Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1090/12/14-7/S/MPe
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 2 listopada 2012 r.) uzupełnionym w dniu 3 kwietnia 2014 r. pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 marca 2014 r. (doręczone w dniu 27 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem wskazanych bonusów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2012 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów. Wniosek został uzupełniony w dniu 3 kwietnia 2014 r. pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 marca 2014 r. (doręczone w dniu 27 marca 2014 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach swojej działalności prowadzi ośrodek wypoczynkowy. W celu zwiększenia atrakcyjności i konkurencyjności ośrodka, Wnioskodawca w cenie pobytu oferuje dodatkowe bonusy (np. bilety na przejazd kolejką górską, pobyt w parku dinozaurów, wycieczkę do Czech) swoim pracownikom korzystającym z dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przebywającym na turnusach wypoczynkowych dłuższych niż 7 dni.

Wczasowicze w dniu przyjazdu dokonują wyboru z jakich atrakcji chcieliby skorzystać w ramach należnego im bonusu. Wysokość bonusu zależy od długości pobytu np. przy pobytach 8-10 dni wartość bonusu wynosi 70 zł na osobę, zaś przy pobytach powyżej 11 dni 100 zł. Należy przy tym zauważyć, że cena skalkulowana za dobę pobytu jest stała bez względu na to czy wczasowicz jest pracownikiem, czy korzysta z dofinansowania oraz czy przysługuje mu ww. bonus. Wartość wykorzystanego bonusu nie zwiększa więc ceny za pobyt.

Zamówienia składane przez pracowników Wnioskodawcy oraz płatności mogą następować w dwojaki sposób:

1. wczasy zamawia Komisja socjalna - wówczas wystawiana jest nota informacyjna dla Komisji; pracownik zaś nie rozlicza się bezpośrednio z ośrodkiem wypoczynkowym, lub
   
2. wczasy zamawia sam pracownik - wówczas pracownik wpłaca zaliczkę na poczet opłaty za pobyt, a pozostałą część reguluje w kasie ośrodka na podstawie otrzymanej faktury. Następnie pracownik sam rozlicza się z komisją socjalną na podstawie otrzymanej faktury.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U z 2014r. poz. 167) określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej "Funduszem", i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Zgodnie z art. 12 tej ustawy Środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Natomiast, w myśl art. 10, Środkami Funduszu administruje pracodawca. Przy czym, zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów. W P. działają zakładowe organizacje związkowe, stąd też przy przyznawaniu świadczeń z ZFŚS, zastosowanie znajduje również art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 23 marca 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Z 2014 r poz. 167), który zobowiązuje do przyznawania pracownikom świadczeń z ZFŚS w uzgodnieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi. Obowiązek ten jest wypełniany w P.poprzez powołanie Komisji socjalnej, w skład której wchodzą również członkowie organizacji związkowych.

Mając powyższe na uwadze, Spółka informuje, że Komisja socjalna (pracownicy Wnioskodawcy działający z ramienia Wnioskodawcy oraz związków zawodowych) jest jedynie dysponentem środków ZFŚS. Natomiast ZFŚS nie jest wyodrębnionym organizacyjnie podmiotem.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca nie może dokonać sprzedaży na rzecz ZFŚS. W tym przypadku działania Wnioskodawcy (pracodawcy) podejmowane w ramach ZFŚS są przejawem działalności socjalnej zakładu pracy, a nie działalności gospodarczej podatnika VAT. Pracodawca udzielając pracownikom świadczeń finansowych z ZFŚS, występuje jedynie w roli administratora majątku ZFŚS.

Sprzedając wczasy pracownikowi Wnioskodawca występuje jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą. Jak wskazano w stanie faktycznym wniosku o interpretację sam pracownik zamawia i opłaca wczasy a Wnioskodawca wystawia z tego tytułu fakturę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo rozlicza podatek od towarów i usług dotyczący przekazania pracownikom bonusów w związku ich pobytem na turnusach wypoczynkowych?
   
2. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku zakupem przedmiotowych bonusów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Stosowanie zaś do art. 29 ust. 1 tej ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że w opisanym stanie faktycznym przekazanie bonusów stanowi odpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przy czym podstawą opodatkowania jest cała kwota należna (netto) z tytułu świadczonej usługi pobytu na turnusie wypoczynkowym. Wartość wydawanego bonusu została bowiem skalkulowana w cenie pobytu.

