Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1106/13/KO
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 19 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 431/13 uchylającym interpretację indywidualną z 26 lutego 2008 r. nr IBPP2/443-308/07/BWo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 listopada 2007 r. (data wpływu 26 listopada 2007 r.), uzupełnionym pismem z 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania przepisu art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2007 r., Nr 7, poz. 473 ze zm.) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zastosowania przepisu art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 7, poz. 473 ze zm.).

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 9 grudnia 2013 r. znak IBPP2/443-1106/13/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Podatnik jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą głównie w zakresie handlu detalicznego w sklepach wielkopowierzchniowych (tzw. hipermarketach). Z niektórymi spośród kontrahentów podatnik zawiera umowy (najczęściej najmu lub dzierżawy), na mocy których podatnik udostępnia kontrahentowi powierzchnię reklamową - są to wyznaczone miejsca na ścianach, podłogach czy też wiszące plansze.

W związku z ww. umowami powstają następujące sytuacje:

1. podatnik udostępnia powierzchnię w wykonaniu umowy a kontrahent dysponuje nią we własnym zakresie, tzn. zamieszcza wybraną przez siebie i wykonaną własnymi nakładami reklamę,
2. podatnik udostępnia powierzchnie i na mocy umowy jest zobowiązany do zamieszczenia dostarczonych przez kontrahenta materiałów reklamowych,
3. podatnik udostępnia powierzchnie i zezwala kontrahentowi na umieszczenie tam reklam zgodnych z ustalonym wspólnie wzorem, stanowiącym załącznik do zawartej umowy najmu/dzierżawy, lub też sam te reklamy zamieszcza,
4. podatnik udostępnia powierzchnie i we własnym zakresie przygotowuje i umieszcza materiały reklamowe, w sposób uzgodniony w treści zawartej umowy.
   
   

Niektórzy z kontrahentów są producentami lub dystrybutorami napojów alkoholowych, w związku z czym na udostępnianej przez podatnika powierzchni zamieszczane są reklamy tych napojów.

Pismem z dnia 9 grudnia 2013 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego poprzez wskazanie:

1. W której z czterech wymienionych wyżej sytuacji Wnioskodawca wykonuje tylko i wyłącznie same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy.
2. Czy zawarte umowy najmu lub dzierżawy, na mocy których Wnioskodawca udostępnia kontrahentowi powierzchnię reklamową dotyczą tylko najmu lub dzierżawy tej powierzchni.
3. Czy zawarte umowy najmu lub dzierżawy powierzchni zawierają dodatkowe postanowienia umowne, w wyniku których dochodzi do świadczenia innych usług niż najem lub dzierżawa powierzchni reklamowej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta, jeżeli umowy te zawierają dodatkowe postanowienia, to należy wskazać w odniesieniu do każdej z czterech opisanych sytuacji, jakie Wnioskodawca świadczy dodatkowe usługi na rzecz kontrahenta (tj. należy wymienić wykonywane czynności).
   
   

W odpowiedzi na wezwanie Ministra Finansów z 9 grudnia 2013 r. znak: IBPP2/443-1106/13/KO o uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka udzieliła odpowiedzi następująco:

W związku z opisanymi we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej umowami powstają następujące sytuacje:

1. Wnioskodawca udostępnia powierzchnię, a kontrahent zagospodarowuje ją we własnym zakresie,
2. Wnioskodawca udostępnia powierzchnię i umieszcza na niej dostarczone przez kontrahenta materiały,
3. Wnioskodawca udostępnia powierzchnię, a kontrahent zagospodarowuje ją we własnym zakresie, ale w sposób ustalony wspólnie z Wnioskodawcą (projekt stanowi załącznik do zawartej umowy najmu), albo Wnioskodawca sam zagospodarowuje przedmiotową powierzchnię w ustalony wspólnie sposób,
4. Wnioskodawca udostępnia powierzchnię i we własnym zakresie przygotowuje i rozmieszcza materiały w sposób określony w umowie najmu/dzierżawy.
   
   

Pytanie nr 1:

Wnioskodawca wykonuje wyłącznie prace pomocnicze w sytuacjach opisanych w punktach 1, 2 i 3.

Pytanie nr 2:

Najem lub dzierżawa jest wyłącznym przedmiotem umowy w sytuacjach opisanych w punktach 1 i częściowo 3.

