INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (DzU. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14.05.2012 r. (data wpływu 21.05.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z faktur za wynajem samochodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.05.2012 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z faktur za wynajem samochodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i dzierżawa samochodów. Spółka jest franczyzodawcą, ma zawarte umowy handlowe z partnerami (franczyzobiorcami). Partner będzie świadczył usługi najmu samochodów m.in. klientom którym przysługują samochody zastępcze w ramach polis ubezpieczeniowych.

Ze względu na zawartą umowę pomiędzy Spółką, a firmą ubezpieczeniową, Partner nie ma prawa bezpośrednio obciążyć usługą wynajmu firmy ubezpieczeniowej i wystawi fakturę na Spółkę, a Spółka zrefakturuje usługę na firmę ubezpieczeniową, która jest płatnikiem. Usługi najmu będą trwać średnio 3, 5, 7 dni czyli jest to okres krótszy niż 6 miesięcy. Czy Spółka ma prawo do odliczenia całości podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych otrzymywanych od Partnerów, które następnie są refakturowane na firmy ubezpieczeniowe... Nie dochodzi tutaj do użytkowania samochodów przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik ma prawo do odliczenia całości podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów, które następnie są refakturowane na firmy ubezpieczeniowe...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż posiada prawo do odliczenia w 100% podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów, Spółka nie użytkuje tych aut, jedynie refakturuje koszty na firmy ubezpieczeniowe. Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m.in.: 1 „korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, 2 ,,korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, 3 „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

W opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 3 ust. 6 Ustawy z dnia 16-12-2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa „użytkować” Spółka nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów, co wskazuje, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych, oczywiście przedmiotowe nabycie usług będzie związane ze sprzedażą opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast dodano m.in.: przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, reguluje odpowiednio przepis art. 3 ustawy nowelizującej.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6 000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

W art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy nowelizującej przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Zgodnie zaś z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł

Ze złożonego wniosku wynika, iż przedmiotem działalności jest wynajem i dzierżawa samochodów. Spółka jest franczyzodawcą i ma zawarte umowy handlowe z partnerami (franczyzobiorcami). Partner będzie świadczył usługi najmu samochodów m.in. klientom, którym przysługują samochody zastępcze w ramach polis ubezpieczeniowych. Ze względu na zawartą umowę pomiędzy Wnioskodawcą, a firmą ubezpieczeniową, Partner nie ma prawa bezpośrednio obciążyć usługą wynajmu firmy ubezpieczeniowej i wystawia fakturę na Wnioskodawcę, który refakturuje usługę na firmę ubezpieczeniową. Usługi najmu będą trwać średnio 3, 5, 7 dni. Wnioskodawca również dodaje, iż nie dochodzi do użytkowania samochodów przez Spółkę.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku języka polskiego PWN pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m.in.: „korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

W świetle powołanych przepisów prawa oraz biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego potwierdzić należy, iż Spółka refakturując koszty na firmy ubezpieczeniowe nie jest podmiotem użytkującym auta. W konsekwencji powyższego, w opisanym przypadku nie znajdzie zastosowania uregulowanie zawarte w art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, gdyż w świetle wyżej przytoczonej definicji „użytkować” Wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych. A zatem Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych, mając na względzie iż przedmiotowe nabycie usług jest związane ze sprzedażą opodatkowaną. Z wniosku również nie wynika, że wyłączenia obniżenia podatku zawarte w art. 88 ustawy o VAT będą mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie w związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do zadanego pytania w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów, które są następnie refakturowane na firmy ubezpieczeniowe należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.