Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1149/13/NG
z 21 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 18 listopada 2013 r. (data otrzymania 25 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty obligatariuszom odsetek za zwłokę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty obligatariuszom odsetek za zwłokę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej „Spółką”) jest spółką publiczną i emitentem obligacji odsetkowych. W przeszłości miały miejsce sytuacje, gdy Spółka zawierała z obligatariuszami porozumienia zwane „porozumieniami o odroczeniu terminu wykupu obligacji” lub „porozumieniami w sprawie wykupu obligacji.” Porozumienia przewidywały najczęściej, że „obligatariusz zobowiązuje się nie przedstawiać obligacji do wykupu” do nowo ustalonej daty albo że „emitent, na co obligatariusz wyraża zgodę, zobowiązuje się dokonać wykupu obligacji” w określonym terminie lub w ratach.

Bez względu na sposób sformułowania porozumień z obligatariuszami wszystkie one miały na celu przedłużenia terminu wykupu obligacji w stosunku do pierwotnej daty wykupu ustalonej w warunkach emisji każdej serii i uchronienie się przed ryzykiem sporu sądowego, dodatkowymi kosztami procesowymi oraz przymusową egzekucją komorniczą.

Ww. porozumienia regulowały m.in. kwestię odsetek od wartości nominalnej obligacji za okres „nieprzedstawiania obligacji do wykupu” albo okres, do którego termin wykupu został odroczony.

W niektórych porozumieniach Spółka zobowiązała się wypłacać obligatariuszom odsetki od obligacji od pierwotnego dnia wykupu do nowego dnia wykupu, w ustalonej przez strony wysokości (np. 14 %). W innych porozumieniach ustalono, że każda z rat wykupu (lub kwota wykupu wypłacana jednorazowo) zostanie powiększona o odsetki w wysokości ustawowej lub ustalonej przez strony (stałej lub zmiennej) za okres pomiędzy terminem wykupu ustalonym w warunkach emisji danej serii obligacji, a terminem wykupu ustalonym przez Spółkę i obligatariusza w porozumieniu.

Część porozumień została zawarta po uzyskaniu przez obligatariuszy nakazów zapłaty, w których zasądzono od Spółki kwotę obejmującą wartość nominalną obligacji powiększoną o skapitalizowane odsetki w wysokości przewidzianej warunkami emisji oraz dalsze odsetki w wysokości ustawowej od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Porozumienia stanowiły efekt uzgodnień między Spółką, a obligatariuszem warunków ratalnej spłaty zasądzonej kwoty. Przy czym Spółka zobowiązała się w określonym terminie uiścić kwotę skapitalizowanych odsetek zasądzoną nakazem, natomiast „wykupu obligacji” dokonać w ratach. Każda z rat wykupu miała zostać powiększona o odsetki ustawowe za okres od dni następującego po dniu, na który skapitalizowano odsetki do dnia zapłaty.

Dla zobrazowania stanu faktycznego Spółka wskazuje, że dzień wykupu jednej z serii obligacji przypadał na 7 maja 2013 r. Spółka nie dokonała wykupu obligacji w tym terminie. W dniu 11 czerwca 2013 r. zostało wniesione powództwo przez jednego z obligatariuszy o zapłatę kwoty nominalnej obligacji powiększonej o odsetki skapitalizowane na dzień 7 czerwca 2013 r. oraz odsetki ustawowe za dalszy okres. Sąd wydał nakaz zapłaty, w którym Spółka została zobowiązana do zapłaty wskazanej przez powoda kwoty (wartości nominalnej obligacji i skapitalizowanych odsetek) powiększonej o odsetki ustawowe od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

W zawartym z obligatariuszem porozumieniu ustalono spłatę skapitalizowanych odsetek do dnia 1 sierpnia 2013 r. oraz wykup obligacji (tj. wartości nominalnej obligacji) w ratach. Każda z rat miała być powiększona o odsetki ustawowe od 8 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty.

Spółka w niektórych przypadkach dokonała wykupu obligacji w terminie/terminach ustalonych porozumieniami. W pozostałej części przypadków wykup nastąpił wcześniej niż przewidywały porozumienia, niemniej już po upływie terminu ustalonego warunkami emisji danej serii obligacji.

