2014.01.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-904/13-2/AW
z 3 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pan (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie transportu i przewozu osób i ładunków.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, a prowadzona działalność jest opodatkowana. W związku z prowadzoną działalnością nabywał On paliwo do pojazdów wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności.

Podatnik za pośrednictwem przedsiębiorcy, z którym współpracował od wielu lat i współpracuje do dzisiaj, nawiązał kontakty handlowe z podmiotem zajmującym się dystrybucją paliwa i przez okres 4 lat cyklicznie i stale nabywał od niego produkt w postaci paliwa.

Podatnik nie był jedynym nabywcą paliwa od ww. podmiotu, a co więcej znał również innych przedsiębiorców nabywających ww. towar od tego kontrahenta na zasadach analogicznych, jak w przypadku Wnioskodawcy. Podatnik składał zamówienie na paliwo u przedsiębiorcy, z którym współpracował, osobiście lub telefonicznie, a przedsiębiorca ten przekazywał zamówienie do dostawcy. Następnie Podatnik otrzymywał zamówione paliwo wraz z fakturą i dokonywał płatności gotówką. Podatnik nie mógł samodzielnie odbierać zamówionego towaru, ponieważ nie miał On niezbędnych środków trwałych w postaci choćby cysterny.

Podatnik potwierdził również przed rozpoczęciem współpracy z dostawcą, że prowadzi on działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zostały Podatnikowi okazane wszystkie dokumenty dostawcy (tj. wpis do ewidencji działalności gospodarczej, NIP, Regon), Podatnik również co jakiś czas dowiadywał się telefonicznie w Urzędzie Skarbowym oraz w Urzędzie Miasta i Gminy o ciągłości prowadzonej działalności gospodarczej przez dostawcę.

Podatnik korzystał cyklicznie z możliwości uzyskania zwrotu VAT w terminie przyspieszonym, w związku z czym co miesiąc okazywał Urzędowi Skarbowemu wystawiane przez ww. dostawcę faktury VAT i nigdy wcześniej nie otrzymał informacji o zamknięciu działalności przez dostawcę.

Każdorazowo wraz z zamówionym paliwem Wnioskodawca otrzymywał fakturę VAT wystawioną według ustalonego wzoru, z zachowaniem numeracji, podpisaną przez tą samą osobę.

Wnioskodawca w ramach kontaktów z innymi przedsiębiorcami w regionie uzyskiwał informacje, iż podobnie przebiegają transakcje innych przedsiębiorców z ww. dostawcą.

Natomiast aktualnie podmiot, który widniał na ww. fakturach za paliwo, jako ich sprzedawca twierdzi, że nigdy nie dokonywał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dostaw paliwa na rzecz Wnioskodawcy.

Obecnie Wnioskodawca uzyskał dodatkowo kopie analogicznych faktur wystawionych w roku 2009 na rzecz innych przedsiębiorców nabywających paliwo od tego samego dostawcy. Podobnie uzyskał zapewnienie od innych podmiotów zawierających analogiczne transakcje, że nie kontaktowali się oni bezpośrednio z dostawcą.

Wnioskodawca nie kontaktował się z osobą widniejącą jako sprzedawca na ww. fakturach, ponieważ zgodnie z uzyskanymi przez Niego informacjami ww. dostawca paliwa upoważnił pracownika do wystawiania faktur i utrzymywania kontaktów handlowych w zakresie dostaw paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT z ww. faktur dokumentujących nabycie paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej jako: „ustawa o VAT”), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Stosownie do treści art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem od wartości dodanej, a więc od przysporzenia wartości towaru lub usługi, jakie następuje u nabywców tych dostaw w drodze od pierwszego wytwórcy do ostatecznego konsumenta. Jednocześnie jest to podatek obciążający obrót, a w tych ramach podatek wielofazowy (obciążający każdą fazę obrotu) i powszechny, nieznający wyjątków.

