Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-660/13-5/KO
z 29 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 20 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń biegłym sądowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń biegłym sądowym.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 stycznia 2014 r., Nr IPTPB1/415-660/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 stycznia 2014 r. (data doręczenia 8 stycznia 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 20 stycznia 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Prokuratura powołuje biegłego sądowego do wykonania opinii. Biegły po wykonaniu zleconych czynności składa opinię wraz z oryginałem rachunku lub faktury VAT.

Rachunek lub faktura zawiera następujące pozycje:

1. wynagrodzenie biegłego za wykonaną pracę,
2. zwrot kosztów podróży,
3. inne wydatki niezbędne do wydania opinii.
   
   

Następnie prokurator przyznaje wynagrodzenie biegłemu na ogólną sumę rachunku lub faktury (tj. poz. l, 2, 3). Służby finansowo-księgowe po otrzymaniu rachunku lub faktury opodatkowują wynagrodzenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, po uprzednim zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli biegły złoży rachunek lub fakturę oraz dodatkowo do poz. 2 oświadczenie rozliczające diety i inne należności za czas podróży wraz z informacją, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prokuratura opodatkowuje poz. 1 i 3, a do poz. 2 stosuje zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając biegłemu świadczenie w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy cała należność z rachunku biegłego stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata należności biegłym sądowym następuje w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. z 2005 r., Nr 15, poz. 133). Zgodnie z § 11 ww. rozporządzenia, biegłemu, za wykonaną pracę, przysługuje wynagrodzenie, określone w odrębnych przepisach. Przepisy te to rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 508) oraz zmiany ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 31 sierpnia 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1101).

Jeżeli biegły złoży rachunek lub fakturę bez oświadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), Wnioskodawca opodatkowuje całą należność biegłego zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, traktując ją w myśl art. 13 pkt 6 jako przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Zaś zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa koszty uzyskania przychodów w wysokości 20% uzyskanego przychodu.

Natomiast, jeżeli biegły złoży dodatkowo do rachunku lub faktury oświadczenie, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 13 ww. ustawy, Wnioskodawca stosuje zwolnienie przedmiotowe z opodatkowania w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając je do wysokości limitów ustalonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Stosownie natomiast do przepisu art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się zarówno do pracowników (lit. a), jak i osób niebędących pracownikami (lit. b). W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób niebędących pracownikami.

Ponadto, stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie, muszą spełniać ww. warunki i kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Jako, że wskazane zwolnienie odnosi się także do osób niebędących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do zwrotu kosztów przejazdów otrzymywanych przez biegłych sądowych w związku z przychodami uzyskiwanymi z osobiście wykonywanej działalności, tj. z przychodami biegłych działających na zalecenie sądu, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość.

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca powołuje biegłego sądowego do wykonania opinii. Biegły po wykonaniu zleconych czynności składa opinię wraz z oryginałem rachunku lub faktury VAT, które zawierają następujące pozycje:

1. wynagrodzenie biegłego za wykonaną pracę,
2. zwrot kosztów podróży,
3. inne wydatki niezbędne do wydania opinii.
   
   

Następnie prokurator przyznaje wynagrodzenie biegłemu na ogólną sumę rachunku lub faktury (tj. poz. l, 2, 3). Służby finansowo-księgowe po otrzymaniu rachunku lub faktury opodatkowują to wynagrodzenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych po uprzednim zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli biegły złoży rachunek lub fakturę oraz dodatkowo do poz. 2 oświadczenie rozliczające diety i inne należności za czas podróży wraz z informacją, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca opodatkowuje poz. 1 i 3, a do poz. 2 stosuje zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając biegłemu świadczenie w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Wskazać należy, że zastosowanie (bądź nie) przedmiotowego zwolnienia płatnik winien rozpatrywać pod kątem spełnienia przesłanek określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczególnych unormowań dotyczących sposobu dokumentowania poniesionych przez biegłych wydatków dla potrzeb zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. W takiej sytuacji zasadnym jest zatem przyjęcie, że ma tu zastosowanie ogólna reguła, według której dowodem może być wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zatem, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedłożenie, przez biegłego oświadczenia - na podstawie którego Wnioskodawca może stwierdzić, czy są spełnione warunki określone w art. 21 ust. 13 ww. ustawy - jest dokumentem wystarczającym dla zastosowania tego zwolnienia.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przyznane biegłemu sądowemu wynagrodzenie zawierające wynagrodzenie za wykonaną pracę, zwrot kosztów podróży oraz inne wydatki niezbędne do wydania opinii, stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. należności, w części stanowiącej zwrócone koszty podróży, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) cyt. ustawy, mogą korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu Ministra i Polityki Społecznej; jednakże ewentualna nadwyżka zwracanych świadczeń (ponad określone limity) stanowi przychód, który nie korzysta z analizowanego zwolnienia od podatku. Powyższe skutkuje tym, że Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedynie od tej części przychodu, który stanowi nadwyżkę ponad wskazane limity.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że przedłożony przez biegłego sądowego dokument potwierdzający spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wystarczający do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.