Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-848/13-2/LK
z 12 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.09.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka” jest Spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Austrii. W ramach swojej działalności Spółka zawarła umowę z ambasadą Szwajcarii w Polsce. Na jej podstawie Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za realizację projektu obejmującego prace remontowe dla ambasady Szwajcarii w Polsce w szerokim zakresie, obejmującym nadzór oraz funkcje zarządcze nad wykonaniem prac. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce z uwagi na realizację ww. usług rozpoznanych jako związanych z nieruchomością położoną w Polsce.

Nadzór oraz funkcje zarządcze nad wykonaniem projektu są sprawowane przez personel zatrudniony przez Wnioskodawcę w Austrii. Weryfikacja przebiegu prac odbywa się w Austrii jak również w Polsce na terenie ambasady, gdzie wykonywane są prace. W ramach weryfikacji przebiegu prac, pracownicy Spółki składają sporadyczne jednodniowe wizyty w Polsce [Spółka nie wyklucza, że wyjątkowo mogą się zdarzać wizyty trwające dłużej niż jeden dzień]. Osoby te podczas wizyt w Polsce dokonują:

• weryfikacji postępu i prawidłowości wykonywanych prac w ambasadzie oraz
  

• uczestniczeniu w spotkaniach z podwykonawcami oraz kontrahentem. Spółka nie ma w Polsce biura, adresu ani stacjonarnych numerów telefonów.
  
  
  

W celu realizacji projektu Spółka zleca wykonanie prac remontowych niezależnym i niepowiązanym podwykonawcom z Polski. Podwykonawcy nie mają uprawnień do sporządzania i podpisywania umów w imieniu Spółki ani podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.

Należy podkreślić, iż Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury technicznej. W celu realizacji prac, korzysta w tym zakresie z usług podwykonawców w Polsce. Podwykonawcy są zobowiązani do zapewnienia niezbędnych narzędzi oraz sprzętu i zaplecza technicznego na potrzeby realizacji projektu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym przedstawionym powyżej, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz.U. z 2004 r. Nr 54 poz. 535 ze zm. dalej ustawa o VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy: w stanie faktycznym opisanym powyżej, Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/11 2/WE z dnia 28 listopada 2006 r. - Dz.U.UE. z dnia 11 grudnia 2006 r. L 347/1). Od dnia 1 lipca 2011 r. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/11 2/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [Dz. U. UE z dnia 23 marca 2011 r. L 77/1]; dalej jako „Rozporządzenie Wykonawcze”. Rozporządzenie Wykonawcze przewiduje dwie, zasadniczo podobne, definicje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jedną dla stałego miejsca prowadzenia działalności świadczącego usługi, a drugą dla nabywającego usługi.

W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy, kluczowe jest ustalenie czy będzie posiadał on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku ze świadczeniem usług na rzecz ambasady Szwajcarii w Polsce oraz odbioru usług/towarów świadczonych przez podwykonawców Wnioskodawcy. Stąd, w dalszej części wniosku przytoczona zostanie definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb świadczenia oraz odbioru usług/towarów.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb odbioru usług „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

W świetle art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb świadczenia usług „oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego by umożliwić mu świadczenie usług które wykonuje”. Jak wskazuje pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego powyższa definicja jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „ETS”). Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy) dorobek orzecznictwa ETS w kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności powinien być uwzględniony w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. w ustaleniu, czy Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez ETS w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznic spełnione następujące warunki:

• miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz
• muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.
  
  

Z kolei w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), ETS stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to zdaniem ETS, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość (a) sporządzania umów lub (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Analogiczne stanowisko ETS zajął także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96).

Powyższe podejście podzielają także polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09), powołując wyroki ETS, WSA stwierdził: „ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych”.

W oparciu o przywołane powyżej orzeczenia ETS wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

W świetle powyższego, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność Wnioskodawcy w Polsce łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

1. określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony, jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;
2. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (zatrudnionych przez podatnika pracowników - oraz infrastruktury technicznej);
3. prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot.
   
   

W przypadku, gdy wyżej wymienione kryteria są spełnione, należy uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozumieniu przepisów o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że w związku ze świadczeniem opisanych we wniosku usług Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności.

W ocenie Wnioskodawcy nie są bowiem spełnione w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę kryteria odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego

oraz kryterium niezależności prowadzonej działalności w Polsce. Zaangażowanie, o którym mowa w zakresie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego, powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Mając na uwadze wskazane orzeczenia ETS należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności. Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnych zasobów i infrastruktury technicznej.

