Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-862/13-2/AA
z 29 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Zainteresowany był i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rok kalendarzowy pokrywa się z rokiem rachunkowym i z rokiem podatkowym podatnika. Wnioskodawca od 2013 roku prowadzi księgę rachunkową. Wcześniej prowadził księgę podatkową. Zainteresowany stosuje i stosował memoriałową metodę rozliczania. Wnioskodawca rozliczał się i rozliczać będzie się składając deklaracje PIT-36L.

Zainteresowany sprzedaje towary w swoim sklepie zlokalizowanym w siedzibie swojej firmy oraz przez internet. Towary kupuje od swoich dostawców. Chodzi o zdarzenie przyszłe, w którym nastąpi korekta kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, w którym Wnioskodawca kupił towary do dalszej odsprzedaży, z jakiejkolwiek przyczyny.

Chodzi o towar kupiony przez Wnioskodawcę w jednym roku podatkowym, który zwrócony będzie w następnym roku podatkowym. Wtedy sprzedawca wystawi Wnioskodawcy fakturę korygującą sprzedaż o zwrócony towar, którą podpisze Wnioskodawca i prześle jeden egzemplarz sprzedawcy. Zwroty towarów wynikać będą z różnych przyczyn - jakiejkolwiek - np. z powodu uznania przez sprzedawcę reklamacji Wnioskodawcy zakupionego towaru, jak też o udzielenie przez sprzedawcę towarów Zainteresowanemu bonifikat i skont w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, w którym dokonano sprzedaży tych towarów.

Po otrzymaniu przez Wnioskodawcę faktury korygującej sprzedaż, wystawionej przez sprzedawcę, Zainteresowany podpisze jeden egzemplarz i zwróci go sprzedawcy. Wtedy sprzedawca powinien zwrócić Wnioskodawcy pieniądze za zwrócony towar. Przez cały ten okres czasu, nawet gdy był to prawie rok, sprzedawca dysponować będzie pieniędzmi otrzymanymi od Wnioskodawcy za towar.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów z jakiegokolwiek powodu, w tym zwrotu towaru, udzielenia bonifikaty i skonta, następujące po roku podatkowym, w którym doszło do pierwotnego zakupu przez Wnioskodawcę, powoduje zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w roku podatkowym jego zakupu, czy też w roku podatkowym wystawienia dowodów na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zdarzenie powoduje zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym wystawiono dowody takiego zmniejszenia.

Zgodnie z art. 11 ustawy Ordynacja podatkowa rokiem podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych jest rok kalendarzowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst pierwotny: Dz. U. 1991 r. Nr 80 poz. 350 ze zm.), zwanej dalej w skrócie: u.p.d.o.f., o treści: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.”

Natomiast zgodnie z ust. 5 ww. art. 22: „U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b”.

Towary mają bezpośredni związek z przychodami, a stosowanie do ust. 5a tego art. 22 „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody”.

Natomiast zgodnie z przepisem ust. 5b ww. art. 22, „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2 są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.”

W tej sprawie ma zastosowanie przepis ust. 5d ww. art. 22, zgodnie z którym: „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e 6ba, 6bb i 7b uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku,), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.”

Z kolei zgodnie z normą ust. 6 powyższego art. 22: „Zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego”.

Tak to było w przypadku Wnioskodawcy do końca roku 2012, kiedy to Wnioskodawca prowadził księgę podatkową.

Stosownie do normy ust. 6b art. 22: „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.”

Odstąpienie z jakiegokolwiek powodu od sprzedaży towaru nie powoduje z tego powodu powstania nowego węzła prawnego, które mogłoby powodować niemożność unicestwienia skutków podatkowych pierwotnej umowy, a przychód pierwotnie osiągnięty i rozpoznany przez podatnika miał charakter definitywny. Zwrot sprzedanych towarów z jakiejkolwiek przyczyny z istoty rzeczy musi być poprzedzony odstąpieniem od wcześniej zawartej umowy, zarówno leżących po stronie kupującego, jak i po stronie sprzedającego (np. zwrot towaru z powodu wady fizycznej towaru). Ze względu na przewidzianą w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. możliwość wyłączenia przez sprzedawcę z kwot należnych określonych wartości, może nastąpić korekta wielkości przychodu. Dlatego przychód ten nie ma dla sprzedawcy cechy definitywności (niezmienności) po zakończeniu roku podatkowego.

W świetle powyższego w przypadku dokonania przez Wnioskodawcę zwrotu towaru za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów (korekty kosztów) uważa się dzień, na który ujęto koszt (korektę kosztów) w księgach rachunkowych (zaksięgowano) - począwszy od 2013 r. - na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt (korektę kosztów) na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Z kolei dla podatników prowadzących księgę podatkową (tj. do 31.12.2012 r.) za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów (korekty kosztów) uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Dlatego korekta kosztów uzyskania przychodów towaru zwróconego w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, w którym towar ten zakupiono, powinna nastąpić w roku podatkowym jego zwrotu na podstawie ww. dowodów.

