Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-329/10/14-5/S/SP
z 12 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2744/10 (data wpływu 5 marca 2014 r.) – stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania u źródła wynagrodzenia wypłacanego francuskiemu artyście wykonawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania u źródła wynagrodzenia wypłacanego francuskiemu artyście wykonawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Artysta wykonawca (muzyk) jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Francuskiej poświadczone certyfikatem rezydencji. Na zamówienie państwowej instytucji kultury – Wnioskodawcy artysta ten będzie wykonywał koncert na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednocześnie artysta oświadczy, że wykonanie tego koncertu następować będzie w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską.

Orkiestra jest osobą mającą siedzibę na terytorium Republiki Francuskiej poświadczone certyfikatem rezydencji. Na zamówienie państwowej instytucji kultury – Wnioskodawcy orkiestra ta będzie wykonywała koncert na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednocześnie osoby reprezentujące orkiestrę oświadczą, że wykonanie tego koncertu następować będzie w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do poboru podatku od wynagrodzenia wypłacanego artyście wykonawcy ?
   
2. Czy Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do poboru podatku od wynagrodzenia wypłacanego orkiestrze ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) – w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1.

Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych został rozpatrzony odrębną interpretacją (w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 17 ust. 3 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku dochody muzyków i orkiestr z koncertów wykonywanych w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Oznacza to, że w opisanych sytuacjach wykonywanie koncertów przez muzyków zamieszkałych we Francji oraz orkiestry posiadające siedzibę we Francji, w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską skutkować będzie opodatkowaniem dochodów muzyków i orkiestr z tego tytułu wyłącznie w Republice Francuskiej.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewiduje żadnego formalnego trybu stwierdzania faktu wykonywania koncertów w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez dane państwo. Stwierdzenie tego faktu może zatem nastąpić na podstawie oświadczenia podatnika. Płatnik nie może w tym zakresie prowadzić postępowania dowodowego i nie ma instrumentów prawnych pozwalających na weryfikację takiego oświadczenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 września 2004 r., sygn. akt III SA 1551/03). W przekonaniu Wnioskodawcy płatnik może zatem oprzeć się na oświadczeniu podatnika w odniesieniu do przedstawionej kwestii. Jeśli oświadczenie to okaże się niezgodne z prawdą odpowiedzialność ponosić będzie wyłącznie podatnik.

W dniu 15 lipca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-329/10-2/SP, stwierdzając, że niepobranie podatku przez Wnioskodawcę będzie uwarunkowane uzyskaniem stosownego zaświadczenia z polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego lub też uzyskaniem stosownego zaświadczenia od odpowiednich władz francuskich.

W konsekwencji, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wykonywanie koncertów przez artystę wykonawcę (muzyka) posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Francuskiej, w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską skutkować będzie opodatkowaniem dochodów artysty z tego tytułu wyłącznie w Republice Francuskiej „na podstawie oświadczenia podatnika” – uznano za nieprawidłowe.

Strona nie zgodziła się ze stanowiskiem tut. organu i w dniu 3 sierpnia 2010 r. (data wpływu 9 sierpnia 2010 r.) za pośrednictwem pełnomocnika wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. Nr IPPB4/415-329/W/10-4/SP (skutecznie doręczonym w dniu 31 sierpnia 2010 r.) organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 24 września 2010 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 17 września 2010 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2744/10 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W wyroku tym Sąd, stwierdził, że skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu Sąd na wstępie przywołał treść art. 17 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, który stanowi, że dochody muzyków z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności, podlegają opodatkowaniu w tym z Umawiających się Państw, w którym wykonują oni te czynności. Sąd wskazał, iż jednocześnie w ust. 3 zastrzeżono, że dochody ze wspomnianej działalności wykonywanej w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym wymienieni w ustępie 1 artyści mają miejsce zamieszkania, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Sąd podkreślił, że przepisy tej umowy należy rozpatrywać łącznie z przepisami krajowymi, gdyż postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mogą bowiem stanowić samoistnej podstawy do nakładania obowiązku, który by nie był przewidziany w prawie podatkowym określonego państwa (por. R. Mastalski, [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2009, UNIMEX, s. 35).

Następnie Sąd wyjaśnił, że obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku osoby, która nie ma na terytorium Polski miejsca zamieszkania został unormowany w art. 3 ust. 2a updof, który stanowi, że obowiązek ten obejmuje jedynie dochody, które osoba ta osiąga na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 2 updof podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Polski przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Jednakże możliwe jest niepobranie (niezapłacenie) tego podatku, o ile z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wynikać będzie zasada opodatkowania danego dochodu wyłącznie w drugim państwie. Stanowi o tym art. 29 ust. 2 updof.