W celu realizacji prac, korzysta w tym zakresie z usług podwykonawców w Polsce. Podwykonawcy są zobowiązani do zapewnienia niezbędnych narzędzi oraz sprzętu i zaplecza technicznego na potrzeby realizacji projektu. W świetle powyższego Spółka nie posiada odpowiedniej infrastruktury technicznej do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak wspomniano w stanie faktycznym, nadzór oraz funkcje zarządcze nad wykonaniem projektu są sprawowane przez personel zatrudniony przez Wnioskodawcę w Austrii. Weryfikacja przebiegu prac odbywa się w Austrii, jak również w Polsce na terenie ambasady gdzie wykonywane są prace. W ramach weryfikacji przebiegu prac pracownicy Spółki składają sporadyczne wizyty w Polsce. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie posiada w Polsce odpowiedniego zaplecza personalnego. Stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości (a) sporządzania umów lub (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności. Jak wskazano powyżej, funkcje zarządcze oraz nadzór nad wykonywaniem prac będzie generalnie sprawowany przez Spółkę w jej siedzibie w Austrii. Pracownicy odbywają wizyty w Polsce w celu weryfikacji przebiegu prac, spotkań z podwykonawcami i kontrahentami.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, jego działalność na terytorium Polski nie może być uznana za prowadzoną w sposób niezależny co, jak sformułowano w orzecznictwie ETS, jest przesłanką dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie są spełnione przesłanki pozwalające na uznanie, że Spółka posiada w Polsce miejsce charakteryzujące się (a) wystarczającą stałością (b) odpowiednią strukturą ludzko-techniczną (c) umożliwiającą mu świadczenie usług w sposób niezależny, a także nabywanie usług dla potrzeb takiego stałego miejsca prowadzenia działalności. W szczególności, brak posiadania przez Wnioskodawcę zaplecza personalnego oraz technicznego dotyczącego jego działalności na terytorium Polski i brak możliwości prowadzenia działalności w sposób niezależny potwierdza, iż Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski dla celów podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;
   
   
   

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Austrii. W ramach swojej działalności Spółka zawarła umowę z ambasadą Szwajcarii w Polsce. Na jej podstawie Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za realizację projektu obejmującego prace remontowe dla ambasady Szwajcarii w Polsce w szerokim zakresie, obejmującym nadzór oraz funkcje zarządcze nad wykonaniem prac. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce z uwagi na realizację ww. usług rozpoznanych jako związanych z nieruchomością położoną w Polsce. Nadzór oraz funkcje zarządcze nad wykonaniem projektu są sprawowane przez personel zatrudniony przez Wnioskodawcę w Austrii. Weryfikacja przebiegu prac odbywa się w Austrii jak również w Polsce na terenie ambasady, gdzie wykonywane są prace. W ramach weryfikacji przebiegu prac, pracownicy Spółki składają sporadyczne jednodniowe wizyty w Polsce [Spółka nie wyklucza, że wyjątkowo mogą się zdarzać wizyty trwające dłużej niż jeden dzień]. Osoby te podczas wizyt w Polsce dokonują:

• weryfikacji postępu i prawidłowości wykonywanych prac w ambasadzie oraz
  

• uczestniczeniu w spotkaniach z podwykonawcami oraz kontrahentem. Spółka nie ma w Polsce biura, adresu ani stacjonarnych numerów telefonów.
  
  
  

W celu realizacji projektu Spółka zleca wykonanie prac remontowych niezależnym i niepowiązanym podwykonawcom z Polski. Podwykonawcy nie mają uprawnień do sporządzania i podpisywania umów w imieniu Spółki ani podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Należy podkreślić, iż Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury technicznej. W celu realizacji prac, korzysta w tym zakresie z usług podwykonawców w Polsce. Podwykonawcy są zobowiązani do zapewnienia niezbędnych narzędzi oraz sprzętu i zaplecza technicznego na potrzeby realizacji projektu.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii posiadania przez Spółkę stałego miejsca na terytorium Polski w związku z wykonywaniem usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   
   

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS UE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, gdyż nie zatrudnia pracowników na terytorium kraju, a prace remontowe dla ambasady Szwajcarii w Polsce są wykonywane przez podwykonawców przy wykorzystaniu ich narzędzi oraz sprzętu i zaplecza technicznego na potrzeby realizacji projektu. Podwykonawcy nie mają uprawnień do sporządzania i podpisywania umów w imieniu Spółki ani podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury technicznej (biura, adresu ani stacjonarnych numerów telefonów). W ramach weryfikacji przebiegu prac, pracownicy Spółki składają sporadyczne jednodniowe wizyty w Polsce [Spółka nie wyklucza, że wyjątkowo mogą się zdarzać wizyty trwające dłużej niż jeden dzień].

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.