Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1246/13/MM
z 17 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 14 grudnia 2013 r. (data otrzymania 17 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z 14 grudnia 2006 r. został orzeczony rozwód między Wnioskodawcą i jego małżonkiem. Postanowieniem wstępnym z 20 września 2010 r. w sprawie o podział majątku wspólnego Sąd Rejonowy ustalił, że udziały w majątku wspólnym Wnioskodawcy i jego byłego małżonka wynoszą: udział Wnioskodawcy 9/10 części, natomiast udział jego byłego małżonka 1/10 części.

Postanowieniem z 5 kwietnia 2011 r. Sąd dokonał wykładni wcześniejszego postanowienia wyjaśniając, że majątkiem wspólnym Wnioskodawcy i jego byłego małżonka był nakład – budynek jednorodzinny wybudowany na działce nr 1195. Jednocześnie Sąd zobowiązał byłego małżonka Wnioskodawcy do przeniesienia na Wnioskodawcę udziału w wysokości 1/2 części we współwłasności działki nr 1195 za wynagrodzeniem w kwocie 18.000 zł. Wnioskodawca aktem notarialnym z 28 czerwca 2011 r. oświadczył, że przyjmuje własność udziału wynoszącego 1/2 części w zabudowanej nieruchomości.

Postanowieniem Sądu z 17 października 2011 r. Sąd dokonał podziału majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego byłego małżonka oraz zniósł współwłasność w ten sposób, że Wnioskodawcy przyznał na wyłączną własność nieruchomość, a byłemu małżonkowi Wnioskodawcy przyznał na wyłączną własność ruchomości o wartości 2.460 zł. Jednocześnie Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz jego byłego małżonka spłatę w kwocie 41.242 zł.

W świetle powyższych czynności Wnioskodawca w 2011 r. nabył nieruchomość – zabudowaną działkę nr 1195 – postanowieniem Sądu o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności dokonując stosownych spłat wobec współwłaściciela.

Aktem notarialnym z 19 maja 2013 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość za cenę 240.000 zł.

W związku z faktem, że zbycie nieruchomości nastąpiło przed upływem pięciu lat od nabycia nieruchomości rozważyć należy możliwość wystąpienia lub braku wystąpienia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości? Jeśli podatek dochodowy wystąpi to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywając nieruchomość poniósł koszt budowy budynku w 9/10 części, a pozostałą część wraz z ceną działki spłacił na podstawie postanowienia Sądu z 17 października 2011 r. Wysokość spłaty Sąd ustalił na postawie cen obowiązujących na rynku lokalnym nieruchomości z dnia wydania orzeczenia. Ceny nieruchomości na lokalnym rynku w ciągu ostatnich dwóch-trzech lat nie uległy zmianie lub ewentualnie obniżyły się (rynek nieruchomości notuje bowiem spadki cen w ostatnich dwóch latach). Zatem – w świetle poniesionych kosztów na zakup i wybudowanie domu – podatek dochodowy ze sprzedaży nieruchomości nie wystąpi.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższej argumentacji podatek dochodowy z tytułu sprzedaży nieruchomości nie należy się, gdyż dochód (po odjęciu od przychodu kosztów uzyskania przychodu) wynosi zero.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2013 r. Wnioskodawca sprzedał zabudowaną nieruchomość, którą nabył w 2011 r. w wyniku podziału majątku dorobkowego i odpłatnego zniesienia współwłasności. Dokonując podziału majątku dorobkowego Sąd stwierdził, że małżonkowie nie mieli równych udziałów w majątku wspólnym, ponieważ udział Wnioskodawcy ustalił na 9/10 części a jego byłego małżonka na 1/10 części. W skład majątku wspólnego wchodziły rzeczy ruchome i nakład na nieruchomość w postaci budynku jednorodzinnego. Równocześnie Sąd zobowiązał byłego małżonka Wnioskodawcy do przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy udziału w wysokości 1/2 w prawie własności działki, na której wybudowano ww. budynek jednorodzinny. W dniu 28 czerwca 2011 r. Wnioskodawca nabył udział wynoszący 1/2 w zabudowanej nieruchomości za wynagrodzeniem w wysokości 18.000 zł. Pozostały udział w zabudowanej nieruchomości Wnioskodawca nabył na podstawie postanowienia Sądu z 17 października 2011 r. o podział majątku i zniesienie współwłasności.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 788 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, a także w wyniku ustania małżeństwa, między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast w myśl art. 501 Kodeksu – w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3. Zgodnie z art. 43 § 2 Kodeksu – z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.

O żądaniu ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym rozstrzyga sąd.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy.

Mając jednak na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem – w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki byłemu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.
  
  

W rozpatrywanej sprawie istotne jest jednak, że składnikiem majątku wspólnego był jedynie nakład na nieruchomości w postaci budynku mieszkalnego. Natomiast grunt, na którym budynek został posadowiony nie stanowił majątku wspólnego. Należał do majątku odrębnego małżonka Wnioskodawcy. Właścicielem gruntu był wyłącznie małżonek Wnioskodawcy, który jednak w toku podziału majątku wspólnego, został zobowiązany przez Sąd do przeniesienia udziału w ww. nieruchomości gruntowej wysokości 1/2 na rzecz Wnioskodawcy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, co oznacza, że należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121) – nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego – z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 tego Kodeksu).