Z niektórymi obligatariuszami, w stosunku do których termin wykupu obligacji upłynął bezskutecznie, Spółka nie zawierała żadnych porozumień, a jedynie wypłaciła im dalsze odsetki (za okres pomiędzy dniem ustalonym w warunkach emisji a rzeczywistym spełnieniem świadczenia) dokonując wykupu obligacji.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

1. Czy odsetki wypłacane obligatariuszom na podstawie porozumień przedłużających termin wykupu obligacji (w stosunku do określonego w warunkach emisji) lub zobowiązujące obligatariusza do nieprzedstawiania obligacji do wykupu przez określony czas stanowią „odsetki od pożyczek” lub „odsetki od papierów wartościowych” w rozumieniu art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy odpowiedz na pytanie nr 1 jest uzależniona od rodzaju lub wysokości świadczenia odsetkowego: czy są to odsetki w wysokości ustawowej lub innej (wyższej bądź niższej), stałej lub zmiennej?
3. Czy odpowiedz na pytanie nr 1 jest uzależniona od tego, czy porozumienie między Spółką a obligatariuszem zostało zawarte po uzyskaniu przez obligatariusza nakazu zapłaty kwoty obejmującej wartość nominalną obligacji wraz z odsetkami?
4. Czy Spółka jest płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do osób, z którymi zawarła porozumienia, z tytułu wypłacanych tym osobom odsetek określonych porozumieniami?
5. Czy Spółka jest płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do osób, z którymi nie zawarła porozumień, z tytułu wypłacanych tym osobom odsetek za okres po bezskutecznym upływie terminu wykupu obligacji, do dnia rzeczywistego wykupu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wymienione w art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „odsetki od papierów wartościowych” obejmują m.in. odsetki od obligacji. Wynika to wprost z przepisu art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach, gdzie stwierdzono, że: „Obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.”

Do udzielenia zatem odpowiedzi na pytania zadane we wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, konieczne jest ustalenie, czy świadczenia wypłacane przez Spółkę na podstawie porozumień z obligatariuszami stanowią „odsetki od obligacji”.

Zdaniem Spółki, „odsetkami od obligacji” jest takie świadczenie pieniężne, które zostało przewidziane w warunkach emisji danej serii tych papierów wartościowych. Warunki emisji stanowią zazwyczaj dokument uzupełniający uchwałę odpowiedniego organu emitenta; mogą również być wymienione w samej uchwale. „Odsetki od obligacji” stanowią zatem oprocentowanie wartości nominalnej obligacji za okres od dnia przydziału lub inaczej określonej daty początkowej do dnia ich wykupu.

W razie niewykupienia przez emitenta obligacji w przewidzianym terminie podstawa żądania przez obligatariuszy odsetek za okres opóźnienia lub zwłoki ulega zmianie. Nie jest to już zobowiązanie emitenta ustalone w warunkach emisji, ale powszechnie obowiązujący przepis prawa, mówiący o tym, że: „Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.” (art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego). Roszczenie o zapłatę odsetek za okres po bezskutecznym upływie terminu do wykupu obligacji ma zatem charakter ustawowy, a nie umowny. Uzyskana przez obligatariusza kwota nie stanowi dochodu od kapitału, ale zryczałtowane odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania przez emitenta zobowiązania pieniężnego.

Wniosku wskazanego w punkcie poprzedzającym nie zmienia sposób sformułowania tytułu ani postanowień konkretnego porozumienia, w szczególności, czy posługuje się ono pojęciem „odroczenia terminu wykupu obligacji” czy „nieprzedstawiania obligacji do wykupu”. Umowa pomiędzy obligatariuszem a emitentem nie prowadzi do zmiany warunków emisji obligacji, która może nastąpić uchwałą odpowiedniego organu emitenta, podjętą we właściwej procedurze i formie. Umowa kreuje jedynie zobowiązanie osoby mogącej domagać się świadczenia pieniężnego do powstrzymania się z jego sądowym dochodzeniem i przymusowym egzekwowaniem.

Wnioskodawca uważa, że nie można również we wskazanym stanie faktycznym utożsamiać zobowiązania obligatariusza z pożyczką. Zgodnie z przepisem art. 720 ust. 1 Kodeksu cywilnego „Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.”

Na mocy porozumień zawartych między Spółką a obligatariuszami ci ostatni nie zobowiązywali się do przeniesienia na własność Spółki żadnych pieniędzy. Istotą porozumień było powstrzymanie się obligatariuszy od kierowania roszczeń o wykup obligacji na drogę sądową lub prowadzenia egzekucji. Zobowiązanie obligatariusza nie miało charakteru pieniężnego (udzielenie pożyczki), ale niepieniężny (powstrzymanie się od określonych działań, znoszenie stanu, w którym emitent nie wypełnia swojego zobowiązania przewidzianego w warunkach emisji). Na podstawie porozumień żaden z obligatariuszy nie przeniósł na Spółkę własności żadnych środków pieniężnych.

