Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-285/13/MCZ
z 10 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 3 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 11 października 2013 r.), uzupełnionym 10 grudnia 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wpływu środków pieniężnych na wspólne konto małżonków mających wspólność majątkową małżeńską - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wpływu środków pieniężnych na wspólne konto małżonków mających wspólność majątkową małżeńską.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 26 listopada 2013 r. znak: IBPB II/1/436-285/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie, tj. doprecyzowanie zdarzenia przyszłego we wskazanym zakresie, przeformułowanie pytania tak aby odnosiło się wyłącznie do zagadnień podatkowych oraz zajęcie w tym kontekście stanowiska w zakresie sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawczyni. Wniosek uzupełniono 10 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, przy czym w tymże związku obowiązuje ustrój wspólności majątkowej. Przy czym każdy z małżonków posiada środki pieniężne stanowiące majątek odrębny. Jednocześnie zostanie przez małżonków zawarta z bankiem umowa o prowadzenie wspólnego rachunku bankowego, na podstawie której bank będzie w imieniu Wnioskodawczyni i jej męża gromadził i przechowywał środki pieniężne, które zostaną wpłacone na wspólnie otwarty i prowadzony rachunek bankowy. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem, będzie współposiadaczką środków pieniężnych zgromadzonych na prowadzonym w ten sposób rachunku bankowym.

Wnioskodawczyni planuje wspólnie z mężem, iż każdy z małżonków będzie zachowywał prawo zasilania wspólnego rachunku bankowego środkami pochodzącymi z różnych źródeł, w tym również środkami pieniężnymi pochodzącymi z majątku odrębnego, tak męża Wnioskodawczyni, jak i jej majątku odrębnego.

Zasadniczo Wnioskodawczyni przewiduje, iż większość zgromadzonych na wspólnym rachunku bankowym środków będzie pochodziła z majątku odrębnego męża.

W zakresie uprawnień do dokonywania wypłat ze wspólnie prowadzonego rachunku bankowego małżonkowie przewidują, iż zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, każdy ze współposiadaczy wspólnego rachunku będzie zachowywał prawo składania dyspozycji bankowi mających na celu rozporządzenie zgromadzonymi na rachunku środkami, przy czym zakładają, iż dysponowanie środkami będzie dokonywało się proporcjonalnie do praw jakie przysługują współposiadaczom do kwot zgromadzonych na rachunku bankowym.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wpływ środków na wspólny rachunek bankowy pochodzących z majątku odrębnego współmałżonka nie będzie stanowił każdorazowo darowizny na rzecz drugiego współmałżonka.

Posiadanie wspólnego rachunku bankowego, na podstawie umowy z bankiem, daje Wnioskodawczyni prawo dysponowania środkami finansowymi współmałżonka na zasadzie pełnomocnictwa, lecz środki te nie przejdą na własność drugiego współmałżonka. Nie jest intencją małżonków, tzn. Wnioskodawczyni oraz jej męża, aby którakolwiek ze stron środki finansowe zgromadzone na wspólnym koncie, należące do współmałżonka, wypłacała lub wydawała na jakikolwiek cel bez zgody współmałżonka.

Uprawnienie do dysponowania środkami współmałżonka pochodzącymi z jego majątku odrębnego wynika nie z darowizny, lecz posiada funkcje i prawa na zasadzie pełnomocnictwa do rachunku bankowego.

W piśmie z 4 grudnia 2013 r. (data wpływu do Biura – 10 grudnia 2013 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała zdarzenie przyszłe i wskazała, że:

• Wpływ na wspólny rachunek bankowy środków pochodzących z majątku odrębnego męża nie następuje w wykonaniu umowy darowizny zawartej w oparciu o postanowienia art. 888 Kodeksy cywilnego.
• Wpływ środków pochodzących z majątku odrębnego męża stanowi zasilenie rachunku wspólnego, zatem jest dokonywane w ramach realizacji uprawnień, wynikających z zawartej z bankiem umowy o prowadzenie wspólnego rachunku bankowego.
  
