Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-970/13-2/RS
z 4 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2013 r. (data wpływu 4 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi budowlane w zakresie głębokiego fundamentowania i wzmocnienia podłoża gruntowego. Do świadczenia takich usług wykorzystuje specjalistyczne urządzenia tj. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich - wszystkie one są mobilne i pracują na różnych budowach Wnioskodawcy. Tego typu urządzenia Wnioskodawca wynajmuje od kontrahenta z państwa członkowskiego - Republiki Austrii. Najem polega na użytkowaniu przez najemcę, tj. Wnioskodawcę, za wynagrodzeniem (czynsz najmu) urządzeń stanowiących własność wynajmującego - austriackiego kontrahenta. Wynajęte urządzenia wykorzystuje do świadczenia usług budowlanych. Z tytułu najmu otrzymuje od austriackiego kontrahenta faktury za kolejne (miesięczne) okresy rozliczeniowe. Na podstawie tych faktur dokonuje płatności należności za najem na rzecz austriackiego kontrahenta. Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej austriackiego kontrahenta, o którym mowa w art. 4a pkt 12 PDOPrU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłaty należności za najem urządzeń (maszyn budowlanych, w tym samojezdnych) na rzecz kontrahenta z Republiki Austrii są opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 PDOPrU z uwzględnieniem art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Austrii ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 21 ust. 1 PDOPrU przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 PDOPrU, w tym kontrahentów z RFN, podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła tj. w Polsce, a podatek dochodowy z tego tytułu ustalony jest w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 PDOPrU przepis ten stosuje się jednak z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie z art. 26 ust. 1 PDOPrU osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tych tytułów, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Natomiast zgodnie z artykułem 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzeczypospolitą Polską (RP) a Republiką Austrii (RA), zwaną dalej międzynarodową umową podatkową, określenie należności licencyjne oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z artykułem 12 ust. 2 należności licencyjne mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie (w RP), w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.

Podniesiono, że porównując treść art. 21 ust. 1 PDOPrU z art. 12 ust. 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między RP a RA, polski ustawodawca dokonał modyfikacji definicji zawartej w międzynarodowej umowie podatkowej dodając zwrot „w tym także środki transportu”.

Wskazano, że ustawa polska nie definiuje pojęcia środka transportu, więc Wnioskodawca odwołał się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. W myśl art. 38 ust. 1 ww. rozporządzenia „środek transportu” dla celów świadczenia usług obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. W myśl ust. 2 tego przepisu środki transportu obejmują w szczególności następujące pojazdy: a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne; b) przyczepy i naczepy; c) wagony kolejowe; d) statki; e) statki powietrzne; f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych; g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze; h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych. Natomiast środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery (art. 38 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Wnioskodawca uważa, że maszyny budowlane, w tym samojezdne, nie stanowią środków transportu w oparciu o przytoczone przepisy, w tym w szczególności o kryterium przeznaczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy zasadnicze więc znaczenie ma wyrażenie „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, a w szczególności pojęcie „urządzenie przemysłowe”, którym posługuje się zarówno ustawa PDOPrU jak i międzynarodowa umowa podatkowa.

Podniesiono, że Wnioskodawca wynajmuje od kontrahenta z Austrii urządzenia tj. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy i osprzęt do tego typu urządzeń. Urządzenia te służą do prac budowlanych związanych z głębokim fundamentowaniem i wzmocnieniem podłoża, więc w ramach Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych należy zakwalifikować je do rodzaju 580 „maszyny do robót ziemnych i fundamentowych” lub do rodzaju 581 „maszyny do robót budowlanych”. Urządzenia te według tej klasyfikacji znajdują się poza grupą KRŚT 65 „urządzenia przemysłowe”..

Podniesiono także, że przepisy PDOPrU i międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Odwołując się do znaczenia potocznego „urządzenia” jest to przedmiot o złożonej konstrukcji służący wykonywaniu określonej czynności lub ułatwiający określoną pracę. Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle. Z kolei wyraz „przemysł” oznacza działalność polegającą na wydobywaniu bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystaniu urządzeń mechanicznych i zasad podziału pracy, gwarantujących ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność wyrobów.

Zdaniem Spółki przy przyjęciu takiej definicji, budownictwo nie powinno zostać uznane za przemysł, bowiem budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych. Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, że wymienione urządzenia (maszyny budowlane, w tym samojezdne) nie stanowią urządzeń przemysłowych, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 PDOPrU i artykule 12 ust. 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między RP a RA.

A co za tym idzie wypłata należności z tytułu najmu (użytkowania) tych urządzeń (maszyn budowlanych, w tym samojezdnych) nie podlega opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie z art. 21 ust. PDOPrU z uwzględnieniem art. 12 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między RP a RA.

