Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-927/13/HK
z 7 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2013 r. (data wpływu do Biura – 7 października 2013 r.), uzupełnionym 23 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego w wyniku zawartej ugody sądowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego w wyniku zawartej ugody sądowej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 12 grudnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-927/13/HK wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 23 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W okresie od marca 2009 r. do lipca 2012 r. Wnioskodawca zatrudniał w jednostce handlowej ekspedientkę, która po rozwiązaniu stosunku pracy złożyła pozew do sądu o wypłatę wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, które wg powódki nie były ujęte na liście płac i nie zostały jej zapłacone. Ponadto powódka domagała się wypłaty za nienależne potrącenia z tytułu braków podczas remanentów i dodatkowy czas pracy podczas inwentaryzacji.

Według pracodawcy nie dokonano żadnych potrąceń i wszystkie godziny nadliczbowe zostały ujęte w liście płac i płacone były w obowiązujących terminach. Z uwagi m. in. na wysokie koszty prowadzenia sprawy sądowej i dobro firmy pozwany zawarł z powódką ugodę o następującej treści: „pozwany zobowiązuje się wypłacić powódce kwotę 9.000,00 zł brutto tytułem odszkodowania ...”. Protokół z ugody został podpisany przed sądem przez obie strony, w tym przez pełnomocników obu stron.

Pozwany dokonał obliczeń i wypłacił powódce kwotę netto po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy (a także składek ZUS).

Powódka twierdzi iż należy jej się cała kwota 9.000,00 zł gdyż tak wywnioskowała z rozmów toczonych przed sądem.

W piśmie z 19 grudnia 2013 r. (data wpływu – 23 grudnia 2013r. ), stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• W opisanym stanie faktycznym oznaczył siebie jako przedsiębiorcę prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, który był pozwany do sądu przez byłą pracownicę firmy i sprawa została zakończona ugodą. Interpretacja indywidualna pozwoli Wnioskodawcy określić, czy w tym konkretnym przypadku wypłacone odszkodowanie należało opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
• Wypłacone odszkodowanie nie zostało wypłacone na podstawie konkretnego przepisu Kodeksu pracy. Jednak charakter pozwu (wyłącznie nierozliczone godziny nadliczbowe i niesłuszne potrącenia z wynagrodzenia) wskazuje, iż wynikały one ze stosunku pracy łączącego pracodawcę z pracownikiem, regulowanego przez Kodeks pracy. Odszkodowanie w formie ugody nie zostało sprecyzowane w protokole sądowym (dokument dołączony do wniosku). Żądana kwota w pozwie była wyższa od wynegocjowanej pomiędzy stronami w ugodzie, zarówno wysokość jak i zasady ustalania odszkodowania nie wynikały z odrębnych ustaw. Zatem odszkodowanie w formie ugody mogło dotyczyć tylko i wyłącznie utraconych korzyści pracownika, które sprecyzowane były w pozwiei w normalnej sytuacji stanowiłyby przychód pracownicy z tytułu stosunku pracy, regulowanego przez Kodeks pracy. Powódka oświadczyła, co ujęto w protokole sądowym, że ugoda wyczerpuje całość jej roszczeń ze stosunku pracy do pozwanego pracodawcy.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy płatnik (pozwany pracodawca) prawidłowo potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania i przekazał powódce kwotę netto?

Wnioskodawca wskazał, że podpisany protokół przez obie strony wskazuje jako odszkodowanie kwotę brutto. Ponieważ złożony pozew dotyczył wypłaty zaległego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe stanowiącego, zdaniem pracodawcy, przychód ze stosunku pracy, płatnik składek dokonał wypłaty odszkodowania objętego ugodą po potrąceniu składek ZUS oraz podatku dochodowego. Mimo, iż kwota ugody została wypłacona po rozwiązaniu umowy o pracę, to jednak ma swoje źródło w istniejącym w przeszłości stosunku pracy i jest przychodem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie ugody sądowej z wyjątkiem odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W związku z tym pracodawca stoi na stanowisku, iż odszkodowanie należne byłej pracownicy podlegało opodatkowaniu. Wysokość wypłaconego odszkodowania nie wynika wprost z odrębnych ustaw, co zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy również nie stanowi podstawy do zwolnienia z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z wniosku wynika, że w okresie od marca 2009 r. do lipca 2012 r. Wnioskodawca, jako przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, zatrudniał w jednostce handlowej ekspedientkę, która po rozwiązaniu stosunku pracy złożyła pozew do sądu o wypłatę wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, które wg powódki nie były ujęte na liście płac i nie zostały jej zapłacone. Ponadto powódka domagała się wypłaty za nienależne potrącenia z tytułu braków podczas remanentów i dodatkowy czas pracy podczas inwentaryzacji. Z uwagi m. in. na wysokie koszty prowadzenia sprawy sądowej i dobro firmy pozwany zawarł z powódką ugodę o następującej treści: „pozwany zobowiązuje się wypłacić powódce kwotę 9.000,00 zł brutto tytułem odszkodowania ...”. Wypłacone odszkodowanie nie zostało wypłacone na podstawie konkretnego przepisu Kodeksu pracy. Żądana kwota w pozwie była wyższa od wynegocjowanej pomiędzy stronami w ugodzie, zarówno wysokość jak i zasady ustalania odszkodowania nie wynikały z odrębnych ustaw.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo, iż kwota ugody została wypłacona po rozwiązaniu umowy o pracę, to jednak ma swoje źródło w istniejącym w przeszłości stosunku pracy i jest przychodem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przywołując treść art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca uważa, że odszkodowanie należne byłej pracownicy podlegało opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy uznać, iż określone w ugodzie sądowej odszkodowanie przyznane byłej pracownicy na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego ją z pracodawcą (Wnioskodawcą) stosunku pracy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym odszkodowanie nie korzysta z tego zwolnienia.

Do ww. odszkodowania nie ma również zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na podstawie tego przepisu – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega opodatkowaniu odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, wypłacona na rzecz byłej pracownicy kwota odszkodowania wynikająca z zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że odszkodowanie to winno być zakwalifikowane do przychodu ze stosunku pracy bowiem wypłata tegoż odszkodowania miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownicę z pracodawcą (Wnioskodawcą) stosunkiem pracy. Wypłacone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie dotyczyło utraconych korzyści (wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, za niesłuszne potrącenia oraz za dodatkowy czas pracy), które sprecyzowane były w pozwie i w normalnej sytuacji stanowiłyby dla pracownicy przychód ze stosunku pracy.

Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłą pracownicą stanowi dla niej przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono kserokopię dokumentu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wydając niniejszą interpretację Organ oparł się jedynie na opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.