Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-16/14/LSz
z 14 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) oraz pismem z 11 kwietnia 2014 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dodatkowego wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem sądu z tytułu świadczonych przez Wnioskodawcę usług w latach 2006-2008 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dodatkowego wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem sądu z tytułu świadczonych przez Wnioskodawcę usług w latach 2006-2008.

Wniosek został uzupełniony pismem z 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-16/14/LSz z 26 marca 2014 r. oraz pismem z 11 kwietnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Budowlane … S.A. (dalej: D. lub Spółka) to podmiot z ponad 60-cio letnią tradycją działający na rynku usług budowlanych. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i realizuje swoje projekty głównie na terenie Polski południowej. W 2005 r. D. wygrał przetarg na realizację dla Gminy Miejskiej inwestycji budowlanej w rejonie K. (zaprojektowanie i wybudowanie osiedla mieszkaniowego; dalej: Projekt). Wynagrodzenie za realizację wskazanego Projektu miało charakter ryczałtowy i podzielone było na część projektową i wykonawczą. Projekt realizowany był przez Spółkę od 2006 r. do roku 2008, ostatnia faktura rozliczeniowa wystawiona została na koniec września 2008 r. i rozliczona w podatku VAT również w 2008 r.

W toku realizacji Projektu, na przełomie 2006 r. i 2007 r. nastąpił gwałtowny wzrost cen materiałów i usług w budownictwie.

W ocenie D. stanowiło to nadzwyczajną zmianę stosunków umownych z inwestorem grożącą Spółce nadmierną stratą zatem należało to uznać za przesłankę do zastosowania przepisów prawnych o podwyższeniu wynagrodzenia. W związku z powyższym w 2007 r. D. wystąpił w drodze powództwa prawnego z pozwem o podwyższenie i zasądzenie od inwestora dodatkowego wynagrodzenia z umowy dotyczącej Projektu.

Od 2007 r. do chwili obecnej toczy się procedura prawna w sporze pomiędzy D. i inwestorem o podwyższenie ryczałtowego wynagrodzenia, wydawane są kolejne wyroki i apelacje od tych wyroków (rozstrzygnięcia w przedmiotowym sporze przedstawiane były przez Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny i Sąd Najwyższy). Dnia 5 listopada 2013 r. wydany został kolejny wyrok Sądu Apelacyjnego przyznający Spółce podwyższone wynagrodzenie, o które walczyła. W dniu 27 grudnia 2013 r. na konto Spółki wpłynęła także zasądzona kwota (bez należnych odsetek). D. na chwilę obecną nie dysponuje jeszcze pełnym uzasadnieniem ostatniego wyroku, nie upłynął jeszcze również okres na wniesienie kasacji od tego wyroku ale zapadłe rozstrzygnięcie w oczach Spółki stwarza szansę na ostateczne i definitywne zamknięcie sporu w najbliższych miesiącach z wynikiem korzystnym dla D. W związku z powyższym dla Spółki istotne jest określenie jakie konsekwencje na gruncie podatku od towarów i usług ma otrzymanie zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia dotyczącego Projektu budowlanego zrealizowanego w latach 2006-2008 oraz ewentualne definitywne zakończenie toczącego się w tej mierze sporu.

Dodatkowo Spółka nadmienia, że świadczenie usług w ramach Projektu podlegało po stronie Spółki pod szczególny obowiązek podatkowy określony dla usług budowlano-montażowych w art. 19 ust. 13 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej ustawa VAT), realizowana sprzedaż częściowo podlegała pod 7% stawkę VAT, a częściowo pod stawkę podstawową czyli wówczas 22% VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku o interpretację nie wystąpiły żadne okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego dotyczącego usług wykonywanych w ramach Projektu realizowanego przez Przedsiębiorstwo Budowlane … S.A. na rzecz Gminy Miejskiej. W związku z powyższym zdaniem Przedsiębiorstwa Budowlanego … S.A. wspominane zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu z upływem 2013 r. o czym Spółka wspomina w części H (poz. 60) złożonego wniosku o interpretację prezentując własne stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Ostatnia faktura rozliczeniowa dotycząca Projektu realizowanego przez Przedsiębiorstwo Budowlane … S.A. na rzecz Gminy Miejskiej została wystawiona w dniu 9 września 2008 r. z terminem płatności 30 dni od daty jej otrzymania. Protokoły odbioru robót do wyżej wymienionej faktury zostały sporządzone również w dniu 9 września 2008 r. i dotyczyły robót wykonanych w okresie od 1 lipca 2008 r. do 22 sierpnia 2008 r. Faktura została zapłacona na rzecz Spółki w dniu 21 października 2008 r.