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym. Tak więc zgodnie z zasadą superficies solo cedit to, co trwale związane z gruntem przypada właścicielowi tego gruntu. Tak więc dom niezależnie od tego, z jakich środków został wybudowany, należy – tak jak cała nieruchomość (grunt) – do właściciela gruntu.

Tym samym fakt, że dom na gruncie należącym do jednego małżonka został wybudowany w czasie trwania małżeństwa, nie powoduje, że nieruchomość ta weszła w skład majątku wspólnego małżeńskiego. Jeżeli środki na budowę domu pochodziły ze środków obojga małżonków, należy przyjąć, że dom został wybudowany ze środków pochodzących z majątku wspólnego małżeńskiego. Taka sytuacja daje byłemu małżonkowi po ustaniu małżeństwa możliwość żądania zwrotu nakładów i wydatków, które zostały poczynione z majątku wspólnego małżeńskiego na majątek osobisty byłego małżonka.

Niezależnie zatem od tego, że w omawianej sprawie udział Wnioskodawcy w kosztach budowy budynku mieszkalnego Sąd ustalił na 9/10, to prawo własności do 1/2 nieruchomości zabudowanej budyniem mieszkalnym Wnioskodawca nabył 28 czerwca 2011 r. za kwotę 18.000 zł. Dopiero bowiem w tym momencie Wnioskodawca stał się współwłaścicielem nieruchomości w udziale wynoszącym 1/2. Pozostały udział w zabudowanej nieruchomości Wnioskodawca nabył 17 października 2011 r. postanowieniem Sądu o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności za spłatą w kwocie 41.242 zł.

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy – o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności to m.in. fizyczny podział rzeczy wspólnej, polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej a jeżeli rzeczy nie da się podzielić na przyznaniu rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych. Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tej rzeczy, tzn. tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności. Jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Podsumowując, prawo własności do nieruchomości i znajdującego się na niej budynku mieszkalnego Wnioskodawca nabył w 2011 r. Zatem sprzedaż w 2013 r. ww. nieruchomości – z uwagi na to, że została dokonana przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do dochodów uzyskanych ze zbycia nieruchomości i praw nabytych od 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy – koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że udział 1/2 w nieruchomości Wnioskodawca nabył za kwotę 18.000 zł a pozostały udział za 41.242 zł. Kwoty te stanowią zatem koszt nabycia nieruchomości, o który Wnioskodawca może pomniejszyć uzyskany z jej sprzedaży przychód. Istotne w rozpatrywanej sprawie jest również to, że Wnioskodawca przed nabyciem prawa własności do nieruchomości ponosił koszty budowy budynku mieszkalnego. Wnioskodawca wraz z małżonkiem budował budynek na gruncie należącym do ówczesnego małżonka Wnioskodawcy. Ustalić zatem należy czy ww. koszty budowy budynku jako nakłady poczynione w czasie posiadania nieruchomości Wnioskodawca może również zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przez pojęcie „posiadanie” użyte w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć w sensie cywilistycznym – art. 336 Kodeksu cywilnego stanowi, że – posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Z przytoczonego przepisu wynika, że posiadanie jest określonym rodzajem władztwa nad rzeczą, którego nie należy utożsamiać z prawem własności.

Wnioskodawca w czasie posiadania nieruchomości poniósł nakłady w postaci budowy budynku mieszkalnego, które niewątpliwie zwiększyły wartość całej nieruchomości. Należy jednak mieć na uwadze, że koszty budowy Wnioskodawca ponosił będąc w związku małżeńskim, zatem były małżonek Wnioskodawcy również uczestniczył w tych kosztach (nakłady te stanowiły wszak majątek wspólny małżonków).

Zatem ciężar finansowy wydatków, które Wnioskodawca ma zamiar zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu ponosił zarówno on jak i jego małżonek – były one ponoszone ze środków stanowiących ustawową wspólność majątkową małżeńską Wnioskodawcy i jego małżonka. Jednakże zgodnie z postanowieniem Sądu udział Wnioskodawcy w majątku wspólnym wynosił 9/10. Zatem faktury i dokumenty związane z budową budynku mieszkalnego mogą stanowić w 9/10 częściach koszt jaki poniósł na budowę domu Wnioskodawca. Tym samym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu 9/10 części udokumentowanych wydatków jako nakład, który zwiększył wartość nieruchomości poniesiony w czasie jej posiadania. Ustawodawca wymaga aby nakłady były udokumentowane fakturami VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Podsumowując, przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży nieruchomości nabytej w 2011 r. stanowi zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródło przychodu podlegające opodatkowaniu. Opodatkowaniu podlega dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 19 ust. 1 ww. ustawy oraz o koszty uzyskania przychodu, określone zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy. Organ zgadza się z Wnioskodawcą, że do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może zaliczyć koszt nabycia działki oraz 9/10 udokumentowanych kosztów budowy budynku mieszkalnego.

Organ nie może jednak potwierdzić, że podatek dochodowy ze sprzedaży nieruchomości nie wystąpi. Wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku z tytułu np. sprzedaży nieruchomości. W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawcę we wniosku kwot dokonać wyliczenia wysokości podatku do zapłaty przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży nieruchomości. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem okoliczność czy poniesione przez Wnioskodawcę koszty budowy domu i koszty nabycia działki w rzeczywistości przewyższyły uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku ewentualnego postępowania podatkowego, a nie przez Organ interpretacyjny. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby czy wartości nieruchomości na rynku lokalnym w rzeczywistości uległy obniżeniu.

Do wniosku Wnioskodawca dołączyły plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.