W danej fazie obrotu opodatkowaniu powinna podlegać tylko i wyłącznie wartość dodana w tej fazie, czy to w postaci marży handlowej (w przypadku działalności handlowej), czy to w postaci amortyzacji, wynagrodzeń, ubezpieczeń itp.) zysku (w przypadku działalności produkcyjnej i usługowej). Taka jest bowiem istota podatku od wartości dodanej. Podstawową cechą podatku VAT (od wartości dodanej) jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego, realizuje on bowiem zasadę opodatkowania wyłącznie wartości dodanej w danej fazie obrotu. Jednocześnie system tego podatku zapewnić ma neutralność tego podatku dla podatników VAT. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest zatem żadnym szczególnym przywilejem podatnika, a jest to jego podstawowe uprawnienie, wynikające z założeń działania systemu tego podatku.

Prawo pomniejszenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, wynikające z zasady neutralności, stanowi jedno z podstawowych i fundamentalnych praw podatnika, wynikających z zasad samej konstrukcji podatku od towarów i usług, jako podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zasadą neutralności podatek zapłacony przez podatnika VAT przy nabywaniu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych nie stanowi dla niego faktycznego obciążenia podatkowego. Istotną cechą podatku VAT jest bowiem faktyczne opodatkowanie konsumpcji, przy jednoczesnym zapewnieniu neutralności tego podatku w poprzednich fazach obrotu.

Zasada neutralności nie jest jedynie postulatem doktryny, lecz podstawową zasadą znajdującą zastosowanie zarówno w prawie krajowym, jak i wspólnotowym. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z zasady neutralności podatku od towarów i usług są traktowane więc jako fundamentalne prawo podatnika, a nie przywilej przyznany mu przez organy skarbowe.

Ograniczenie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony narusza przy tym podstawową cechę konstrukcji podatku od towarów i usług – zasadę neutralności, a więc ograniczenie tego prawa musi mieć charakter wyjątku od zasady. Oznacza to, że wymienione ograniczenie może być stosowane wyłącznie w sytuacjach ściśle określonych w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, z zasady neutralności wynika, że wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego może mieć jedynie charakter wyjątkowy i może następować jedynie w enumeratywnie wyliczonych w przepisach prawnych przypadkach.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika, zatem wszelkie ograniczenia tego prawa powinny mieć charakter wyjątkowy i uzasadniony. Aby pozbawić podatnika prawa odliczenia podatku, organy muszą wykazać istnienie obiektywnych przesłanek prowadzących do wniosku, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja wiązała się z przestępstwem popełnionym przez inny podmiot na wcześniejszym etapie obrotu (tak ostatnio WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Po 821/12).

Podobnie wskazują również inne sądy administracyjne, czego przykładem może być wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1200/11, w którym to skład orzekający wskazał:

„Ponieważ odmowa prawa do odliczenia stanowi wyjątek od zasady podstawowej, jaką jest istnienie takiego prawa, organ podatkowy zobowiązany jest wykazać w sposób prawnie wymagany istnienie obiektywnych przesłanek prowadzących do wniosku, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja mająca stanowić podstawę prawa do odliczenia wiązała się z przestępstwem popełnionym przez dostawcę lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu (teza 49)”.

Podobne wnioski płyną również z orzeczeń instytucji Unijnych, na co wskazuje choćby wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 6 września 2012 r., sprawa C-324/11 Gábor Tóth przeciwko Nemzeti Adó-és Vámhivatal Észak-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága. W wyroku tym Trybunał zajmował się sprawą podatnika, który nabywał usługi od nierzetelnego kontrahenta i odliczał kwoty VAT wykazane na fakturach. Kontrahent wykonywał prace budowlane, jednak od dłuższego czasu nie płacił podatków, nie zgłosił do opodatkowania również osób przez siebie zatrudnionych. W związku z tymi nieprawidłowościami zostało mu cofnięte prawo do prowadzenia działalności gospodarczej. TSUE uznał jednak, że organy podatkowe nie mogą odmówić prawa do odliczenia podatnikowi na tej podstawie, że wystawca faktury nie ma już zezwolenia na prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej i w związku z tym nie ma już prawa do posługiwania się swoim numerem identyfikacji podatkowej, jeżeli faktura ta zawiera wszystkie wymagane prawem informacje. Trybunał uznał też, że okoliczność, iż podatnik nie sprawdził, czy pracownicy zatrudnieni na budowie pozostawali w stosunku prawnym z wystawcą faktury, nie stanowi obiektywnej okoliczności, która pozwalałaby na wniosek, że adresat faktury wiedział lub powinien był wiedzieć, iż uczestniczył w transakcji stanowiącej oszustwo w VAT. Podatku nie mogą odliczyć jedynie nabywcy świadomi nadużyć. Takie same wnioski wynikają z orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przykładem niech będą połączone sprawy C-439/04 i C-440/04 (Axel Kittel v. Belgia oraz Belgia v. Recolta Recycling SPRL).