Mając na względzie zapisy art. 19 ust. 13 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym na rok 2008, Spółka rozliczyła podatek należny VAT z tego tytułu w deklaracji VAT-7 za miesiąc wrzesień 2008 r. (30 dni od daty zakończenia robót gdyż płatność została uzyskana w późniejszym terminie).

W uzupełnieniu wniosku z 11 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca podał, że do dnia 31 grudnia 2013 r. nie została przez Wnioskodawcę wystawiona faktura korygująca podwyższająca wartość wynagrodzenia do faktury pierwotnej wystawionej 9 września 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jakie skutki na gruncie regulacji odnoszących się do podatku od towarów i usług wywołuje dla Spółki otrzymanie w grudniu 2013 r. zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia dotyczącego Projektu realizowanego w latach 2006-2008 oraz w jaki sposób powinno być ono udokumentowane?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie w grudniu 2013 r. zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia dotyczącego Projektu będzie neutralne podatkowo dla Spółki na gruncie regulacji odnoszących się do podatku od towarów i usług, w szczególności przyznana kwota nie będzie stanowiła obrotu wymagającego rozliczenia podatku VAT. W zakresie udokumentowania dopuszczalne będzie wystawienie przez D. na rzecz inwestora noty księgowej lub dokumentu o podobnym charakterze na ogólną wartość równą zasądzonej przyznanej kwocie. Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie przyjętego stanowiska.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy VAT obowiązującego do końca 2013 r. podstawą opodatkowania jest obrót, który definiowany był jako kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmowała całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Od 2014 r. podstawa opodatkowania definiowana jest w art. 29a ust. 1 jako wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży.

W myśl art. 29 ust. 4a ustawy VAT (oraz art. 29a ust. 13 ustawy VAT obowiązującego od 2014 r.) w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (odpowiednio art. 29 ust. 4c oraz art. 29a ust. 14 ustawy VAT).

Jak wynika z powyższego przepisy podatkowe precyzyjnie określają jakie są skutki zmian w podstawie opodatkowania gdy następuje jej zmniejszenie, nie ma natomiast wyraźnych wskazówek co do sytuacji gdy podstawa opodatkowania ulega zwiększeniu.

Należy jednak zauważyć, że w przypadku Spółki ustalenie dodatkowego wynagrodzenia za Projekt to nie nowe zdarzenie związane z okresem bieżącym lecz konsekwencja okoliczności zaistniałych w czasie realizacji Projektu. Bezpośrednią przyczyną pozwu złożonego przez Spółkę był gwałtowny wzrost cen materiałów i usług w budownictwie, który nastąpił na przełomie 2006 i 2007 r. Sam pozew został złożony przez D. już w 2007 r., już wtedy bowiem powinno nastąpić zwiększenie wynagrodzenia Spółki za realizację Projektu. Otrzymanie przez D. w grudniu 2013 r. dodatkowego wynagrodzenia związanego z realizacją Projektu powinno być zatem przypisane do obrotu realizowanego przez Spółkę na gruncie ustawy VAT w okresie 2006-2008 r.

Przepisy art. 106 ust. 1 ustawy VAT oraz art. 106b i 106e ustawy VAT w wersji obowiązującej od 2014 r. określają, iż podatnicy w stosunku do realizowanej sprzedaży są obowiązani wystawiać faktury zawierające określone dane (między innymi datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy). Szczegółowe zasady wystawiania faktur w tym faktur korygujących określane były do końca 2013 r. przez zapisy rozporządzenia wykonawczego do ustawy VAT natomiast od 2014 r. wynikają z zapisów art. 106a-106q ustawy VAT. Stosownie do regulacji tam zawartych fakturę korygującą wystawia się między innymi w sytuacji gdy udzielono rabatu oraz gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Konsekwencją wystawienia faktury korygującej jest dokonanie zmiany rozliczenia podatkowego określonego zdarzenia podlegającego opodatkowaniu VAT.

