INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2012 r. (data wpływu 20 stycznia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykonywania obowiązków płatnika z tytułu dokonywanych wypłat wynagrodzenia na rzecz rezydenta Stanów Zjednoczonych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykonywania obowiązków płatnika z tytułu dokonywanych wypłat wynagrodzenia na rzecz rezydenta Stanów Zjednoczonych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 marca 2012 r. znak ITPB1/415-68/12-2/AD wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (klub sportowy) jest uczestnikiem rozgrywek Ligi Koszykówki. W 2012 r. zaangażował do rozgrywek kilku zawodników (koszykarzy) z paszportem amerykańskim, których stałym miejscem zamieszkania, ustalonym według zasad określonych w art. 4 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178), są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Kontrakty zawierane przez klub z zawodnikami amerykańskimi mają formę cywilno-prawnej umowy na świadczenie usług w charakterze zawodnika koszykówki. Kontrakt zawiera warunki określone w regulaminie rozgrywek Ligi Koszykówki S.A, obejmujące czas obowiązywania kontraktu, wynagrodzenie oraz prawa i obowiązki zawodnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, ze względu na treść przepisów art. 41 ust. 4 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, art. 3 ust. 2a, art. 4a, art. 10 ust. 1 pkt 2 i art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 4 powołanej w pkt 1 umowy międzynarodowej - klub jest płatnikiem zobowiązanym obliczać, pobierać i wpłacać 20% zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat wynagrodzeń zawodników za ich grę w ramach rozgrywek ligowych, jeśli pobyt tych koszykarzy na terytorium Rzeczypospolitej Polski w 2012 r. nie przekroczy 183 dni...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On zobowiązany - jako płatnik - do obliczania, poboru i zapłaty zryczałtowanego 20% podatku dochodowego od przychodów uzyskanych przez zawodników amerykańskich z tytułu uprawiania sportu w ramach rozgrywek ligowych LK, którzy w 2012 r. nie będą przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 183 dni. W uzasadnieniu Wnioskodawca podaje, iż zgodnie z art. 41 ust. 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, płatnicy, o których mowa w ust. 1 są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1, w tym m.in. od przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Do przychodów tych w myśl art. 13 pkt 2 ustawy, zaliczono m.in. przychody z uprawiania sportu.

Jednocześnie w art. 29 ust. 1 wyraźnie zaznaczono, że zryczałtowany podatek dochodowy odnosi się do przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a. Analiza brzmienia tego przepisu (art. 29 ust. 1) daje podstawy do stwierdzenia, że opodatkowaniu podlegają przychody enumeratywnie tam wymienione pod warunkiem, że zostały osiągnięte przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a. Z wykładni tego przepisu nie wynika, by opodatkowaniu podlegały osoby, nie będące osobami, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy.

Tak więc, podleganie zryczałtowanemu opodatkowaniu według art. 29 ust. 1 determinowane jest ustaleniem - czy przychody wymienione w tym przepisie uzyskiwane są przez osoby z art. 3 ust. 2a ustawy. W przypadku, gdyby przychody te uzyskały osoby - inne, niż wymienione w art. 3 ust. 2a ustawy, to opodatkowanie mające podstawę w art. 29 ust. 1 - nie mogłoby obejmować tych innych osób.

Warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania (niezapłacenia) podatku zgodnie z taką umową - jest w myśl art. 29 ust. 2 ustawy - udokumentowanie miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. Podkreślić jednak trzeba, że i w tym przypadku warunek posiadania certyfikatu dotyczy przepisów art. 29 ust. 1 ustawy, które odnoszą się wyłącznie do osób, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy, a nie do wszystkich osób. Wskazać też należy, że w myśl ww. przepisów - certyfikat służy „udokumentowaniu" miejsca zamieszkania podatnika, które to miejsce najpierw trzeba „ustalić", o czym mowa - w dalszej części stanowiska.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że opodatkowanie przychodów wymienionych w art. 29 ust. 1 zależy przede wszystkim od ustalenia osób podlegających temu opodatkowaniu w myśl art. 3 ust. 2a ustawy.