W ocenie Wnioskodawcy brak jest podstaw do odrębnego traktowania na podstawie przepisów podatkowych usługi przekazania bonusów. Nie można bowiem uznać tego świadczenia za nieodpłatne świadczenie usług, które na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT traktowane jest jako odpłatne i tym samym podlegające opodatkowaniu jako odrębne świadczenie. W myśl tego przepisu ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie świadczenia następują po obu stronach stosunku prawnego. Z jednej strony Wnioskodawca świadczy usługi wypoczynkowe oraz ewentualnie dodatkowe usługi w cenie pobytu, zaś pracownik obowiązany jest do zapłaty tak skalkulowanego wynagrodzenia. Tym samym brak jest elementu nieodpłatności, o którym mowa powyżej.

Jednocześnie należy zauważyć, że wskazany powyżej sposób rozliczeń nie będzie miał zastosowania, jeśli zamawiającym usługę jest komisja socjalna będąca dysponentem środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W tym przypadku działania pracodawcy podejmowane w ramach ZFŚS są przejawem działalności socjalnej zakładu pracy (art. 1 ust. 1 ustawy o ZFŚS), a nie działalności gospodarczej podatnika VAT. Zgodnie z art. 10 oraz art. 12 § 1 ustawy o ZFŚS, środki funduszu gromadzone są na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca jedynie nimi administruje. W sytuacji więc, gdy pracodawca udziela pracownikom świadczeń finansowanych z ZFŚS, występuje on jedynie w roli administratora majątku ZFŚS. Pracodawca nie nabywa prawa własności ani prawa do rozporządzania jak właściciel zgromadzonymi środkami. Tym samym, czynności te nie podlegają przepisom ustawy o VAT.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Nabycie zatem różnego rodzaju usług, które następnie są przekazywane pracownikom w formie bonusów, daje P. prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości, o ile sama czynność przekazania podlega opodatkowaniu. Tym samym prawo to będzie przysługiwało w przypadku przekazania bonusów pracownikom zamawiającym i rozliczającym pobyt na turnusie wypoczynkowym bezpośrednio ze Spółką. W przypadku zakupu bonusów na rzecz pracowników, którzy za pośrednictwem komisji socjalnej zamawiają usługę pobytową, P. nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na rzecz tych osób. Powyższe wynika z faktu, że działalność Wnioskodawcy w zakresie administrowania funduszem socjalnym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (nie występuje Wnioskodawca w tym przypadku jako podatnik podatku od towarów).

Jednocześnie zgodnie z art. 90 ust. 1 ww. ustawy w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 90 ust. 2).

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz fakt, że Wnioskodawca potrafi wyodrębnić, które bonusy przekazuje pracownikom opłacającym pobyt samodzielnie, a które pracownikom rozliczającym się za pośrednictwem komisji socjalnych, zastosowanie znajduje ww. art. 90 ust. 1 ustawy o VAT. Brak jest natomiast podstaw do odliczania podatku naliczonego strukturą, o której mowa w art. 90 ust. 2 ww. ustawy.

W dniu 22 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1/443-1090/12-2/MPe, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym, w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów, za nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym, w sytuacji gdy wczasy zamawia sam pracownik oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów.

Organ uznał, że w omawianej sprawie nie ma znaczenia w jaki sposób następują płatności za wskazane czynności. Zarówno w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna jak i pracownik, który następnie sam rozlicza się z Komisją Wnioskodawca (pracodawca) działa jako administrator ZFŚS, w związku z czym nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, zatem finansowane z Funduszu świadczenia nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji, przepis art. 106 ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Skoro działalność Wnioskodawcy w zakresie administrowania funduszem socjalnym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (Spółka nie występuje w tym przypadku jako podatnik podatku od towarów i usług), to stosownie do art. 86 ustawy, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych na rzecz osób uprawnionych wydatków sfinansowanych z ZFŚS.

Wydana interpretacja była przedmiotem skargi złożonej przez Wnioskodawcę.

W dniu 14 listopada 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem sygn. akt III SA/Wa 1050/13 uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 22 stycznia 2013 r. znak IPPP1/443-1090/12-2/MPe. W orzeczeniu Sąd wskazał, że Organ błędnie uznał, że wczasy organizuje i opłaca Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Skarżąca podała, że wczasy organizuje i sprzedaje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a w niektórych przypadkach są one finansowane przez ZFŚS. W tym więc zakresie Minister Finansów przyjął inny stan faktyczny niż podany przez Skarżącą, a owa zmiana stanu faktycznego ma zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie. Skarżąca przedstawiając stan faktyczny dokonała rozróżnienia dwóch sytuacji według kryterium zamawiającego wczasy: jedna, gdy wczasy zamawia Komisja socjalna i wówczas pracownik nie rozlicza się z ośrodkiem wypoczynkowym, druga, gdy wczasy zamawia sam pracownik i on płaci za wczasy, a później rozlicza się z Komisją socjalną. W niniejszej sprawie, mając na uwadze, że Skarżąca podała, że prowadzi ośrodek w ramach swojej działalności, zasadnicze znaczenie ma element odpłatności za wczasy, a nie źródło z jakiego wczasy są opłacane. Jeśli Skarżąca jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będący podatnikiem podatku od towarów i usług otrzymuje zapłatę za wczasy, wówczas kwota ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ze wszystkimi konsekwencjami, jakie są przewidziane w ustawie o VAT. Jeśli zaś Skarżąca pewną pulę wczasów udostępnia swoim pracownikom działając w ramach ZFŚS, wówczas świadczenie to nie podlega opodatkowaniu. Kwestia ta wymaga wyjaśnienia, w związku z czym należy wezwać Spółkę o uzupełnienie stanu faktycznego.