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: Ordynacja) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie to przestaje bowiem istnieć.

W przypadku Spółki nie miały miejsca żadne okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia, konsekwentnie z końcem 2013 r. cały okres w którym realizowany był Projekt (lata 2006-2008) uległ przedawnieniu. W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego. Wprawdzie przepisy ustawy VAT w szczególnych sytuacjach (odpowiednio art. 86 ust. 10a do końca 2013 r. i art. 86 ust. 19a od roku 2014; art. 29 ust. 4a do końca 2013 r. i art. 29a ust. 13 od 2014 r.) zezwalają na bieżące ujmowanie faktur korygujących (tj. bez konieczności korygowania deklaracji pierwotnych) lecz po pierwsze nie są to przypadki adekwatne do sytuacji Spółki, a po drugie, co najważniejsze, przepisy te nie mogą być analizowane w oderwaniu od zasad ogólnych określających prawo do skorygowania rozliczeń podatkowych opisanych cytowanym przepisem art. 70 Ordynacji. Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Zatem w stosunku do okresu z lat 2006-2008 D. po zakończeniu 2013 r. nie może zwiększyć wykazanego obrotu będącego podstawą do kalkulacji zobowiązania podatkowego VAT. Co więcej Spółka nie jest również zobowiązana do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu, co w ujęciu praktycznym również uniemożliwia dokonanie korekty tamtych okresów.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdzane jest w wydawanych interpretacjach podatkowych. Przykładowo wnioski zbieżne z poglądami Spółki przedstawione zostały w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. IBPP1/443-361/12/LSz. Również orzecznictwo sądowe wskazuje wyraźnie na brak jakichkolwiek możliwości zmiany wysokości zobowiązania podatkowego w VAT za okres który uległ przedawnieniu. W wyroku NSA z 2 października 2012 r. (sygn. I FSK 1897/11) skład orzekający stwierdził: „choć przepisy podatkowe nie zawierają wprost regulacji zabraniających dokonywania korekty faktur czy faktur wewnętrznych po upływie terminu przedawnienia, to oczywistym jest, że podatnik nie może dokonać zmiany wcześniej deklarowanego podatku. Zatem mimo formalnego prawa do wystawienia faktury korygującej do faktury wewnętrznej, z uwagi na przedawnienie nie jest możliwe uwzględnienie korekty faktury wewnętrznej w rozliczeniu za okres, w którym wystawiono pierwotną fakturę wewnętrzną, jak również w rozliczeniu za okres, w którym wystawiono fakturę korygującą”. Cytowany wyrok dotyczył korekty faktury wewnętrznej ale sąd w treści wyroku wyraźnie podkreślił, że regulacje dotyczące faktur i faktur wewnętrznych w analizowanym aspekcie są identyczne.

W zakresie udokumentowania otrzymanego w grudniu 2013 r. dodatkowego wynagrodzenia za Projekt, mając na względzie powyższe uwagi możliwe byłoby wystawienie faktury korekty z datą bieżącą wystawienia (styczeń 2014 r.), wskazującą jako datę sprzedaży okres realizacji Projektu czyli lata 2006-2008. Zważywszy jednak na fakt, że taka faktura nie będzie modyfikowała rozliczeń VAT Spółki (zgodnie z poglądem zaprezentowanym powyżej) oraz uwzględniając fakt technicznych kłopotów z ujęciem różnych stawek podatku stosowanych przez D. w ramach Projektu (22% oraz 7%) dopuszczalne i bardziej przejrzyste byłoby wystawienie noty księgowej (lub dokumentu o podobnej charakterystyce) na łączną kwotę otrzymaną przez Spółkę jako wynik postępowania sądowego o zwiększenie wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Stosownie do art. 29 ust. 4a ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna – art. 29 ust. 4c ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.).

