Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-81/14-4/KC
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu 14 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 1 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-81/14-2/KC na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 kwietnia 2014 r., następnie w dniu 14 kwietnia 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 11 kwietnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług ogólnobudowlanych oraz nadzorów inwestorskich. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Wnioskodawca jest małym podatnikiem i podatnikiem podatku VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w roku 2013 Wnioskodawca zakupił sprzęt budowlany (w maju zagęszczarkę do gruntu oraz we wrześniu koparko - ładowarkę) na łączną kwotę 236.394,80 zł. Powyższe środki trwałe mieszczą się w grupie 3 - 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, dlatego Wnioskodawca skorzystał z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zagęszczarka została zamortyzowana jednorazowo w dniu przyjęcia do użytkowania i wprowadzona do ewidencji środków trwałych, natomiast koparko - ładowarka została jednorazowo zamortyzowana do kwoty 195.000,00 zł (ponieważ limit jednorazowej amortyzacji na 2013 r. wynosi 205.000,00 zł).W maju Wnioskodawca wykorzystał z niego 10.000,00 zł przy jednorazowej amortyzacji zagęszczarki do gruntu, a pozostała część wartości początkowej, tj. 31.394,80 zł będzie amortyzowana liniowo według stawki amortyzacji równej 20% od października 2013 r.

W kwietniu 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie jednorazowej pomocy finansowej w ramach działania ,,Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw” objętego programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 - 2013 (Dz. U. Nr 139, poz. 883, z późn. zm.). Pomoc ta miałaby częściowo zrefundować zakup środka trwałego - koparko-ładowarki (wnioskowana refundacja stanowi kwotę 100.000,00 zł). Przedmiotowy wniosek jest w dalszym ciągu w fazie rozpatrywania przez ARiMR.

We wrześniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił koparko – ładowarkę (finansując ją częściowo z własnych środków, częściowo ze środków pozyskanych z kredytu), przyjął ją do użytkowania i wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz skorzystał z jednorazowej amortyzacji w kwocie 195.000,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca dodał, że interpretacja ma dotyczyć korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaną pomocą na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. z 2013 r., poz. 173), związaną z realizacją operacji w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 w zakresie Osi 3 ,,Jakość życia na obszarach wiejskich i różnicowanie gospodarki wiejskiej”, działania ,,Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw”. W wyniku realizacji ww. operacji ma nastąpić podwyższenie konkurencyjności przedsiębiorstwa i zwiększenie zatrudnienia poprzez zakup nowej maszyny (koparko-ładowarki), do czego Wnioskodawca jako beneficjent zobowiązał się przy składaniu w kwietniu 2013 r. do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosku o dofinansowanie w postaci jednorazowej pomocy finansowej (w wysokości 100.000,00 zł) ze środków publicznych w ramach pomocy de minimis, na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej w ramach działania ,,Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw” (Dz. U. Nr 139, poz. 883, z późn. zm.), spełniając warunki określone w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu o pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28 grudnia 2006 r., str. 5). Pomoc ta nie będzie przeznaczona na działalność w sektorze transportu drogowego.

