INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 28 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy, w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie opodatkowania przychodów u pracowników.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, § 3, art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 6 lutego 2014 r., znak ILPB1/415-1316/13-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 lutego 2014 r., w dniu 18 lutego 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jako osoba fizyczna działalność gospodarczą obejmującą m.in. przewóz towarów w kraju i za granicą. Usługi realizuje osobiście oraz poprzez pracowników zatrudnionych na umowach o pracę jako kierowcy. Z powyższego tytułu Wnioskodawca na podstawie art. 2 pkt 7 w zw. z art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. 2012 r. poz. 1155 z późn. zm.) wypłaca diety na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Wysokość diet, dla pracowników ustala się na podstawie przyjętego regulaminu w wysokości wyższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy.

Czy i w jakiej wysokości diety z tytułu podróży służbowych Wnioskodawcy (osoby prowadzącej działalność gospodarczą) zwolnione są od podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy pdof z uwzględnieniem wyłączenia przewidzianego w art. 21 ust. 13 ustawy pdof zwolnienie od podatku dochodowego diet i innych należności za czas pracy osoby prowadzącej działalność gospodarczą możliwe jest pod warunkiem, iż otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy pdof, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Wspomniane wyłączenie z art. 21 ust. 13 ustawy pdof, z uwagi na językową wykładnię dotyczy wyłącznie osób prowadzących działalność gospodarczą i współpracujących, a więc wyłączenie te nie obejmuje pracowników.

Ponadto w uzupełnieniu wskazano, że zdaniem Wnioskodawcy diety jakie pobiera prowadząc działalność gospodarczą, wykonując osobiście podróż służbową zwolnione są od podatku dochodowego w określonych warunkach. Tak więc wskazanymi warunkami jest brak zaliczenia diet do kosztów uzyskania przychodów przy równoczesnym poniesieniu ich w celu osiągniecia przychodów. Powyższe ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy bowiem diety pobiera wykonując osobiście transporty w ramach prowadzonej działalności lub podróżując do klientów w celach organizacyjnych przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Aby jednak przedmiotowe świadczenia korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, wskazane w art. 21 ust. 13 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą m.in. przewóz towarów w kraju i zagranicą. Usługi realizuje osobiście oraz poprzez pracowników zatrudnionych na umowach o pracę. Z powyższego tytułu Zainteresowany wypłaca diety na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy Kodeks Pracy.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że osoba prowadząca działalność gospodarczą (właściciel) nie może wypłacić sama sobie należności z tytułu podróży służbowej, a tym samym nie uzyska przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże – jak wyjaśniono w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1316/13-5/AA – Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów równowartość diet z tytułu podróży służbowych do wysokości diet należnych pracownikom.

Reasumując, diety z tytułu podróży służbowych Wnioskodawcy (osoby prowadzącej działalność gospodarczą) nie stanowią przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w dniu 11 marca 2014 r. wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1316/13-5/AA, natomiast w zakresie opodatkowania przychodów u pracowników postanowieniem o umorzeniu postępowania nr ILPB1/415-1316/13-6/AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.