W tym miejscu wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2014 r. weszły w życie przepisy dotyczące m.in. podstawy opodatkowania wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35). Art. 1 pkt 23 ww. ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. uchyla art. 29 ustawy i art. 1 pkt 24 wprowadza do ustawy art. 29a.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie z art. 29a ust. 5 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Zgodnie z art. 29a ust. 13 ww. ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

W myśl art. 29a ust. 14 ww. ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 106 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.), określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur w tym faktur korygujących, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm.) obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Stosownie do § 13 ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

Zgodnie z § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1.numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

2.dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;

3.kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;

4.kwotę zmniejszenia podatku należnego.

W myśl § 13 ust. 3 powyższego rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych dla jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane określone w § 5 ust. 1 pkt 3 i 4;
3. okres, do którego odnosi się udzielany rabat;
4. kwotę udzielonego rabatu oraz kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   
   

Ponadto, na podstawie § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), jeżeli rabat dotyczy sprzedaży opodatkowanej różnymi stawkami, kwotę rabatu oraz kwotę zmniejszenia podatku należnego, o których mowa w ust. 2 i 3, podaje się w podziale na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Ponadto jak wynika z § 13 ust. 8 ww. rozporządzenia faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

Fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury (§ 14 ust. 1 cyt. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.)

Faktura korygująca wystawiana w przypadku podwyższenia ceny - w myśl § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. - powinna zawierać:

1.numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

2.dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;

3.kwotę podwyższenia podatku należnego.

Według § 14 ust. 3 rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., faktura korygująca wystawiana w przypadku stwierdzenia pomyłek, o których mowa w ust. 1, powinna zawierać dane określone w ust. 2 pkt 1 i dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1 - 6 zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca, a także:

1. prawidłową treść korygowanych pozycji, w tym kwoty w wysokości prawidłowej, lub
2. różnicę między odpowiednimi kwotami wskazanymi pierwotnie w wysokości omyłkowej i w wysokości prawidłowej.
   
   

W związku ze zmianami wprowadzonymi ww. ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, na mocy art. 1 pkt 49 ww. ustawy uchylono art. 106 ustawy o VAT. Wprowadzono natomiast blok przepisów dotyczących fakturowania, w tym wystawiania faktur korygujących, w dodanych do ustawy o VAT art. 106a – 106q oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz.U. poz. 1485). Tym samym rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r., wydane m.in. na podstawie art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, z dniem 1 stycznia 2014 r. utraciło moc w zakresie dotyczącym szczegółowych zasad wystawiania faktur.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W art. 106e ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., wymienione zostały elementy jakie faktura powinna zawierać.

Natomiast zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy obowiązującej od 1 stycznia 2014 r., w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ww. ustawy obowiązującej od 1 stycznia 2014 r., powinna zawierać:

1.wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;

2.numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

3.dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;

4.przyczynę korekty;

5.jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;

6.w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, do dokumentowania czynności dokonanych przed dniem 1 stycznia 2014 r. stosuje się przepisy art. 106 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed tym dniem, oraz przepisy wydane na jego podstawie, z zastrzeżeniem ust. 2.

Do wystawiania faktur korygujących faktury wystawione przed dniem 1 stycznia 2014 r. i faktury wystawione zgodnie z ust. 1 oraz do wystawiania faktur będących duplikatami takich faktur stosuje się odpowiednio przepisy art. 106j-106l ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Jak wynika z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

W celu wykonania tego obowiązku, stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z przepisów powyższych wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, w celu wykonania ciążącego na nim obowiązku rozliczenia podatku za dany okres rozliczeniowy, winien złożyć deklarację podatkową, w której winien ująć wszystkie czynności, co do których obowiązek podatkowy powstał w okresie, którego dotyczy ta deklaracja.

Stosownie do art. 109 ust. 3 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą:

1. kwoty określone w art. 90,
2. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania,
3. wysokość podatku należnego,
4. kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku, podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu,
5. oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej,

a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

W myśl art. 109 ust. 3 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Ustawodawca powyższym przepisem art. 109 ust. 3 ustawy o VAT nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, obejmującej m.in. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wysokość podatku należnego. Wprawdzie ustawodawca nie określił formy w jakiej ewidencja powinna być prowadzona, ale istotne jest aby zawierała wszystkie wymienione w powyższym przepisie elementy.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, winna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

W myśl art. 112 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.) podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Stosownie do art. 112a ust. 1 ustawy o VAT (obowiązującego od 1 stycznia 2014 r.), podatnicy przechowują:

1. wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury wystawione ponownie,
2. otrzymane faktury, w tym faktury wystawione ponownie

-w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno -podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08.