ETS stwierdził, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział lub nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja była wykorzystana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 VI dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego powodował utratę prawa do odliczenia VAT zapłaconego przez tego podatnika.

W tym przypadku – w opinii ETS – bez znaczenia jest to, czy nieważność ta wynika z popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, czy też powstała ona na skutek innych oszustw. Zdaniem Trybunału sądy krajowe (i organy administracji podatkowej) powinny oceniać, czy sytuacja, w której dostawca nie odprowadza do budżetu państwa podatku wykazanego na fakturze a nabywca odlicza ten podatek, mimo że powinien przypuszczać, że transakcja zmierza do nadużycia podatkowego, stanowi nadużycie prawa (czy podatek wykazany na takiej fakturze może być odliczony, czy nie). v

Wnioskodawca wskazuje, że w pełni aprobuje wskazane powyżej orzecznictwo Trybunału. Skrajną niesprawiedliwością byłoby bowiem karanie uczciwego podatnika w związku z naruszeniami prawa, jakich dopuścił się jego kontrahent. W związku z tym z choćby z moralnego punktu widzenia rozwiązanie polegające na karaniu uczciwej strony transakcji byłoby niedopuszczalne. Organy podatkowe winny bowiem dołożyć wszelkich starań, aby podatek VAT wyegzekwować od nieuczciwego przedsiębiorcy, który de facto pobrał ten podatek od uczciwego kontrahenta poprzez zawarcie jego kwoty w cenie towaru (otrzymanej zapłacie). Zatem taka teza Trybunału jest – w ocenie Wnioskodawcy – w pełni uzasadniona zarówno ze względu na obowiązujące przepisy prawa, ale także kwestie moralne.

Podobnie wynika z orzeczenia ETS w sprawie C-255/02 (Halifax plc, Leeds Permanent Development Services Ltd., Country Wide Property Investments Ltd. v. Commissioners of Customs & Excise). ETS orzekł, że w przypadku transakcji niemających innego celu niż tylko uzyskanie korzyści podatkowej można kwestionować prawo do odliczenia. Ale uwaga: wtedy, gdy transakcje, z których wynika to prawo, stanowią nadużycie. Oznacza to, że z ogółu obiektywnych okoliczności powinno również wynikać, że zasadniczym celem tych transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej.

Natomiast w analizowanym stanie faktycznym Podatnik faktycznie nabywał paliwo na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż było ono Mu niezbędne do prowadzenia działalności w zakresie transportu. Zasadniczym celem wskazanych w stanie faktycznym transakcji było zatem zapewnienie sprawnego funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, które niewątpliwie bez stałych dostaw paliwa byłoby niemożliwe. W związku z powyższym w świetle ww. wyroku, w analizowanej sprawie, Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z ww. faktur. Wnioskodawca nie wiedział, a co więcej nie mógł wiedzieć, iż ww. faktury są wystawiane przez podmiot nieuprawniony. Za brakiem podstaw do jakichkolwiek podejrzeń przemawiał szereg argumentów:

nawiązanie współpracy za pośrednictwem znanego i zaufanego podmiotu;
zweryfikowanie ww. dostawcy jako podatnika, w tym podatnika VAT;
cykliczne powtarzanie ww. weryfikacji;
zweryfikowanie ww. dostawcy jako przedsiębiorcy;
terminowe otrzymywanie towaru zgodnego z zamówieniem;
dokumentowanie dostaw fakturą VAT;
liczne analogiczne transakcje zawierane również przez innych przedsiębiorców działających w regionie;
otrzymywanie analogicznych faktur przez przedsiębiorców współpracujących z ww. dostawcą.