Z wyżej wymienionych względów, zdaniem Spółki, świadczenia wypłacone obligatariuszom na podstawie opisanych we wniosku porozumień, jak również niepoprzedzone ich zawarciem nie podlegają zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu od osób fizycznych w wysokości 19%, a Spółka nie jest płatnikiem tego podatku. Spółka stoi na stanowisku, że odsetki za okres po bezskutecznym upływie terminu wykupu obligacji, należne obligatariuszom za okres opóźnienia lub zwłoki, z tytułu niepodejmowania działań zmierzających do przymusowej egzekucji świadczenia, podlegają opodatkowaniu według skali podatkowej.

Wnioskodawca uważa, że analogicznie należy ocenić sytuację, w której nie były zawierane żadne porozumienia z obligatariuszami, a Spółka wypłaciła odsetki za okres po upływie terminu wykupu ustalonego w warunkach emisji do dnia rzeczywistego wykupu obligacji, nie chcąc narażać się na ewentualne procesy sądowe o zapłatę odsetek zgodnie z art. 481 § Kodeksu cywilnego.

Zdaniem Spółki, odpowiedź na pytanie nr 1 zawarte we wniosku nie jest uzależniona od:

• rodzaju lub wysokości świadczenia odsetkowego: czy są to odsetki w wysokości ustawowej lub innej (wyższej bądź niższej), stałej lub zmiennej,
• tego, czy porozumienie między Spółką a obligatariuszem zostało zawarte po uzyskaniu przez obligatariusza nakazu zapłaty kwoty obejmującej wartość nominalną obligacji wraz z odsetkami,
• tego, czy wypłata odsetek była poprzedzona zawarciem porozumienia z obligatariuszem.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych. Należy podkreślić, że w rozumieniu art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r. – dyskonto stanowi różnicę między kwotą uzyskaną z wykupu papieru wartościowego przez emitenta a ceną zakupu papieru wartościowego na rynku pierwotnym lub wtórnym, a w przypadku nabycia papierów wartościowych w drodze spadku lub darowizny dyskonto oznacza różnicę pomiędzy ceną wykupu a ceną zakupu tych papierów przez spadkodawcę lub darczyńcę.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od uzyskanych dochodów (przychodów) z odsetek i dyskonta od papierów wartościowych pobiera się 19 % zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Ustawodawca w powyższym przepisie w sposób jednoznaczny wskazał, że od uzyskanych przychodów z odsetek i dyskonta od papierów wartościowych podatek pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 19 % uzyskanego przychodu. Stosownie natomiast do regulacji art. 30a ust. 6 ww. ustawy – zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a i 5d.

W myśl art. 5a pkt 11 ww. ustawy – ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych oznacza to papiery wartościowe, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz 622, Nr 131, poz 763 i Nr 234, poz 1391).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ww. ustawy o obrocie instrumentami finansowymi – ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych rozumie się przez to:

1. akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
2. inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego (prawa pochodne).
   
   

Obligacja jest zatem papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia – art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 ze zm.).

Dochodem z dłużnych instrumentów finansowych, jakim jest m.in. obligacja, jest faktycznie otrzymana przez ich nabywcę, w momencie wykupu tych papierów wartościowych przez emitenta, kwota odsetek lub dyskonta. Istota tych papierów wartościowych polega bowiem na tym, że ich emitent poprzez propozycję nabycia skutkującą zbyciem (objęciem) uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną, którą obowiązany jest zwrócić w oznaczonym terminie oraz zapłacić określoną kwotę lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy obligacji. Podmiotami uprawnionymi do emisji obligacji są m.in. podmioty prowadzące działalność gospodarczą, posiadające osobowość prawną, a także spółki komandytowo-akcyjne (art. 2 pkt 1 ww. ustawy o obligacjach).

Przenosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że słuszne jest stwierdzenie Wnioskodawcy, że aby móc prawidłowo określić skutki podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dla samego podatnika jak i dla płatnika niezbędne jest ustalenie źródła przychodu z jakiego dana osoba uzyskuje przysporzenie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący emitentem obligacji zawierał z obligatariuszami porozumienia o odroczeniu terminu wykupu obligacji lub porozumienia w sprawie wykupu obligacji. Część porozumień została zawarta po uzyskaniu przez obligatariuszy nakazów zapłaty, w których zasądzono od Spółki kwotę obejmującą wartość nominalną obligacji powiększoną o skapitalizowane odsetki w wysokości przewidzianej warunkami emisji oraz dalsze odsetki w wysokości ustawowej od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Z kolei, z niektórymi obligatariuszami, w stosunku do których termin wykupu obligacji upłynął bezskutecznie, Spółka nie zawierała żadnych porozumień, a jedynie wypłaciła im dalsze odsetki (za okres pomiędzy dniem ustalonym w warunkach emisji a rzeczywistym spełnieniem świadczenia) dokonując wykupu obligacji.

