Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1095/13-3/TR
z 14 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2013 r. (data wpływu 14 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 listopada 2013 r. (data wpływu 22 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką Skarbu Państwa, działającą na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. Nr 56, poz. 679 z późn. zm.) oraz na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia gospodarki finansowej w PGL LP (Dz.U. Nr 134, poz. 692 z późn. zm.), a także na podstawie regulaminu organizacyjnego Wnioskodawcy, stanowiącego załącznik do zarządzenia dyrektora Wnioskodawcy. Stanowi on jednostkę organizacyjną Lasów Państwowych, podporządkowaną bezpośrednio dyrektorowi regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych.

Zadania Wnioskodawcy wynikają z zakresu zadań i kompetencji dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych.

W ramach działalności podstawowej Zainteresowany wykonuje usługi na rzecz jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych w zakresie:

1. zrywki i wywozu drewna,
2. budowy, modernizacji i remontów dróg leśnych,
3. budowy, odtwarzania i konserwacji rowów melioracyjnych,
4. innych, zleconych przez jednostki organizacyjne Lasów Państwowych (pkt 6 Regulaminu organizacyjnego Wnioskodawcy).
   
   

Większość prac jest wykonywanych poza siedzibą jednostki.

Zainteresowany prowadzi swoją działalność na zasadzie samodzielności finansowej.

Zainteresowany zatrudnia pracowników, zarówno na stanowiskach robotniczych, jak i nierobotniczych – zakres czynności każdego z pracowników ustala dyrektor Wnioskodawcy.

Część pracowników zatrudnionych na umowy o pracę, których charakter pracy bądź stanowisko związane są z wykonywaniem pracy w terenie np.: kierownik ds. budowy dróg leśnych, operator maszyny do ścinki i zrywki drewna, robotnik drogowy, mechanik, operator koparko-ładowarki, operator ciągnika, operator maszyny drogowej, wykonują swoje codzienne czynności służbowe na obszarze działania Zainteresowanego.

W zawartych z tymi pracownikami umowach o pracę – w miejscu przeznaczonym na wpisanie danych dotyczących miejsca wykonywania pracy – wpisano dla pracownika na stanowisku:

• kierowca samochodu ciężarowego – teren działalności zakładu,
• robotnik drogowy,
• operator maszyny leśnej,
• p.o. kierownik ds. budowy dróg leśnych,
• operator maszyny do ścinki i zrywki drewna,
• mechanik – teren działalności zakładu,
• operator koparko-ładowarki,
• operator walca drogowego,
• operator ciągnika,
• operator maszyn drogowych,
• operator maszyny drogowej.

Pracownikom Wnioskodawcy, wykonującym swoje codzienne obowiązki na terenie „a” – jako zatrudnionym w jednostce Skarbu Państwa – nie przysługują należności z tytułu podróży służbowej, wynikające z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Opisani powyżej pracownicy wykonują swoje czynności służbowe w dni robocze tygodnia, w terenie, gdzie również nocują, w kwaterach prywatnych, wynajętych dla nich i opłacanych przez pracodawcę.

Wnioskodawca nie dysponuje na terenie „a” ani własnymi mieszkaniami, ani pokojami. W związku w tym, pracownicy wykonujący prace w terenie korzystają z noclegów na prywatnych kwaterach. Wnioskodawca w całości pokrywa koszty wynajęcia miejsc noclegowych dla pracowników w miejscowości znajdującej się w pobliżu miejsca świadczenia przez nich pracy (praca świadczona jest niemal wyłącznie w lasach, a związana z budową lub remontem dróg leśnych, bądź ze zrywką i zwózką drewna). Wnioskodawca pokrywa wydatki na powyżej wskazane cele na podstawie wystawianych przez właścicieli tych lokali faktur VAT lub rachunków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszt miesięcznych noclegów, który pokrywa pracodawca – Wnioskodawca w tej sprawie, pracownikom wykonującym codzienne obowiązki pracownicze na terenie „a” (których miejsce pracy określono w umowie o pracę jak wskazał Wnioskodawca) w zakresie kwoty nieprzekraczającej 500,00 zł miesięcznie, Wnioskodawca – jako pracodawca – winien doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego tym pracownikom wdanym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U Nr 80, poz. 350 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku. Stwierdzić należy, że wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ustawy o podatku dochodowym, przychodami są otrzymywane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymywanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Po myśli art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. W szczególności przychodami tymi są: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszystkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, jak również świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej – zwane w ustawie „zakładami pracy”, są zobowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy albo też zasiłki z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy.