W związku z powyższym, jako że dochodziło do faktycznej transakcji, tj. Wnioskodawca faktycznie otrzymywał paliwo, za które regulował zobowiązanie, na czego potwierdzenie otrzymywał fakturę VAT z danymi aktywnego podatnika VAT, Wnioskodawca nie mógł nawet podejrzewać, iż bierze udział w przestępczym procederze.

W doktrynie jednoznacznie wskazuje się, iż w przypadku braku przesłanek wskazujących na możliwość wystania nieprawidłowości Podatnik nie jest zobowiązany do zbierania jakiejkolwiek dodatkowej dokumentacji, poza jej podstawowym zakresem, który uprawnia go do odliczenia podatku. Potwierdzeniem tego może być chociażby wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1201/11, w którym to wskazano:

„Jeżeli istnieją przesłanki, by podejrzewać nieprawidłowości lub naruszenie prawa, przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (teza 60).

Jednakże organy podatkowe nie mogą w sposób generalny wymagać, by podatnik, zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, badał, czy wystawca faktury za towary lub usługi, których odliczenie ma dotyczyć, jest podatnikiem, czy dysponuje towarami będącymi przedmiotem transakcji i jest w stanie je dostarczyć oraz czy wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku VAT, w celu upewnienia się, że podmioty działające na wcześniejszych etapach obrotu nie dopuszczają się nieprawidłowości lub przestępstwa, albo żeby podatnik ten posiadał potwierdzające to dokumenty (teza 61).

Co do zasady bowiem to do organów podatkowych należy dokonywanie niezbędnych kontroli podatników w celu wykrycia nieprawidłowości i naruszeń przepisów prawa w zakresie podatku VAT oraz karanie podatników w innych takich nieprawidłowości lub naruszeń (teza 62)”.

W przedmiotowym stanie faktycznym brak było jakichkolwiek przesłanek wskazujących na możliwość nieuczciwych praktyk kontrahenta. Pomimo to Wnioskodawca w celu zminimalizowania ryzyka potwierdził status ww. dostawcy. Co więcej transakcja została faktycznie zrealizowana. Podatnik otrzymał towar i wykorzystał go na potrzeby wykonywania czynności opodatkowanych. A przede wszystkim poniósł ekonomiczny ciężar podatku VAT, regulując zapłatę za towar zawierającą podatek VAT zgodnie z ustaleniami. W związku z tym niewątpliwie miał On prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa od ww. dostawcy. Zarówno informacje uzyskane u innych podmiotów współpracujących z ww. dostawcą, w tym kserokopie faktur potwierdzających zawarcie z nim analogicznych transakcji, jak również weryfikacja, jako przedsiębiorcy oraz czynnego podatnika VAT stanowiły dobrowolne działanie podatnika do którego w żaden sposób nie był on zobowiązany.

Ustawodawca nie przewidział zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i wydanych na jej podstawie rozporządzeniach procedury weryfikacji kontrahenta na potrzeby odliczenia podatku VAT. Prawo do odliczenia w kwestiach technicznych uzależnił de facto przede wszystkim od otrzymania faktury wystawionej w sposób prawidłowy i dokumentującej dostawę, która została faktycznie wykonana. Żaden z przepisów nie nakłada również na podatników obowiązku przeprowadzania takiej weryfikacji we własnym zakresie, nie można zatem wymagać od podatnika, aby weryfikował on każdego nowego kontrahenta, a tym bardziej aby proces ten powtarzał cyklicznie.

