Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-465/13/PST
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.),
o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu usługi wynajmu obiektu sportowego na rzecz pracowników Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu usługi wynajmu obiektu sportowego na rzecz pracowników Spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

G. Sp. z o.o. zamierza wynająć dla swoich pracowników obiekt sportowy sfinansowany nie
z Zakładowego Funduszu Środków Socjalnych. Firma zatrudnia 100 osób. Przedmiotem najmu będzie w szczególności udostępnienie pracownikom basenu oraz sauny. Wejście na obiekt będzie możliwe dla każdego pracownika raz w tygodniu w wyznaczonym dniu w godzinach pomiędzy 18.30-20.00. Przewiduje się, iż nie wszyscy pracownicy będą korzystali
z obiektu sportowego, dlatego będzie prowadzona ewidencja osób użytkujących obiekt. Tytułem rozliczenia wynajmujący będzie wystawiał najemcy w każdym miesiącu fakturę VAT
w wysokości 700 zł brutto (VAT zwolniony). Ponadto informuje się, iż sfinansowanie pracownikom korzystania z obiektu sportowego ma na celu lepsze ich samopoczucie oraz większą wydajność w pracy. Wydatki te wpłyną na poprawę ich kondycji fizycznej
i psychicznej. Przyczyniają się również do stworzenia większej więzi z zakładem pracy, który dba o dobro pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie oznaczone numerem 1).

Czy wydatek udokumentowany fakturą VAT otrzymaną od wynajmującego tytułem umowy najmu obiektu sportowego, może zostać zaliczony przez najemcę do kosztów uzyskania przychodu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Podatnik stoi na stanowisku, iż wydatek z tytułu opłacenia faktury VAT otrzymanej
od wynajmującego obiekt sportowy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych
w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 45 cytowanej ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów
są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z funduszu oraz
na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r.
o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Przez działalność socjalną, w myśl art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpis i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

W tym miejscu przypomnieć należy, iż w zaistniałym stanie faktycznym wydatki zostaną sfinansowane ze środków obrotowych, a nie z funduszu socjalnego. Skutkuje to tym,
iż wskazane normy prawne w tym przypadku nie będą miały zastosowania, zatem mając
na uwadze podstawowy cel dokonywanych wydatków, tj. zwiększona efektywność pracowników korzystających z obiektu sportowego odwołać się w tym miejscu należy
do definicji kosztów uzyskania przychodów ustalonej w powołanej powyżej ustawie o podatku dochodowym. Jeśli zatem poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu może być on dla celów podatkowych zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, poza przypadkami wydatków wyraźnie wymienionych w art. 16 tej ustawy, które to nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, jeżeli wydatki na rzeczowe świadczenia na rzecz pracowników,
tj. sfinansowanie basenu i sauny nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie stanowią działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, których zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania przychodów winno odbywać się poprzez odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, stanowią -
co do zasady dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu.

Tożsame stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 07.05.2008 r., sygn. ITPB1/415-94/08/PSZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm. – dalej: „ustawa”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty
  z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),


• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi
  w jakikolwiek sposób zwrócona,


• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,


• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,


• został właściwie udokumentowany,


• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu
lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające
w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim ,
o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych
za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Przez działalność socjalną należy rozumieć zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r., (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.) o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe
na warunkach określonych umową.

Analizując dla potrzeb ww. unormowania znaczenie pojęcia „usług świadczonych przez pracodawcę” należy wskazać na definicje słownikowe gdzie usługa rozumiana jest jako „pomoc okazaną komuś; grzeczność, uprzejmość, przysługa”, „działalność służąca zaspokajaniu potrzeb ludzkich”. „Świadczyć” oznacza natomiast m.in. „czynić komuś coś dobrego, okazywać coś komuś, okazywać coś na czyjąś rzecz”. Dlatego przez „świadczenie usługi przez pracodawcę” można rozumieć jako realizowanie działań przez pracodawcę służących zaspokojeniu potrzeb pracownika.

Należy ponadto zauważyć, iż kosztami podatkowymi w myśl art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy
są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe
należy stwierdzić, iż Spółka kupując usługi wynajmu obiektu sportowego (w szczególności udostępnienie basenu oraz sauny) na rzecz swoich pracowników ze środków obrotowych może – co do zasady - zaliczyć takie wydatki do kosztów podatkowych, jeśli spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy, o ile nie są one sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie noszą znamion działalności socjalnej.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, iż jest to rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnosi, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie jest wiążące dla tutejszego organu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.