INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca albo Spółka) jest podmiotem działającym w branży farmaceutycznej, posiadającym siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i jest zarejestrowana na terytorium kraju jako podatnik VAT czynny.

W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej na konkurencyjnym rynku, Spółka podejmuje szereg działań marketingowych służących zwiększeniu wolumenu swojej sprzedaży. Jednym z typowych działań stosowanych w całej branży jest współdziałanie z obecnymi lub potencjalnymi kontrahentami Spółki w zakresie odpowiedniego zareklamowania sprzedawanych towarów wobec klientów ostatecznych.

W ramach takich działań Spółka przekazuje nieodpłatnie reklamowe materiały poligraficzne, które stanowią m.in.: ulotki, broszury, plakaty, katalogi, reklamowe bannery stojące lub wiszące itp. (dalej łącznie: materiały reklamowe) do sklepów, aptek oraz hurtowni. Materiały reklamowe zawierają m.in. drukowane dane informacyjne dotyczące produktów Spółki, ich stosowania, fotografie samych produktów itp. Materiały reklamowe są zasadniczo wykonane z papieru/tektury/kartonu przy czym w niektórych przypadkach (dotyczy reklamowych banerów stojących lub wiszących) mogą one być wykonane z dodatkowych materiałów usztywniających/zabezpieczających takich jak laminat lub plastik - co nie zmienia jednak funkcji przeznaczenia tych materiałów reklamowych.

Jednostkowy koszt wytworzenia poszczególnych materiałów reklamowych może przekraczać kwotę 10 zł, a w niektórych przypadkach kwotę 100 zł. Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości osób, którym przekazuje przedmiotowe materiały reklamowe. Jednocześnie Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich zakupem (zleceniem ich wykonania).

W zależności od podmiotu otrzymującego dany materiał reklamowy, celem przekazań jest zasadniczo:

• prezentacja oferty Spółki skierowana bezpośrednio do potencjalnych nabywców (w tym m.in. klientów indywidualnych), lub też
• wyposażenie kontrahenta w materiały informacyjne służące bądź to jego własnej działalności np. skłonienie go do podjęcia decyzji o nabyciu produktów Spółki, umożliwienie mu udzielenia szczegółowych informacji o ofercie Spółki potencjalnym nabywcom jej produktów), bądź ich dalszej fizycznej dystrybucji do potencjalnych nabywców towarów oferowanych przez Spółkę.
  
  

Przekazanie materiałów reklamowych ma jednocześnie w każdym przypadku na celu przekazanie informacji o ofercie Spółki, które dotyczą jej poszczególnych produktów, ich cech jakościowych i użytkowych. Nadrzędnym celem dla Spółki jest przy tym skłonienie jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu oferowanych przez nią towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów stanowi czynność zrównaną z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie stanowi czynności zrównanej z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości tub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.
   
   

Natomiast przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Tymczasem ten sam przepis ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed zmianami przepisów ustawy o VAT, które weszły w życie od 1 kwietnia 2013 r., wyłącza zastosowanie art. 7 ust. 2 wprost również w odniesieniu do przekazywanych drukowanych materiałów.

Zdaniem Spółki, usunięcie z przytoczonego przepisu odniesienia do drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie jest równoznaczne z objęciem przekazań tego rodzaju towarów opodatkowaniem VAT. Poniżej Spółka prezentuje szereg argumentów wspierających taką konstatację.

1. Materiały reklamowe jako towary nienadające się do konsumpcji
   
   

W pierwszej kolejności, Spółka pragnie podkreślić, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym. Oznacza to, iż opodatkowaniem objęte są zdarzenia, których skutkiem jest zaistnienie konsumpcji w odniesieniu do poszczególnych towarów lub usług będących przedmiotem dostawy (świadczenia).

W opinii Spółki, materiały reklamowe nie stanowią towarów, które mogą podlegać konsumpcji, z uwagi na fakt, iż pełnią one jedynie funkcję nośnika informacji handlowej, a ich przekazanie ma na celu dotarcie do potencjalnych klientów i przedstawienie im oferty sprzedaży towarów nadających się do konsumpcji w rozumieniu regulacji o VAT.

