Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1196/13-4/ISZ
z 10 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 21 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2013 r. (data wpływu 2 stycznia 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 grudnia 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 23 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 30 grudnia 2013 r., złożonym w dniu 30 grudnia 2013 r. (data wpływu 2 stycznia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 18 grudnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również jako: Wnioskodawca lub Spółka) jest właścicielem nieruchomości. Nieruchomość ta została wniesiona do Spółki aportem, w roku 2007. Nieruchomość jest ogrodzona ogrodzeniem trwałym z siatki prefabrykowanej z prętów stalowych na słupkach z rury stalowej osadzonej w cokole betonowym szerokości 32 centymetrów. Znajdują się na niej fundamenty budynku, które zostały wzniesione przed rokiem 2004. Nieruchomość ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana nowa decyzja o warunkach zabudowy. Na zakupionej działce potencjalny nabywca zamierza wybudować magazyn. Intencją zbywcy jest sprzedaż nieruchomości gruntowej, a intencją nabywcy nie jest wykorzystanie istniejących fundamentów. Zatem nie będą one wykorzystane przez nabywcę przy budowie magazynu.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że dla opisanego gruntu nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponadto, przedmiotowy grunt nie jest objęty zatwierdzonym planem zagospodarowania przestrzennego. Z posiadanych przez Spółkę informacji wynika, że na rzecz poprzedniego właściciela gruntu została wydana decyzja zatwierdzająca projekt budowlany na przedmiotowym gruncie. W ocenie Spółki, pozostaje to bez wpływu na ocenę prawną stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż dostawa przedmiotowej nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących od dnia 1 kwietnia 2013 r. przepisów art. 2 pkt 33 oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy VAT sprzedaż nieruchomości, dla której nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2 - 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 Ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści Ustawy VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Między innymi, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy — rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wnioskodawca jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej, ogrodzonej ogrodzeniem trwałym, na której znajdują się fundamenty. Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie została dla niej wydana nowa decyzja o warunkach zabudowy. Co więcej, na zakupionej działce potencjalny nabywca nie zamierza wykorzystać istniejących fundamentów.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zmianami), przez budynek rozumie się taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez pojęcie budowli natomiast, zgodnie z art. 3 pkt 3 tej ustawy należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Mając na uwadze fakt, iż fundamenty nie spełniają ww. definicji budynku ani budowli, brak jest podstaw do zaliczenia ich do jednej z ww. kategorii. Przemawia to za uznaniem, iż przedmiotem transakcji nie jest dostawa budynku ani budowli, lecz dostawa terenu niezabudowanego.

Dostawa niezakończonych obiektów budowlanych, których dalsza budowa nie będzie kontynuowana, nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na takich samych zasadach jak dostawa budynku czy budowli, ponieważ nią nie jest.

Podobne stanowisko przyjął NSA w wyroku z dnia 14 marca 2012 r. (sygn. akt. I FSK 793/11), który uznał, że „sprzedaż niezakończonego obiektu budowlanego jest w istocie sprzedażą obiektu w określonym stopniu zaawansowania robót, przy czym rodzaj obiektu wynika z zatwierdzonego projektu budowlanego”. Analogiczny pogląd przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej Interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2012 r. (sygn. ILPP2/443-1654/11-3/AKr), wskazując, że „(…) jeżeli obiekt budowlany rozpoczęty, którego budowa po zmianie właściciela nadal będzie kontynuowana, może być klasyfikowany wg PKOB jako budynek, wtedy przy jego dostawie stosuje się stawkę podatku VAT właściwą dla dostawy budynku”.

Opierając się na przywołanym wyżej orzecznictwie, brak jest podstaw do stwierdzenia, że przedmiotem dostawy będzie budynek czy budowla w trakcie budowy. Z definicji terenu budowlanego zawartej w art. 2 pkt 33 Ustawy VAT wynika, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z powyższego wynika, że co do zasady opodatkowane podatkiem VAT są tereny budowlane, które objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz została wydana dla nich decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zmianami), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego — w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu — określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację Inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji Inwestycji celu publicznego;
   
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla Innych Inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego — jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy — jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Należy zwrócić uwagę, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen — „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym, również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Jeżeli więc dana nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ani nie została dla niej wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy przyjąć, że nie stanowi ona terenu budowlanego, a jej dostawa korzysta ze zwolnienia.

Podobny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w wydanych Interpretacjach Indywidualnych z dnia 19 września 2013 r. (sygn. IPTPP4/443-477/13-2/OS), z dnia 17 lipca 2013 r. (sygn. IPTPP2/443-390/13-2/IR) oraz z dnia 17 czerwca 2013 r., (sygn. IPTPP2/443-298/13-2/AW), potwierdzając stanowisko, iż dostawa nieruchomości, która nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie została dla niej wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy i tym samym jej sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy VAT. W ocenie Wnioskodawcy nie może takiej kwalifikacji zmienić istnienie fundamentów, jak też ogrodzenia, o których mowa w stanie faktycznym. Intencją stron transakcji jest sprzedaż gruntu, dlatego też należy uwzględnić ekonomiczny cel transakcji, co wynika z orzecznictwa, m.in. wyroku WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3407/12) czy wyroku NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 918/11).

