Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-952/13/MS
z 20 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 8 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości anulowania wystawionych faktur VAT i zwrotu nienależnie zapłaconego podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z 7 października 2013 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości anulowania wystawionych faktur VAT i zwrotu nienależnie zapłaconego podatku od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 8 stycznia 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 27 grudnia 2013 r. znak: IBPP1/443-952/13/MS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Zakres działalności Wnioskodawcy to między innymi:

• naprawa i konserwacja komputerów i urządzeń peryferyjnych nr PUWiU 95.11 Z,
• pozostała działalność usługowa w zakresie technologii informatycznych i komputerowych nr PUWiU 62.09 Z,
• działalność związana z oprogramowaniem 62.01 Z.
  
  

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i zgodnie z właściwością miejscową od 1 lutego 2012 r. należy do Drugiego Urzędu Skarbowego w G. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT zarówno na rzecz firm oraz na rzecz osób fizycznych.

W dniu 25 marca 2011 r. Wnioskodawca podpisał ze spółką z o.o. umowę o stworzenie aplikacji internetowej zgodnie z wymogami zawartymi w umowie, a także nieodpłatnego i jednorazowego przeniesienia systemu na serwer wskazany przez klienta. Wnioskodawca zobowiązał się do udzielenia klientowi bezterminowej licencji na użytkowanie aplikacji internetowej. Umowa przewidywała wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu jej świadczenia w wysokości 8.610,00 zł brutto płatne w 3 ratach.

• zaliczka w kwocie 500,00 zł brutto płatna gotówką w dniu podpisywania umowy,
• 2 rata w kwocie 3.075,00 zł brutto płatna do dnia 11 kwietnia 2011 r.,
• 3 rata w kwocie 5.035,00 zł brutto płatne w terminie 29 kwietnia 2011 r.
  
  

Na tę okoliczność zostały wystawione faktury VAT i odprowadzono z nich podatek od towarów i usług. Faktury te Wnioskodawca dostarczył klientowi, który odmówił zapłaty wskazanych w nich należności. Zapłacona została jedynie faktura zaliczkowa w dniu podpisywania umowy. Klient nie ujął nieopłaconych faktur w prowadzonej przez siebie księgowości, ani też nie wykazał ich w deklaracji VAT-7. Po zakończeniu prac Wnioskodawca nie przekazał klientowi kodu źródłowego do wykonanej przez siebie aplikacji internetowej, ponieważ nie została zapłacona jeszcze druga i trzecia faktura, a sam klient nie wskazał serwera na który kod miał zostać zainstalowany. W momencie otrzymania zapłaty za powyższe faktury Wnioskodawca zobowiązał się do przekazania kodu źródłowego zgodnie z umową. Wnioskodawca skierował do klienta wezwanie do zapłaty należności wynikających z wystawionych faktur. Klient odmówił wypłaty żądanej kwoty. W odpowiedzi na wezwanie wskazał, że podczas zawierania umowy Wnioskodawca wprowadził klienta w błąd, stwierdzając, iż korzystanie z G. - bez zgody ich właściciela - w zakresie określonym umową jest dozwolone i zgodne z prawem. Klient poinformował Wnioskodawcę, iż skierował pismo do G. celem wyjaśnienia wątpliwości. W związku z tym wszystkie działania związane z umową strony uzgodniły, że dalsze ewentualne działania zmierzające do rozwiązania, zmiany lub kontynuacji umowy zostaną podjęte po otrzymaniu odpowiedzi z G. Spółka nadal tej odpowiedzi nie otrzymała, więc wezwanie do zapłaty odczytała jako niezrozumiałe.

Klient uznał, że faktury zostały wystawione przez Wnioskodawcę bezpodstawnie.

Z uwagi na brak zapłaty powyższych należności Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową przeciwko klientowi o nakaz zapłaty za wykonaną usługę.

W dniu 13 czerwca 2012 r. został ogłoszony wyrok w imieniu R.P. sygnatura akt nr ... upr., który to wskazał, że umowa pomiędzy Wnioskodawcą, a klientem firmą-spółką z o.o. z 25 marca 2011 r. nie została ważnie zawarta, gdyż osoba, z którą umowa została podpisana nie dysponowała umocowaniem do zawarcia umowy. Ponadto, Sąd stwierdził, że usługa przez Wnioskodawcę nie została w pełni wykonana, ponieważ nie przekazano klientowi kodu źródłowego do wykonanej aplikacji internetowej.