Od tych bowiem ustaleń, zależy obowiązek pobrania podatku przez płatnika, zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy, gdyż przepis ten odnosi się do przychodów z art. 29 ust. 1 tj. przychodów uzyskanych przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Skoro dla określenia obowiązków płatnika wynikających z art. 41 ust. 4, w przypadku opodatkowania przychodów z art. 29 ust. 1, niezbędne jest określenie statusu osób, w normie tej wymienionych, to w omawianej sytuacji, oczywistą staje się potrzeba ustalenia - czy sportowcy amerykańscy uzyskujący na terytorium RP przychody z uprawiania sportu są osobami, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy.

Zauważyć należy, iż przepis art. 4a ww. ustawy podatkowej stanowi, że przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Z art. 3 ust. 2a wynika, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium RP miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium RP na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia oraz innych dochodów osiąganych na terytorium RP (ograniczony obowiązek podatkowy), ale z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Skoro art. 3 ust. 2a ustawy, odwołujący się m.in. do miejsca zamieszkania podatnika, musi uwzględniać treść cyt. polsko-amerykańskiej umowy, to nie można ustalać tego miejsca na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy, który to przepis - jak wcześniej wskazano - dotyczy jedynie udokumentowania tego miejsca, okazanym certyfikatem rezydencji. Miejsce zamieszkania, w przypadku zawodników amerykańskich ustala się według normy art. 4 ww. umowy międzynarodowej. Umowa ta, w swym art. 15 ust 2 stanowi, że dochód z wykonywania wolnego zawodu w drugim Umawiającym się Państwie może być opodatkowany przez drugie Umawiające się Państwo, jeżeli osoba fizyczna przebywa w tym drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy, sięgające łącznie lub przekraczające 183 dni w ciągu roku podatkowego. Postanowienia tej umowy międzynarodowej, w tym art. 15 ust. 1 i 2 mają zawsze, bez wyjątków pierwszeństwo przed normą zawartą w art. 29 ust. 2 ww. ustawy podatkowej, odnoszącą się do certyfikatu rezydencji. Potwierdza to wola Umawiających się Państw wyrażona w art. 15 ust. 1 - zdanie drugie powołanej umowy

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na przekonaniu, że celem przepisu art. 29 ust. 2 ustawy podatkowej jest udokumentowanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, ale tylko wtedy, gdy na podstawie art. 3 ust. 2a w związku z art. 4a ustawy podatkowej można byłoby stwierdzić istnienie obowiązku podatkowego. Według opinii Klubu, przedłożenie certyfikatu rezydencji nie jest konieczne przy zawieraniu umowy na świadczenie usług sportowych przez zawodników amerykańskich, jak i w okresie wypłaty im wynagrodzenia, gdyż klub posiada wystarczające dane dla stwierdzenia, że zawodnicy nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a więc nie są osobami, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy podatkowej.

W tym stanie rzeczy, zgodnie z normą art. 15 ust. 1 i 2 polsko-amerykańskiej umowy, dochody amerykańskich koszykarzy nie mogą być opodatkowane w Polsce, a zatem nie istnieje również obowiązek obliczania, poboru i zapłaty podatku przez płatnika, jeśli zawodnicy ci w 2012 r. nie będą przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni, a ponadto ich miejscem zamieszkania w rozumieniu art. 4 umowy międzynarodowej są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 1a ww. ustawy precyzuje, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie zaś art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z cytowanych przepisów wynika, iż o zakresie ciążącego na podatniku obowiązku podatkowego decyduje jego miejsce zamieszkania. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Miejsce zamieszkania ustala się natomiast według kryteriów wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem zapisów stosownej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę na podstawie kontraktu o profesjonalne uprawianie sportu - koszykówki - z osobami fizycznymi posiadającymi stałe miejsce zamieszkania w Stanach Zjednoczonych, ustalone zgodnie z kryteriami wynikającymi z art. 4 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Wnioskodawca będzie wypłacał wynagrodzenie wskazanym wyżej osobom fizycznym za udział w zawodach koszykówki na terenie Polski.

Przepis art. 4 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178) stanowi, iż jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.