Jak zauważył Sąd, w niniejszej sprawie zasada taka wynika z przywołanego wyżej art. 17 ust. 3 umowy polsko-francuskiej i ma ona zastosowanie do dochodów zawodowych artystów z działalności wykonywanej przez nich w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści ci mają miejsce zamieszkania, a warunkiem opodatkowania tych dochodów w państwie miejsca zamieszkania jest jednak przedstawienie płatnikowi podatku certyfikatu rezydencji. Jeśli podatnik certyfikatu tego nie przedstawi, dochody, o których mowa wyżej, będą opodatkowane wyłącznie na zasadach przewidzianych w updof.

Sąd przyznał rację Skarżącemu, że próżno szukać przepisu prawnego, który by precyzował, że stosowanie art. 17 ust. 3 umowy polsko-francuskiej uzależnione jest od uzyskania stosownego zaświadczenia, iż opisany we wniosku koncert odbywa się w ramach wymiany kulturalnej. Sąd wskazał, iż trybu takiego nie przewiduje ani umowa polsko – francuska, ani też przepisy krajowe. Według Sądu z art. 8 Ordynacji podatkowej wynika, że obowiązki płatnika mają charakter instrumentalny (służą realizacji nałożonego na podatnika obowiązku podatkowego), a jego rola sprowadza się do ustalania i odprowadzania należności podatkowych, zatem płatnik jest pośrednikiem między organem podatkowym a podatnikiem i przekazuje temu organowi cudze (podatnika) pieniądze niejako w imieniu podatnika. W opinii Sądu, funkcja płatnika powoduje, że pobór podatku ma miejsce „u źródła”.

Zdaniem Sądu słusznie podkreślono w skardze, że czynności płatnika nie wszczynają postępowania podatkowego. Według Sądu trafne jest także spostrzeżenie Skarżącego, że – jak wywiedziono wyżej – płatnik nie jest organem podatkowym, w związku z czym nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego według zasad przewidzianych w przepisach Ordynacji podatkowej. Jak zauważył Sąd kompetencja ta jest zastrzeżona dla organu podatkowego, o czym stanowią art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej. Sąd zwrócił uwagę, iż skoro żaden przepis prawny nie wymaga, aby podatnik udowadniał – w drodze zaświadczenia – iż koncert wykonał w ramach wymiany kulturalnej, to postępowania dowodowego w tym zakresie nie musi także przeprowadzać płatnik, w związku z tym Skarżący może odstąpić od poboru podatku także w sytuacji, w której podatnik zapewni go – poprzez złożenie oświadczenia – o wykonaniu takiego koncertu w opisanych okolicznościach.

Sąd podzielił stanowisko Skarżącego, że to właśnie podatnik ponosi odpowiedzialność za realizację zobowiązania podatkowego. Płatnik odpowiada natomiast za własne działanie (bądź zaniechanie działania) związane z wykonywaniem nałożonych nań obowiązków. Odpowiedzialność płatnika jest więc ukształtowana odpowiednio do zakresu jego obowiązków i jest konsekwencją niewykonania lub nienależytego wykonania tychże obowiązków. Związek odpowiedzialności płatnika z jego osobistym działaniem podkreśla także to, że – jak słusznie podniesiono w skardze – art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej wyłącza odpowiedzialność płatnika, jeśli na skutek zdarzeń, o których nie mógł wiedzieć, a o których powinien poinformować go podatnik, nie wypełnił on swych ustawowych obowiązków.

Sąd doszedł do wniosku, że prawidłowe jest stanowisko Skarżącego, że niepobranie przez niego podatku od wynagrodzenia wypłaconego muzykowi zamieszkałemu na terytorium Francji za koncert wykonany w Polsce uzależnione jest od uzyskania od tegoż podatnika certyfikatu rezydencji oraz złożenia przezeń oświadczenia, że koncert odbył się w ramach wymiany kulturalnej. Według Sądu, wymaganie – jak chciałby tego Minister Finansów – zaświadczenia w sytuacji, gdy jego posiadanie nie jest prawnie wymagane narusza wspomniane wyżej przepisy.

Od powyższego wyroku, w dniu 2 listopada 2011 r. tut. organ wniósł skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 grudnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2960/11 oddalił skargę kasacyjną. NSA zważył, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i wobec tego podlega oddaleniu. Sąd wyjaśnił, że normatywny przedmiot interpretacji indywidualnej, stanowią przepisy prawa podatkowego (art. 14 b § 1 O.p.).

Jak wskazał Sąd, w myśl art. 14 § 3 O.p., składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, który to stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będzie stanowić jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznaczy granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Jak zauważył Sąd z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że jest on płatnikiem podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego artyście (muzykowi) mającemu miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Francuskiej – poświadczone certyfikatem rezydencji – wykonującemu koncerty w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską.