Co więcej, przepisy ustawy o VAT w obecnym brzmieniu jak i obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r., przewidują wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT przekazania prezentów o małej wartości i próbek. Choć przekazanie tych towarów nie służy zasadniczo doprowadzeniu do ich konsumpcji, to jednak Spółka zwraca uwagę na fakt, iż ustawodawca dopuszcza możliwość jej wystąpienia. Skoro zatem ustawodawca przewidział wyłączenie z opodatkowania dla towarów, których przekazanie może skutkować finalnie konsumpcją w mniejszym lub większym stopniu (tj. prezentów o małej wartości i próbek) to pozbawione logiki wydaje się uznanie obowiązku opodatkowania materiałów reklamowych, w wyniku przekazania których nie dochodzi w żadnym razie do konsumpcji.

Warto nadto zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identylikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

1. ma na celu promocję tego towaru oraz
2. nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.
   
   

Z powyższego wynika zatem, że próbka nie służy do zaspokojenia potrzeb odbiorcy końcowego, lecz ma na celu promocję danego towaru. Analogicznie jak w przypadku próbki (a nawet bardziej jednoznacznie), materiały reklamowe również (jak już Spółka wykazała wyżej) nie służą zaspokojeniu potrzeb otrzymującego te materiały, lecz pełnią wyłącznie funkcję informacyjną mając zachęcić do kupna oferowanych przez Spółkę towarów.

W konsekwencji, zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że celem ustawodawcy jest objęcie opodatkowaniem podatkiem VAT takich nieodpłatnych przekazań, których immanentną cechą jest zaspokojenie potrzeb odbiorcy będących skutkiem tego przekazania. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo, w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. I FSK 300/11), Sąd stwierdził, iż zasada opodatkowania konsumpcji wymaga interpretowania art. 7 ust. 2 ustawy o VAT tak, aby zapewnić opodatkowanie wszystkich sytuacji, w których przekazanie towaru wiąże się z konsumpcją. Oznacza to, że przekazanie towarów, które nie posiadają wartości konsumpcyjnej dla odbiorcy nie powinno być opodatkowane”. Analogiczne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. I FSK 59/08).

2. Stanowisko Ministerstwa Finansów w sprawie przekazania materiałów reklamowych
   
   

Jak wynika z powyższego, w przypadku nieodpłatnych przekazań istotne znaczenie ma charakter danych towarów, oraz możliwość przypisania im wartości użytkowej. Spółka w tym zakresie zwróciła uwagę na broszurę opublikowaną w kwietniu bieżącego roku przez Ministerstwo Finansów (dalej: Broszura) prezentującą własną Interpretację Ministerstwa w odniesieniu do zastosowania przepisów po nowelizacji, która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. W Broszurze tej wprost wskazano, iż „przy badaniu, czy nieodpłatnie przekazywane towary w ogóle podlegają podatkowi VAT należy określić czy przekazywany towar ma wartość użytkową (konsumpcyjną) z punktu widzenia nabywcy. Jeżeli przekazywany nieodpłatnie towar nie miałby dla nabywcy żadnej wartości użytkowej (konsumpcyjnej) to wówczas przekazanie takiego towaru nie podlegałoby opodatkowaniu podatkiem VAT”.

W Broszurze Ministerstwo Finansów posłużyło się jednocześnie przykładem praktycznym: Podatnik przekazuje ulotki informacyjne o firmie (adres, profil działalności, itp.). Ulotki takie nie mają dla nabywcy wartości użytkowej, a zatem ich nieodpłatne przekazanie nie będzie podlegać VAT.

W związku z powyższym, zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów nie powinno ulegać wątpliwości, iż przekazanie przez Spółkę materiałów reklamowych nie stanowi odpłatnej dostawy towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

3. Przekazanie materiałów reklamowych jako niestanowiące darowizny
   
   

Ustawa o VAT zrównuje z odpłatną dostawą towarów nieodpłatne wydanie towarów, w tym w szczególności wszelkie darowizny. Celem zinterpretowania charakteru tego rodzaju przekazań. Spółka za zasadne uważa odniesienie właśnie do instytucji darowizny. Mając na uwadze, że definicja legalna darowizny nie została przewidziana przez ustawodawcę w ustawie o VAT, uzasadnione wydaje się posiłkowanie przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964, Nr 16, poz. 93 ze zm. dalej KC). Na gruncie KC, darowizna zdefiniowana jest jako umowa, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Skoro zatem ustawodawca wskazuje darowizny jako czynności nieodpłatne bezwzględnie skutkujące obowiązkiem opodatkowania, to zdaniem Spółki jego celem było objęcie opodatkowaniem nieodpłatnych wydań w sytuacjach, w których dochodzi do przysporzenia majątkowego u podmiotu otrzymującego towar mający wymierną wartość ekonomiczną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.