Spółka zamawia vouchery od Partnera, zaś na koniec umówionego okresu rozliczeniowego Partner wystawiałby na rzecz Spółki fakturę VAT, dokumentując wartość sprzedanych na rzecz Spółki voucherów elektronicznych.

W sytuacji nabywania przez Wnioskodawcę voucherów, a następnie ich odsprzedaży, problemem w rozważanej sprawie jest, czy Spółka uczestniczy w świadczeniu usług działając we własnym imieniu ale na rzecz osób trzecich (Użytkowników), a więc świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, pod warunkiem, że przedmiot świadczenia jest skonkretyzowany a płatność następuje przed wykonaniem usługi a także kiedy wystąpi obowiązek podatkowy z ww. tytułu.

Jak wyżej wskazał tut. Organ czynności przekazania vouchera klientom nie można utożsamiać ze świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Voucher jest jedynie znakiem legitymacyjnym - dowodem uprawniającym do odbioru określonego świadczenia z oferty zaproponowanej przez Partnerów Spółki. W konsekwencji, sama czynność wydania vouchera klientom nie powinna być utożsamiana z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jednakże nie w każdej sytuacji sprzedaż vouchera będzie odbywać się poza systemem podatku od towarów i usług. Jeśli voucher będzie uprawniał do skorzystania ze skonkretyzowanej usługi zarówno pod względem rodzajowym jak i wartościowym, to wówczas wynagrodzenie uzyskane z jego sprzedaży będzie stanowiło przedpłatę na poczet wykonania konkretnej usługi.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Tym samym więc Wnioskodawca nabywając vouchery od Partnerów na wykonanie przez nich konkretnych usług będzie w myśl powołanego wyżej przepisu również podmiotem, który te usługi wyświadczy na rzecz swoich klientów.

Wnioskodawca w rozpatrywanej sprawie wskazał, że m.in. będzie sprzedawał vouchery na bilety do kina, gry komputerowe czy też kursy językowe. W odniesieniu do voucherów uprawniających do skorzystania z wejścia do kina na film, możliwości uczestniczenia w kursie językowym czy możliwości nabycia/dostępu do gry w daną grę komputerową należy stwierdzić, że taki voucher dotyczy konkretnej usługi, z której będzie korzystał nabywca. Nie ma tutaj znaczenia rodzaj języka, z którego kursu nauki będzie korzystał nabywca, jak również nazwa gry komputerowej czy tytuł filmu, który obejrzy klient. Znany jest przedmiot transakcji i jej wartość jak również możliwe jest określenie, jaką stawką podatku VAT będzie opodatkowana taka transakcja. Tym samym sprzedaż voucherów dotycząca ww. świadczeń będzie de facto sprzedażą usług podlegającą opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Również w odniesieniu do voucherów dotyczących jednoznacznie określonych usług medycznych należy wskazać, że dotyczą one realizacji konkretnej usługi, a tym samym otrzymywane na ich poczet wynagrodzenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jedynie w odniesieniu do voucherów, które uprawniają do skorzystania z bliżej nieokreślonej usługi np. poprzez możliwość wyboru skorzystania z jednej z wielu oferowanych usług, gdzie niemożliwe jest określenie rodzaju usługi i stawki podatku, którą taka usługa będzie opodatkowana, należy stwierdzić, że nie dojdzie do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu jednak należy się odnieść do faktu, że wynagrodzenie z tytułu sprzedaży voucherów uprawniających do skorzystania z określonej usługi, uiszczane jest przez Użytkownika lub osobę trzecią przed wykonaniem tej usługi na rachunek bankowy Spółki. Wpłacana kwota obejmuje całą wartość nabywanej usługi. Tym samym regulowanie należności na poczet danej usługi stanowi przedpłatę, zaliczkę.

Należy podkreślić, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o VAT definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie z definicją wskazaną w „Słowniku języka polskiego PWN” (www.sjp.pwn.pl) zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wypłacona z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006r. (powołanym także przez Stronę) w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd. Goldsborough Development Ltd. przeciwko Commisioners Of Customs & Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT [tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG)], nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości wykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje, przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Na gruncie powyższego wyroku TSUE można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę/przedpłatę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

1. zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
   
2. konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,
   
3. w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.
   