Mając na uwadze powyższą argumentację oraz przywołane orzecznictwo, Spółka zwraca się o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie zaś do art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Natomiast definicję terenu budowlanego zawiera art. 2 pkt 33 ustawy, w myśl którego przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza sprzedać nieruchomość ogrodzoną ogrodzeniem trwałym z siatki prefabrykowanej z prętów stalowych na słupkach z rury stalowej osadzonej w cokole betonowym szerokości 32 centymetrów. Znajdują się na niej fundamenty budynku, które zostały wzniesione przed rokiem 2004. Nieruchomość ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana nowa decyzja o warunkach zabudowy. Na zakupionej działce potencjalny nabywca zamierza wybudować magazyn. Intencją zbywcy jest sprzedaż nieruchomości gruntowej, a intencją nabywcy nie jest wykorzystanie istniejących fundamentów. Zatem nie będą one wykorzystane przez nabywcę przy budowie magazynu.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że dla opisanego gruntu nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponadto, przedmiotowy grunt nie jest objęty zatwierdzonym planem zagospodarowania przestrzennego. Z posiadanych przez Spółkę informacji wynika, że na rzecz poprzedniego właściciela gruntu została wydana decyzja zatwierdzająca projekt budowlany na przedmiotowym gruncie. W ocenie Spółki, pozostaje to bez wpływu na ocenę prawną stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonany z materiałów budowlanych i elementów składowych, będący wynikiem prac budowlanych. Budynki natomiast to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Z uwagi na brak definicji „budynków” i „budowli” w ustawie o podatku od towarów i usług należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.). W myśl art. 3 pkt 1, 2, 3 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:
   
   
   

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
   
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
   
3. obiekt małej architektury:
   
   • budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach; (…)
     
   • budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
     
   • obiekcie liniowym – należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga, wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.
     
     
     

Natomiast art. 3 pkt 9 ww. ustawy wskazuje, że przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Zatem ogrodzenie, zgodnie z Prawem budowlanym nie mieści się w definicji budowli. Budowlami są wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowo wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. W ocenie organu ogrodzenie nie ma cech zbliżonych do budowli wymienionych w wyżej cytowanej normie prawnej. W ustawie Prawo budowlane ogrodzenie zostało umieszczone w katalogu, określonych odrębnie od budowli, urządzeń budowlanych. Zatem, w myśl wyżej cytowanych przepisów Prawa budowlanego, ogrodzenie stanowi odmienny rodzaj obiektu niż budowle, czy budynki zdefiniowane w ww. ustawie.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r. sygn. I FSK 918/11. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał: „przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej (…). (…) sprzedaży działki gruntu, ogrodzonej siatką na słupkach betonowych z oczywistych względów nie można traktować jako dostawy budowli w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Sensem ekonomicznym tej czynności jest przecież sprzedaż gruntu, a nie ogrodzenia. Siatka ogrodzeniowa, jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, nie pełni samodzielnych funkcji budowlanych. Jej celem jest wydzielenie granic działki i jej zabezpieczenie.”

W konsekwencji należy stwierdzić, że ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, a nie samodzielną budowlę.

W odniesieniu do fundamentów znajdujących się na działce, przeznaczonej przez Spółkę do sprzedaży, należy wskazać, że zgodnie z pismem Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 19 kwietnia 1999 r. nr SRI-4-WSK -12-535/99 (pismo wydane zostało w okresie funkcjonowania obowiązującej do dnia 31 grudnia 1999 r. Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, jednak wyrażone w nim stanowisko, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia analizowanego zagadnienia, należy uznać za wciąż aktualne), obiekt budowlany rozpoczęty, który po zmianie właściciela nadal będzie kontynuowany może być klasyfikowany według Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. W chwili sprzedaży obiekt budowlany wznoszony na podstawie wydanej decyzji administracyjnej zezwalającej na budowę określonego budynku jest tym budynkiem w określonym stopniu zaawansowania robót budowlanych.

Zatem, jeżeli obiekt budowlany rozpoczęty, którego budowa po zmianie właściciela nadal będzie kontynuowana, może być klasyfikowany wg PKOB jako budynek, wtedy przy jego dostawie stosuje się stawkę podatku VAT właściwą dla dostawy budynku.

Spółka w opisie wniosku wskazała, że „Intencją zbywcy jest sprzedaż nieruchomości gruntowej, a intencją nabywcy nie jest wykorzystanie istniejących fundamentów. Zatem nie będą one wykorzystane przez nabywcę przy budowie magazynu”.

Tym samym z uwagi na obowiązujące przepisy prawa oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że skoro przyszły nabywca nie będzie kontynuował budowy budynku, którego fundamenty znajdują się na działce, to ww. obiekt budowlany nie może być klasyfikowany wg PKOB jako budynek.

Zatem, w analizowanej sprawie, należy uznać, że przedmiotem sprzedaży jest grunt niezabudowany.

Z opisu sprawy wynika, że dla opisanego gruntu nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponadto, przedmiotowy grunt nie jest objęty zatwierdzonym planem zagospodarowania przestrzennego. Tym samym, w analizowanej sprawie grunt nie wypełnia definicji terenu budowlanego o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

W świetle powyższego, sprzedaż nieruchomości niezabudowanej budynkiem lub budowlą, dla której nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.