Pytanie nr 3:

1. w odniesieniu do punktu 1 Wnioskodawca nie wykonuje żadnych dodatkowych usług,
2. w odniesieniu do punktu 2 Wnioskodawca wykonuje usługę w postaci fizycznego ustawienia, powieszenia materiałów dostarczonych przez kontrahenta.
3. w odniesieniu do punktu 3 w części początkowej Wnioskodawca nie wykonuje żadnych dodatkowych usług - ustalenia w zakresie zagospodarowania powierzchni nie jest dodatkową usługą, w odniesieniu do punktu 3 w części końcowej Wnioskodawca wykonuje usługi w postaci fizycznego ustawienia, powieszenia materiałów dostarczonych przez kontrahenta.
4. w odniesieniu do punktu 4 Wnioskodawca wykonuje dodatkowe usługi w postaci przygotowania (zlecenia wykonania) materiałów reklamowych i ich fizycznego ustawienia, powieszenia.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykonaniem ww. umów podatnik jest zobowiązany do wnoszenia opłaty, o której mowa w art. 13 ze zn. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem podatnika nie jest on zobowiązany do ponoszenia ww. opłaty. Zgodnie z art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi „Podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi”. Zatem należy stwierdzić, że tylko podmiot, który świadczy usługę będącą reklamą napojów alkoholowych jest obowiązany do uiszczania ww. opłaty.

Zgodnie z art. 2 ze zn. 2 pkt 3 reklama napojów alkoholowych to „publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi”.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, podatnik dokonuje na zlecenie kontrahenta wynajmu powierzchni reklamowych oraz w niektórych przypadkach zobowiązuje się do wykonania pewnych czynności technicznych, takich jak zamontowanie dostarczonych materiałów na wynajętych powierzchniach. Należy podkreślić, że podatnik nie wykonuje czynności związanych z planowaniem akcji promocyjno - reklamowych: ich formy, analizy możliwości skutecznego skłonienia klienta do zakupu reklamowanych towarów, nie ma też znaczącego wpływu na treść zamieszczanych reklam (poza kontrolowaniem, czy nie naruszają one przepisów prawa) a w szczególności sam nie wykonuje i nie zleca wykonania projektów graficznych takich reklam. Nie można zatem zasadnie twierdzić, że podatnik wykonuje usługę będącą reklamą wyrobów alkoholowych. Trzeba też zwrócić uwagę, że w procesie świadczenia usługi reklamowej zaangażowanych jest niejednokrotnie wiele podmiotów, co ma związek ze złożonością tego typu usługi. Pierwszym etapem jej wykonania jest faza koncepcyjna, tzn. opracowanie projektu kampanii, potem dopiero następuje jego wykonanie, czyli wynajęcie od różnych podmiotów nośników reklamowych (są one umieszczone w wielu miejscach, na budynkach w prywatnych ogródkach, itp.), zlecenie druku i wydruk materiałów wg przygotowanych wzorów, produkcja „gadżetów”, rozmieszczenie tych materiałów w konkretnych miejscach i w określonym czasie. Wydaje się absurdalne uznanie każdego z tych podmiotów „pomocniczych”, za świadczącego usługę będącą reklamą napojów alkoholowych i obciążanie ich przedmiotową opłatą.

Zdaniem podatnika decydujące znaczenie będzie miał tutaj cel, do którego realizacji dąży konkretny podmiot. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 14 stycznia 1997 r. stwierdził: „ istotnym elementem reklamy jest zamiar wywołania określonej reakcji potencjalnych klientów”. W analizowanym przypadku zamiarem podatnika jest wynajęcie powierzchni i osiągnięcie z tego tytułu przychodu, a nie wywołanie jakiejkolwiek reakcji u klientów. Taki zamiar natomiast można przypisać np. agencji reklamowej, która na zlecenie producenta organizuje daną kampanię reklamową przy wykorzystaniu m. in. usług innych podmiotów, np. podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy stwierdzić, że podatnik, jako podmiot wykonujący jedynie czynności „pomocnicze” do świadczenia usług reklamy wyrobów alkoholowych nie jest zobowiązany do uiszczenia przedmiotowej opłaty.

W dniu 26 lutego 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Sp. z o.o. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IBPP2/443-308/07/BWo dotyczącą podatku od towarów i usług, w zakresie zastosowania przepisu art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.).

Pismem z 10 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) złożonym na podstawie art. 52 § 3 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sp. z o.o. wezwała tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 26 lutego 2008 r. znak: IBPP2/443-308/07/BWo.

W odpowiedzi na wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z 3 kwietnia 2008 r., znak: IBPP2/443W-44/08/BWo podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2008 r. znak: IBPP2/443-308/07/BWo.

Sp. z o.o., na pisemną interpretację indywidualną z 26 lutego 2008 r. znak: IBPP2/443-308/07/BWo złożyła skargę z 6 maja 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.), w której wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2008 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 4 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1452/08 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 1 września 2010 r. sygn. akt II FSK 918/09 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 8 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1684/10 oddalił skargę na interpretację indywidualną z 26 lutego 2008 r. znak IBPP2/443-308/07/BWo. Od powyższego wyroku Skarżący wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 11 stycznia 2013 r. sygn. akt II FSK 988/11 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 431/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 26 lutego 2008 r. znak IBPP2/443-308/07/BWo.