W dniu 24 marca 2014 r. pismem IPPP1/443-1090/12/14-5/S/MPe Organ wezwał Spółkę do uzupełnienia przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez wyjaśnienie na czym polega zamawianie wczasów przez Komisję socjalną, tj. czy Wnioskodawca sprzedaje przez siebie organizowane wczasy Zakładowemu Funduszowi Socjalnemu, który dystrybuuje je pomiędzy pracowników, w związku z czym Wnioskodawca działa jako ZFŚŚ oraz poprzez wskazanie czy w sytuacji kiedy wczasy zamawia sam pracownik, który wpłaca zaliczkę na poczet opłaty za pobyt, a pozostałą część reguluje w kasie ośrodka a następnie rozlicza się z komisją socjalną na podstawie otrzymanej faktury, Wnioskodawca działa jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą czy czynności te wykonuje jako ZFŚS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1050/13 (data wpływu orzeczenia prawomocnego – 8 lutego 2014 r.) - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwaną dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa w szczególności:

1. rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa w szczególności:
   
2. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
3. wszelkie inne darowizny
   
   

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Stosownie do zapisów art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
   
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 art. 15 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności prowadzi ośrodek wypoczynkowy. W celu zwiększenia atrakcyjności i konkurencyjności ośrodka, Wnioskodawca w cenie pobytu oferuje dodatkowe bonusy (np. bilety na przejazd kolejką górską, pobyt w parku dinozaurów, wycieczkę do Czech, wjazd wyciągiem na Szrenicę) swoim pracownikom korzystającym z dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przebywającym na turnusach wypoczynkowych dłuższych niż 7 dni. Wczasowicze w dniu przyjazdu dokonują wyboru z jakich atrakcji chcieliby skorzystać w ramach należnego im bonusu. Wysokość bonusu zależy od długości pobytu, przy czym cena skalkulowana za dobę pobytu jest stała bez względu na to czy wczasowicz jest pracownikiem, czy korzysta z dofinansowania oraz czy przysługuje mu ww. bonus. Wartość wykorzystanego bonusu nie zwiększa ceny za pobyt.

Jak wskazuje Wnioskodawca, zamówienia składane przez pracowników oraz płatności mogą następować w dwojaki sposób:

1. wczasy zamawia Komisja socjalna - wówczas wystawiana jest nota informacyjna dla Komisji; pracownik zaś nie rozlicza się bezpośrednio z ośrodkiem wypoczynkowym, lub
   
2. wczasy zamawia sam pracownik - wówczas pracownik wpłaca zaliczkę na poczet opłaty za pobyt, a pozostałą część reguluje w kasie ośrodka na podstawie otrzymanej faktury. Następnie pracownik sam rozlicza się z komisją socjalną na podstawie otrzymanej faktury.
   
   

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wyjaśniła, że Komisja socjalna jest jedynie dysponentem środków ZFŚS. Natomiast ZFŚS nie jest wyodrębnionym organizacyjnie podmiotem i Wnioskodawca nie może dokonać sprzedaży na rzecz ZFŚS. W tym przypadku działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach ZFŚS są przejawem działalności socjalnej zakładu pracy, a nie działalności gospodarczej podatnika VAT. Pracodawca udzielając pracownikom świadczeń finansowych z ZFŚS, występuje jedynie w roli administratora majątku ZFŚS.

Sprzedając wczasy pracownikowi Spółka występuje jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą. Pracownik sam zamawia i opłaca wczasy a Wnioskodawca wystawia z tego tytułu fakturę.

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku dotyczą dwóch kwestii, tj.:

1. prawidłowości opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym, w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów, oraz
   
2. prawidłowości opodatkowania przekazania pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym, w sytuacji gdy wczasy zamawia sam pracownik oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna Wnioskodawca występuje w roli administratora majątku ZFŚS, w związku z czym czynność przekazania dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym niepodlega przepisom ustawy o VAT a Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów.