Ze wskazanego powyżej stanu faktycznego wynika sposób określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy przez pracowników na wymienionych powyżej stanowiskach.

Wnioskodawca nie dysponuje na terenie „a”, ani własnymi mieszkaniami, ani pokojami. W związku w tym, pracownicy wykonujący prace w terenie korzystają z noclegów na prywatnych kwaterach. Wnioskodawca w całości pokrywa koszty wynajęcia miejsc noclegowych dla pracowników w miejscowości znajdującej się w pobliżu miejsca świadczenia przez nich pracy (praca świadczona jest niemal wyłącznie w lasach, a związana z budową lub remontem dróg leśnych, bądź ze zrywką i zwózką drewna). Wnioskodawca pokrywa wydatki na powyżej wskazane cele na podstawie wystawianych przez właścicieli tych lokali faktur VAT lub rachunków.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako swoisty składnik wynagrodzenia za pracę i opodatkowane jak wynagrodzenie, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu tych zwolnień ustawodawca niezaprzeczalnie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez osoby świadczące pracę jako pracownicy) korzystają ze zwolnienia. Skoro więc ustawodawca w katalogu zwolnień umieścił te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych, to należy przyjąć, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy, stanowią przychód pracownika. Jest to przychód opodatkowany bądź korzystający ze zwolnienia.

Należy w tym miejscu podnieść, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników (z zastrzeżeniem ust. 14) do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500,00 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartości świadczenia, która nie przekracza kwoty 500,00 zł miesięcznie – ponoszonej przez Wnioskodawcę – pracodawcę z tytułu zapewnienia wymienionym wyżej pracownikom noclegów – pracodawca nie będzie miał obowiązku doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy wg zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, pracownikom Wnioskodawcy, wykonującym swoje codzienne obowiązki na terenie „a” – jako zatrudnionym w jednostce Skarbu Państwa – nie przysługują należności z tytułu podróży służbowej, wynikające z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Opisani powyżej pracownicy wykonują swoje czynności służbowe w dni robocze tygodnia, w terenie, gdzie również nocują, w kwaterach prywatnych, wynajętych dla nich i opłacanych przez pracodawcę. Wnioskodawca w całości pokrywa koszty wynajęcia miejsc noclegowych dla pracowników w miejscowości znajdującej się w pobliżu miejsca świadczenia przez nich pracy (praca świadczona jest niemal wyłącznie w lasach, a związana z budową lub remontem dróg leśnych, bądź ze zrywką i zwózką drewna). Wnioskodawca pokrywa wydatki na powyżej wskazane cele na podstawie wystawianych przez właścicieli tych lokali faktur VAT lub rachunków.

W sytuacji pokrycia kosztów wynajęcia miejsc noclegowych dla pracowników w miejscowości znajdującej się w pobliżu miejsca świadczenia przez nich pracy, tego rodzaju świadczenia mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. W konsekwencji, fakt sfinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów zakwaterowania (niezwiązanych z podróżą służbową) powoduje powstanie u tegoż pracownika przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegów może korzystać ze zwolnienia od podatku – przy zachowaniu warunków w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 21 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca uzależnił prawo do przedmiotowego zwolnienia nie tylko od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Prawo to uzależnione jest również od miejsca zamieszkania podatnika, gdyż omawiane zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

Reasumując: na gruncie opisanej sprawy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu opłacenia pracownikom noclegów (kosztów zakwaterowania niezwiązanych z podróżą służbową) stanowią dla tychże pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, po spełnieniu zastrzeżenia wynikającego z art. 21 ust. 14 tejże ustawy dotyczącego kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, na Zainteresowanym nie ciążą obowiązki płatnika z rzeczonego tytułu.

Obowiązki takie powstaną dopiero w sytuacji, gdy wartość świadczeń otrzymywanych przez danego pracownika przekroczy ustawowy limit 500 zł. Wówczas doliczeniu do przychodów ze stosunku pracy – od których należy obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy – będzie podlegała różnica pomiędzy faktyczną wartością świadczenia, a wskazanym w ww. artykule limitem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.