Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-144a/14/AD
z 7 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 8 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r.

W ww. wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada zarejestrowaną jednoosobową działalność gospodarczą w Polsce, a także jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Nie zatrudnia żadnego pracownika. Począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. świadczy usługi dla niemieckiej firmy z siedzibą w Niemczech, na podstawie kontraktu zawartego na czas nieokreślony. Usługi są świadczone na terenie Meksyku i polegają na programowaniu maszyn produkcyjnych w fabryce X. Maszyny, które programuje, są na stałe związane z nieruchomością. Wnioskodawca całe swoje zaplecze merytoryczne i sprzętowe (wiedza, narzędzia, komputer) posiada w Meksyku. Jednakże nie posiada on tam żadnego biura. Wszelkie prace wykonywane są w placówce kontrahenta. Pobyt Wnioskodawcy w Meksyku nie ma charakteru długotrwałego, gdyż projekt, który jest wykonywany przez niego, przewidziany jest na okres sześciu kolejnych miesięcy do końca lipca z ewentualną możliwością przedłużenia tego terminu. Przedłużenie terminu jest uzależnione od otrzymanych zleceń firmy dla której wykonuje on pracę. W przypadku otrzymania zlecenia i przedłużenia swojego pobytu w Meksyku Wnioskodawca przyjedzie na kilka dni do Polski odwiedzić swoją rodzinę. Wnioskodawca, nie jest w stanie określić miejsca wykonywania kolejnych projektów. Firmy motoryzacyjne podbijają rynek światowy budując nowe fabryki w różnych zakątkach świata, w różnych krajach. W przyszłości X. ma w planach wybudować kolejne fabryki w Polsce, dlatego też jednym z celów Wnioskodawcy jest powrót do Polski i wykonywanie usług w kraju. Z racji tego, że pobyt Wnioskodawcy w Meksyku nie ma charakteru długotrwałego, nie rozlicza się on tam z podatku dochodowego, a także nie rejestrował się tam na potrzeby podatku od wartości dodanej. W Polsce posiada swój ośrodek interesów życiowych rozumiany jako: rodzina, zarejestrowana firma. Wnioskodawca do Meksyku wyjechał 3 stycznia 2014 r. Wynajmuje tam trzypokojowe mieszkanie, w którego koszt wliczone są wszystkie media, internet oraz miejsce parkingowe. Wynajmuje także pojazd osobowy, który służy jako środek transportu dojazdu do miejsca pracy oddalonego o 25 km od miejsca pobytu. Powyższe wydatki pozwalają Wnioskodawcy na utrzymanie istniejącego źródła przychodów i uzyskiwanie z niego przychodów na niezmienionym poziomie, gdyż bez odpowiedniego zakwaterowania oraz środka lokomocji (dojazd z mieszkania do miejsca świadczenia usług) nie mógłby świadczyć usług na miejscu, a powyższe wydatki pokrywa z własnych pieniędzy. Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie oraz samochód od osoby prywatnej na podstawie zawartych umów na okres jednego roku z możliwością wcześniejszego wypowiedzenia. Wynajmujący, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, wystawia rachunki (nie faktury - usługa nie jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej). Wnioskodawca zakupuje paliwo oraz serwisuje wynajęty samochód (wymiana oleju, myjnia, naprawy). Usługi te są świadczone przez podatników podatku od wartości dodanej. Zakup paliwa oraz usługi serwisowania samochodu są opodatkowane według właściwej stawki meksykańskiej (IVA 16%).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, oznaczone we wniosku nr 1.

Czy Wnioskodawca będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów uzyskanych w Meksyku czy też powinien opłacać podatek dochodowy w Meksyku?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Również na podstawie art. 4 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Meksykańskich Stanów Zjednoczonych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, miejscem zamieszkania dla celów podatku dochodowego jest Polska. Według art. 4 ust. 2 niniejszej konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach (a w takiej sytuacji jest Wnioskodawca) uważa się, że osoba ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania, a jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo że będzie przebywał większość czasu w Meksyku (do Polski przyjedzie w ciągu roku tylko na kilka dni) jego ośrodek interesów życiowych będzie nadal w Polsce, ponieważ w Polsce posiada swoją rodzinę, miejsce zameldowania oraz ma w Polsce zarejestrowaną firmę. Wyjazd do Meksyku traktuje jako okres przejściowy, i nie ma on charakteru stałego. W związku z powyższym całość dochodów osiągniętych w Meksyku powinien w całości opodatkować w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ww. ustawy wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Meksykańskich Stanów Zjednoczonych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Mexico City dnia 30 listopada 1998 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 131).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. konwencji „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie.

W myśl zaś art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Z powyższego wynika, że definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, ośrodek interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. W Polsce posiada swoją rodzinę, miejsce zameldowania oraz ma w Polsce zarejestrowaną firmę. Wyjazd do Meksyku nie ma charakteru stałego.

Analizując tym samym stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy należy stwierdzić, że ściślejsze związki osobiste i gospodarcze łączą go z Polską. Z wniosku wynika, że rodzina będzie przebywać w Polsce, a Wnioskodawca przez okres przejściowy na jej utrzymanie będzie zarabiać i przebywać w Meksyku. Sam zatem wyjazd za granicę w celu realizowania zawartego kontraktu i uzyskiwanie z tego tytułu tam dochodów, nie oznacza automatycznie, że Wnioskodawca przestanie być polskim rezydentem podatkowym. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być bowiem równoznaczna z przeniesieniem za granicę tzw. ośrodka interesów życiowych, co w niniejszym przypadku nie ma miejsca.

Zważywszy zatem na ww. okoliczności tj. powiązania osobiste (rodzina) i majątkowe (centrum interesów osobistych i gospodarczych) z Polską stwierdzić należy, że Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.