Analogicznie jest w przypadku korekty kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy o udzielone przez dostawcę towarów bonifikat i skont w roku podatkowym, następującym po roku podatkowym, w którym Wnioskodawca zakupił te towary.

W tym zakresie nie powinien mieć zastosowania przepis art. 54 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r., poz. 330 ze zm.) o treści; „Jeżeli po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, powinna ona odpowiednio zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy, oraz powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał. Jeżeli zdarzenia, które nastąpiły po dniu bilansowym, nie powodują zmiany stanu istniejącego na dzień bilansowy, to odpowiednie wyjaśnienia zamieszcza się w informacji dodatkowej” oraz „Jeżeli jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, o których mowa w ust. 1, po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, to ich skutki ujmuje w księgach rachunkowych roku obrotowego, w którym informacje te otrzymała”, gdyż wynika to z treści i analizy ww. przepisów u.p.d.o.f. Wynika to też z faktu, że w zakresie dotyczącym korekty przychodu przepis ten nie ma zastosowania. Jeżeli nie ma on zastosowania do korekty przychodu, to nie powinien mieć też on zastosowania do korekty kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, ze poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Należy zauważyć, że kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest uzależnione od celu poniesienia wydatku, a nie od wystąpienia efektu w postaci osiągnięcia przychodu. Określony wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów również wówczas, gdy nie przyniósł spodziewanego przychodu, ale został poniesiony w takim celu.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

W myśl art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Treść art. 22 ust. 5a powołanej ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Przy czym koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z treścią art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Wątpliwość Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie budzi fakt, czy zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów z jakiegokolwiek powodu, w tym zwrotu towaru, udzielenia bonifikaty i skonta, następujące po roku podatkowym, w którym doszło do pierwotnego zakupu, powoduje zmniejszenie kosztów w roku podatkowym jego zakupu, czy też w roku wystawienia dokumentów korygujących?

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Nie zawierają także uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) kosztów. Zauważyć jednak należy, że faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty poniesienia kosztu, wpływa jedynie na jego wysokość. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna.

Przedstawione we wniosku informacje wskazują, że zwroty towarów będą wynikać z różnych przyczyn, np. z powodu uznania przez sprzedawcę reklamacji, jak też udzielenia przez sprzedawcę towarów bonifikat i skont w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, w którym dokonano sprzedaży tych towarów.

W tym miejscu należy podkreślić, że udzielenie rabatu, czy skonta nie należy traktować jako odrębne zdarzenie gospodarcze, ale jako skorygowanie mającej wcześniej miejsce czynności prawnej. W związku z powyższym udzielenie rabatu, czy skonta powinno skutkować dokonaniem korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków, którymi dany rabat, czy skonto są związane.

Do podobnych wniosków można dojść w przypadku zwrotu towarów oraz obniżek cen w wyniku reklamacji. W takiej sytuacji również dochodzi do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, zwrot towaru oraz obniżenie ceny powinny skutkować dokonaniem korekty tych kosztów uzyskania przychodów związanych z wydatkami, których dany zwrot, bądź obniżka dotyczy. Zwrot towaru, jak również obniżenie jego ceny, nie stanowią oddzielnego od zakupu zdarzenia gospodarczego, a jedynie powodują konieczność skorygowania wcześniejszej czynności prawnej.

Uwzględniając powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że w przedstawionym opisie z uwagi na udzielenie rabatu, skonta, obniżenie ceny w wyniku reklamacji oraz zwrot towarów, zasadne jest zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, w sytuacji kiedy otrzymane przez Wnioskodawcę faktury korygujące dotyczą zakupu towarów w roku podatkowym wcześniejszym niż data wystawienia faktury korygującej, to faktury te niezależnie od podstawy będącej przyczyną wystawienia ww. korekty powinny być uwzględnione w okresie rozliczeniowym, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu zakupu. Faktura korygująca wskazuje właściwą wartość towaru, korekta kosztów wynikająca z faktury korygującej, powinna być odnoszona do uprzednio wykazanych kosztów uzyskania przychodów, ponieważ późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty poniesienia tych wydatków.

Ponadto tut. Organ zauważa, że Wnioskodawca uzasadniając własne stanowisko m.in. stwierdził, że „(…) w przypadku dokonania przez Wnioskodawcę zwrotu towaru za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów (korekty kosztów) uważa się dzień, na który ujęto koszt (korektę kosztów) w księgach rachunkowych (zaksięgowano) – począwszy od 2013 r. – na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt (korektę kosztów) na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).”

Jednakże należy wyjaśnić, że treść art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który powołuje się Wnioskodawca w uzasadnieniu własnego stanowiska dotyczy wyłącznie poniesienia kosztu, a nie jak uważa Zainteresowany również korekty kosztów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego stanowiska nie odniósł się do zagadnienia regulowanego przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto przepis art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych.

Poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Należy zatem zauważyć, iż zagadnienia dotyczące stosowania przepisów ustawy niepodatkowej (tu: ustawy o rachunkowości) nie mogą być rozstrzygane w drodze interpretacji indywidualnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.