Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-29/14/JS
z 8 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 9 stycznia 2014 r.), uzupełnionym 31 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku oraz obowiązków z tym związanych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku oraz obowiązków z tym związanych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 marca 2014 r. Znak: IBPP2/443-13/14/BW, IBPBI/1/415-29/14/JS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 31 marca 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski i Belgii. Dochody z tego tytułu opodatkowane są w Polsce „podatkiem liniowym” w wysokości 19% (rozliczenie kwartalne). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i składa kwartalne deklaracje VAT-7K oraz VAT-UE ze względu na świadczenie usług dla nabywców z terenu Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W styczniu 2014 r. zamierzał zakupić samochód marki Volkswagen Passat w wersji kombi – pojazd fabrycznie nowy, nabyty od sprzedawcy w Polsce (salon samochodowy). Pojazd miał posiadać homologację kategorii „N1” – pojazd silnikowy zaprojektowany i skonstruowany głównie do przewozu ładunków o masie maksymalnej nieprzekraczającej 3,5 tony. Liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosić miała 5 (pięć), zaś ładowność pojazdu miała wynosić ponad 500 kg. Wartość pojazdu (łącznie z podatkiem VAT) miała wynosić ok. 130.000 zł (sto trzydzieści tysięcy złotych).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 marca 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że dopuszczalna ładowność samochodu (powyżej 500 kg) oraz liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy (5 miejsc) będą wynikać z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. z dowodu rejestracyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy aby dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej pojazdu w roku podatkowym, w którym zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych, będę zobowiązany do przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego w okręgowej stacji kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz do posiadania w dowodzie rejestracyjnym pojazdu właściwej adnotacji o spełnieniu wymagań wynikających z przepisu art. 5d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie konieczne przeprowadzenie dodatkowego badania technicznego pojazdu, ani posiadania odpowiedniego wpisu w dowodzie rejestracyjnym, ponieważ zgodnie z przepisem art. 5d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takie badanie jest wymagane wyłącznie w stosunku do pojazdów wymienionych w art. 5a pkt 19a lit. a d.

Pojazd, który zamierzał nabyć będzie posiadał homologację kategorii „N1”, a więc zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 678/2011, będzie to pojazd silnikowy zaprojektowany i skonstruowany głównie do przewozu ładunków o masie maksymalnej nieprzekraczającej 3,5 tony oraz będzie posiadał 5 miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy, a jego dopuszczalna ładowność będzie większa niż 500 kg. Zatem pojazd będzie spełniał warunki, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. f) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca mógł zastosować przepis art. 22k pkt 7 (winno być ust. 7) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej pojazdu w roku podatkowym, w którym pojazd ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek dodatkowych wymogów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie będzie on traktowany jako samochód osobowy dla celów tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że treść złożonego wniosku w sposób jednoznaczny wskazuje, że dotyczy on skutków podatkowych planowanego przez Wnioskodawcę działania, w stanie prawnym obowiązującym w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. Z tej też przyczyny, niniejsza interpretacja indywidualna oparta została o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w ww. okresie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawo wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodu są jednak odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r., ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym – jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, lub z innych dokumentów określonych przepisami wydanych w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, wynika, że jest to pojazd specjalny,
6. pojazdu samochodowego innego niż wymieniony w lit. a-e, w którym liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   • 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
   • 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
   • 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 5d ust. 1 cyt. ustawy we wskazanym brzmieniu, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19a lit. a–d, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. f, określona jest na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe. (art. 5d ust. 2)

Zatem zgodnie z definicją samochodu osobowego zawartą w ww. ustawie (w brzmieniu obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r.), aby samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie tej ustawy nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musiał spełniać przesłanki, o których mowa w cyt. art. 5a pkt 19a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, aby móc stwierdzić, że ww. samochód jest samochodem ciężarowym, podatnik musiał posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 5d ust. 1 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, że ww. samochód jest samochodem ciężarowym, wraz z odpowiednią adnotacją o spełnieniu ww. wymagań, zawartą w dowodzie rejestracyjnym pojazdu. Jednakże powyższe wymogi dokumentacyjne w ww. okresie odnosiły się jedynie do pojazdów wymienionych w art. 5a pkt 19a lit. a-d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. e ww. ustawy, nie dotyczyły ww. wymogi dokumentacyjne. Natomiast w przypadku pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. f ww. ustawy, dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) powinna była wynikać z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym, pod rygorem uznania takiego samochodu za samochód osobowy.

Jak wynika z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia, w styczniu 2014 r. Wnioskodawca zamierzał zakupić samochód marki Volkswagen Passat w wersji kombi. Miał to być pojazd fabrycznie nowy, nabyty od sprzedawcy w Polsce (salon samochodowy). Pojazd miał posiadać homologację kategorii „N1” – pojazd silnikowy zaprojektowany i skonstruowany głównie do przewozu ładunków o masie maksymalnej nieprzekraczającej 3,5 tony. Liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy miała wynosić 5 (pięć). Z kolei ładowność pojazdu miała przekraczać 500 kg. Ponadto, powyższe dane dotyczące dopuszczalnej ładowności samochodu oraz liczby miejsc (siedzeń), miały wynikać z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami ustawy Prawo u ruchu drogowym (tj. z dowodu rejestracyjnego).

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że w stanie prawnym obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r., samochód ten spełniał warunki, pozwalające na uznanie go za samochód ciężarowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a lit. f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile oczywiście przed 1 kwietnia 2014 r. został oddany do użytkowania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i jako środek trwały został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W takiej sytuacji, w celu dokonania jednorazowej amortyzacji ww. pojazdu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie miał obowiązku przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego w okręgowej stacji kontroli pojazdów.

Jednocześnie zauważyć należy, iż z dniem 1 kwietnia 2014 r. ww. przepisy uległy zmianie, na mocy ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 13 marca 2014 r. poz. 312).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.