Na podstawie zawartej 25 marca 2011 r. umowy o stworzenie aplikacji internetowej w oparciu o § 6 pkt e) ppkt 1 została wystawiona faktura VAT 9/3/11 na kwotę 500,00 zł brutto, jako zaliczka na poczet realizacji dalszej części umowy. Zaliczkę Wnioskodawca otrzymał od Pana G. W.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług z zaliczki został naliczony podatek należny i ujęty w deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec 2011 r.

W trakcie sprawy Sądowej Prezes Zarządu T. K. w swoich zeznaniach nie potwierdził, że przekazał kwotę 500,00 złotych Panu G. W., aby w jego imieniu przekazał ją, jako zaliczkę na realizację umowy.

Po otrzymaniu wyroku z dnia 13 czerwca 2012 r. sygn. akt ... Wnioskodawca próbował skontaktować się z Panem G. W., lecz on nie był już pracownikiem Spółki P. Sp. z o.o. (obecnie F. S.A.). Powołując się na ustawę o ochronie danych osobowych nie udostępniono Wnioskodawcy jakiegokolwiek kontaktu aby mógł ustalić, komu należy zwrócić zaliczkę, dlatego w miesiącu styczniu 2013 r. kwota 406,50 netto została wprowadzona jako pozostały przychód z działalności gospodarczej do książki przychodów i rozchodów.

Zgodnie z zapisami umowy zostały wystawione następujące faktury za wykonanie poszczególnych etapów prac:

1. faktura VAT 9/3/11 z 31 marca 2011 r. jako zaliczka została wręczona Panu G. W.,
2. faktura VAT 8/4/11 z 28 kwietnia 2011 r. na kwotę 3.075,00 zł brutto została przesłana pocztą,
3. faktura VAT 2/5/11 z 19 maja 2011 r. na kwotę 5.034,99 zł brutto została przesłana pocztą.
   
   

Żadna z powyższych faktur nie została zwrócona Wnioskodawcy, dlatego Wnioskodawca posiada tylko kopie wystawionych faktur.

Z wyroku z 13 czerwca 2012 r. sygn. akt ... wynika, że umowa nie została ważnie zawarta ponieważ Pan G. W., który podpisał umowę na stworzenie aplikacji internetowej nie dysponował pełnomocnictwem do reprezentowania spółki P. Spółka z o.o. (obecnie F. S.A.).

Sąd wskazał również, że wierzytelność nie powstała pomimo wystawienia faktur VAT nr 8/4/11 oraz 2/5/11 na drugi i trzeci etap aplikacji internetowej, bo ta jeszcze nie powstała. Zgodnie z wyrokiem sądu „z powodu braku materialnej identyfikacji wierzytelność stoi na przeszkodzie uczynienia jej przedmiotem przelewu”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji i w oparciu o wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej jest możliwe anulowanie wystawionych faktur i zwrot nienależnie zapłaconego podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego ocenie oraz w oparciu o wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawca powinien anulować wystawione dla firmy - Sp. z o.o. faktury i skorygować deklaracje VAT-7 za miesiące w których wystawione były faktury. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanych dalej podatkiem podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a zgodnie z art. 19 ust. 1 przywołanej ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi. Usługa nie została przez Wnioskodawcę w pełni wykonana, ponieważ nie przekazano klientowi kodu źródłowego do wykonanej aplikacji internetowej, a jednocześnie klient nie ujął wystawionych przez Wnioskodawcę faktur w swojej ewidencji i nie odliczył podatku VAT naliczonego.

W trakcie 2011 r. nie wystąpił podatek dochodowy w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) - art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Z kolei obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy o VAT obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższe przepisy formułują zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wydania towaru lub wykonania usługi, natomiast jeżeli dostawa towarów lub wykonanie usługi powinno być potwierdzone wystawioną fakturą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wystawienia faktury, ale nie później niż siódmego dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy obowiązujący do 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b (art. 29 ust. 4 ustawy obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Na mocy art. 29 ust. 4a ustawy obowiązującego do 31 grudnia 2013 r., w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

W oparciu o przepis art. 29 ust. 4b ustawy obowiązujący do 31 grudnia 2013 r., warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

1. eksporcie towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów;
2. dostawie towarów i świadczeniu usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
4. pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku.
   