Podobnie wskazuje również Europejski Trybunał Sprawiedliwości, a także krajowe sądy administracyjne. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 marca 2013 r., sygn. akt I FSK 429/12. W treści ww. wyroku skład orzekający zwrócił uwagę na istotne zastrzeżenie poczynione przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, że dokonując oceny kwestii świadomości podatnika co do popełnienia oszustwa podatkowego w zakresie VAT, nie można w sposób generalny wymagać od podatnika dokonywania weryfikacji kontrahenta, gdyż takie działania nie należą do jego obowiązków. Wnioskodawca natomiast pomimo braku takiego obowiązku, jak również jakichkolwiek przesłanek do powstania podejrzeń wobec ww. dostawcy zweryfikował, go zarówno w sposób formalny (jako czynnego podatnika VAT i przedsiębiorcę), jaki praktyczny, tj. poprzez zasięgnięcie opinii u innych okolicznych przedsiębiorców. W takiej sytuacji niewątpliwie Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z ww. faktur.

Co więcej już sam fakt rzeczywistej dostawy towarów spełnia definicję czynności opodatkowanej VAT. Niewątpliwie paliwo stanowi towar w rozumieniu ustawy o VAT, a co za tym idzie jego dostawa jest czynnością opodatkowaną zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Zatem jeżeli czynność ta została udokumentowana fakturą VAT, wystawioną w sposób prawidłowy, Podatnik miał prawo do odliczenia podatku VAT z ww. faktur.

Jedynym elementem w kontekście opisanego zdarzenia, które może świadczyć o braku pełnej weryfikacji statusu sprzedawcy był fakt, że na fakturze, jako sprzedawca wskazany był niewłaściwy podmiot. Jednak de facto Podatnik nie mógł o tym wiedzieć pomimo dołożenia należytej staranności. Jednak nawet jeżeli uznać, że faktycznym dostawcą był inny podmiot, w ocenie Wnioskodawcy, nie zmienia to prawa Wnioskodawcy do odliczenia VAT z ww. faktur.

Potwierdza to orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Wskazuje ono jednoznacznie, że podatnik VAT ma prawo do odliczenia podatku również z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane jako podatnicy VAT, o ile taka transakcja podlegała opodatkowaniu i faktycznie doszła do skutku. Potwierdzeniem powyższego jest uznany przez krajowe orzecznictwo, jak również Ministerstwo Finansów wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-438/09 Dankowski. W wyroku tym Trybunat wskazał m.in.:

„Artykuł 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy Dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku”.

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, dostawca paliwa od momentu dokonania pierwszej dostawy staje się podatnikiem VAT, gdyż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy o VAT nie ma prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ww. ustawy. Zatem już pierwsza dostawa paliwa na rzecz Wnioskodawcy była dostawą opodatkowaną VAT i powodowała powstanie u dostawcy zobowiązania w zakresie podatku VAT, co zostało przez niego prawidłowo udokumentowane dokumentem, jakim jest faktura VAT. Nawet jeśli natomiast faktura ta nie zawierała prawidłowego określenia dostawcy, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

Transakcja ta bowiem niewątpliwie miała miejsce, gdyż Wnioskodawca otrzymał zamówione paliwo wskazane w treści faktury, od podmiotu który stał się automatycznie czynnym podatnikiem VAT, a samą transakcję potwierdził on fakturą VAT ze wskazaną kwotą podatku naliczonego podlegającą odliczeniu.

Jak już wcześniej wskazano, prawo do odliczenia wynika bowiem z zasady neutralności, która jest fundamentalną zasadą funkcjonowania podatku od towarów i usług. Zgodnie z ww. zasadą podatek VAT nie powinien obciążać tych podatników uczestniczących w obrocie towarami i usługami, którzy nie są ich ostatecznymi odbiorcami. Podatek od wartości dodanej nazwany jest bowiem w art. 1 ust. 2 ogólnym podatkiem konsumpcyjnym, który zawiera w sobie zasadę neutralności, kontynuowaną niezmiennie w ślad za przepisami art. 1 ust. 2 I Dyrektywy. Prawo do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego stanowi podstawową cechę podatku od wartości dodanej, odróżniającą ten podatek od innych podatków obrotowych. Ograniczenie przez państwo członkowskie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów (delegacji) dyrektywy.