W sytuacji gdy wczasy zamawia pracownik, który następnie sam rozlicza się z Komisją socjalną Wnioskodawca uważa, że czynność przekazania dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT a Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych bonusów.

W odniesieniu do powyższego na wstępie należy wskazać, że obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 592).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Przez działalność socjalną, stosownie do treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Z powyższego wynika zatem, że przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych określają odbiorców zakładowej działalności socjalnej i rodzaje świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, które mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Stosownie do art. 12 ustawy o ZFŚS środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Zgodnie natomiast z art. 10 ZFŚS Środkami Funduszu administruje pracodawca.

Administrowanie oznacza wykonywanie obowiązków i uprawnień określonych wobec pracodawcy w ustawie o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W szczególności dotyczy zapewnienia obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania Funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów ustawy o Funduszu. Administrowanie nie jest tożsame z wyłącznym dysponowaniem. Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest funduszem specjalnym, co oznacza, że pracodawca jest administratorem funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które winny być prawnie i rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Właścicielem środków zgromadzonych na rachunku bankowym Funduszu jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a nie zakład pracy. Tym samym, podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji, podmiot wykonując na rzecz osób uprawnionych, wskazanych w ustawie o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, czynności w niej określone nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, w przypadku częściowego lub całościowego partycypowania w kosztach nabytych usług obcych przez pracownika, trudno uznać, że odpłatność czyniona przez tą osobę ma charakter wynagrodzenia za usługę pracodawcy, gdyż jego usługa w tym zakresie – jako administratora Funduszu – ma charakter jedynie pośredniczenia w udostępnianiu ww. osobom usługi obcej, sfinansowanej ze środków Funduszu, z tytułu którego to działania pracodawca nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia, gdyż odpłatność pracownika przekazywana jest na rachunek ZFŚS.

Z uwagi na treść art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jak również przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w świetle przedstawionej treści wniosku stwierdzić należy, że Wnioskodawca, który w ramach wynikającego z ustawy o ZFŚS obowiązku administrowania środkami Funduszu przeznaczonymi na sfinansowanie świadczeń socjalnych przyznaje pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, w związku z czym finansowane z Funduszu świadczenia nie będą podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem przekazanie pracownikom korzystającym z dofinansowania z ZFŚS dodatkowych bonusów oferowanych w cenie pobytu w ośrodku wypoczynkowym, w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna Wnioskodawca (pracodawca) działa jako administrator ZFŚS, w związku z czym nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, zatem finansowane z Funduszu świadczenia nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W odniesieniu do możliwości odliczenia przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego związanego z zakupem bonusów będących przedmiotem ww. świadczeń socjalnych, wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powyższych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Zasady odliczania podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, zostały uregulowane szczegółowo w art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Podatnik w momencie nabycia towarów oraz usług określa, czy nabywane przez niego towary i usługi będą wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej. W konsekwencji, podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi.

Zatem, skoro w sytuacji gdy wczasy zamawia Komisja socjalna Wnioskodawca (pracodawca) działa jako administrator ZFŚS, w związku z czym nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, to nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych na rzecz osób uprawnionych wydatków sfinansowanych z ZFŚS. Zatem Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem bonusów będących przedmiotem świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że występują sytuacje kiedy to sam pracownik zamawia i opłaca wczasy w ośrodku prowadzonym przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wskazał, że sprzedając wczasy pracownikowi występuje jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą i wystawia z tego tytułu fakturę.

W odniesieniu do powyższej sytuacji należy wskazać, że definicja świadczenia usług zawarta w ww. art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
   
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odniesienie powyższych przepisów do przedstawionej w złożonym wniosku sytuacji prowadzi do wniosku, że w sytuacji kiedy wczasy zamawia i opłaca sam pracownik stanowi to dla Spółki odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. W omawianej sprawie z jednej strony Wnioskodawca świadczy na rzecz pracownika usługę wypoczynkową z dodatkowymi świadczeniami w cenie pobytu z drugiej strony za wykonane na jego rzecz świadczenie pracownik płaci stosowne wynagrodzenie. Zatem spełnione są oba ww. warunki, aby stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawcy stosownie do ww. art. 86 ust. 1 ustawy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem bonusów będących przedmiotem świadczeń na rzecz pracowników zamawiających i rozliczających pobyt na turnusie wypoczynkowym bezpośrednio ze Spółką. Ponieważ, jak wskazał Wnioskodawca, Spółka jest w stanie wyodrębnić, które bonusy przekazuje pracownikom opłacającym pobyt samodzielnie, a które pracownikom rozliczającym się za pośrednictwem komisji socjalnej zastosowanie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy nie jest zasadne.

Tym samym uznać należy, że Wnioskodawca zaprezentował prawidłowe stanowisko w sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.