   

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c ustawy obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zgodnie z postanowieniami art. 29a ust. 1, 10, 13, 14 obowiązującymi od 1 stycznia 2014 r. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

W przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura VAT jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (nie została doręczona adresatowi), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Odmiennie ma się sytuacja gdy faktura VAT zostanie sporządzona, i zostanie wprowadzona do obrotu prawnego (zostanie doręczona adresatowi), jest to w tym przypadku faktura wystawiona w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i stanowi podstawę do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

W praktyce zdarzają się jednakże sytuacje, gdy po wystawieniu faktury VAT następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury VAT poprzez wystawienie faktury korygującej.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w artykule 106 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.) obowiązujące do 31 grudnia 2013 r., zwane dalej rozporządzeniem. W rozporządzeniu tym, przepisy dotyczące zasad wystawiania faktur korygujących zostały zawarte w § 13 i § 14.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

Stosownie do § 13 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać:

1.numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

2.dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;

3.kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;

4.kwotę zmniejszenia podatku należnego.

W myśl § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy całości lub części należności, o której mowa w § 10 ust. 1.
   
   

Stosownie do § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Faktura korygująca – stosownie do zapisu § 14 ust. 3 rozporządzenia – wystawiana w przypadku stwierdzenia pomyłek, o których mowa w ust. 1, powinna zawierać dane określone w ust. 2 pkt 1 i dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6 zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca, a także:

1. prawidłową treść korygowanych pozycji, w tym kwoty w wysokości prawidłowej, lub
2. różnicę między odpowiednimi kwotami wskazanymi pierwotnie w wysokości omyłkowej i w wysokości prawidłowej.
   
   

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z art. 106j ust. 2 ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. faktura korygująca powinna zawierać:

1.wyrazy "FAKTURA KORYGUJĄCA" albo wyraz "KOREKTA";

2.numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

3.dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;

4.przyczynę korekty;

5.jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;

6.w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury VAT wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Podkreślić należy, iż dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi. Natomiast nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy pierwotna faktura została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, iż nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje wówczas żadnych skutków prawnych.

A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury VAT powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Jednakże w sytuacji, gdy wystawiona faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego poprzez jej przekazanie kontrahentowi – nie ma podstaw do poprawienia błędów poprzez wystawienie faktury korygującej – wówczas istnieje możliwość anulowania tej faktury.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, iż anulowanie faktur VAT powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego.

Anulowanie faktury VAT powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności. Ponadto, podatnik powinien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych. W przypadku anulowania faktury VAT sprzedawca (wystawca faktury) winien posiadać w swojej dokumentacji zarówno kopię, jak i oryginał dokumentu sprzedaży z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie. Zatem, anulowanie faktury dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Zakres działalności Wnioskodawcy to między innymi:

• naprawa i konserwacja komputerów i urządzeń peryferyjnych,
• pozostała działalność usługowa w zakresie technologii informatycznych i komputerowych,
• działalność związana z oprogramowaniem.
  
  

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT zarówno na rzecz firm oraz na rzecz osób fizycznych.

W dniu 25 marca 2011 r. Wnioskodawca podpisał ze spółką z o.o. umowę o stworzenie aplikacji internetowej zgodnie z wymogami zawartymi w umowie, a także nieodpłatnego i jednorazowego przeniesienia systemu na serwer wskazany przez klienta. Wnioskodawca zobowiązał się do udzielenia klientowi bezterminowej licencji na użytkowanie aplikacji internetowej.

Umowa przewidywała wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu jej świadczenia w wysokości 8.610,00 zł brutto płatne w 3 ratach.

• zaliczka w kwocie 500,00 zł brutto płatna gotówką w dniu podpisywania umowy,
• 2 rata w kwocie 3.075,00 zł brutto płatna do dnia 11 kwietnia 2011 r.,
• 3 rata w kwocie 5.035,00 zł brutto płatne w terminie 29 kwietnia 2011 r.
  
  

Zgodnie z zapisami umowy zostały wystawione następujące faktury za wykonanie poszczególnych etapów prac:

1. a.faktura VAT 9/3/11 z 31 marca 2011 r. jako zaliczka została wręczona Panu G. W.,
2. b.faktura VAT 8/4/11 z 28 kwietnia 2011 r. na kwotę 3.075,00 zł brutto została przesłana pocztą,
3. c.faktura VAT 2/5/11 z 19 maja 2011 r. na kwotę 5.034,99 zł brutto została przesłana pocztą.
   
   

Żadna z powyższych faktur nie została zwrócona Wnioskodawcy, dlatego Wnioskodawca posiada tylko kopie wystawionych faktur.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii możliwości anulowania faktur, które zostały wprowadzone do obrotu prawnego.

