Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-123/10/13-6/S/EK
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28.01.2010 r. (data wpływu 1.02.2010 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług nabycia wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.02.2010 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Opis zaistniałego zdarzenia:

W czerwcu 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę przelewu wierzytelności na podstawie której nabył wymagalną nieobciążoną i bezsporną wierzytelność od innego podmiotu (spółki akcyjnej). Jest to należność handlowa (wynikająca z faktur VAT). Kwota zapłaty za tę wierzytelność jest równa kwocie wierzytelności. Umowa nie przewiduje zobowiązań nabywcy do jakichkolwiek innych świadczeń niż tylko zapłata ceny za nabytą wierzytelność.

Umowa przelewu wierzytelności została zawarta przez Wnioskodawcę po raz pierwszy. Wnioskodawca nie zamierza wykonywać czynności nabywania wierzytelności w sposób ciągły W przedmiocie działalności zgłoszonej do KRS Wnioskodawca wymienia pomocniczą działalność finansową gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKWiU 67.13.Z).

Opis zdarzenia przyszłego

Jeśli wystąpią takie okoliczności, że Wnioskodawca będzie posiadał należności wobec Cedenta z innych tytułów (np. z tyt. umów handlowych lub z tyt. sprzedaży praw majątkowych) - to wartość zobowiązania z tytułu przelewu wierzytelności zostanie skompensowana z tymi należnościami (w całości lub w części).

Z drugiej strony może wystąpić sytuacja, że Wnioskodawca zaciągnie zobowiązanie wobec Dłużnika i należność nabyta drogą przelewu wierzytelności zostanie rozliczona w całości bądź w części poprzez kompensatę z powstałym zobowiązaniem. Zobowiązanie wobec dłużnika może wynikać z zakupu towaru, usługi lub prawa majątkowego, lub z tyt. dywidendy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy spółka może potraktować transakcję nabycia wierzytelności jako usługę finansową zwolnioną z VAT (na podstawie załącznika nr 4 do Ustawy o podatku od towarów i usług)?
   
2. Czy z uwagi na fakt, iż jest to jednorazowa transakcja można potraktować ją jako usługę sporadyczną która nie wchodzi do obrotu uwzględnianego przy obliczaniu proporcji VAT?
   
3. Kiedy powstaje obowiązek wystawienia faktury potwierdzającej dokonanie czynności zwolnionej z VAT?
   
4. Pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego: Czy rozliczenie należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy przelewu wierzytelności z innymi należnościami (handlowymi lub z tyt. nabycia praw majątkowych) w drodze kompensaty zmienia interpretację dot. pytań 1-3?
   
   
   

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy czynność nabycia wierzytelności w drodze opisanej Umowy jest usługą pośrednictwa finansowego podlegającą uregulowaniom Ustawy o podatku od towarów i usług, zawartą w załączniku 4 tej ustawy, zwolnioną z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1.

Nie jest to usługa ściągania długu ani faktoringu (wyłączonego ze zwolnienia VAT), ponieważ spółka nie świadczy jej dla podmiotów trzecich, tylko i wyłącznie na własną rzecz. Dług ten nie będzie odsprzedany innym podmiotom. Dodatkowo zakwalifikowaniem przelewu (cesji) wierzytelności jako umowy odrębnej od umowy ściągania długu i faktoringu przemawia fakt, że nabycie wierzytelności nie wiąże się ze zobowiązaniem nabywcy do jakichkolwiek świadczeń na rzecz zbywcy, innych niż zapłata ceny.

Ad.2

Firma była uprawniona do zawarcia transakcji przelewu wierzytelności ponieważ usługi pośrednictwa finansowego mieszczą się w jej przedmiocie działalności zgłoszonym do KRS (PKWiU 67.13Z) Transakcja ta zawarta jest przez Wnioskodawcę po raz pierwszy i nie jest ona przedmiotem podstawowej działalności firmy, wobec czego można uznać że jest to transakcja sporadyczna — więc nie jest brana pod uwagę przy wyliczaniu proporcji VAT (Art. 90 ust. 6 Ustawy VAT).

