Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-636/13-2/JK4
z 17 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2013 r. (data wpływu do tut. organu 30 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom karnetów na siłownię – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom karnetów na siłownię.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest samorządową instytucją artystyczną posiadającą osobowość prawną. Wnioskodawca świadczy usługi oznaczone symbolem PKD 90.01 Z, tj. działalność związaną z wystawianiem przedstawień artystycznych.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza ze środków obrotowych sfinansować wydatki na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku aktorów (dalej „aktorzy”), w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownię. Zakup karnetów na siłownię i udział aktorów w tych aktywnościach ma na celu zwiększenie ich efektywności fizycznej oraz zapewnienie wykonywania przez nich powierzonych im obowiązków w sposób właściwy, z łączącą ich z Wnioskodawcą umową o pracę. Z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy aktor musi się charakteryzować szczególną dbałością o wygląd i sprawność fizyczną.

Karnety będą wydawane na rzecz konkretnego aktora, wskazanego z imienia i nazwiska, co pozwoli zagwarantować, że wykorzystywane będą wyłącznie przez osoby, które z uwagi na szczególny rodzaj pracy (aktor), zobligowane są do zachowania odpowiedniej kondycji fizycznej.

Karnety wstępu nie będą finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskany przez pracownika (aktora) Wnioskodawcy, w postaci nieodpłatnie przekazanego aktorowi karnetu na siłownię, w celu podnoszenia i utrzymania odpowiedniej kondycji fizycznej, wymaganej z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy aktorzy muszą dokładać szczególnych starań celem zapewnienia odpowiedniej kondycji fizycznej. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy, że przychód uzyskany z tytułu nieodpłatnego przekazania na rzecz pracowników karnetów na siłownię nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie jest on dodatkową korzyścią uzyskiwaną przez aktora, w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków pracowniczych, ale rodzajem podnoszenia kwalifikacji zawodowych, wymaganych od pracowników na tym stanowisku.

W ocenie Wnioskodawcy wydatki poniesione na karnety uprawniające do korzystania przez aktorów z siłowni podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, w oparciu o postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że celem właściwego wykonywania powierzonych aktorowi obowiązków wynikających z umowy o pracę, aktor zobligowany jest do utrzymywania odpowiedniej kondycji fizycznej. Zachowanie odpowiedniej sprawności fizycznej - z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy - stanowi zatem element konieczny dla prawidłowego wykonywania obowiązków przez aktorów.

Zdaniem Wnioskodawcy, działania podejmowane przez aktora w postaci utrzymywania i podnoszenia sprawności fizycznej wypełniać będą przesłanki, podnoszenia kwalifikacji zawodowych, określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup przez Wnioskodawcę karnetów na korzystanie z siłowni nie stanowi działalności socjalnej w rozumieniu ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Przyznawanie pracownikom karnetów wstępu do siłowni odbywa się bez przyjęcia „kryterium socjalnego”, nie różnicuje dostępności do świadczenia, a tylko umożliwia korzystania z niego każdemu aktorowi według zasady „każdemu po równo”. A zatem organizowane przez Wnioskodawcę świadczenia korzystania przez pracowników z siłowni nie powinno być uznane za działalność socjalną, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych skoro nie uzależnia przyznawania tego świadczenia od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z tego funduszu.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym ww. świadczenia nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, a tym samym nie są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi, że źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza ze środków obrotowych sfinansować wydatki na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku aktorów, w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownię.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy przychód uzyskany przez pracownika (aktora) Wnioskodawcy, w postaci nieodpłatnie przekazanego aktorowi karnetu na siłownię, w celu podnoszenia i utrzymania odpowiedniej kondycji fizycznej, wymaganej z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Według Wnioskodawcy, wydatki poniesione na karnety uprawniające do korzystania przez aktorów z siłowni podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, w oparciu o postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów (z uwagi na brak uregulowań w tym zakresie w przepisach szczególnych), należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W myśl art. 103(1) § 1 Kodeksu pracy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Regulacje zawarte w art. 103(1)–103(6) Kodeksu pracy różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

• podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
  

• zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.
  
  
  

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103(3) Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalnia z opodatkowania wyłącznie wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami na podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W treści art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest mowa między innymi o podnoszeniu kwalifikacji zawodowych. Według Słownika Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN SA (Warszawa 1997-2010):

• zawód jest to wyuczone zajęcie wykonywane w celach zarobkowych,
  

• kwalifikacja jest to wykształcenie i uzdolnienia potrzebne do pełnienia jakiejś funkcji lub wykonywania jakiegoś zawodu.
  
  
  

W przypadku doskonalenia zawodowego pracownika wyróżnić można sytuacje, gdy szkolenia są niezbędne dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku.

Jak już wyżej wskazano, zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koresponduje z przepisami innymi niż przepisy prawa podatkowego; w tym przypadku będą to przepisy ustawy Kodeksu pracy. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy (pismo Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej – Lex 37833).

W tym miejscu należy zauważyć, że za „karnet” uznaje się „rodzaj abonamentu na imprezy rozrywkowe, kartę lub bloczek z kuponami, biletami wstępu“ (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Karnety nie uprawniają posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia.

W świetle powyższego, aby w przedmiotowej sprawie mówić o podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, karnety na siłownię musiałyby być ściśle związane z zajęciem, które pracownicy – aktorzy wykonują w ramach swoich obowiązków pracowniczych.

Nie można jednak przyjąć, że poprzez uzyskanie karnetu na siłownię nastąpi podwyższenie posiadanych kwalifikacji w zakresie bycia aktorem.

Stwierdzić zatem należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę – pracodawcę kosztów karnetów na siłownię stanowi dla pracowników – aktorów, przychód ze stosunku pracy, gdyż karnet ten, niewątpliwie przydatny również poza pełnieniem obowiązków służbowych (do celów osobistych), nie jest niezbędny do wykonywania obowiązków zawodowych pracowników.

Poniesione zatem przez pracodawcę odpłatności za ww. karnety nie są dla pracowników świadczeniem przyznanym przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, w związku z czym nie są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpłatność ta jest natomiast przychodem pracowników ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym wartość świadczenia z tytułu ww. karnetów przypadającą na pracownika Wnioskodawca winien doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.