W tym miejscu należy zauważyć, że powodem zawierania przez Wnioskodawcę porozumień z obligatariuszami była – jak sam wskazuje we wniosku – chęć uniknięcia sądowego dochodzenia i przymusowego egzekwowania należności przez obligatariuszy, związanych z opóźnieniem czy też zwłoką z wykupem przez Wnioskodawcę obligacji. To oznacza, że podstawą żądania odsetek za zwłokę przez obligatariuszy były przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dotyczące odsetek za zwłokę.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego – jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei w myśl art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego – jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej normy.

Należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem głównym, przez które rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania zadośćczyniące godnemu ochrony interesowi wierzyciela. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki za zwłokę w wykupie obligacji mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań. W rozpatrywanej sprawie świadczeniem głównym jest kwota wykupu obligacji wraz z odsetkami od obligacji, zaś odsetki za zwłokę – niezależnie od faktu czy ustalone w wyniku zawartego porozumienia pomiędzy obligatariuszem a Wnioskodawcą, czy wypłacone bez zawierania takiego porozumienia – są świadczeniem dodatkowym, ubocznym, należnością z tytułu zwłoki w zapłacie świadczenia głównego. Przy czym należy zauważyć, że odsetki za zwłokę nie mają charakteru odszkodowania, jak twierdzi Wnioskodawca albowiem roszczenie o ich zapłatę przysługuje wierzycielowi niezależnie od tego, czy i w jakiej wysokości poniósł szkodę. Stąd otrzymane odsetki za zwłokę w wykonywaniu zobowiązania cywilnoprawnego są na gruncie przepisów podatkowych traktowane odrębnie od świadczenia głównego i są – co do zasady – przychodem wierzyciela podlegającym opodatkowaniu.

Przy czym, podkreślić należy – mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane uregulowania prawne – że ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 17 wskazał przychody, które należy zaliczyć do przychodów z kapitałów pieniężnych. Katalog tych przychodów nie zawiera jednak odsetek za zwłokę.

Nie sposób także zaliczyć rozpatrywanych odsetek do odsetek od pożyczek (zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym – jak wskazał Wnioskodawca – w wyniku zawartych z obligatariuszami porozumień obligatariusze nie zobowiązywali się do przeniesienia na własność Wnioskodawcy żadnych pieniędzy. Istotą porozumień było powstrzymanie się obligatariuszy od kierowania roszczeń o wykup obligacji na drogę sądową lub prowadzenia egzekucji. Zobowiązanie obligatariusza nie miało charakteru pieniężnego (udzielenie pożyczki), ale niepieniężny (powstrzymanie się od określonych działań, znoszenie stanu, w którym emitent nie wypełnia swojego zobowiązania przewidzianego w warunkach emisji). Na podstawie porozumień żaden z obligatariuszy nie przeniósł na Wnioskodawcę własności żadnych środków pieniężnych. To oznacza, że nie sposób odsetek z tytułu zwłoki w wykupie obligacji uznać za odsetki od pożyczki.

Należy zauważyć, że zgodnie z przywołanym na wstępie art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dotyczy to m.in. podatników osiągających przychody, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, tj. z innych źródeł.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” oznacza, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 42a ww. ustawy – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W świetle przywołanych wyżej przepisów, przekazanie przez emitenta obligacji obligatariuszom odsetek za opóźnienie w zapłacie należnych kwot za wykup obligacji, wypłacanych na podstawie zawartych z obligatariuszami porozumień, czy też wypłaconych bez zawarcia takich porozumień, skutkuje po stronie obligatariuszy powstaniem przychodu zakwalifikowanego jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w ww. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowanych na zasadach ogólnych według skali podatkowej.

Ponieważ podmiotem stawiającym do dyspozycji obligatariuszy (klientów) odsetki za zwłokę jest Wnioskodawca, konsekwencją takiej sytuacji będzie obowiązek sporządzenia i przekazania właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-8C o wysokości przychodów zgodnie z dyspozycją ww. przepisu art. 42a ww. ustawy.

Podsumowując, środki otrzymane od emitenta obligacji tytułem odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego nie będą podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem podstawą żadania przez obligatariuszy odsetek za okres opóźnienia lub zwłoki jest przepis art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, a nie jest to zobowiązanie emitenta ustalone w warunkach emisji obligacji. W tym miejscu jednak trzeba zauważyć, że środki te będą stanowić przychód z innych źródeł (art. 20 ust. 1 ww. ustawy) opodatkowany na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Zatem na Spółce nie będzie ciążyć obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych środków i przekazania podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Spółka stawiająca do dyspozycji klientów te środki, będzie zobowiązana do sporządzenia i przekazania właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-8C o wysokości przychodów zgodnie z dyspozycją ww. przepisu art. 42a ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.