W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa.

Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii.

Skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca w 2005 r. wygrał przetarg na realizację inwestycji budowlanej w latach 2006 r. – 2008 r. Wynagrodzenie za realizację tej inwestycji miało charakter ryczałtowy i podzielone było na część projektową i wykonawczą. W toku realizacji inwestycji, na przełomie 2006 r. i 2007 r. nastąpił gwałtowny wzrost cen materiałów i usług w budownictwie, co Wnioskodawca uznał za przesłankę do zastosowania przepisów prawnych o podwyższeniu wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.

Ostatnia faktura rozliczeniowa dotycząca ww. inwestycji została wystawiona w dniu 9 września 2008 r. z terminem płatności 30 dni od daty jej otrzymania. Protokoły odbioru robót do wyżej wymienionej faktury zostały sporządzone również w dniu 9 września 2008 r. i dotyczyły robót wykonanych w okresie od 1 lipca 2008 r. do 22 sierpnia 2008 r. Faktura została zapłacona na rzecz Spółki w dniu 21 października 2008 r. Świadczenie usług w ramach realizacji inwestycji podlegało po stronie Wnioskodawcy pod szczególny obowiązek podatkowy określony dla usług budowlano-montażowych w art. 19 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca rozliczył VAT należny z tego tytułu w deklaracji VAT-7 za miesiąc wrzesień 2008 r. (30 dni od daty zakończenia robót gdyż płatność została uzyskana później).

W 2007r. Wnioskodawca wystąpił w drodze powództwa prawnego z pozwem o podwyższenie i zasądzenie od inwestora dodatkowego wynagrodzenia z umowy dotyczącej ww. inwestycji. Dnia 5 listopada 2013 r. wydany został wyrok Sądu Apelacyjnego przyznający Wnioskodawcy podwyższone wynagrodzenie, o które walczyła. W dniu 27 grudnia 2013 r. na konto Wnioskodawcy wpłynęła zasądzona kwota (bez należnych odsetek). W sprawie będącej przedmiotem wniosku o interpretację nie wystąpiły żadne okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego dotyczącego usług wykonywanych w ramach inwestycji realizowanego przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. nie została przez Wnioskodawcę wystawiona faktura korygująca do faktury pierwotnej wystawionej 9 września 2008 r. dotycząca zasądzonej i otrzymanej kwoty podwyższająca wartość wynagrodzenia.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii określenia konsekwencji na gruncie podatku od towarów i usług otrzymanego 27 grudnia 2013 r. zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia z tytułu prowadzonej inwestycji budowlanej zrealizowanej w latach 2006-2008.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy, jak również przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że kwota zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia z tytułu prowadzonej inwestycji budowlanej zrealizowanej w latach 2006-2008 niewykazanego w rozliczeniach podatkowych uległa z końcem 2013 roku przedawnieniu. Zatem od 1 stycznia 2014 r. nie będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do skorygowania faktury wystawionej we wrześniu 2008r. dokumentującej realizowaną ww. inwestycję, bowiem zobowiązanie podatkowe za ten okres uległo przedawnieniu na mocy art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa z dniem 31 grudnia 2013 r.

Prawo do złożenia korekty istnieje w związku z tym dopóty, dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

W ustawie Ordynacja podatkowa wskazano także okoliczności które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

W myśl art. 70 § 2 powyższej ustawy, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia, zgodnie § 3, przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego. Bieg terminu przedawnienia, zgodnie z § 4, zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony zgodnie z § 6 z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
   
   

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Zatem jeśli u Wnioskodawcy nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie, to Wnioskodawca nie ma prawa do wystawienia po dniu 31 grudnia 2013 r. faktury korygującej do faktury objętej okresem przedawnienia.

Odnośnie kwestii możliwości udokumentowania otrzymanego przez Wnioskodawcę zasądzonego dodatkowego wynagrodzenia za pomocą noty księgowej, w przypadku braku możliwości wystawienia ww. faktury korygującej, należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej jednak należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć jednak należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.