INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2012r. znak sprawy IPPP2/443-313/12-2/AO oraz pismem z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu 29 czerwca 2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 czerwca 2012r. znak sprawy IPPP2/443-313/12-4/AO o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2012r. znak sprawy IPPP2/443-313/12-2/AO (data doręczenia 21 maja 2012r.) oraz pismem z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu 29 czerwca 2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 czerwca 2012r. znak sprawy IPPP2/443-313/12-4/AO (data doręczenia 20 czerwca 2012r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Ośrodek jest jednostką budżetową w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, prowadzi gospodarkę finansową według zasad określonych dla jednostek budżetowych. Podstawą gospodarki finansowej Ośrodka jest roczny plan finansowy obejmujący dochody i wydatki. Realizacja zadań Ośrodka następuje w drodze decyzji administracyjnych, wydanych przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej na podstawie art. 106 ust. 1 w związku z art. 110 ust. 7 ustawy o pomocy społecznej, z upoważnienia P. Podstawą taką nie jest więc umowa cywilnoprawna, która zawierana jest przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą i będące podatnikami w myśl przepisów cytowanej ustawy.

Wysokość kwoty uzyskanej przez Ośrodek jako opłata za usługi tj. usługi opiekuńcze, obiady czy odpłatność za pobyt w Środowiskowym Domu Samopomocy jest określona w decyzji administracyjnej. Jest to opłata, a nie cena czy też wartość sprzedaży danej usługi. Świadczenie usług nie stanowi sprzedaży, lecz wykonywanie zadań z zakresu pomocy społecznej.

Na podstawie art. 43 pkt 22 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) usługi pomocy społecznej zwolnione są od podatku.

Z kolei art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług określa, iż „nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji, których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”.

Ośrodek jako jednostka budżetowa jednostki samorządu terytorialnego wydaje decyzje administracyjne, na podstawie których świadczeniobiorcy mają świadczone usługi przez wykonawcę wyłonionego w oparciu o ustawę Prawo zamówień publicznych. Przewidywany dochód w 2012 za ww. usługi to kwota wyższa niż 40 000 zł. Odpłatność za ww. usługi wyliczona jest na podstawie Uchwały Rady oraz dochodu danej osoby. Kwota pobranych świadczeń odprowadzana jest na rachunek Urzędu D. Ww. usługi jako usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej wykonywane przez Ośrodek korzystają ze zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 maja 2012r. poinformował, iż w roku 2010 oraz 2011 z tytułu działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie osiągnął żadnych obrotów, albowiem nie dokonywał jakiejkolwiek sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ani rolników ryczałtowych. Z tych względów nie powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie ze statutem Ośrodka Pomocy Społecznej, stanowiącym załącznik do uchwały Rady w sprawie nadania statutów ośrodkom pomocy społecznej prowadzonym przez — Ośrodek Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową. w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług osobom korzystającym z pomocy społecznej. Ośrodek wykonuje zadania z zakresu pomocy społecznej na podstawie ustawy o pomocy społecznej oraz wskazanego statutu w zakresie m. in.:

1. przyznawania i wypłacania zasiłków celowych i celowych specjalnych,
2. przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych,
3. przyznawanie zasiłków celowych w formie biletu kredytowanego,
4. przyznawanie i wypłacanie zasiłków okresowych,
5. świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych w miejscu zamieszkania,
6. zapewnienie gorącego posiłku.
   
   

Podstawą do realizacji zadań Ośrodka jest decyzja administracyjna, wydawana na podstawie art. 110 ust. 7 ustawy o pomocy społecznej, z upoważnienia P., przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej. Podstawą taką nie jest więc umowa cywilnoprawna. Innymi słowy - oznacza to, iż nie jest to sprzedaż w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

W związku z nieścisłościami jakie pojawiły się pomiędzy treścią wniosku i nadesłanego uzupełnienia tut. Organ wezwał Wnioskodawcę o ich wyjaśnienie i przedstawienie stanu faktycznego w sposób jasny i precyzyjny umożliwiający Organowi odniesienie się do kwestii będącej przedmiotem zapytania. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca pismem z dnia 25 czerwca 2012r. doprecyzował stan faktyczny wskazując, iż odbiorcami usług świadczonych przez Ośrodek są osoby/rodziny (zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej) korzystające z pomocy w formie m.in. usług opiekuńczych, obiadów spożywanych w barach, zajęć prowadzonych w Środowiskowym Domu Samopomocy. Podstawą do realizacji świadczeń jest decyzja administracyjna, wydawana na podstawie art. 110 ust. 7 ustawy pomocy społecznej, z upoważnienia P., która określa m.in. wysokość odpłatności za udzieloną pomoc. Wpłaty klientów dokonywane w kasie Ośrodka odprowadzane są na rachunek Urzędu D. i nie są wprowadzane do budżetu Ośrodka jako dochód.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że wpłaty przyjęte od klientów do kasy Ośrodka i w dalszej kolejności odprowadzone na rachunek Urzędu D. wynosiły w 2010 r. 244 229 zł, w 2011r. - 228 589 zł.

W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2010 Ośrodek był zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W związku z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26.07.2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930) Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o rozstrzygnięcie kwestii czy jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej wpłat klientów (odpłatność za usługi dokonane w kasie Ośrodka)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny i prawny Ośrodek Pomocy Społecznej nie podlega obowiązkowi prowadzenia kasy fiskalnej.

Z uwagi na treść art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) Ośrodek nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto wykonywane przez Ośrodek usługi pomocy społecznej korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 pkt 22 ww. ustawy.

Pytanie zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczy w istocie wpłat klientów dokonywanych w kasie Ośrodka, gdyż w zależności od sytuacji finansowej klienta możliwe jest ustalenie na mocy decyzji administracyjnej częściowej odpłatności za świadczone usługi. Stanowisko Wnioskodawcy dotyczy takiej właśnie odpłatności, nie zaś całej prowadzonej działalności.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje na treść art. 15 ustawy z dnia marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który w ust. 1 stanowi: „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w art. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Ośrodek Pomocy Społecznej z całą pewnością nie prowadzi działalności gospodarczej — nie jest więc podatnikiem w rozumieniu przepisów wskazanej wyżej ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej, jakim jest Wnioskodawca, realizujący zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla których został powołany.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przy przyjmowaniu wpłat od klientów Ośrodka, jako częściowej odpłatności za świadczone na mocy decyzji administracyjnych usługi, nie zachodzi obowiązek prowadzenia kasy fiskalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby) jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ww. ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Jak wynika z treści przedmiotowego wniosku Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz osób/rodzin (zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej). Osoby te korzystają z pomocy w formie m.in. usług opiekuńczych, obiadów spożywanych w barach, zajęć prowadzonych w Środowiskowym Domu Samopomocy. Podstawą do realizacji świadczeń jest decyzja administracyjna, wydawana na podstawie art. 110 ust. 7 ustawy pomocy społecznej, z upoważnienia P., która określa m.in. wysokość odpłatności za udzieloną pomoc. Wpłaty klientów dokonywane w kasie Ośrodka odprowadzane są na rachunek Urzędu D. i nie są wprowadzane do budżetu Ośrodka jako dochód.

Reasumując stwierdzić należy, że z ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie mamy bezpośredniego odbiorcę usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Zatem czynności wykonywane przez Wnioskodawcę spełniają definicję świadczenia usług wymienioną w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) sektor finansów publicznych tworzą:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3. jednostki budżetowe;
4. samorządowe zakłady budżetowe;
5. agencje wykonawcze;
6. instytucje gospodarki budżetowej;
7. państwowe fundusze celowe;
8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
9. Narodowy Fundusz Zdrowia;
10. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
11. uczelnie publiczne
12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13. państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe instytucje filmowe;
14. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.
    
    

Jednostkami budżetowymi – w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca, co sam wskazuje, jest jednostką budżetową zatem nie korzysta z wyłączenia określonego w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem nie jest organem władzy publicznej lub urzędem obsługującym ten organ. Pobierane przez Wnioskodawcę opłaty od osób, które korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy dochód, który jest odprowadzany przez Niego na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2009 Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.) do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi (art. 17 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy). W myśl art. 110 ust. 1 i 3 ww. ustawy zadania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne - ośrodki pomocy społecznej. Ośrodek pomocy społecznej, wykonując zadania własne gminy w zakresie pomocy społecznej, kieruje się ustaleniami wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Jak stanowi art. 110 ust. 7 ww. ustawy wójt (burmistrz, prezydent miasta) udziela kierownikowi ośrodka pomocy społecznej upoważnienia do wydawania decyzji administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do właściwości gminy. Przyznanie świadczeń z pomocy społecznej następuje w formie decyzji administracyjnej (art. 106 ust.1 ww. ustawy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca działając w oparciu o ustawę o pomocy społecznej jako jednostka budżetowa świadczy na rzecz osób/rodzin usługi w formie m.in. usług opiekuńczych, obiadów spożywanych w barach, zajęć prowadzonych w Środowiskowym Domu Samopomocy przyznawane decyzją administracyjną wydawaną na podstawie art. 110 ust. 7 ustawy pomocy społecznej.

W celu realizacji odgórnie nakazanych przez przepisy prawa obowiązków Wnioskodawca we własnym zakresie i w swoim imieniu pobiera opłaty z tytułu zapewnienia właściwej opieki osobom tego potrzebującym. Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której występuje skonkretyzowane świadczenie (zapewnienie opieki), które jest wykonywane z nakazu organu władzy (decyzja administracyjna) pomiędzy dwoma określonymi stronami transakcji, dla którego istnieje bezpośredni beneficjent czynności. Wnioskodawca zobowiązuje się wykonać określone decyzją administracyjną czynności na rzecz konkretnej osoby, która za te czynności dokonuje opłaty w określonej wysokości. Możliwe jest zatem zidentyfikowanie konkretnego świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz określonego podmiotu (nabywcy).

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zamiarem ustawodawcy jest objęcie obowiązkiem prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej wszystkich podatników dokonujących sprzedaży na rzecz konkretnych nabywców, a mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych bez względu na to czy dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu i czy są dokonywane przez podatników będących podatnikami podatku od towarów i usług. Jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z powyższego wynika, iż obowiązkowi ewidencjonowania na kasie rejestrującej podlega odpłatne świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych niezależnie od tego czy czynności te są opodatkowane podatkiem od towarów i usług czy też korzystają ze zwolnienia od tego podatku. Należy zauważyć, iż opodatkowanie transakcji podatkiem od towarów i usług nie jest kryterium determinującym powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Przedmiotowy obowiązek dotyczy bowiem również sytuacji, gdy czynności sprzedaży są zwolnione od podatku lub wykonuje je podatnik zwolniony od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy.

Kwestię zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2011r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2010r. Nr 138, poz. 930).

Z zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a ww. rozporządzenia wynika, iż zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 30 kwietnia 2011 r. czynności objęte do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących(Dz. U. Nr 224, poz. 1797), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Tym samym, od dnia 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstanie obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. również podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z § 3 ust. 6 cyt. rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40 000 zł z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, iż każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Do obrotu wlicza się zatem sprzedaż ze wszystkich czynności wykonywanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych (wszystkie rodzaje działalności). Na powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej nie ma wpływu fakt, czy podatnik jest objęty zwolnieniem przedmiotowym od podatku od towarów i usług, bowiem jak wynika z przywołanych przepisów, ww. ewidencję są zobowiązani prowadzić wszyscy podatnicy (także korzystający ze zwolnienia przedmiotowego od podatku od towarów i usług), których obroty z tytułu sprzedaży na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w poprzednim roku podatkowym przekroczyły 40.000 zł.

Z okoliczności przedstawionych w niniejszym wniosku wynika, że wpłaty przyjęte od klientów do kasy Ośrodka wyniosły w 2010 r. - 244 229 zł natomiast w 2011r. - 228 589 zł.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca z uwagi na fakt przekroczenia kwoty 40.000 zł obrotu w roku 2010 z tytułu świadczenia usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej mógł korzystać do dnia 30 kwietnia 2011r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a ww. rozporządzenia. Zatem od dnia 1 maja 2011 r. wobec Wnioskodawcy powstał obowiązek zainstalowania i prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej świadczonych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, za które świadczeniobiorcy dokonują wpłat w kasie Ośrodka.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.