Pozostała część wartości początkowej, tj. 31.394,80 zł stanowi różnicę wartości początkowej i wartości kwoty jednorazowej amortyzacji, czyli: 226.394,80 zł  195.000,00 zł, która będzie amortyzowana liniowo według stawki amortyzacji równej 20% od października 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca podpisze umowę z ARiMR na dotacje w roku 2014 oraz otrzyma kwotę 100.000 zł, to czy będzie musiał skorygować koszty uzyskania przychodów za rok 2013?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien On korygować kosztów uzyskania przychodów w 2013 r., ponieważ nie miał podpisanej umowy z ARiMR oraz nie otrzymał dotacji. W dacie podpisania przedmiotowej umowy (czyli około marca lub kwietnia 2014 r.) powinien wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne (art. 23 ust. 1 pkt 45), które są naliczane od kwoty niezamortyzowanej jednorazowo, po uwzględnieniu zrealizowanych odpisów amortyzacyjnych, do dnia podpisania umowy na dotację.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że korekty kosztów uzyskania przychodów (gdy otrzyma dotację - po wprowadzeniu składnika majątku do ewidencji środków trwałych i rozpoczęciu jego amortyzacji), powinien dokonać jednorazowo w miesiącu otrzymania dotacji (czyli około kwietnia 2014 r.) o odpowiednią część odpisów. W przekonaniu Wnioskodawcy, nie może On korygować kosztów wstecz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe oznacza, że (co do zasady) wszelkie dotacje, dopłaty, subwencje otrzymane przez podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą stanowią dla nich przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią m.in. dotacje związane z nabyciem, bądź wytworzeniem podlegających amortyzacji środków trwałych. Dotacje te, na mocy wyłączenia zawartego w cytowanym art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią przychodu podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem lub źródłem przychodów takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu albo zmierzało do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami lub źródłem przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalności gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem w świetle ww. przepisu − art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy − wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie mogą bezpośrednio stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 cytowanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednakże w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Powyższe oznacza, że wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych wchodzą w zakres postanowień cyt. art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji otrzymanie dotacji na pokrycie (albo jako zwrot) wydatków związanych z nabyciem podlegającego amortyzacji środka trwałego skutkuje tym, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej, która odpowiada wysokości otrzymanej dotacji, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Zatem przedsiębiorca, który otrzyma dotację związaną z nabyciem środka trwałego, po dokonaniu choćby częściowej amortyzacji tego środka trwałego, zobowiązany jest do skorygowania kosztów uzyskania przychodów o tą część odpisów amortyzacyjnych, które na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie mogą stanowić tych kosztów. Przy czym, stosownej korekty odpisów amortyzacyjnych w tym zakresie należy dokonać wstecz do okresu zaliczania poszczególnych odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych, tj. w tych miesiącach (okresach), w których zostały one wykazane w wysokości zawyżonej.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 złotych.

Jak stanowi natomiast art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Jednorazowa amortyzacja  stosownie do treści art. 22k ust. 10  stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Na podstawie art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 złotych.

W 2013 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ww. ustawy wynosi 205.000 złotych.

Możliwość jednorazowej amortyzacji środków trwałych nie dotyczy jednak podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług ogólnobudowlanych oraz nadzorów inwestorskich. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Wnioskodawca jest małym podatnikiem i podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w roku 2013 Wnioskodawca zakupił sprzęt budowlany (w maju zagęszczarkę do gruntu oraz we wrześniu koparko  ładowarkę) na łączną kwotę 236.394,80 zł. Powyższe środki trwałe mieszczą się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, dlatego Wnioskodawca skorzystał z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zagęszczarka została zamortyzowana jednorazowo w dniu przyjęcia do użytkowania i wprowadzona do ewidencji środków trwałych, natomiast koparko-ładowarka została jednorazowo zamortyzowana do kwoty 195.000,00 zł (sfinansowana częściowo ze środków własnych oraz środków pozyskanych z kredytu). W kwietniu 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie jednorazowej pomocy finansowej ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. z 2013 r., poz. 173). Pomoc ta miałaby częściowo zrefundować zakup środka trwałego – koparko – ładowarki (wnioskowana refundacja to kwota 100.000,00 zł). Wniosek o przyznanie dotacji unijnej jest w dalszym ciągu w fazie rozpatrywania przez ARiMR.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że wydatek poniesiony na zakup koparko - ładowarki sfinansowany ze środków własnych Wnioskodawcy i poniesiony przed dniem uzyskania przez Niego środków z Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich stanowił w momencie jego poniesienia koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku chodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy przedmiotowy wydatek został poniesiony w roku podatkowym 2013, zaś kwotę dofinansowania, stanowiącą refundację wydatku Wnioskodawca uzyska w przyszłości, konieczne będzie skorygowanie kosztów uzyskania przychodów wykazanych w 2013 r., co skutkuje również koniecznością dokonania korekty złożonego zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.