Podniesiono, że potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy w tej sprawie jest wyrok WSA we Wrocławiu z 10 lipca 2013 r., sygn. I SA/Wr/1336/12, w którym podkreślił, że kwalifikacja danego urządzenia powinna być oparta na kryterium przeznaczenia, a nie na potencjalnej możliwości wykorzystywania danego urządzenia w innych dziedzinach gospodarki, w tym w przemyśle. W ww. wyroku stwierdzono, że skoro koparka nie jest wykorzystywana w przemyśle, zatem nie może być opodatkowana jako urządzenie przemysłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie poboru podatku u źródła – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z póżn. zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl natomiast art. 3 ust. 2 tej ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W takim przypadku osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji – art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi budowlane w zakresie głębokiego fundamentowania i wzmocnienia podłoża gruntowego, w ramach których wykorzystuje specjalistyczne urządzenia tj. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich - wszystkie one są mobilne i pracują na różnych budowach Wnioskodawcy. Tego typu urządzenia Wnioskodawca wynajmuje od kontrahenta z Republiki Austrii, który jest ich właścicielem. Z tytułu najmu otrzymuje od austriackiego kontrahenta faktury za kolejne (miesięczne) okresy rozliczeniowe. Na podstawie tych faktur dokonuje płatności należności za najem na rzecz austriackiego kontrahenta. Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej austriackiego kontrahenta, o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z poborem zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. należności.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy podpisanej dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921, z późn. zm.), należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 tej Umowy, jednakże należności, o których mowa w ust. 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. Umowy zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zatem, należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych, określonych w ww. Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów „za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” (pkt 40 Komentarza OECD do art. 12) .

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

W art. 3 ust. 2 ww. Umowy wskazano, że jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego. Jeżeli dane pojęcie nie zostało zdefiniowane, zasadą jest potoczne rozumienie tego terminu.

Podkreślić należy, że zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak również postanowienia powołanej Umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniając znaczenie pojęcia „urządzenie przemysłowe” należy posłużyć się językiem potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych, co jest zgodne z art. 3 ust. 2 ww. Umowy. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Według definicji słownikowych urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Urządzenie ma więc służyć do wykonywania danej czynności. Istotne jest również aby urządzenie pomagało w wykonywaniu czynności i ułatwiało pracę.

Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, opowiadającym się za tym, aby pojęcie urządzenie przemysłowe było rozumiane maksymalnie szeroko (np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z dnia 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych sformułowanie "użytkowanie urządzenia przemysłowego" jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym panuje pogląd, że wyrażenia „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m. in. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich.

Odnosząc się z kolei do terminu „użytkowanie” użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz w art. 12 ust. 3 ww. Umowy wskazać trzeba, że w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) zwrot „użytkować” został zdefiniowany następująco:

1. korzystać z czegoś, np. z budynku, lokalu,
2. korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek,
3. prawidłowo używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.
   
   

Z kolei na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), przez użytkowanie rozumie się obciążenie rzeczy prawem do jej używania do pobierania jej pożytków (art. 252 tej ustawy).

Oczywistym jest zatem, że zwrot „użytkowanie” jest semantycznie pojęciem szerszym od „używania” i jednocześnie w używaniu się przejawiającym.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku urządzenia – koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich - jako zespoły elementów niewątpliwie mogą służyć do wykonywania czynności w przemyśle, czy też budownictwie przemysłowym (dla przemysłu), związanym z przemysłem – stanowią zatem urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. Umowy.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

W ocenie organu podatkowego przyjęcie wykładni proponowanej przez Spółkę prowadziłoby do tego że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od celu, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalny ustawodawcy. Powyższy pogląd znalazł aprobatę w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10).

Dodatkowo należy zauważyć, iż okoliczność, że dane urządzenia (tutaj: koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich) w świetle obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. Klasyfikacji Środków Trwałych wprowadzonej Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (KŚT) (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r., Nr 242, poz. 1622) nie znajdują miejsca w podsekcji „Urządzenia przemysłowe” nie oznacza automatycznie, że za takie urządzenia nie mogą one być uznane. Regulacje art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy nie posługują się bowiem w omawianym zakresie Klasyfikacją Środków Trwałych, a brzmienie wskazanego przepisu wskazuje wprost na umiejscowienie środków transportu w grupie urządzeń przemysłowych.

Ponadto wskazać należy, iż w ocenie tut. Organu, przyjęcie przez Spółkę „wąskiego” rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowego”, jakie przedstawiła w uzasadnieniu własnego stanowiska, prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju urządzeń służących działalności przemysłowej, stanowiących własność kontrahentów zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazując zatem, na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, iż kwoty uzyskane przez podmiot zagraniczny (w tym przypadku kontrahenta z Austrii) stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej umowy, postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 przedmiotowej umowy) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W takiej sytuacji korzystający jest zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu zagranicznego należności. Jednak na mocy art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 tejże ustawy w związku z art. 12 ust. 2 powołanej umowy, o ile podmiot zagraniczny w dniu wypłaty należności licencyjnych jest ich właścicielem. korzystający ma prawo obniżyć stawkę podatku do wysokości 5 % kwoty brutto tych należności, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podmiotu zagranicznego dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że wypłaty należności za najem urządzeń wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym, tj. koparek, dźwigów, palownic, wibromłotów, pomp do betonu i osprzętu do nich, na rzecz kontrahenta z Republiki Austrii są opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie art. art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem art. 12 Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.