  

W związku z powyższym – z uwzględnieniem zmian wynikających z uzupełnienia wniosku - zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z uczynieniem współmałżonka współwłaścicielem konta lub kont współmałżonkowie staną się właścicielami połowy środków finansowych znajdujących się na kontach a Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zgłaszania do urzędu skarbowego darowizny w wysokości połowy znajdujących się na kontach środków w celu uzyskania zwolnienia, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn?
2. Czy w przypadku wpływu na rachunek lub rachunki nowych środków, które będą faktycznie przeznaczone dla jednego z współmałżonków i będą jego własnością, przy każdym wpływie Wnioskodawczyni będzie musiała zgłaszać każdorazowo darowiznę do urzędu skarbowego w celu uzyskania wskazanego powyżej zwolnienia z podatku od spadków i darowizn, w sytuacji gdy wpływające środki będą pochodziły z majątku odrębnego męża Wnioskodawczyni?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle przedstawionych elementów stano faktycznego, tj. braku przysporzenia po jej stronie, dokonanego w formie wymaganej dla zawarcia i wykonywania umowy darowizny, a także wobec faktu, iż jako współwłaściciel rachunku wspólnego faktycznie będzie działać jako uprawniony do dysponowania środkami (zgodnie z umową zawartą z bankiem na prowadzenie wspólnego rachunku bankowego) zgromadzonymi na rachunku, co w pewnym sensie odpowiada funkcji pełnomocnika jej męża, stwierdzić należy, że brak jest podstaw do formułowania wniosku, iż z racji wpłat dokonywanych przez męża Wnioskodawczyni na wspólny rachunek powstają na gruncie ustawy o podatku od spadku i darowizn jakiekolwiek obowiązki podatkowe.

Za tak sformułowanym stanowiskiem, w ocenie Wnioskodawczyni, przemawia także to, iż posiadanie wspólnego rachunku nie przesądza o własności środków zgromadzonych na tym rachunku. Dopiero dokonanie czynności prawnej mającej za przedmiot zgromadzone środki, w tym w szczególności ich darowizna, mogą dokonać zmiany ich statusu prawnego.

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawczyni przedstawiła konstrukcję prawną i zasady funkcjonowania umowy o prowadzenie wspólnego rachunku bankowego małżonków, na który wpływają ich środki pieniężne, w oparciu o przytoczone przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.) oraz przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Następnie Wnioskodawczyni, powołała przepisy ww. ustawy Kodeks cywilny dotyczące umowy darowizny stwierdzając, że daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Dalej Wnioskodawczyni, powołała przepisy art. 5, art. 6 ust. 4, art. 9 ust. 1, art. 14 ust. 2 i ust. 3, a także art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.), formułując na ich podstawie wyżej przedstawione stanowisko.

Wnioskodawczyni wskazała również, że powyższe zagadnienie było przedmiotem interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 września 2013 r. znak: IBPB II/1/436-152/13/MCZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż przedmiotem oceny zawartej w niniejszej interpretacji jest tylko i wyłącznie stanowisko Wnioskodawczyni odnoszące się do skutków podatkowych przedstawionego zdarzenia przyszłego. Ocenie tej - tak jak już zwrócono na to uwagę w wezwaniu do uzupełnienia wniosku - nie podlegają te stwierdzenia Wnioskodawczyni, które odnoszą się do kwestii jaka czynność prawna ma miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Wypowiedź Wnioskodawczyni na temat dysponowania środkami, które wpływają na wspólne konto małżonków przyjęto jako część wniosku – opis zdarzenia przyszłego – nie podlegający ocenie, gdyż nie są to zagadnienia podatkowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Ponieważ przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 ww. ustawy wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem szczególną formę dla umowy darowizny; umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Z kolei w myśl art. 889 Kodeksu cywilnego nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

• gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
• gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
  
  

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego art. 889 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. udokumentują – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 (tj. 9.637 zł) – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo -kredytową lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz.U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Natomiast kwestie stosunków majątkowych w małżeństwie reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2012 r., poz. 788).