   
   

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lipca 2009r. (I FSK 932/08), powyższy wyrok zawierający wykładnię art. 10 ust. 2 VI Dyrektywy ma istotny wpływ na wykładnię art. 19 ust. 11 ustawy o VAT. Ponadto w wyroku tym NSA stwierdził, że „Prawidłowa interpretacja art. 19 ust. 11 ustawy o VAT powinna bowiem, w kontekście konieczności dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, uwzględniać wykładnię dokonaną przez ETS. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny, co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości.”

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia art. 19a ustawy, który zastąpił uchylony z dniem 31 grudnia przepis art. 19 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7–11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 (ust.1).

Natomiast art. 19a ust. 8 ustawy stanowi, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W kontekście wyżej przedstawionych orzeczeń i przepisów, zdaniem tut. Organu, uprawnione jest stwierdzenie, że płatności otrzymywane przez Wnioskodawcę w zamian za vouchery przed wykonaniem usługi stanowią zaliczkę. W konsekwencji całość otrzymywanych przez Spółkę należności na poczet wykonania konkretnych usług będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT właściwą dla danej usługi stawką podatku.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem
nr 2 i 3 wniosku.

Ad 4

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że innym sposobem udostępnienia Użytkownikom możliwości otrzymania vouchera elektronicznego jest platforma internetowa x.pl. W takiej sytuacji, Użytkownik otrzymuje od Wnioskodawcy Kartę Sportowo Rekreacyjną Flexi Pass, upoważniającą Klientów lub Użytkowników do skorzystania z określonych usług po dokonaniu płatności wskazaną Kartą. Użytkownik logując się na wskazanej platformie internetowej, może wybrać z katalogu dostępnych świadczeń określony produkt, zaś w wyniku dokonanego wyboru Spółka przesyła mu voucher elektroniczny w formie kodu alfanumerycznego na telefon lub przez Internet. Wartość odpowiadająca cenie danego vouchera jest pobierana z karty płatniczej i rozliczana za pośrednictwem systemu bankowego. Otrzymany przez Użytkownika kod służy Partnerom do potwierdzenia, że dany Użytkownik jest upoważniony do otrzymania określonego świadczenia (np. jest upoważniony do wejścia do kina lub na pływalnię). Wnioskodawca poinformował, że w odniesieniu do sprzedaży usług posiada dowody dokumentujące zapłatę i prowadzi ewidencję, z których jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczy.

W kontekście przedstawionego wyżej opisu Wnioskodawca ma wątpliwości, czy płatności za zakupioną przez Użytkownika usługę, dokonywane z wykorzystaniem karty płatniczej Flexi Pass zwalniają Wnioskodawcę z obowiązku ewidencjonowania danej sprzedaży na kasie rejestrującej.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Szczegółowe zasady dotyczące stosowania kas rejestrujących zostały określone w art. 111 ust. 3a pkt 1 i 7 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani:

• dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy,
  
• stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b.
  
  
  

Kwestię zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2012r. poz. 1382). Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia oraz wysokość obrotu – do określonej przepisami wysokości obrotów.

Stosownie do § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W części II załącznika do ww. rozporządzenia „sprzedaż dotycząca szczególnych czynności”, w pozycji 37 wskazano, że zwolnieniu z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących podlega świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Korzystanie z powyższego zwolnienia wymaga spełnienia określonych warunków wynikających wprost z zapisu tej regulacji. Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy można zatem stosować jeżeli:

• zapłata za świadczoną usługę w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,
  
• z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.
  
  
  

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Jak wskazał Wnioskodawca należności za dystrybuowane vouchery regulowane za pośrednictwem karty płatniczej Flexi Pass pobierane są z tej karty i rozliczane za pośrednictwem systemu bankowego. Należności te wpływają na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Zatem należy uznać, że spełnione są wymagania sprecyzowane w poz. 37 załącznika do rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, gdyż należności za dystrybuowane vouchery regulowane są za pośrednictwem banku na rachunek bankowy Wnioskodawcy, a także Spółka posiada dowody i prowadzi ewidencję, z których wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła. Tym samym więc Strona może korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji za pośrednictwem kasy rejestrującej w odniesieniu do ww. transakcji na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w powiązaniu z poz. 37 załącznika do tego rozporządzenia.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.