Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/436-16/14-2/MK
z 11 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania darowizny środków pieniężnych:

• jest nieprawidłowe w kwestii określenia właściwości miejscowej z tytułu darowizny;
• jest prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania darowizny środków pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W kwietniu 2004 r. na prośbę Wnioskodawczyni zięć zgłosił uczestnictwo swojej córki (a wnuczki Zainteresowanej) w Funduszu FIO, gdyż tylko rodzice dziecka niepełnoletniego mogą to uczynić. Wnioskodawczyni wpłaciła wówczas 100,00 zł, lecz od następnego miesiąca systematycznie po 200,00 zł (zlecenie stałe z konta - przelew). Ostatnia wpłata na ten Fundusz dokonana została w sierpniu 2013 r. We wrześniu 2013 r. Wnioskodawczyni poprosiła w banku, by wydano jej dokument stwierdzający, że wnuczka jako osoba już pełnoletnia może dysponować zgromadzonymi w Funduszu środkami pieniężnymi (kwota 22.500,00 zł zebrana w ciągu ponad 9 lat). Do chwili otrzymania odpowiedzi na niniejszy wniosek ww. dokument nie będzie w żaden sposób realizowany. Zebrane w powyższy sposób pieniądze stanowią prezent ślubny Wnioskodawczyni dla wnuczki i jest pierwszą darowizną dla obdarowanej. Wnioskodawczyni wskazuje, że uzyskane z Funduszu środki pieniężne zostaną przeznaczone na zakup mieszkania. Ostateczna kwota zdeponowanych środków nie jest znana, gdyż jest zależna od ceny jednostek Funduszu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy trzeba ten fakt przekazania dokumentu, o którym mowa zgłosić w urzędzie skarbowym i w którym (Wnioskodawczyni czy wnuczki)?
2. Czy możliwe jest zwolnienie od podatku i jakie warunki należy spełnić?
3. Jeśli trzeba będzie zapłacić jakiś podatek od tej darowizny, to kto go ma zapłacić i jaką kwotę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania nr 1 prawdopodobnie od 2009 r. jest sześć miesięcy na zgłoszenie darowizny w urzędzie skarbowym by skorzystać ze zwolnienia od podatku i trzeba to zgłosić w urzędzie skarbowym darczyńcy.

Przedstawiając swoje stanowisko do pytania nr 2 Wnioskodawczyni podaje, że zwolnienie darowizny pieniężnej od podatku może być tylko wtedy gdy darowizna nie jest przekazywana z ręki do ręki. W przypadku opisanym we wniosku każdorazowo był przelew bankowy. Obdarowana należy też do najbliższej rodziny, a to też jest warunek aby ubiegać się o zwolnienie. Jest to też pierwsza darowizna Wnioskodawczyni dla wnuczki uzbierana przez ponad 9 lat.

Prezentując stanowisko do ostatniego z pytań Wnioskodawczyni podaje, że nie powinna płacić podatku, gdyż wówczas będzie uważała się za osobę pokrzywdzoną, bo nie dość, że obdarowuje swoja wnuczkę, to jeszcze musiałaby za to zapłacić. Jeżeli wystąpi konieczność płatności podatku, to Wnioskodawczyni uważa, że powinno to nastąpić po otrzymaniu gotówki z Funduszu. W każdym razie Wnioskodawczyni postąpi zgodnie z otrzymaną interpretacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• jest nieprawidłowe w kwestii określenia właściwości miejscowej z tytułu darowizny;
• jest prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z przepisem z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny i polecenia darczyńcy.

Art. 5 ww. ustawy stanowi, że obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych (obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, a w wypadku darowizny obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na obdarowanym i darczyńcy - art. 5 wg stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2006 r.).

Stosownie natomiast do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje - przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz.U. Nr 165, poz. 1371), właściwość miejscowa organów podatkowych w sprawach podatku od spadków i darowizn z tytułu darowizny, polecenia darczyńcy, zasiedzenia, nieodpłatnego zniesienia współwłasności, ustanowienia użytkowania i służebności ustala się:

1. jeżeli przedmiotem nabycia jest nieruchomość, użytkowanie wieczyste, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nieodpłatne użytkowanie nieruchomości lub służebność, a nieruchomości są położone w terytorialnym zasięgu działania jednego naczelnika urzędu skarbowego - według miejsca położenia nieruchomości,
2. jeżeli przedmiotem nabycia jest nieruchomość lub prawa majątkowe wymienione w lit. a i jednocześnie inne prawa majątkowe lub rzeczy ruchome, a nieruchomości są położone w terytorialnym zasięgu działania jednego naczelnika urzędu skarbowego - według miejsca położenia nieruchomości,
3. w przypadkach innych niż wymienione w lit. a i b - według miejsca zamieszkania nabywcy w dniu powstania obowiązku podatkowego, a w przypadku braku takiego miejsca - według ostatniego miejsca jego pobytu w tym dniu.
   