Ad. 3

Obowiązek wystawienia faktury VAT potwierdzającej dokonanie nabycia wierzytelności powstaje z chwilą podpisania umowy przelewu wierzytelności (nie później niż 7 dni od tej daty). Faktura VAT potwierdzająca tę czynność będzie fakturą wewnętrzną wystawioną na kwotę za jaką wierzytelność została nabyta.

Ad.4

Zdaniem Wnioskodawcy zmiana tylko sposobu zapłaty za nabyte wierzytelności nie przesądza o zmianie kwalifikacji umowy pod kątem podatku VAT.

W dniu 16.04.2010r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-123/10-2/EK, w której stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2, tj. stawki podatku z tytułu nabycia wierzytelności oraz obowiązku nie uwzględnienia w proporcji sprzedaży obrotu uzyskanego z tytułu nabycia wierzytelności jako czynności dokonywanej sporadycznie uznane zostało za nieprawidłowe. W pozostałym zakresie, tj. powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wierzytelności, rozliczenia należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy przelewu wierzytelności z innymi należnościami w drodze kompensaty (pytanie nr 3 i 4) stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W ww. interpretacji indywidualnej w odniesieniu do stanowiska Wnioskodawca w zakresie pytania 1 i 2 stwierdzono, iż usługi wymienione w pkt 5 załącznika nr 4 pod poz. 3, tj. ściągania długów oraz usługi faktoringu w każdej postaci łącznie z usługami nabywania wierzytelności innych podmiotów, niemające charakteru usług faktoringu, lecz realizowane w celu ściągnięcia (windykacji) długów, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 22%, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem usługi polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek na gruncie ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podstawową stawką VAT 22%. Ponadto, z uwagi na fakt że usługi polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek są wyłączone ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem 4 poz. 3 do ustawy – art. 90 ust. 6 nie będzie miał zastosowania

Powyższa interpretacja była przedmiotem skargi Strony. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2012r. sygn. III SA/Wa 1377/12 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-123/10-2/EK z dnia 16.04.2010r. Wskazując na motywy uchylenia zaskarżonej interpretacji Sąd stwierdził, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, Strona nie świadczy na rzecz kontrahenta jakiejkolwiek usługi. Przedstawiony projekt umowy, jaką skarżąca Spółka zamierza zawrzeć z kontrahentem nie zawiera w szczególności ceny nabywanej wierzytelności i w żaden sposób nie odnosi się do jej wartości. Zatem w ocenie Sądu, nie można stwierdzić, że nabycie wierzytelności stanowi usługę polegającą na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. Spółka poza nabyciem wierzytelności oraz zapłatą ceny nie jest zobowiązana wobec kontrahenta do innych czynności. Sąd przywołując tezy zawarte w wyroku NSA z dnia 19.03.2012 r., sygn. akt I FSP 5/11, podkreślił, że dla roztrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą konieczne jest ustalenie, czy obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, Spółka nie zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, zatem nie dochodzi do świadczenia usług.

Sprawa była również przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1158/12 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Po zapoznaniu się ze sprawą Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za niezasadne. NSA wskazał, że wyrok TSUE z dnia 27.10.2011r. w spawie C-93/10 oraz NSA z dnia 19.03.2012r., sygn. akt I FPS 5/11 będą miały zastosowanie do przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego. W Wyroku C-93/10 Trybunał orzekł, że art. 2 pkt 1 i art. 4 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Sąd podkreślając, iż dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą konieczne jest ustalenie, czy obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, spółka nie zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, zatem nie dochodzi do świadczenia jakiekolwiek usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym, Sąd stwierdził, iż brak jest uzasadnienia dla dokonania analizy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT w związku z poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4 do ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   
   

