Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-997/13-2/IM
z 3 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2013 r. (data wpływu 3 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej i amortyzacji samochodu osobowego jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej,
• prawidłowe w części dotyczącej okresu amortyzacji.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej i amortyzacji samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje zakupić w jednym z krajów UE uszkodzony samochód osobowy. Jest tzw. nie-watowcem, ale prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych (KPiR).

Zainteresowany zakupi go jako osoba fizyczna, nie na działalność.

Przykładowa wartość takiego uszkodzonego samochodu po opłatach celno-skarbowych wyniesie np. 35.000 zł.

We własnym zakresie Wnioskodawca chce naprawić ten samochód, bez korzystania z warsztatów i nowych części. Używane części zamienne Wnioskodawca zamierza kupować na giełdzie lub na tzw. „szrotach”. Stacja diagnostyczna wykona stosowny przegląd i Wnioskodawca zarejestruje pojazd w Starostwie. Pojazd będzie zarejestrowany na Zainteresowanego jako osobę fizyczną. Od czasu zakupu do momentu zarejestrowania minie zapewne 2-3 miesiące.

Po zarejestrowaniu samochodu Wnioskodawca zamierza wprowadzić go do ewidencji jako środek trwały.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jaką wartość początkową Wnioskodawca powinien przyjąć dla potrzeb amortyzacji, wartość zakupu auta uszkodzonego czy wartość rynkową po naprawie?
2. Jak długo Wnioskodawca może amortyzować ten pojazd: przez 3 czy 5 lat?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, w związku z samodzielnym sposobem naprawy pojazdu, Wnioskodawca nie będzie dysponował fakturami czy rachunkami na robociznę i zakup niektórych części (używane). Trudno wtedy rachunkowo wyliczyć wartość po naprawie. Nawet posiadając nieliczne rachunki, i tak Wnioskodawca nie zbliży się sumą do wartości rynkowej. Ze względów finansowych nie wchodzi w rachubę zakup nowego auta lub zlecenie naprawy przez warsztat naprawczy.

Zainteresowany przyjmie więc jako wartość początkową środka trwałego, wartość rynkową pojazdu, określoną w polisie ubezpieczeniowej AC/OC.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 2, ze względu na przewidywaną wartość rynkową ok. 45.000 zł, Wnioskodawca planuje amortyzować pojazd przez 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej,
• prawidłowe w części dotyczącej okresu amortyzacji.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która jest zróżnicowana m.in. z uwagi na sposób nabycia, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, to stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej zakupionego (odpłatnie nabytego) środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Prywatnie planuje zakupić uszkodzony samochód osobowy. Samochód zostanie naprawiony we własnym zakresie bez korzystania z warsztatów i nowych części. Używane części zamienne zamierza kupować na giełdzie lub na tzw. „szrotach”. Po naprawie i zarejestrowaniu samochód będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Z powyższego wynika zatem, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (samochodu osobowego) nie jest możliwe, ponieważ Wnioskodawca będzie posiadał dokument (fakturę, umowę kupna-sprzedaży) potwierdzający zakup ww. samochodu osobowego i określającą cenę jego zakupu. Z tej też przyczyny cena zakupu tego samochodu będzie wartością znaną, co wyklucza możliwość zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, że zakupiony samochód będzie uszkodzony, Wnioskodawca poniesie nakłady związane z przystosowaniem tego samochodu do użytkowania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku samochodu, należy ustalić zgodnie z treścią w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w powiązaniu z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, tj. wg ceny nabycia wynikającej z posiadanego przez Wnioskodawcę dokumentu zakupu. Cenę tą Wnioskodawca mógłby powiększyć o wydatki poniesione (do dnia oddania środka trwałego do użytkowania) na naprawę samochodu, o ile będzie w stanie je udokumentować.

Nadmienić przy tym należy, że nabywcy części samochodowych (nabywanych także na giełdzie) są zainteresowani pozyskaniem dowodów sprzedaży, chociażby dla potrzeb ich reklamacji, czy zwrotu. Natomiast wartość własnej pracy podatnika nie może stanowić kosztu podatkowego.

Od ustalonej w powyższy sposób wartości początkowej, Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto warto podkreślić, że w przypadku gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia nawet powiększona o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada co do zasady aktualnej na moment wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartości rynkowej środka trwałego. Nie jest to jednak przesłanką, aby móc ustalić wartość początkową samochodu w sposób wskazany w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. dopuszczający wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych.

Zatem, dla potrzeb amortyzacji Wnioskodawca powinien przyjąć wartość samochodu wg ceny nabycia wynikającej z posiadanego przez Wnioskodawcę dokumentu zakupu, powiększoną o wydatki poniesione na naprawę samochodu, o ile będzie w stanie je udokumentować.

W odniesieniu do okresu amortyzacji tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższego przepisu art. 22i ust. 1 ww. ustawy wynika zatem, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

W Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazano, że dla samochodów osobowych zaliczonych do rodzaju 741 Klasyfikacji Środków Trwałych, podstawowa stawka amortyzacyjna wynosi 20%.

Reasumując, samochód osobowy, stanowiący środek trwały może być amortyzowany przez okres 5 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.