W przedmiotowej sprawie istotne jest, że Wnioskodawca wprowadził faktury VAT 9/3/11 z 31 marca 2011 r., 8/4/11 z 28 kwietnia 2011 r. i 2/5/11 z 19 maja 2011 r. do obrotu i faktury te nie zostały zwrócone Wnioskodawcy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie jest dopuszczalne w tym konkretnym przypadku anulowanie dokumentów (oryginałów i kopii faktur) poprzez opatrzenie ich odpowiednią adnotacją i zachowanie w dokumentach firmy Wnioskodawcy.

W przypadku sporządzenia bowiem faktur na okoliczność transakcji, która jak stwierdził Sąd nie została w pełni wykonana, podatnik ma prawo anulować fakturę (oryginał i kopię) pod warunkiem jednak, że faktury te nie zostały wprowadzone do obiegu prawnego co w niniejszej sprawie nie ma miejsca.

Zatem w przedmiotowej sytuacji faktury wprowadzone do obrotu prawnego są fakturami w rozumieniu art. 106 ustawy o VAT (obowiązującego do 31 grudnia 2013 r.), a zatem są fakturami wystawionymi w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i stanowiły podstawę do zapłaty podatku w nich wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji do takich faktur mogą mieć zastosowania wymogi dotyczące wystawiania faktur korygujących.

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia – jak wynika z przywołanych wyżej uregulowań – jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. W tym miejscu zaznaczyć należy, że prawo do wystawienia faktury korygującej przysługuje wyłącznie sprzedawcy (Wnioskodawcy) i dotyczy sytuacji, gdy sprzedaż została udokumentowana fakturą wprowadzoną do obiegu, jak ma to miejsce w analizowanym przypadku.

Uwzględniając powołane przepisy oraz opis sprawy wyjaśnić należy, że Wnioskodawca w związku z wystawieniem faktur VAT nr ... z 31 marca 2011 r., nr ... z 28 kwietnia 2011 r. i nr ... z 19 maja 2011 r. uprawniony jest do dokonania korekty podatku należnego. Podstawą wystawienia faktur korygujących będą błędnie ustalone kwoty podatku od towarów i usług, o czym mowa w § 14 rozporządzenia, a wynikające z opodatkowania usługi, która jak stwierdził Sąd nie została w pełni wykonana.

Podkreślenia wymaga, że wystawienie przez sprzedawcę faktur korygujących zmniejszających podatek należny, zobowiązuje wystawcę faktur do posiadania potwierdzenia ich odbioru. Potwierdzenia takiego dokonuje nabywca towarów i usług jako adresat faktur korygujących. Faktury korygujące muszą dotrzeć do nabywcy, a ten musi potwierdzić ten fakt i zawiadomić o tym sprzedawcę. Potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez nabywcę spowoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturach pierwotnych i da prawo do obniżenia podatku należnego.

W świetle powyższego, warunkiem obniżenia przez Wnioskodawcę podatku należnego na podstawie wystawionej faktury korygującej jest posiadanie przez niego potwierdzenia odbioru faktur korygujących przez nabywcę (adresata faktur pierwotnych).

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Stosownie do art. 99 ust. 12 ustawy, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowi (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu. Może ona dotyczyć każdej pozycji deklaracji, np. określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji (np.: adresu, nr NIP) – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu jej formularza, z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego deklaracja korygująca zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiające jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zwana dalej Ordynacją podatkową, zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Na mocy art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W myśl art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Prawo do złożenia korekty istnieje w związku z tym dopóty, dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że w przypadku przedstawionym w sprawie, Wnioskodawca będzie miał prawo do skorygowania podatku należnego wykazanego w deklaracjach VAT-7 (w których rozliczył faktury VAT nr ... z 31 marca 2011 r., nr ... z 28 kwietnia 2011 r. i nr ... z 19 maja 2011 r.) zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na podstawie wystawionych przez siebie faktur korygujących do faktur VAT nr ... z 31 marca 2011 r., nr ... z 28 kwietnia 2011 r. i nr ... z 19 maja 2011 r., pod warunkiem posiadania potwierdzenia otrzymania przez nabywcę korekt tych faktur stosownie do art. 29a ust. 13 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że powinien anulować wystawione dla firmy - Sp. z o.o. faktury i w związku z tym skorygować deklaracje VAT-7, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazane we wniosku kwestie dotyczące podatku dochodowego przyjęto jako element przedstawionego stanu faktycznego, gdyż jako rodzaj sprawy Wnioskodawca zaznaczył, że wniosek dotyczy podatku od towarów i usług, a jako przepisy prawa podatkowego mające być przedmiotem interpretacji Wnioskodawca wskazał art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 w powiązaniu z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy zwrócić uwagę, iż analiza dokumentów dołączonych do uzupełnienia wniosku z 7 stycznia 2014 r. nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.