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
   
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
   
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
   
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
   
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
   
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
   
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
   
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
   
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   
   

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z okoliczności sprawy wynika, że w czerwcu 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę przelewu wierzytelności na podstawie której nabył wymagalną nieobciążoną i bezsporną wierzytelność od innego podmiotu (spółki akcyjnej). Jest to należność handlowa (wynikająca z faktur VAT). Kwota zapłaty za tę wierzytelność jest równa kwocie wierzytelności. Umowa nie przewiduje zobowiązań nabywcy do jakichkolwiek innych świadczeń niż tylko zapłata ceny za nabytą wierzytelność. Umowa przelewu wierzytelności została zawarta przez Wnioskodawcę po raz pierwszy. Wnioskodawca nie zamierza wykonywać czynności nabywania wierzytelności w sposób ciągły W przedmiocie działalności zgłoszonej do KRS Wnioskodawca wymienia pomocniczą działalność finansową gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKWiU 67.13.Z). Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że jeśli wystąpią takie okoliczności, że Wnioskodawca będzie posiadał należności wobec Cedenta z innych tytułów (np. z tyt. umów handlowych lub z tyt. sprzedaży praw majątkowych) - to wartość zobowiązania z tytułu przelewu wierzytelności zostanie skompensowana z tymi należnościami (w całości lub w części). Z drugiej strony może wystąpić sytuacja, że Wnioskodawca zaciągnie zobowiązanie wobec Dłużnika i należność nabyta drogą przelewu wierzytelności zostanie rozliczona w całości bądź w części poprzez kompensatę z powstałym zobowiązaniem. Zobowiązanie wobec dłużnika może wynikać z zakupu towaru, usługi lub prawa majątkowego, lub z tyt. dywidendy.

W tym miejscu wskazać należy, iż odnośnie wierzytelności wymagalnych minął termin na ich spłatę, a dłużnik nie wywiązuje się ze zobowiązania wobec wierzyciela. Możliwym jest zatem powzięcie w wątpliwość spłatę takich wierzytelności, gdyż istnieje zwiększone ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W przedmiotowej sprawie Spółka dokonuje nabycia wierzytelności wymagalnych we własnym imieniu i na własny rachunek, wchodząc tym samym na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Kwota zapłaty za tę wierzytelność jest równa kwotcie wierzytelności. Umowa nie przewiduje zobowiązań nabywcy do jakichkolwiek innych świadczeń niż tylko zapłata ceny za nabytą wierzytelność. Dalsze losy wierzytelności, np. ich windykacja, są już poza ww. transakcją, gdyż egzekwowanie własnych, wchodzących do majątku wierzytelności, na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i usługi nie tworzy. Nie można więc uznać, iż dochodzi w tym momencie do świadczenia jakiejkolwiek usługi, wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy i wiążącej strony umowy o wykonanie usługi i to za wynagrodzeniem za nią. Zapłata ceny za wierzytelność nie stanowi wynagrodzenia za usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą, ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, która uzależniona jest od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. W przypadku bowiem umów cesji wierzytelności, gdy dochodzi do nabycia wierzytelności przez cesjonariusza od cedenta za umówioną cenę – niższą niż nominalna wartość tej wierzytelności – i nie ustalono między stronami żadnego wynagrodzenia z tytułu tak określonej usługi nabycia wierzytelności, czynność ta – w sytuacji, gdy umowa jest zawarta na własne ryzyko cesjonariusza (nabywcy) – nie stanowiąc odpłatnej usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, nie podlega opodatkowaniu.

Stanowisko powyższe potwierdzone zostało w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy Spółka dokonuje nabycia wierzytelności wymagalnych na własny rachunek, a następnie egzekwuje te wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek, nie dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, że opisane nabycie wierzytelności podlega na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy zwolnieniu od podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z uznaniem transakcji nabycia wierzytelności za czynność nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pytania oznaczone we wniosku nr 2, 3, 4 stały się bezprzedmiotowe. W konsekwencji powyższego wpłata w wysokości 40 zł przypisana do zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazane we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji z dnia 16 kwietnia 2010 r. nr IPPP1-443-123/10-2/EK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.