Na podstawie art. 31 § 1 tej ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zgodnie z art. 31 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 205, poz. 1585, ze. zm.).
   
   

Z kolei według art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
   
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
   
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
   
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
   
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
   
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
   
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
   
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
   
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
   
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Wyżej powołane przepisy maja zastosowanie jeżeli ich stosowanie nie zostało wyłączone małżeńską umową majątkową (art. 47 § 1 ww. ustawy).

Ponieważ przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, stąd też w trybie wydawania interpretacji, określonym w art. 14b Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, powołał je posiłkowo, dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię wynika, że Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej. Przy czym każdy z małżonków posiada środki pieniężne stanowiące majątek odrębny. Jednocześnie rozważa zawarcie z bankiem umowy o prowadzenie wspólnego z mężem rachunku bankowego. W świetle tej umowy Wnioskodawczyni będzie współposiadaczem środków pieniężnych zgromadzonych na tym rachunku, który będzie zasilany z majątku odrębnego zarówno Wnioskodawczyni jak i jej męża. Większość zgromadzonych na wspólnym rachunku środków pieniężnych będzie pochodziło z majątku odrębnego jej męża. Każdy ze współposiadaczy wspólnego rachunku zachowa prawo składania dyspozycji bankowych mających na celu rozporządzenie zgromadzonymi na rachunku środkami, jednakże proporcjonalnie do kwot zgromadzonych przez niego na rachunku bankowym. Posiadanie wspólnego rachunku bankowego daje Wnioskodawczyni prawo dysponowania środkami finansowymi męża na zasadzie pełnomocnictwa, lecz środki te nie przechodzą na własność Wnioskodawczyni i nie będą stanowiły każdorazowo darowizny na jej rzecz (nie następuje wykonanie umowy darowizny zawartej w oparciu o postanowienia art. 888 Kodeksy cywilnego). Uprawnienie do dysponowania środkami współmałżonka pochodzącymi z jego majątku wynika nie z darowizny, lecz posiada funkcje i prawa na zasadzie pełnomocnictwa do rachunku bankowego. Wpływ środków pochodzących z majątku odrębnego męża stanowi zasilenie rachunku wspólnego, zatem jest dokonywane w ramach realizacji uprawnień, wynikających z zawartej z bankiem umowy o prowadzenie wspólnego rachunku bankowego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegają wyłącznie czynności, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. czynności prawne, których skutkiem jest nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw majątkowych przez osoby fizyczne i nabycie majątku tytułem darowizny jest jedną z tych czynności, które ustawodawca objął zakresem przedmiotowym ustawy. W rozpatrywanej sprawie, fakt bycia współwłaścicielem wspólnego konta bankowego lub kont, przy istniejącej wspólności majątkowej małżeńskiej, nie oznacza, że uprawnienie do dysponowania środkami pieniężnymi współmałżonka pochodzącymi z jego majątku, wynika z darowizny uczynionej na rzecz Wnioskodawczyni, gdyż, jak stwierdzono w uzupełnieniu wniosku, wpływ środków pochodzących z majątku odrębnego męża stanowi zasilenie rachunku wspólnego i jest dokonywane w ramach realizacji uprawnień, wynikających z zawartej z bankiem umowy o prowadzenie wspólnego rachunku bankowego i nie następuje w wykonaniu umowy darowizny zawartej w oparciu o postanowienia art. 888 Kodeksu cywilnego, a Wnioskodawczyni, mimo faktu bycia współwłaścicielem wskazanego konta, będzie faktycznie pełniła funkcję pełnomocnika swojego męża. Zatem w świetle powołanych przepisów prawa, brak jest podstaw do stwierdzenia, że z tego tytułu na gruncie podatku od spadków i darowizn powstaną dla Wnioskodawczyni jakiekolwiek obowiązki podatkowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ wydający niniejszą interpretację pragnie podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.