Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-73/13/MS
z 15 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2013r. (data wpływu 29 stycznia 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2013r. (data wpływu 2 kwietnia 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę świadczącego usługi wyceny nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2013r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 24 stycznia 2013r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę świadczącego usługi wyceny nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 marca 2013r. (data wpływu 2 kwietnia 2013r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-73/13/MS z dnia 22 marca 2013r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonuje usługi rzeczoznawstwa majątkowego polegające na sporządzaniu operatów szacunkowych, czyli pisemnych oszacowań wartości nieruchomości, ograniczonych praw rzeczowych, urządzeń trwale z gruntem związanych, bez doradztwa w tym zakresie. Rzeczoznawca majątkowy określa wartość nieruchomości na podstawie stwierdzonych faktów, które zaistniały na rynku nieruchomości (tj. cen transakcyjnych, cech nieruchomości). Ustalona przez rzeczoznawcę wartość nieruchomości jest podstawą do określenia przez właściciela ceny sprzedaży, wartości aportu, wysokości udzielonego kredytu, zabezpieczenia hipotecznego itp.

W świetle powyższych faktów czynności wykonywane przez rzeczoznawcę majątkowego nie mają charakteru doradczego. Sporządzenie pisemnych operatów szacunkowych bez doradztwa w tym zakresie podlega zwolnieniu podmiotowemu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało również w interpretacji indywidualnej wydanej przez Ministra Finansów z dnia 29 maja 2009r. Obecnie Wnioskodawca nie przekroczył za 2012r. kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi od 15 października 2008r. Do końca 2012r. Wnioskodawca był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego od 1 stycznia 2013r. Osiągnięta przez Wnioskodawcę wartość sprzedaży za 2012r. nie przekroczyła 150.000,00 zł. Wycena nieruchomości świadczona jest w oparciu o ustawę o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651). Usługi polegające na sporządzaniu operatów szacunkowych prowadzone w ramach prowadzonej działalności polegające na określaniu wartości nieruchomości, a także maszyn i urządzeń trwale związanych z nieruchomością na podstawie stwierdzonych faktów, które zaistniały na rynku nieruchomości (tj. cen transakcyjnych, cech nieruchomości). W ramach prowadzonej działalności nie są wykonywane opinie a jedynie operaty szacunkowe.

W ramach prowadzonej działalności nie są udzielane porady co do sposobów postępowania w jakiejś sprawie, a jedynie stwierdzanie stanu/wartości przedmiotu zlecenia dotyczącego wyłącznie nieruchomości.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie wykonuje żadnych innych czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonując usługi rzeczoznawstwa majątkowego polegające na sporządzaniu operatów szacunkowych, czyli pisemnych oszacowań wartości nieruchomości, ograniczonych praw rzeczowych, urządzeń trwale z gruntem związanych, bez doradztwa w tym zakresie, Wnioskodawca będzie podlegał zwolnieniu podmiotowemu od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, szacowanie nieruchomości nie jest doradztwem i winno podlegać zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 powołanej ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ww. ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (…).

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

Natomiast w myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie.

Należy zauważyć, iż w oparciu o art. 113 ust. 14 pkt 2 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych uzyskał delegację ustawową do określenia, w drodze rozporządzenia, listy towarów i usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. a i pkt 2, z uwzględnieniem klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Przepis § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), określa listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. W załączniku tym, zatytułowanym „Lista towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy”, wymieniono pod pozycją 12 „Doradztwo, z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego”. W świetle powyższego usługi w zakresie doradztwa nie korzystają ze zwolnienia podmiotowego.

W związku z wątpliwościami Wnioskodawcy dotyczącymi zastosowania zwolnienia podmiotowego należy rozstrzygnąć, czy świadczone usługi opisane we wniosku należy zaliczyć do usług w zakresie doradztwa, które nie korzystają ze zwolnienia podmiotowego.

Podkreślić należy, iż ani ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. Skoro jednak ustawa o podatku od towarów i usług w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT zastrzega, że do osób świadczących usługi doradztwa nie stosuje się zwolnienia podmiotowego, określonego w ust. 1 i 9 należy – wobec braku w ustawie definicji doradztwa – posłużyć się znaczeniem językowym.

Odnosząc się do powołanego wyżej art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT, w którym ustawodawca wymienia usługi w zakresie doradztwa jako wyłączone ze zwolnienia podmiotowego, należy stwierdzić, iż termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych, np.: podatkowe, prawne, finansowe i inne. Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1996), pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć tego, „kto doradza”. Natomiast „doradzić”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Zatem użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć szeroko.

Jak ponadto wynika z powyższego Słownika, „rzeczoznawca” to biegły, ekspert. Pojęcia te wymieniono w ww. Słowniku wyjaśniając, że „biegły” to znający się na rzeczy, mający wprawę w czymś, a „ekspert” to specjalista powoływany do wydania orzeczenia lub opinii w sprawach spornych, osoba uznawana za autorytet w jakiejś dziedzinie.

Z przytoczonych definicji nie wynika, by działania rzeczoznawcy miały charakter usług doradczych.

