Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-720/13-4/MR
z 28 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z 24 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono 25 października 2013 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielnia prowadzi działalność w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Podstawowym celem Spółdzielni jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków spółdzielni, poprzez dostarczanie samodzielnych lokali mieszkalnych, a także lokali o innym przeznaczeniu. Spółdzielnia buduje lokale wraz z infrastrukturą towarzyszącą (m.in. sieci, drogi) na gruntach będących w wieczystym użytkowaniu, których właścicielem jest gmina. Wykonując swoją działalność statutową Spółdzielnia w swoich zasobach posiada tereny przeznaczone do zbycia. Są to niewielkie działki, które pozostały na stanie Spółdzielni po podziałach geodezyjnych terenu pod zabudowę mieszkaniową. I tak:

1. działki z oznaczeniem geodezyjnym DR (drogi) – brak ujęcia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego;
   
2. działki z oznaczeniem geodezyjnym B (budowlane) i BP (budowlanego przeznaczenia) – przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną;
   
3. działki z oznaczeniem geodezyjnym:
   
   1. B – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne,
      
   2. BZ – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne,
      
   3. BP – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne.
   
   

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. dla działek z oznaczeniem geodezyjnym DR (drogi) nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
2. dla działek z oznaczeniem geodezyjnym B, BZ i BP ujętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako: zieleń parkowa, place zabaw i łąki rekreacyjne – plan ten dopuszcza zabudowę w postaci infrastruktury drogowej, placów zabaw i urządzeń infrastruktury technicznej.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Które z ww. działek będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z definicją wprowadzoną od 1 kwietnia 2013 r. w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Od 1 kwietnia 2013 r. obowiązuje również nowe brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidujące zwolnienie od podatku w przypadku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Wobec powyższego Spółdzielnia uważa, że:

• działki z oznaczeniem geodezyjnym DR (drogi), które nie są ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT,
• działki z oznaczeniem geodezyjnym B (budowlane) i BP (budowlanego przeznaczenia), ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• działki z oznaczeniem geodezyjnym B, BP i BZ, ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z uwagi na powyższe uregulowania, zarówno zbycie prawa własności jak i zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu jest odpłatną dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W oparciu o treść art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – art. 2 pkt 33 ustawy, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2013 r. – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one terenami budowlanymi.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym, również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W konsekwencji, działki, które nie są objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz w stosunku do których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie można uznać za teren budowlany zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy.

Podkreślić ponadto należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z opisu sprawy wynika, że podstawowym celem Spółdzielni jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków spółdzielni, poprzez dostarczanie samodzielnych lokali mieszkalnych, a także lokali o innym przeznaczeniu. Spółdzielnia buduje lokale wraz z infrastrukturą towarzyszącą (m.in. sieci, drogi) na gruntach będących w wieczystym użytkowaniu, których właścicielem jest gmina. Wykonując swoją działalność statutową Spółdzielnia w swoich zasobach posiada tereny przeznaczone do zbycia. Są to niewielkie działki, które pozostały na stanie Spółdzielni po podziałach geodezyjnych terenu pod zabudowę mieszkaniową, tj.:

1. działki z oznaczeniem geodezyjnym DR (drogi) – brak ujęcia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego; dla działek tych nie została wydana również decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
   
2. działki z oznaczeniem geodezyjnym B (budowlane) i BP (budowlanego przeznaczenia) – przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną;
   
3. działki z oznaczeniem geodezyjnym:
   
   1. B – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne,
      
   2. BZ – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne,
      
   3. BP – ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne.
   
   

Dla działek z oznaczeniem geodezyjnym B, BZ i BP ujętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako: zieleń parkowa, place zabaw i łąki rekreacyjne – plan ten dopuszcza zabudowę w postaci infrastruktury drogowej, placów zabaw i urządzeń infrastruktury technicznej.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja zbycia działek z oznaczeniem geodezyjnym DR (drogi), które nie zostały objęte obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego oraz w stosunku do których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Natomiast zbycie działek z oznaczeniem geodezyjnym B (budowlane) i BP (budowlanego przeznaczenia), które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Ponadto zbycie działek z oznaczeniem geodezyjnym: B, BZ i BP – ujętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako zieleń parkowa, place zabaw, łąki rekreacyjne; dla których plan ten dopuszcza zabudowę w postaci infrastruktury drogowej, placów zabaw i urządzeń infrastruktury technicznej, nie będzie również korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.