Odnosząc się zatem do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż wymienione przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku okoliczności (miejsce zamieszkania zawodników, ośrodek powiązań osobistych, okres pobytu w Polsce) świadczą, iż są to osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, albowiem spełnione zostają przez nich warunki, o których mowa w ww. przepisie art. 3 ust. 1a i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. mają stałe miejsce zamieszkania i tym samym również centrum interesów osobistych na terytorium Stanów Zjednoczonych, a ich pobyt na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nie przekroczy 183 dni. Osoby te będą uzyskiwały dochody z działalności wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał rozróżnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na postawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przychody z uprawiania sportu na podstawie kontraktu z klubem sportowym kwalifikuje się do źródła przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy – działalności wykonywanej osobiście.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepis powyższy należy stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ustawy).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż płatnicy mogą stosować preferencyjne stawki przewidziane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku, tylko pod warunkiem posiadania zaświadczenia o siedzibie lub miejscu zamieszkania osoby zagranicznej (certyfikat rezydencji), której te należności są wypłacane.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Certyfikat rezydencji stanowi zatem dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

W razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cytowanej na wstępie umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, dochód osiągnięty przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z wykonywania wolnego zawodu lub innej samodzielnej działalności może być opodatkowany przez to Umawiające się Państwo. Poza wyjątkami przewidzianymi w ustępie 2 taki dochód będzie zwolniony od opodatkowania przez drugie Umawiające się Państwo.

Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 15 powołanej umowy dochód wymieniony w punkcie 1, uzyskany przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw z wykonywania wolnego zawodu o samodzielnym charakterze w drugim Umawiającym się Państwie może być opodatkowany przez drugie Umawiające się Państwo, jeżeli osoba fizyczna przebywa w tym drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy, sięgające łącznie lub przekraczające 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 3 powołanej umowy, określenie "wolny zawód" obejmuje między innymi samodzielne wykonywanie działalności naukowej, literackiej, artystycznej jak również samodzielną działalność lekarzy, adwokatów, inżynierów, architektów, lekarzy dentystów, dziennikarzy i innych.

Z powyższych przepisów umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wynika, iż dochód uzyskiwany z tytułu wykonywania w Polsce działalności sportowej przez rezydenta Stanów Zjednoczonych będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce tylko w przypadku, jeśli osoba ta przebywa w Polsce przez okres przekraczający łącznie 183 dni w ciągu roku podatkowego. Jeżeli osoba ta przebywa w Polsce krócej niż 183 dni w ciągu roku podatkowego, jego dochód podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w Stanach Zjednoczonych.

Należy jednakże zauważyć, iż preferencyjne traktowanie powyższych płatności wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (tj. niepobranie podatku), jak wskazano powyżej, może zostać zastosowane wyłącznie wtedy, gdy płatnik posiada certyfikat rezydencji osoby zagranicznej. W przeciwnym przypadku zastosowanie znajduje standardowa 20% stawka podatku, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się zatem do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie posiadając certyfikatu rezydencji podatkowej zawodników ze Stanów Zjednoczonych, wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej Stanów Zjednoczonych, Wnioskodawca jako płatnik winien, od wypłaconych należności pobrać podatek w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zastosowanie zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania byłoby możliwe gdyby ww. osoby przedstawiły Wnioskodawcy certyfikat rezydencji, który umożliwia rzeczywiste zastosowanie umowy, której celem jest zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawioną wykładnię przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przedłożenie certyfikatu rezydencji nie jest konieczne przy zawieraniu umowy na świadczenie usług sportowych przez zawodników amerykańskich, jak i w okresie wypłaty im wynagrodzenia, gdyż posiada On wystarczające dane dla stwierdzenia, że zawodnicy nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a więc nie są osobami, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy podatkowej - uznać należy za nieprawidłowe. Jak wykazano w niniejszej interpretacji osoby fizyczne (zawodnicy) nie mające miejsca zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, z którymi klub sportowy zawrze kontrakty są osobami, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sprawie znajduje więc zastosowanie art. 29 ww. ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów (podatników).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.