Rzeczoznawstwo majątkowe zostało uregulowane z ustawie z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010r., Nr 102, poz. 651 ze zm.).

Zgodnie z art. 174 ust. 1 tej ustawy, rzeczoznawstwo majątkowe jest działalnością zawodową wykonywaną przez rzeczoznawców na zasadach określonych w niniejszej ustawie.

W świetle art. 174 ust. 2 ww. ustawy, rzeczoznawcą majątkowym jest osoba fizyczna posiadająca uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości, nadane w trybie przepisów rozdziału 4 niniejszego działu.

W myśl art. 174 ust. 3 cyt. ustawy, rzeczoznawca majątkowy dokonuje określania wartości nieruchomości, a także maszyn i urządzeń trwale związanych z nieruchomością.

Według art. 174 ust. 3a powyższej ustawy, rzeczoznawca majątkowy może sporządzać opracowania i ekspertyzy, niestanowiące operatu szacunkowego, dotyczące:

1. rynku nieruchomości oraz doradztwa w zakresie tego rynku;
2. efektywności inwestowania w nieruchomości i ich rozwoju;
3. skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych;
4. oznaczania przedmiotu odrębnej własności lokali;
5. bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości;
6. określania wartości nieruchomości na potrzeby indywidualnego inwestora;
7. wyceny nieruchomości zaliczanych do inwestycji w rozumieniu przepisów o rachunkowości;
8. wyceny nieruchomości jako środków trwałych jednostek w rozumieniu ustawy o rachunkowości.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje usługi rzeczoznawstwa majątkowego polegające na sporządzaniu operatów szacunkowych, czyli pisemnych oszacowań wartości nieruchomości, ograniczonych praw rzeczowych, urządzeń trwale z gruntem związanych, bez doradztwa w tym zakresie. Rzeczoznawca majątkowy określa wartość nieruchomości na podstawie stwierdzonych faktów, które zaistniały na rynku nieruchomości (tj. cen transakcyjnych, cech nieruchomości). Ustalona przez rzeczoznawcę wartość nieruchomości jest podstawą do określenia przez właściciela ceny sprzedaży, wartości aportu, wysokości udzielonego kredytu, zabezpieczenia hipotecznego itp.

W ramach prowadzonej działalności nie są wykonywane opinie a jedynie operaty szacunkowe, Wnioskodawca nie udziela porad prawnych co do sposobów postępowania w jakiejś sprawie, a jedynie stwierdza stan/wartość przedmiotu zlecenia dotyczącego wyłącznie nieruchomości.

Wycena nieruchomości świadczona jest w oparciu o ustawę o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie wykonuje żadnych innych czynności.

W świetle powyższych faktów czynności wykonywane przez rzeczoznawcę majątkowego nie mają charakteru doradczego.

Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi od 15 października 2008r. Do końca 2012r. Wnioskodawca był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego od 1 stycznia 2013r. Osiągnięta przez Wnioskodawcę wartość sprzedaży za 2012r. nie przekroczyła 150.000,00 zł.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, jeżeli Wnioskodawca rzeczywiście wykonywał i wykonuje usługi polegające wyłącznie na sporządzaniu operatów szacunkowych (pisemnych oszacowań wartości nieruchomości, ograniczonych praw rzeczowych, urządzeń trwale z gruntem związanych) bez jakiegokolwiek doradzania np. co do sposobów postępowania w jakiejś sprawie poprzez udzielanie fachowych zaleceń, zwłaszcza ekonomicznych, wówczas w sprawie nie będzie mieć zastosowania wyłączenie ze zwolnienia podmiotowego, określone w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT w powiązaniu z poz. 12 załącznika do rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca od 15 października 2008r. prowadzi działalność gospodarczą i do 31 grudnia 2012r. był zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Na pytanie tut. organu czy Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, jeśli tak to od kiedy, czy też korzysta ze zwolnienia podmiotowego (od kiedy?) – Wnioskodawca, odpowiedział, że do końca 2012r. był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT a korzysta ze zwolnienia podmiotowego od 1 stycznia 2013r. - zatem dla celów niniejszej interpretacji przyjęto, że Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od października 2008r. do grudnia 2012r. W związku z powyższym od 1 stycznia 2013r. Wnioskodawca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż upłynie okres dłuższy niż rok, licząc od końca roku, w którym Wnioskodawca zrezygnował ze zwolnienia od podatku, tym samym zostanie spełniony wymóg określony w art. 113 ust. 11 ustawy o VAT uprawniający do ponownego skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca nie uzyskał, jak to wynika z wniosku, obrotu ze sprzedaży opodatkowanej przekraczającego łącznie w 2012r. kwoty 150.000 zł, to może on od 1 stycznia 2013r. skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT pod warunkiem, że w ramach świadczonych usług nie będzie wykonywał usług w zakresie doradztwa. Przy czym jeżeli wartość sprzedaży w 2013r. przekroczy wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT kwotę 150.000 zł, to Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego w momencie przekroczenia tej kwoty, w myśl art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy również podkreślić, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślić należy, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany stanu prawnego lub zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.