Sąd analizując zarzuty przedstawione w skardze kasacyjnej w pierwszej kolejności odwołał się do definicji płatnika zawartej w art. 8 O.p. Sąd wskazał, że w myśl powołanego przepisu płatnikiem jest podmiot, który nie jest związany z podatkowo – prawnym stanem faktycznym rodzącym obowiązek podatkowy. Nałożone na niego przez prawo obowiązki mają charakter instrumentalny w stosunku do obowiązku podatkowego nałożonego na podatnika.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. od przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą z tytułu opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej (...) pobiera się podatek dochodowy w formie ryczałtu. W art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f. ustawodawca postanowił, że wyżej wskazany przepis należy stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, którego stroną jest Rzeczypospolita Polska. Jedynym warunkiem uzasadniającym niedobranie (niezapłacenie) podatku, zgodnie z taką umową, jest udokumentowanie dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika certyfikatem rezydencji.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie kwestia posiadania przez zagranicznego artystę certyfikatu rezydencji jest poza sporem, a to oznacza, że już z tego względu płatnik jest zwolniony od poboru podatku.

Niezależnie od powyższego przepisu, Sąd zauważył, że również w art. 17 ust. 3 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) strony postanowiły, że dochody zawodowych artystów, muzyków, sportowców z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, podlegające opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Wobec tego, że do obowiązków płatnika należy obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu, jest rzeczą oczywistą, zdaniem Sądu że nie jest on uprawniony do prowadzenia postępowania w celu uzyskania dokumentu potwierdzającego wykonywanie przez podatnika działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez państwo, w którym ma miejsce zamieszkania.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wystarczającym dowodem uwzględniającym niepobranie podatku w rozpoznawanym stanie faktycznym jest przedstawienie płatnikowi certyfikatu rezydencji (art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f.) oraz oświadczenia o wykonywaniu działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez kraj, w którym mieszka.

Powyższa teza wynika wprost z gramatycznej wykładni art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f., jak też z art. 17 ust. 3 cytowanej umowy. Skoro przepisy umowy o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu, które mają pierwszeństwo przed prawem krajowym, jak też przepisy krajowe nie wymagają urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia to nie można przypisać winy w niepobraniu podatku od podatnika, który złożył oświadczenie o wykonywaniu działalności artystycznej w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez Państwo, w którym ma miejsce zamieszkania. Zatem – według NSA – trafnie Sąd pierwszej instancji dokonał interpretacji przepisów mających w sprawie zastosowania.

W dniu 5 marca 2014 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2744/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2744/10 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W ww. przepisie wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do art. 29 ust. 2 tej ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Powyższa regulacja odzwierciedla zasadę wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego.

W art. 29 ustawy, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie osobom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, osoba zagraniczna podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wynika z treści art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 i 10.

W procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę:

1. czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce, jeżeli tak, to
   
2. czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (o ile taka obowiązuje).
   
   

W przedmiotowym przypadku pierwsza z wyżej wymienionych przesłanek jest w sposób oczywisty spełniona z uwagi na jednoznaczne brzmienie wyżej powołanego art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analizując drugą z ww. przesłanek należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r., Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 powołanej umowy, bez względu na postanowienia artykułów 14 i 15 dochody zawodowych artystów, jak na przykład artystów scenicznych, filmowych, radiowych oraz telewizyjnych, jak też muzyków i sportowców z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności, podlegają opodatkowaniu w tym z Umawiających się Państw, w którym wykonują oni te czynności.

Jeżeli dochody z działalności wykonywanej osobiście przez artystę scenicznego lub sportowca są przyznawane innej osobie niż sam artysta lub sportowiec, mogą być one ze względu na postanowienia artykułów 7, 14 i 15 opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym dana działalność artystyczna lub sportowa jest wykonywana (art. 17 ust. 2 ww. umowy).

Jednocześnie na mocy ust. 3 art. 17 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 dochody z rodzajów działalności określonych w ustępie 1 wykonywanej w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę działalność artystyczna będzie wykonywana w Polsce, a więc co do zasady Polska będzie miała prawo do opodatkowania tych dochodów, chyba że przedmiotowa działalność będzie wykonywana w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo rezydencji, czyli Francję.

Zdaniem Wnioskodawcy stwierdzenie faktu wykonywania koncertów w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez dane państwo może nastąpić na podstawie oświadczenia podatnika.

Do obowiązków płatnika należy obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Płatnik nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania w celu uzyskania dokumentu potwierdzającego wykonywanie przez podatnika działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez państwo, w którym ma miejsce zamieszkania.

Zatem wystarczającym dowodem uwzględniającym niepobranie podatku w rozpoznawanym stanie faktycznym jest przedstawienie płatnikowi certyfikatu rezydencji (art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f.) oraz oświadczenia o wykonywaniu działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez kraj, w którym mieszka.

Powyższa teza wynika wprost z gramatycznej wykładni art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f., jak też z art. 17 ust. 3 cytowanej umowy. Skoro przepisy umowy o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu, które mają pierwszeństwo przed prawem krajowym, jak też przepisy krajowe nie wymagają urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia to nie można przypisać winy w niepobraniu podatku od podatnika, który złożył oświadczenie o wykonywaniu działalności artystycznej w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez Państwo, w którym ma miejsce zamieszkania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.