Wyrok z 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 431/13 jest prawomocny od 30 sierpnia 2013 r. Prawomocny wyrok z 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 431/13 wpłynął do tut. organu w dniu 1 października 2013r.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, że nie samo zawarcie umów, a dopiero ustalenie, że dodatkowo w ramach ich realizacji mogło dojść do świadczenia przez spółkę usług reklamy napojów alkoholowych rodziło po stronie spółki obowiązek zapłaty opłaty, o której mowa w art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Zdaniem Sądu rozważeniu podlega, który z podmiotów (spółka czy też najemca lub inny podmiot), świadczy usługę będącą reklamą napojów alkoholowych. Dotyczy to czterech przedstawionych we wniosku sytuacji. Każda z tych sytuacji może rodzić nie tylko odmienne obowiązki stron umowy w zakresie jej wykonania, ale również wpływać na rozkład obowiązków w zakresie świadczeń publicznoprawnych, w tym również opłaty, o której mowa w art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie WSA w Krakowie z 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 431/13 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm.) podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

Z brzmienia art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wynika, że obowiązek uiszczenia opłat dotyczy podmiotów, które reklamę rozpowszechniają tj. zamieszczają na bilbordach, na łamach gazet, nadają przez radio i TV, itp., a nie wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy.

Definicję pojęcia reklamy napojów alkoholowych zawiera art. 21 pkt 3 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez reklamę napojów alkoholowych rozumie się publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Definicja zawarta w ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego, a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy. Tymczasem definicja zamieszczona w przywołanej ustawie, za reklamę, uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację, za wyjątkiem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych.

Analizowana definicja reklamy napojów alkoholowych ma zastosowanie w dwóch przypadkach: w pierwszym chodzi o określenie przesłanek czynu zabronionego przez ustawę, a więc zakazu reklamy i promocji napojów alkoholowych innych niż piwo (art. 131 ust. 1 ustawy ), w drugim przypadku definicja ta służy określeniu przesłanek, w świetle których promocja i reklama piwa jest zgodna z prawem (a zatem formalne propagowanie znaku towarowego, a nie bezpośrednie zachęcanie do nabywania i spożywania piwa). Z powołanej definicji wynika, że reklamy takiej nie można utożsamiać z umową najmu lub dzierżawy na mocy, których spółka udostępnia kontrahentowi powierzchnię reklamową - wyznaczone miejsca na ścianach, podłogach, czy też wiszące plansze.

Zatem definicja zamieszczona w ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację, za wyjątkiem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. W związku z tym każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarów napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych.

Jednak reklamy takiej nie można utożsamiać z umową najmu lub dzierżawy w wyniku, których spółka udostępnia kontrahentowi powierzchnię reklamową tj. wyznaczone miejsca na ścianach, podłogach, czy też wiszące plansze.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że:

• W pierwszym przypadku Wnioskodawca udostępnia powierzchnię, a kontrahent zagospodarowuje ją we własnym zakresie. Wyłącznym przedmiotem umowy jest najem lub dzierżawa, a Wnioskodawca wykonuje wyłącznie prace pomocnicze i nie wykonuje żadnych dodatkowych usług.
• W drugim przypadku Wnioskodawca udostępnia powierzchnię i umieszcza na niej dostarczone przez kontrahenta materiały. Wnioskodawca wykonuje wyłącznie prace pomocnicze tj. świadczy usługę w postaci fizycznego ustawienia, powieszenia materiałów dostarczonych przez kontrahenta.
• W trzecim przypadku Wnioskodawca udostępnia powierzchnię, a kontrahent zagospodarowuje ją we własnym zakresie, ale w sposób ustalony wspólnie z Wnioskodawcą, albo Wnioskodawca sam zagospodarowuje przedmiotową powierzchnię w ustalony wspólnie sposób. W opisanej sytuacji Wnioskodawca wykonuje wyłącznie prace pomocnicze.
• W czwartym przypadku Wnioskodawca udostępnia powierzchnię i we własnym zakresie przygotowuje i rozmieszcza materiały w sposób określony w umowie najmu/dzierżawy. Wnioskodawca wykonuje dodatkowe czynności w postaci przygotowania (zlecenie wykonania) materiałów reklamowych i ich fizycznego ustawienia, powieszenia.
  
  

Z opisanych wyżej sytuacji wynika, że Wnioskodawca nie będzie świadczył usługi reklamy napojów alkoholowych. Usługę reklamy będzie świadczył najemca powierzchni, któremu Wnioskodawca tę powierzchnię wynajmuje, a nie Wnioskodawca. Wnioskodawca wykonuje w ramach opisanych we wniosku sytuacji tylko prace pomocnicze polegające m.in. na ustawieniu, powieszeniu materiałów dostarczonych przez kontrahenta, przygotowaniu i rozmieszczeniu materiałów w sposób określony w umowie. Zatem są to czynności de facto związane z fizycznym wykonaniem materiału reklamowego. Czynności tych w świetle wyroku WSA z dnia 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 431/13 nie można uznać za usługę reklamy napojów alkoholowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania przepisu art. 132 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 7, poz. 473 ze zm.), należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.