W takiej sytuacji nie można sankcjonować podatnika, który działał w dobrej wierze, co potwierdza wcześniejsza weryfikacja ww. dostawcy, zarówno jako przedsiębiorcy, jak i podatnika VAT, a następnie powtarzanie tej weryfikacji co pewien okres czasu. Co więcej transakcja została faktycznie zrealizowana. Podatnik otrzymał towar i wykorzystał go na potrzeby wykonywania czynności opodatkowanych. A przede wszystkim poniósł ekonomiczny ciężar podatku VAT, regulując zapłatę za towar zawierającą podatek VAT zgodnie z ustaleniami. Zatem ewentualne konsekwencje w zakresie podatku VAT winny być wyciągane wobec sprzedawcy, który tego podatku nie odprowadził.

W związku z powyższym nie można stwierdzić, aby Podatnik wiedział cokolwiek na temat procederu przestępczego w jaki uwikłany był jego dostawca (być może bez jego wiedzy), a także on sam bez jakiejkolwiek wiedzy i przyzwolenia na popełnienie przestępstwa przez Wnioskodawcę. Co więcej ww. transakcje były opodatkowane, a dostawca z mocy przepisów ustawy był podatnikiem podatku VAT. Transakcje dokumentowane ww. fakturami zostały faktycznie zrealizowane, a nabyte paliwo zostało wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych. W związku z powyższym Wnioskodawca miał prawo do odliczenia VAT z faktur dokumentujących ww. transakcje.

PODSUMOWANIE

Podsumowując, jak już wskazał Wnioskodawca, prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika, zatem wszelkie ograniczenia tego prawa powinny mieć charakter wyjątkowy i uzasadniony. Organy podatkowe nie mogą wymagać by podatnik, zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT badał, czy wystawca faktury wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku VAT. To do organów podatkowych należy dokonywanie niezbędnych kontroli i ustalenie stanu faktycznego. Aby pozbawić podatnika prawa odliczenia podatku, organy muszą wykazać istnienie obiektywnych przesłanek prowadzących do wniosku, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcja wiązała się z przestępstwem popełnionym przez inny podmiot na wcześniejszym etapie obrotu (tak ostatnio WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Po 821/12).

W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca pomimo jakichkolwiek przesłanek wskazujących na możliwe oszustwo, dokonał szeregu dodatkowych czynności technicznych, niewymaganych żadnymi regulacjami, w tym m.in. zweryfikował ww. dostawcę, jako przedsiębiorcę i czynnego podatnika VAT, a przede wszystkim uzyskał potwierdzenie, że również pozostali liczni przedsiębiorcy z regionu zawierają z tym podmiotem analogiczne transakcje nabycia paliwa, na dowód czego posiada On kserokopie faktur dokumentujących te transakcje. Nie ma zatem wątpliwości, że podatnik nie tylko nie wiedział, ale również nie mógł nawet podejrzewać, jakichkolwiek naruszeń prawa w związku z transakcjami nabycia paliwa, jakich dokonywał od ww. dostawcy.

W związku z powyższym odpowiedź na postawione przez Wnioskodawcę pytanie brzmi następująco: Wnioskodawca ma prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT wskazanego na ww. fakturach dokumentujących nabycie paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i zostanie on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W świetle art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylony);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Zatem zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabytymi towarami lub usługami, o ile te towary lub usługi zostały przez niego faktycznie nabyte i wykorzystane do czynności opodatkowanych VAT.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

W świetle powyższej regulacji, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia:

zarejestrowany podatnik VAT czynny;
podatnik, o którym mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu.

W świetle § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

datę jej wystawienia;
kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2 (§ 9 ust. 1 rozporządzenia).

Jak wynika z przytoczonego przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

W ocenie tut. Organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie transportu i przewozu osób i ładunków, która jest opodatkowana. W związku z prowadzoną działalnością Zainteresowany nabywał paliwo do pojazdów wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności.

Wnioskodawca za pośrednictwem przedsiębiorcy, z którym współpracował od wielu lat i współpracuje do dzisiaj, nawiązał kontakty handlowe z podmiotem zajmującym się dystrybucją paliwa i przez okres 4 lat cyklicznie i stale nabywał od niego produkt w postaci paliwa. Zainteresowany nie był jedynym nabywcą paliwa od ww. podmiotu, a co więcej znał również innych przedsiębiorców nabywających ww. towar od tego kontrahenta na zasadach analogicznych, jak w Jego przypadku. Wnioskodawca składał zamówienie na paliwo u przedsiębiorcy, z którym współpracował, osobiście lub telefonicznie, a przedsiębiorca ten przekazywał zamówienie do dostawcy. Następnie Zainteresowany otrzymywał zamówione paliwo wraz z fakturą i dokonywał płatności gotówką.

