INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi oraz jej podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi oraz jej podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym z największych towarzystw leasingowych w Polsce, wchodzącym w skład niemieckiej grupy. Wnioskodawca specjalizuje się w długoterminowym finansowaniu przedsiębiorstw w zakresie leasingu maszyn i urządzeń. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy leasingu, zarówno operacyjnego jak i finansowego (Umowy Leasingu), w których występuje jako leasingodawca (finansujący). Wnioskodawca planuje przeprowadzenie programu sekurytyzacji wierzytelności, obejmującego wierzytelności przysługujące Wnioskodawcy od leasingobiorców (korzystających), które wynikają z zawieranych przez Wnioskodawcę Umów Leasingu („Wierzytelności”). Sekurytyzacją mogą być objęte zarówno Wierzytelności istniejące jak i przyszłe, wynikające zarówno z Umów Leasingu operacyjnego, jak i finansowego. Zgodnie z założeniami, planowana sekurytyzacja Wierzytelności zostanie przeprowadzona w 2014 r.

Przedmiotowy program sekurytyzacyjny będzie ustrukturyzowany w ten sposób, że Wnioskodawca, jako tzw. inicjator sekurytyzacji, będzie sprzedawał Wierzytelności do spółki celowej z siedzibą oraz rezydencją podatkową w Irlandii („SPV”). Cena sprzedaży Wierzytelności odpowiadać będzie ich wartości nominalnej lub też będzie ona pomniejszona o odpowiednie dyskonto. Za przystąpienie do transakcji sekurytyzacji Wierzytelności Wnioskodawca płacił będzie SPV odpowiednie wynagrodzenie w formie prowizji. Nabycie Wierzytelności przez SPV zostanie sfinansowane ze środków pozyskanych przez SPV w wyniku emisji obligacji lub/i zaciągnięcia odpowiednich pożyczek/kredytów.

Zgodnie z założeniami, po sprzedaży Wierzytelności do SPV, Wnioskodawca będzie pełnił funkcje tzw. serwisera sekurytyzowanych Wierzytelności, a mianowicie będzie świadczył na rzecz SPV usługi administrowania Wierzytelnościami sprzedanymi do SPV. Usługi te obejmować mogą, w szczególności: monitorowanie stanu należności od poszczególnych dłużników, notyfikowanie dłużników o zaległych płatnościach, prowadzenie odpowiedniej ewidencji stanu należności od dłużników, przyjmowanie należności od dłużników, wysyłanie wezwań do zapłaty, podejmowanie starań celem wyegzekwowania należności od dłużników itd. Z tytułu przedmiotowej usługi, Wnioskodawcy będzie przysługiwało określone wynagrodzenie od SPV.

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik VAT. SPV nie będzie posiadała w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. SPV nie będzie również zarejestrowana dla celów polskiego podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż Wierzytelności przez Wnioskodawcę do SPV będzie stanowić usługę ściągania długów świadczoną przez SPV na rzecz Wnioskodawcy, podlegającą opodatkowaniu w Polsce podstawową stawką podatku VAT...
2. Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania usługi świadczonej przez SPV, jako importu usług dla celów polskiego podatku VAT, podlegającego opodatkowaniu w Polsce podstawową stawką podatku VAT...
3. Czy podstawą naliczenia podatku VAT należnego w Polsce od usługi świadczonej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do nabycia Wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji będzie jedynie prowizja należna SPV od Wnioskodawcy, z wyłączeniem ewentualnego dyskonta...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Sprzedaż Wierzytelności do SPV w ramach transakcji sekurytyzacji stanowić będzie dla celów polskiego podatku VAT usługę ściągania długów świadczoną przez SPV na rzecz Wnioskodawcy, która będzie opodatkowana w Polsce podstawową stawką podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podstawową stawką podatku VAT w Polsce mającą zastosowanie do świadczenia usług, jest stawka 23%. Niemniej jednak ustawa o VAT wprowadza również szereg zwolnień z podatku VAT w odniesieniu do różnych rodzajów usług, w tym również takich, które zawierają w sobie element finansowania. Zwolnienie takie przewidziane zostało na przykład w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, który stanowi, że zwolnione z podatku VAT są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Kolejne zwolnienie dotyczące transakcji finansowych wynika z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT stanowiącego, że zwolnione z VAT są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Niemniej jednak, jak stanowi art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa między innymi w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów w tym factoringu.

Analiza interpretacji wydanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach prowadzi do wniosku, że sekurytyzacja wierzytelności powinna być uznana za usługę ściągania długów świadczoną przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy, która opodatkowana jest według stawki podstawowej podatku VAT. Stanowisko takie zostało zaprezentowane, między innymi w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 lipca 2011 r. (nr IPPP2/443-441/11-3/MM), w której uznano za nieprawidłowe stanowisko podatnika o zwolnieniu z VAT usługi sekurytyzacyjnej i stwierdzono między innymi, że:

„Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Zatem usługi wykonywane przez Spółkę stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa, od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty ani od tego w jaki sposób zostaną pozyskane środki na finansowanie nabycia wierzytelności”.

Analogiczne stanowisko co do transakcji sekurytyzacyjnej zostało zaprezentowane w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2011 r. (nr IPPP3/443-1281/10-2/LK), jak również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 lipca 2013 r. (nr ITPP2/443-427/13/AW).

Mając na uwadze wyżej zaprezentowane przepisy prawa oraz interpretacje organów podatkowych wydane w odniesieniu do analogicznych transakcji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż Wierzytelności przez Wnioskodawcę do SPV w ramach sekurytyzacji stanowić będzie dla celów polskiego podatku VAT usługę ściągania długów świadczoną przez SPV na rzecz Wnioskodawcy, która będzie opodatkowana podstawową stawką VAT.

Ad 2.

W odniesieniu do świadczonej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy usługi ściągania długów polegającej na nabywaniu Wierzytelności, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania w Polsce obowiązku podatkowego w VAT na zasadzie importu usług przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

Dla ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT z tytułu usługi sekurytyzacji nabywanej przez Wnioskodawcę od SPV, konieczne jest określenie miejsca świadczenia tej usługi. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Za podatnika w rozumieniu powyższego przepisu uznaje się (zgodnie z art. 28a ustawy o VAT), między innymi podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca jest „podatnikiem” w rozumieniu powyższej definicji i jednocześnie jest usługobiorcą usługi sekurytyzacyjnej świadczonej przez SPV polegającej na nabywaniu Wierzytelności od Wnioskodawcy, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4;
2. usługobiorcą, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b (co ma w tym przypadku miejsce), jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku wymienionym w wyżej powołanym art. 17 ust. 1 pkt 4, usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

Stosownie natomiast do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, pod pojęciem „import usług” rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, usługi sekurytyzacji Wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę od SPV stanowić będą import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o VAT podlegający opodatkowaniu na terenie Polski, a Wnioskodawca, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązany do ich rozliczenia dla celów VAT.

Powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2011 r. (nr IPPP3/442-1291/10-2/LK), dotyczącej sekurytyzacji wierzytelności leasingowych z udziałem spółki celowej z siedzibą w Irlandii. Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 lipca 2013 r. (nr ITPP2/443-427/13/AW).

Jak wskazano w odniesieniu do pytania pierwszego, przedmiotowa usługa będzie opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT obowiązującej w Polsce.

Ad 3.

Podstawą opodatkowania podatkiem VAT usługi świadczonej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy polegającej na nabywaniu Wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji, będzie prowizja należna SPV od Wnioskodawcy, z wyłączeniem ewentualnego dyskonta.

Zgodnie z obowiązującym w dniu złożenia wniosku art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, za usługę przejęcia Wierzytelności w ramach sekurytyzacji SPV otrzyma od Wnioskodawcy wynagrodzenie w formie prowizji. W opinii Wnioskodawcy, prowizja ta powinna zostać uznana za wynagrodzenie należne SPV za świadczoną usługę (tj. przejęcie Wierzytelności w ramach sekurytyzacji) w rozumieniu art. 29 Ustawy o VAT i co za tym idzie, podstawę opodatkowania podatkiem VAT usługi realizowanej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy.

Poprawność przedstawionego wyżej stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego ustalenia podstawy opodatkowania VAT w planowanej transakcji znajduje potwierdzenie, między innymi w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie 305/01 MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring, Trybunał stwierdził, że prowizja uzyskiwana przez faktora z tytułu faktoringu stanowi wynagrodzenie za usługę ściągania długów i nie podlega ona zwolnieniu z podatku VAT.

W opinii Wnioskodawcy, jako wynagrodzenie otrzymywane przez SPV za świadczoną usługę nie powinno natomiast być traktowane ewentualne dyskonto od wartości nominalnej Wierzytelności, które może być stosowane przy ustalaniu ceny sprzedaży Wierzytelności przez Wnioskodawcę do SPV. Poprawność tej konkluzji znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r., który został wydany w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst v GFKL Financial Services AG. Jak wynika z tego wyroku, różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży (tj. dyskonto) nie powinna być traktowana jako wynagrodzenie za usługę, jeżeli taka różnica odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Podobne stanowisko do tego, które zaprezentował Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie GFKL, wyrażone zostało także w licznych orzeczeniach polskich sądów administracyjnych. Przykładem takiego orzeczenia jest uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego podjęta w składzie 7 sędziów w dniu 19 marca 2012 r. (sygn. FPS 5/11).

Zasadność wyżej przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy co do zasad ustalenia podstawy opodatkowania w przedmiotowej usłudze świadczonej przez SPV znajduje także potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydawanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach, czego przykładem jest wyżej powoływana interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 lipca 2013 r. (nr ITPP2/443-427/13/AW).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wyżej przedstawione konkluzje co do podstawy opodatkowania przedmiotowej usługi, która będzie świadczona przez SPV na rzecz Wnioskodawcy (tj. uwzględnienie w podstawie opodatkowania jedynie prowizji, bez ewentualnego dyskonta) będą zasadne także na gruncie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, który zostanie wprowadzony w dniu 1 stycznia 2014 r. w miejsce omawianego powyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT - zgodnie z ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2013 r., poz. 35). Stosownie do nowego art. 29a ust. 1, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. W ocenie Wnioskodawcy, również na gruncie wyżej powołanej nowej regulacji za wynagrodzenie należne SPV za usługę ściągania długów powinna zostać uznana jedynie prowizja. Natomiast ewentualne dyskonto, które może wystąpić w przedmiotowej transakcji za wynagrodzenie takie nie powinno być uznawane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa
   
   

Powołany powyżej przepis ustawy wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji, a także przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - nie będące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest jednym z największych towarzystw leasingowych w Polsce, wchodzącym w skład niemieckiej grupy. Zainteresowany specjalizuje się w długoterminowym finansowaniu przedsiębiorstw w zakresie leasingu maszyn i urządzeń. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy leasingu, zarówno operacyjnego jak i finansowego (Umowy Leasingu), w których występuje jako leasingodawca (finansujący). Zainteresowany planuje przeprowadzenie programu sekurytyzacji wierzytelności, obejmującego wierzytelności przysługujące Wnioskodawcy od leasingobiorców (korzystających), które wynikają z zawieranych przez Zainteresowanego Umów Leasingu („Wierzytelności”). Sekurytyzacją mogą być objęte zarówno Wierzytelności istniejące jak i przyszłe, wynikające zarówno z Umów Leasingu operacyjnego jak i finansowego. Zgodnie z założeniami, planowana sekurytyzacja Wierzytelności zostanie przeprowadzona w 2014 r.

Przedmiotowy program sekurytyzacyjny będzie ustrukturyzowany w ten sposób, że Wnioskodawca, jako tzw. inicjator sekurytyzacji, będzie sprzedawał Wierzytelności do spółki celowej z siedzibą oraz rezydencją podatkową w Irlandii. Cena sprzedaży Wierzytelności odpowiadać będzie ich wartości nominalnej lub też będzie ona pomniejszona o odpowiednie dyskonto. Za przystąpienie do transakcji sekurytyzacji Wierzytelności, Zainteresowany płacił będzie SPV odpowiednie wynagrodzenie w formie prowizji. Nabycie Wierzytelności przez SPV zostanie sfinansowane ze środków pozyskanych przez SPV w wyniku emisji obligacji lub/i zaciągnięcia odpowiednich pożyczek/kredytów.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego - wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu - wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu ustawy. Tym samym usługa świadczona przez SPV na rzecz Wnioskodawcy - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - stanowić będzie odpłatne świadczenie usługi w ramach zawartej pomiędzy stronami umowy sekuratyzacji.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zainteresowany spełnia definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Po dokonaniu analizy informacji przedstawionych w opisie sprawy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, tak więc miejsce świadczenia usługi wykonywanej przez SPV, winno zostać ustalone na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Zatem w przedmiotowej sprawie, miejscem świadczenia usługi wykonywanej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy, będzie miejsce w którym jej usługobiorca posiada siedzibę, a zatem Polska.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy - przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Zainteresowany wskazał, że SPV nie będzie posiadała w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. SPV nie będzie również zarejestrowana dla celów polskiego podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest usługobiorcą usługi świadczonej na jego rzecz przez SPV, czyli podatnika nieposiadającego siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W konsekwencji Zainteresowany winien rozpoznać u siebie import usługi i jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany będzie do opodatkowania nabywanej usługi, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium Polski.

Zatem, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania usługi świadczonej przez SPV, jako importu usługi dla celów polskiego podatku od towarów i usług, podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 ustawy - zwalnia się od podatku:

• usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 38;
• usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 39;
• usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług - pkt 40;
• usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763) z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie - pkt 41.
  
  

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy - zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W myśl przepisu art. 43 ust. 15 ustawy - zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z powyższego wynika zatem, że usługi dotyczące długów, co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz.Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Ponieważ stosownie do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

W celu rozstrzygnięcia zatem czy dana transakcja przelewu wierzytelności może korzystać ze zwolnienia od podatku, należy zbadać jej charakter, a także wziąć pod uwagę rodzaj wierzytelności i ocenić, czy transakcja ta nie podlega wyłączeniu ze zwolnienia od podatku.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Wskazać należy, że istotą usługi ściągania długów jest nabywanie przez dany podmiot wierzytelności innych podmiotów realizowane w celu odzyskania należności. Natomiast co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

Zgodnie z postanowieniami Konwencji Ottawskiej z 1988 r., umowa factoringowa zawierana jest pomiędzy faktorem oraz faktorantem. Na podstawie takiej umowy:

1. Faktorant przenosi na faktora własność wierzytelności wynikających z umowy dotyczącej sprzedaży towarów lub usług;
2. Faktor wykonuje co najmniej dwie z następujących usług:
   1. finansowanie dostawcy poprzez udzielanie mu zaliczek bądź pożyczek,
   2. prowadzenie rozliczeń finansowych związanych z wierzytelnościami,
   3. inkaso wierzytelności od dłużnika,
   4. przyjęcie ryzyka wypłacalności dłużnika;
3. Dłużnik zostaje poinformowany o przeniesieniu własności wierzytelności.
   
   

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować, także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Natomiast odnosząc się do usługi sekurytyzacji wskazać należy, że stosownie do § 1 załącznika nr 18 do uchwały nr 1/2007 Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 13 marca 2007 r., sekurytyzacja oznacza transakcję, program lub strukturę prawno-organizacyjną, w wyniku której ryzyko kredytowe związane z ekspozycją bazową lub pulą ekspozycji bazowych ulega podziałowi na transze o następujących cechach:

1. płatności w ramach transakcji, programu lub struktury zależą od dochodów z tytułu ekspozycji lub puli ekspozycji;
2. hierarchia transz określa rozkład strat w ciągu okresu trwania transakcji lub struktury.
   
   

I chociaż w prawie bankowym nie ma jednolitej definicji sekurytyzacji, to art. 92a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1376 ze zm.) stanowi, że bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym:

1. umowę przelewu wierzytelności,
2. umowę o subpartycypację.
   
   

Umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2 (umowa o sekurytyzację - przyp. Organu), nie może zwiększać ryzyka niewypłacalności lub pogarszać płynności danego podmiotu, który może także przenieść w drodze umowy wierzytelności na niebędącą towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo funduszem sekurytyzacyjnym, spółkę kapitałową (podmiot emisyjny) w celu emisji przez ten podmiot papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią sekurytyzowane wierzytelności. Podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z podmiotem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także wykonywanie czynności z tym związanych.

Wobec tego należy uznać, że sekurytyzacja polega na wykupie wierzytelności ze środków uzyskanych z emisji papierów wartościowych, które zabezpieczone są przez grupę wyselekcjonowanych aktywów oraz, w którym dłużne papiery wartościowe, takie jak np. obligacje czy certyfikaty inwestycyjne, są sprzedawane bezpośrednio inwestorom. Mieści się zatem w kategorii czynności uregulowanych w art. 509 Kodeksu cywilnego.

W przedstawionej sprawie, przedmiotowy program sekurytyzacyjny będzie ustrukturyzowany w ten sposób, że Wnioskodawca, jako tzw. inicjator sekurytyzacji, będzie sprzedawał Wierzytelności do spółki celowej z siedzibą oraz rezydencją podatkową w Irlandii. Cena sprzedaży Wierzytelności odpowiadać będzie ich wartości nominalnej lub też będzie ona pomniejszona o odpowiednie dyskonto. Za przystąpienie do transakcji sekurytyzacji Wierzytelności Zainteresowany płacił będzie SPV odpowiednie wynagrodzenie w formie prowizji. Nabycie Wierzytelności przez SPV zostanie sfinansowane ze środków pozyskanych przez SPV w wyniku emisji obligacji lub/i zaciągnięcia odpowiednich pożyczek/kredytów.

W związku z powyższym ww. czynności - w opinii tut. Organu - nie będzie można uznać za usługę ściągania długów bądź factoringu. Ekonomicznym celem opisanej sprawy będzie nabycie Wierzytelności, które stanowić będą podstawę dokonanej emisji obligacji lub/i zaciągnięcia odpowiednich pożyczek/kredytów, a więc pozyskanie środków na rynku kapitałowym. W istotny sposób odróżnia to taką transakcję cesji wierzytelności od nabycia wierzytelności zrealizowanej w celu odzyskania reprezentowanych przez nie wartości pieniężnych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że usługi świadczone przez SPV na rzecz Spółki nie będą stanowić czynności wymienionych w art. 43 ust. 15 ustawy, jako czynności wyłączonych ze zwolnienia od podatku.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że import usługi świadczonej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy sekurytyzacji, stanowiącej usługę finansową w zakresie długów, będzie zwolniony od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Ponadto wątpliwości Zainteresowanego dotyczą wskazania, czy podstawą naliczenia podatku VAT należnego w Polsce od usługi świadczonej przez SPV na jego rzecz w odniesieniu do nabycia Wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji będzie jedynie prowizja należna SPV od Wnioskodawcy, z wyłączeniem ewentualnego dyskonta.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5 art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy - podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl przywołanej w art. 29a ust. 1 ustawy zasady ogólnej, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności podstawę opodatkowania stanowi różnica między wartością nominalną wierzytelności, która została przeniesiona na cesjonariusza, a kwotą, którą cesjonariusz zapłacił za przejętą wierzytelność.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić zatem należy, że podstawą opodatkowania podatkiem VAT z tytułu importu usługi świadczonej przez SPV na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do nabycia Wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji, będzie kwota prowizji pobierana przez SPV powiększona o ewentualne dyskonto.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w zakresie opodatkowania importu usługi oraz jej podstawy opodatkowania. Natomiast w pozostałym zakresie wydana została w dniu 24 stycznia 2014 r. interpretacja indywidualna nr ILPP4/443-500/13-3/BA.

Odnosząc się do wyroku sądu administracyjnego oraz interpretacji indywidualnych powołanych przez Zainteresowanego stwierdzić należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Ponadto tut. Organ informuje, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 odnosi się do kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. W związku z powyższym powołany wyrok nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.