   

W rozpatrywanym przypadku zastosowanie znajdzie § 7 ust. 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia, co oznacza, że właściwym organem podatkowym będzie naczelnik urzędu skarbowego według miejsca zamieszkania nabywcy w dniu powstania obowiązku podatkowego.

Ponieważ ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji umowy darowizny, to należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. Dz.U. poz.121) regulującymi sprawy zobowiązań.

W myśl art. 888 § 1. Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Jednocześnie, jak stanowi art. 889 Kodeksu nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1. gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
2. gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
   
   

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny - jako czynności nieodpłatnej - jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

W wyniku zawarcia umowy darowizny może dochodzić do określonych zmian w położeniu prawno-majątkowym darczyńcy i obdarowanego. Przedmiotem darowizny mogą bowiem strony uczynić wszelkie postacie zwolnienia obdarowanego od określonych zobowiązań. Może to nastąpić w drodze zrzeczenia się przez darczyńcę wierzytelności, jaka służyła mu w stosunku do obdarowanego lub poprzez przejęcie długu obdarowanego względem osoby trzeciej, będącej jego wierzycielem. Darczyńca może wreszcie wypełnić zobowiązanie ciążące na obdarowanym względem osoby trzeciej.

Nie jest przy tym konieczne, aby dokonanie darowizny łączyło się z bezpośrednim transferem darowanego przedmiotu z masy majątkowej darczyńcy do majątku obdarowanego. Transfer ten może mieć miejsce między masą majątkową osoby trzeciej a obdarowanym. Wystarczy, że świadczenie spełnione faktycznie przez inna osobę zostanie następnie skompensowane wartościami pochodzącymi z majątku darczyńcy.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zgodnie natomiast z art. 893 Kodeksu cywilnego darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie). Treść zacytowanego przepisu wskazuje jednoznacznie, że w przypadku darowizny z poleceniem mamy do czynienia z dwoma podmiotami: obdarowanym, zobowiązanym do określonego w poleceniu zachowania i beneficjariuszem, czyli uprawnionym z tytułu polecenia.

W orzecznictwie przyjmuje się, że świadczenie darczyńcy musi być subiektywnie i obiektywnie bezpłatne, tj. niezależne od uzyskania korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego. Czyniąc darowiznę, darczyńca realizuje zamiar przysporzenia obdarowanemu korzyści kosztem własnego majątku - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 r. sygn. IV CSK 172/06.

Wracając na grunt ustawy o podatku od spadków i darowizn, zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9 637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy, jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. udokumentują - w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 (tj. dla I grupy podatkowej 9 637 zł) - ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych winno być dokonane na formularzu SD-Z2 określonym przez Ministra Finansów w rozporządzeniu z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

Z kolei w myśl art. 4a ust. 4 przedmiotowej ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków jedynie, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

W cytowanych przepisach nie zostały wyszczególnione ani rodzaj, czy charakter darowanych składników majątku objętych zwolnieniem, ani sposób, czy czas ich użytkowania, jak również ich maksymalna wartość. Należy jednak mieć na uwadze, że podstawowym kryterium uprawniającym do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest zakwalifikowanie obdarowanego jako jednej z osób wymienionych w tym przepisie.

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, przedmiotowe nabycie podlega opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej - art. 4a ust. 3 ww. ustawy. Cytowany przepis nie wyklucza stosowania w sprawie innych zwolnień od podatku umiejscowionych w art. 4 ustawy.

Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy zwalnia się od podatku nabycie w drodze darowizny pieniędzy lub innych rzeczy przez osobę zaliczoną do I grupy podatkowej w wysokości nieprzekraczającej 9 637 zł od jednego darczyńcy, a od wielu darczyńców łącznie nie więcej niż 19 274 zł w okresie 5 lat od daty pierwszej darowizny, jeżeli pieniądze te lub rzeczy obdarowany przeznaczy w okresie 12 miesięcy od dnia ich otrzymania na wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni, budowę domu jednorodzinnego, nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość albo spłatę zabezpieczonego hipoteką kredytu mieszkaniowego wraz z odsetkami.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że począwszy od kwietnia 2004 r. do sierpnia 2013 r. Wnioskodawczyni dokonywała comiesięcznych darowizn w wysokości 100 zł (pierwsza wpłata), a następne po 200 zł na rachunek wnuczki w Funduszu Inwestycyjnym. Jest to prezent ślubny Wnioskodawczyni dla wnuczki. Zgromadzone w ten sposób środki pieniężne obdarowana przeznaczy na zakup mieszkania.

Na tle powyższego należy wyjaśnić co następuje.

W rozpatrywanym przypadku Wnioskodawczyni dokonywała regularnych (miesięcznych) wpłat na rachunek wnuczki w Funduszu Inwestycyjnym. Oznacza to, że w świetle przywołanych przepisów prawa cywilnego za każdym razem, gdy Wnioskodawczyni wpłacała środki pieniężne na ww. rachunek dokonywała (bo taki też był jej zamiar) darowizny. Należy zaznaczyć, że w takim przypadku (tzn. gdy pierwsza wpłata jest jednocześnie pierwszą darowizną oraz nie przekracza kwoty wolnej przewidzianej dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej, tj. 9637 zł) nie powstaje od razu obowiązek podatkowy skutkujący koniecznością złożenia zeznania podatkowego, a w efekcie płatnością podatku od spadków i darowizn. W rozpatrywanym przypadku obowiązek podatkowy powstał dopiero po przekroczenia wskazanej kwoty wolnej od podatku.

Odmiennie przedstawia się sytuacja, gdyby Wnioskodawczyni (darczyńca) zbierała te pieniądze na swoim rachunku bankowym albo inwestowała je w funduszu inwestycyjnym i uzyskaną w taki sposób kwotę następnie darowała wnuczce. Wówczas faktycznie mielibyśmy do czynienia z jednorazową czynnością cywilnoprawną - darowizną. Wtedy stosowanie do przywołanych przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn (art. 6 ust. 1 pkt 4) obowiązek podatkowy powstałby w dniu dokonania tej czynności, ponadto jeśliby tej czynności dokonano w sposób określony w art. 4a ust. 1 pkt 2, to obdarowana (wnuczka) miałaby sześć miesięcy na dokonanie zgłoszenia otrzymanej darowizny. W efekcie wnuczka korzystałaby ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W efekcie, w okolicznościach wskazanych we wniosku darowizny nie mogą być zwolniona od podatku na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Nie mniej jednak powyższe nie przesądza jeszcze o konieczności płatności podatku od spadków i darowizn.

Po pierwsze na powstanie zobowiązania podatkowego (obowiązku płatności podatku) wpływ ma liczba darczyńców, ponieważ przysługująca każdemu obdarowanemu kwota wolna (tu: 9637 zł) stosowana jest oddzielnie dla każdego darczyńcy.

Po drugie we wniosku wskazano, że pieniądze zostaną na pewno przeznaczone na zakup mieszkania wówczas w sprawie może znaleźć zastosowanie zwolnienie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Stąd też stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym darowizna korzysta ze zwolnienia od podatku należało uznać za prawidłowe.

W sprawie wyliczenia podatku od spadków i darowizn należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe − w podatku od spadków i darowizn − powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania. Z kolei na podstawie art. 165 § 7 ww. ustawy organ podatkowy nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania w przypadku złożenia zeznania podatkowego przez podatników podatku od spadków i darowizn. W tym przypadku za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się datę złożenia zeznania. W dalszej kolejności, należy wskazać także, na zapis art. 17a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) na podstawie, którego podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2 (obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika), złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Z powyższych unormowań wprost wynika, że jedyną możliwością ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn w związku z nabyciem majątku tytułem darowizny - jest postępowanie podatkowe do prowadzenia którego powołany jest, jako organ I instancji, naczelnik urzędu skarbowego. Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w trybie art. 14b § 1 i nast. ustawy Ordynacja podatkowa wydaje interpretacje przepisów prawa podatkowego, tym samym sprawy z zakresu ustalenia wysokości podatku od spadków i darowizn nie mieszczą się w obszarze właściwości rzeczowej tut. Organu. W konsekwencji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie może wydać interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w której poda wysokość należnego podatku od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.