Wnioskodawca potwierdził również przed rozpoczęciem współpracy z dostawcą, że prowadzi on działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zainteresowanemu zostały okazane wszystkie dokumenty dostawcy (tj. wpis do ewidencji działalności gospodarczej, NIP, Regon). Wnioskodawca również co jakiś czas dowiadywał się telefonicznie w Urzędzie Skarbowym oraz w Urzędzie Miasta i Gminy o ciągłości prowadzonej działalności gospodarczej przez dostawcę.

Zainteresowany korzystał cyklicznie z możliwości uzyskania zwrotu VAT w terminie przyspieszonym, w związku z czym co miesiąc okazywał Urzędowi Skarbowemu wystawiane przez ww. dostawcę faktury VAT i nigdy wcześniej nie otrzymał informacji o zamknięciu działalności przez dostawcę.

Każdorazowo wraz z zamówionym paliwem Wnioskodawca otrzymywał fakturę VAT wystawioną według ustalonego wzoru, z zachowaniem numeracji, podpisaną przez tą samą osobę.

Wnioskodawca w ramach kontaktów z innymi przedsiębiorcami w regionie uzyskiwał informacje, że podobnie przebiegają transakcje innych przedsiębiorców z ww. dostawcą.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy wynika, że samo posiadanie faktury nie jest wystarczającą podstawą aby odliczyć wykazany w niej podatek naliczony. Faktura niedokumentująca rzeczywistej sprzedaży między wskazanymi w niej kontrahentami, jest prawnie bezskuteczna. Tym samym nie może wywoływać żadnych skutków podatkowych tak u wystawcy, jak i u odbiorcy.

Wobec tego podatnik może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług tylko w odniesieniu do podatku wynikającego z faktury dokumentującej faktycznie zrealizowaną przez wystawcę czynność opodatkowaną tym podatkiem.

Zasadą zatem jest, że dla odliczenia podatku naliczonego nie wystarcza posiadanie faktury, ale muszą istnieć dowody, że czynności wymienione w fakturze zostały dokonane. Faktura musi odzwierciedlać dokonanie czynności pomiędzy podmiotami gospodarczymi w niej wykazanymi. Uprawnienie do odliczenia podatku daje tylko taka faktura, która dokumentuje rzeczywisty obrót gospodarczy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione w cyt. wyżej art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy i tym samym podatek naliczony wynikający z faktury dokumentującej nabycie paliwa daje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego u Wnioskodawcy. Powyższe wynika z faktu, że ww. faktury dokumentują transakcje, które – jak twierdzi Wnioskodawca – rzeczywiście zostały dokonane, ponieważ Zainteresowany przez okres 4 lat cyklicznie i stale nabywał paliwo od dostawcy. Ponadto Zainteresowany zanim rozpoczął współpracę z dostawcą potwierdził, że prowadzi on działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Dodatkowo Wnioskodawca co jakiś czas dowiadywał się telefonicznie w Urzędzie Skarbowym i Urzędzie Miasta i Gminy o ciągłości prowadzonej działalności gospodarczej przez dostawcę paliwa.

Podsumowując, Wnioskodawca w analizowanej sprawie ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od dostawcy, a dokumentujących nabycie paliwa, które jest wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Końcowo należy podkreślić, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Jednoczenie należy wskazać, że ww. przepis art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dniem 1 stycznia 2014 r. otrzymał następujące brzmienie: „Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług”.

Z kolei przepis art. 88 ust. 4 ustawy od dnia 1 stycznia 2014 r. brzmi następująco: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7”.

Ponadto art. 106 ust. 1 ustawy oraz § 4 ust. 1, § 5 ust. 1, § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług obowiązywały do dnia 31 grudnia 2013 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin