INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2013 r. (data wpływu 26 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje usługi na rzecz i w imieniu zakładów ubezpieczeń związane z pomocniczymi czynnościami w procesie likwidacji szkód komunikacyjnych i majątkowych, polegające na oględzinach uszkodzonego mienia, określeniu wysokości roszczeń, sprawdzaniu wysokości roszczeń oraz weryfikacji okoliczności powstałych zdarzeń (ustalania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy okolicznościami zaistnienia szkody, a jej skutkami). Usługi te są wykonywane na podstawie zlecenia od podmiotu niebędącego zakładem ubezpieczeń lecz będącym zleceniobiorcą działającym na rzecz i w imieniu tych zakładów, z wykorzystaniem druków i procedur likwidacji szkód stosowanych w tych zakładach ubezpieczeń.

Informacje z przeprowadzonych czynności, w postaci sporządzonej oceny technicznej, dokumentacji fotograficznej oraz zebranych dokumentów od strony poszkodowanej, związanych ze zgłoszonym roszczeniem są przesyłane ubezpieczycielowi w formie elektronicznej i papierowej za pośrednictwem podmiotu zlecającego.

W miesiącu lipcu 2013 r. Zainteresowany rozpoczął również świadczenie usług w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych, polegających na reprezentowaniu osób poszkodowanych w ramach udzielonego pełnomocnictwa w zakresie:

• oszacowania szkody,
• zebrania dokumentów celem udokumentowania szkody (pozyskanie niezbędnej dokumentacji urzędowej, medycznej oraz z zakładów pracy uwiarygodniających powstanie szkody - za dokumentację urzędową uznaje się notatki sporządzone przez policję na miejscu wypadku, wyrok sądu itp., za dokumentację medyczną uznaje się wypisy ze szpitala, karty leczenia itp.),
• zgłoszenie szkody do ubezpieczyciela, tj. sporządzenie pisma roszczeniowego, wypełnianie formularzy dostarczanych przez ubezpieczycieli.
  
  

Natomiast wypłata odszkodowania osobie zlecającej usługę jest dokonywana przez zakład ubezpieczeń lub towarzystwo ubezpieczeniowe na rachunek bieżący Wnioskodawcy, a po potrąceniu prowizji przelana na rachunek osoby poszkodowanej.

Ww. usługi świadczone będą na rzecz osób fizycznych, przedsiębiorstw prowadzonych przez osoby fizyczne oraz spółek prawa handlowego poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych i innych zdarzeniach losowych.

Wszystkie świadczone przez Zainteresowanego usługi według interpretacji urzędu statystycznego mieszczą się w klasyfikacji PKWiU 66.21.10.0, tj. „Usługi związane z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prowadząc działalność gospodarczą w zakresie omówionym powyżej Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2...

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisów dotyczących podatku od towarów i usług wynika, że co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega każda dostawa towarów i każde świadczenie usług na terytorium kraju. Ustawodawca przewidział jednak zwolnienie od podatku o charakterze przedmiotowym jak i zwolnienie podmiotowe. I tak na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł.

Stosownie do art. 113 ust. 13 zwolnień, o których mowa nie stosuje się m.in. do podatników „świadczących usługi prawnicze oraz usługi doradztwa …”.

W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj. podatkowe, prawne, ubezpieczeniowe, finansowe. W przypadku wątpliwości stosuje się powszechnie dostępne określenia zdefiniowane w słownikach i encyklopediach. Zgodnie z małym słownikiem języka polskiego PWN Warszawa 1994 „doradzać” znaczy udzielić porady, podać, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych. Nie bez znaczenia pozostaje również cel ostateczny usługi, który jest lub może być jej przedmiotem.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa.

Trudności interpretacyjne pojęcia doradztwo potęguje brak tej kategorii statystycznej w obowiązujących w statystyce zbiorach definicji. Klasyfikacja PKWiU wymienia:

1. usługi związane z doradztwem w zakresie informatyki (PKWiU 62.02);
2. usługi związane z doradztwem finansowym (PKWiU 66.19.91);
3. usługi doradztwa podatkowego (PKWiU 69.20.3);
4. usługi doradztwa związane z zarządzaniem (PKWiU 70.2);
5. usługi architektoniczne i inżynierskie oraz związane z nimi doradztwo techniczne (PKWiU 71.1);
6. usługi profesjonalne i techniczne wspomagające oraz usługi doradztwa, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKWiU 74.90.1).
   
   

W związku z powyższym Zainteresowany uważa, że usługi świadczone przez niego zaliczone do PKWiU 66.21.10.0, tj. „Usługi związane z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat” szczegółowo opisane powyżej nie wykluczają możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT regulowanego przepisami art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (…).

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, w myśl art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
   3. nowych środków transportu,
   4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;
2. świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

W tym miejscu zwrócić trzeba uwagę na fakt, że stosownie do § 27 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), Minister Finansów określił listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku, określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia.

Pod pozycją 12 tego załącznika wskazano, że wyłączenie ze zwolnienia od podatku dotyczy doradztwa, z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego. Natomiast pod pozycją 13 tego załącznika wskazano „Usługi prawnicze”.

W świetle powyższego usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa nie korzystają ze zwolnienia podmiotowego.

Z wyżej wskazanych przepisów wynika, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, może korzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, ze względu na wysokość obrotów. Do limitu, o którym mowa w tym przepisie nie wlicza się czynności zwolnionych przedmiotowo od podatku VAT w związku z brzmieniem art. 113 ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj. podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa podatkowego”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z Małym Słownikiem Języka Polskiego PWN, Warszawa 1994, „doradzać” znaczy udzielać porady, podać, wskazać sposób postępowania w takiej sprawie. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 113 ust. 13 pkt 2 zastrzega także, że do osób świadczących usługi prawnicze nie stosuje się zwolnienia podmiotowego, określonego w ust. 1 i ust. 9. Podobnie jak w przypadku usług doradztwa ustawa nie definiuje pojęcia usług prawniczych. Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii „usługi prawnicze” znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, w pozostałych dziedzinach prawa, w postępowaniu ustawowym w kolegiach, komisjach arbitrażowych itp., usługi w zakresie patentów i praw autorskich, usługi notarialne, usługi związane z przetargami i aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym.

Należy również zauważyć, że w poz. 12 załącznika do ww. rozporządzenia nie został wskazany symbol PKWiU, odnoszący się wprost do konkretnych usług doradczych. Należy zatem stwierdzić, że najistotniejszym w przedmiotowej sprawie jest charakter wykonywanych czynności. Należy w tym miejscu także wskazać, że porada czy opinia nie musi mieć charakteru odrębnego pisemnego dokumentu, bowiem już samo wykonywanie czynności, których istotą jest doradztwo, decyduje o wyłączeniu tych czynności ze zwolnienia podmiotowego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje usługi na rzecz i w imieniu zakładów ubezpieczeń związane z pomocniczymi czynnościami w procesie likwidacji szkód komunikacyjnych i majątkowych, polegające na oględzinach uszkodzonego mienia, określaniu wysokości roszczeń, sprawdzaniu wysokości roszczeń oraz weryfikacji okoliczności powstałych zdarzeń (ustalania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy okolicznościami zaistnienia szkody, a jej skutkami). Usługi te są wykonywane na podstawie zlecenia od podmiotu niebędącego zakładem ubezpieczeń lecz będącym zleceniobiorcą działającym na rzecz i w imieniu tych zakładów, z wykorzystaniem druków i procedur likwidacji szkód stosowanych w tych zakładach ubezpieczeń. Informacje z przeprowadzonych czynności, w postaci sporządzonej oceny technicznej, dokumentacji fotograficznej oraz zebranych dokumentów od strony poszkodowanej, związanych ze zgłoszonym roszczeniem są przesyłane ubezpieczycielowi w formie elektronicznej i papierowej za pośrednictwem podmiotu zlecającego.

W miesiącu lipcu 2013 r. Zainteresowany rozpoczął również świadczenie usług w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych, polegających na reprezentowaniu osób poszkodowanych w ramach udzielonego pełnomocnictwa w zakresie:

• oszacowania szkody,
• zebrania dokumentów celem udokumentowania szkody (pozyskanie niezbędnej dokumentacji urzędowej, medycznej oraz z zakładów pracy uwiarygodniających powstanie szkody - za dokumentację urzędową uznaje się notatki sporządzone przez policję na miejscu wypadku, wyrok sądu itp., za dokumentację medyczną uznaje się wypisy ze szpitala, karty leczenia itp.),
• zgłoszenie szkody do ubezpieczyciela, tj. sporządzenie pisma roszczeniowego, wypełnianie formularzy dostarczanych przez ubezpieczycieli.
  
  

Natomiast wypłata odszkodowania osobie zlecającej usługę jest dokonywana przez zakład ubezpieczeń lub towarzystwo ubezpieczeniowe na rachunek bieżący Wnioskodawcy, a po potrąceniu prowizji przelana na rachunek osoby poszkodowanej.

Ww. usługi świadczone będą na rzecz osób fizycznych, przedsiębiorstw prowadzonych przez osoby fizyczne oraz spółek prawa handlowego poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych i innych zdarzeniach losowych.

Należy zaznaczyć, że w przypadku gdy świadczone usługi składają się z kombinacji różnych świadczeń, niezbędne jest przede wszystkim ustalenie czy usługi te są usługami pojedynczymi czy złożonymi, tj. takimi, które składają się z kombinacji różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej (podstawowej), lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że świadczone przez Wnioskodawcę czynności obejmują dwie kategorie usług.

Pierwsza sprowadza się do wykonywania czynności pomocniczych w procesie likwidacji szkód komunikacyjnych i majątkowych polegających na oględzinach uszkodzonego mienia, określaniu wysokości roszczeń, sprawdzaniu wysokości roszczeń oraz weryfikacji okoliczności powstałych zdarzeń (ustaleniu związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy okolicznościami zaistnienia szkody i jej skutkami). Usługa ta jest wykonywana na podstawie zlecenia od podmiotu niebędącego zakładem ubezpieczeń lecz będącego zleceniobiorcą działającym na rzecz i w imieniu tych zakładów.

Druga kategoria usług polega na pozyskiwaniu odszkodowań na rzecz osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych i innych zdarzeniach losowych i polega na: szacowaniu szkody, zbieraniu dokumentów celem udokumentowania szkody, zgłoszeniu szkody do ubezpieczyciela (sporządzenie pisma roszczeniowego, wypełnienie formularzy).

Przy czym w tym przypadku wypłata odszkodowania osobie zlecającej usługę jest dokonywana przez zakład ubezpieczeń lub towarzystwo ubezpieczeniowe na rachunek bieżący Zainteresowanego, a po potrąceniu prowizji przelana na rachunek osoby poszkodowanej.

Zatem wynagrodzenie, które Wnioskodawca otrzyma z tytułu wskazanej wyżej kategorii usług następuje po wyegzekwowaniu wysokości ubezpieczenia i otrzymywane jest za wykonanie wszystkich czynności wskazanych przez Zainteresowanego, czyli zarówno za ustalenie wartości uszkodzonej rzeczy, jak też sporządzenie pisma roszczeniowego.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w przypadku usług polegających na pozyskiwaniu odszkodowań na rzecz osób poszkodowanych, realizowanych w warunkach opisanych w stanie faktycznym, niewątpliwie możemy mówić o jednym świadczeniu (złożonym z kilku innych świadczeń składowych). Wynika to z samego charakteru usługi, która składając się z różnych świadczeń, prowadzi jednak do jednego celu, jakim - w sytuacji Wnioskodawcy - jest kompleksowa usługa pozyskiwania odszkodowań.

Ponadto z opisu sprawy nie wynika aby czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach opisanych we wniosku usług miały charakter doradczych, czy też polegały na udzielaniu porad prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje - przy zastrzeżeniu, że sporządzanie pism roszczeniowych nie jest realizowane w ramach odrębnego zlecenia lecz stanowi element kompleksowej usługi pozyskiwania odszkodowań - stwierdzić należy, że opisane przez Wnioskodawcę czynności mogą korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT określonego w art. 113 ustawy.

Reasumując, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie opisanym we wniosku Zainteresowany może korzystać ze zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy, o ile łączna wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekracza limitu określonego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Należy przy tym zwrócić uwagę na treść powołanego wyżej art. 113 ust. 11 ustawy, zgodnie z którym podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego. Natomiast rozstrzygnięcie pozostałej części wniosku w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, zostało zawarte w interpretacji indywidualnej o nr ILPP5/443 206/13-3/PG z dnia 20 grudnia 2013 r.

Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku analiza załącznika dołączonego do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W konsekwencji Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załącznika dołączonego przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.