Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-2/14-4/KKu
z 20 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2013 r. (data wpływu 24 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 marca 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.). Pismem z dnia 10 marca 2014 r., znak IPTPB2/415-2/14-2/KKu, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłano w dniu 11 marca 2014 r. (skutecznie doręczono 13 marca 2014 r.). W dniu 14 marca 2014 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania 13 marca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku.

Wnioskodawczyni rozliczając się za rok podatkowy 2013 chce skorzystać z przysługującej Jej ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2 280 zł (słownie: dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt złotych) związanej z wydatkami poniesionymi na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem osoby niepełnosprawnej, którą jest Wnioskodawczyni, na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne. Przewidywana w art. 26 ust. l pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ulga rehabilitacyjna, polega na odliczeniu od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Rodzaje wydatków objętych ulgą rehabilitacyjną zostały wymienione w art. 26 ust.7a pkt 1-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem osób niepełnosprawnych na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (pkt 14 ust. 7a art. 26 ustawy). Przy czym samochód musi stanowić własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika utrzymującego osobę niepełnosprawną. W myśl art. 26 ust.7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7,8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia,” a zatem wysokość podlegających odliczeniu wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem osób niepełnosprawnych na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wymaga udokumentowania. Podatników obowiązuje jednak limit odliczenia, który w roku podatkowym nie może przekroczyć kwoty 2 280 zł. Limit odliczenia wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem osób niepełnosprawnych na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ustalony został w odniesieniu do podatnika uprawnionego do zastosowania ulgi. Z przepisów wynika też, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wnioskodawczyni spełnia te trzy kryteria:

1. Wnioskodawczyni ma na stałe orzeczoną niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym (II grupa inwalidztwa) z powodu dysfunkcji narządu ruchu;
2. Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego;
3. w roku podatkowym 2013 Wnioskodawczyni dojeżdżała własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Realizację zabiegów Wnioskodawczyni ma udokumentowaną na kartach zabiegowych.
   
   

Wnioskodawczyni nie posiada wszystkich dokumentów stwierdzających wysokość wydatków związanych z używaniem samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ale i też nie wymaga tego ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym). Obowiązującego limitu odliczenia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł Wnioskodawczyni nie przekroczy. Wykaże Ona kwotę 2 280 zł poniesionych wydatków na używanie samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Do poniesionych wydatków oprócz kosztów benzyny Wnioskodawczyni wliczała także koszty związane z naprawami samochodu (12 lat), z utrzymywaniem go w odpowiednim stanie technicznym umożliwiającym jego eksploatację i dopuszczenie go do ruchu. Ustawodawca nie określił też, co należy do kosztów związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne pozostawiając obliczenia wysokość kwoty do odliczeń samym uprawnionym podatnikom. Wnioskodawczyni uważa, że wykazując kwotę 2 280 zł zgodną z Jej obliczeniami postąpiłaby prawidłowo. Wnioskodawczyni używa samochodu głównie dla potrzeb związanych z zabiegami rehabilitacyjnymi, gdyż z uwagi na stan Jej zdrowia nie może dojeżdżać na nie środkami miejskiej komunikacji, a ze względu na ograniczenia finansowe korzystać z płatnego transportu. Wnioskodawczyni dodaje, że wcześniejsza dokonana przed laty kontrola Jej rozliczenia podatkowego z wykazaną kwotą 2 280 zł kosztów związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb przewozu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wykazała nieprawidłowości w tym zakresie, a o ile pamięta skorzystała wówczas z porównywalnej ilości zabiegów, a na pewno nie z większej. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na cele rehabilitacyjne nie zostały dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek formie oraz nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy rozliczając się za rok podatkowy 2013 Wnioskodawczyni będzie mogła skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości nieprzekraczającej 2 280 zł odliczonej od dochodu w związku z wydatkami poniesionymi na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapis art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7a pkt 1-15, art. 26 pkt 14 ust. 17a, oraz art. 26 ust. 7c i w związku ze spełnieniem wymogów uprawniających do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni będzie mogła skorzystać w roku 2013 z ulgi rehabilitacyjnej w związku z wydatkami poniesionymi na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej 2 280 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Jednakże stosownie do uregulowań art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, że ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   • całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   • znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   • całkowitą niezdolność do pracy albo
   • umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na dojazd na zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne, należy oceniać poprzez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W przypadku dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne własnym samochodem osobowym podatnik powinien posiadać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo–rehabilitacyjnych. Stosownie bowiem do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo–rehabilitacyjnych (pkt 3 ww. przepisu).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni, rozliczając się za rok podatkowy 2013 chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2 280 zł, związanej z wydatkami poniesionymi na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni ma na stałe orzeczoną niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym (II grupa inwalidztwa) z powodu dysfunkcji narządu ruchu, jest właścicielem samochodu osobowego, a w roku podatkowym 2013 dojeżdżała własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Realizację zabiegów Wnioskodawczyni ma udokumentowaną na kartach zabiegowych. Wnioskodawczyni wskazała, że nie przekroczy obowiązującego limitu odliczenia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł.

Należy zaznaczyć, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł’’) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2 280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz uregulowania prawne należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni jest uprawniona do odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu w 2013 r. poniesionych wydatków w wysokości nieprzekraczającej 2 280 zł - w związku z dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, jeżeli faktycznie posiada dokument, z którego wynika, że takie zabiegi były zalecane oraz dokumenty potwierdzające odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.