INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2013 r. (data wpływu 3 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nieodpłatnego transportu pracowników do pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego transportu pracowników do pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarowi usług, prowadzącym działalność gospodarczą w przemyśle wędliniarskim oraz mięsnym w oparciu o sieć zakładów produkcyjnych w całej Polsce.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka opłaca w całości lub w części koszty transportu pracowników do należących do niej zakładów.

Każdy z zakładów samodzielnie podejmuje decyzję o poziomie dofinansowania transportu pracowników. W niektórych oddziałach dowóz pracowników do pracy jest organizowany sporadycznie, tylko w sytuacji braku komunikacji publicznej w soboty i niedziele, gdy uruchamiane są dodatkowe zmiany pracy działów produkcji Zakładu.

W innych oddziałach dowóz pracowników do pracy jest codzienny. Powodem finansowania transportu pracowników jest lokalizacja Zakładu, brak lub utrudnienia w dopasowaniu komunikacji publicznej oraz sytuacja na lokalnym rynku pracy. Ponoszenie kosztów dowozu pracowników do pracy jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Zakładów, zapewnienia ciągłości produkcji.

Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników ma miejsce na podstawie faktur z tytułu nabycia usług transportowych wystawianych na Spółkę. Wydatki te są finansowane przez nią w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie dokonują ich zwrotu na rzecz Spółki.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka słusznie przyjmuje, iż nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników, tj. takie w którym całość kosztów transportu pracowników ponosi Spółka, nie podlega opodatkowaniu VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega, m. in. odpłatne świadczenie usług. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług - a zatem opodatkowane VAT - uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Pojęcie to obejmuje m. in. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników.

Ponadto, w świetle art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. W niniejszej sprawie, Spółka nabywając usługi we własnym imieniu, ale na rzecz jej pracowników, występuje więc jako podmiot świadczący usługi transportowe.

Spółka stoi na stanowisku, iż usługi transportowe są bez wątpienia ściśle związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Tym samym, nie podlegają one opodatkowaniu VAT, gdyż nie są usługami „do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Niedostateczna infrastruktura transportowa znacząco wpływa na organizację pracy w Spółce. Udostępnianie nieodpłatnych usług przewozowych na rzecz pracowników umożliwia jednak prawidłowe funkcjonowanie zakładów. Dowóz pracowników z miejsc, gdzie brak jest dogodnych połączeń z miejscem pracy oraz tych pracujących w soboty i niedziele, kiedy również nie występuje możliwość skorzystania ze środków publicznego transportu celem stawienia się w pracy na czas, realizowany jest w ścisłym związku z działalnością gospodarczą Spółki jako podatnika. Pierwszorzędną korzyścią z wykonywanej czynności nie jest więc korzyść osobista pracownika, lecz prawidłowe funkcjonowanie działalności gospodarczej Spółki.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 października 1997 (sprawa C-258/95, Julius FillibeckSóhne GmbH Co. KG), gdzie Trybunał stwierdził, iż w sytuacji, gdy dotarcie do miejsca pracy jest utrudnione ze względu na niedostateczną infrastrukturę, nieodpłatny przewóz dla pracowników nie podlega opodatkowaniu VAT:

„(...) gdy mając na uwadze specyficzne okoliczności, takie jak trudności w znalezieniu odpowiednich środków transportu, wymagania przedsiębiorstwa nakładają na pracodawcę obowiązek zapewnienia transportu dla pracowników. W takim przypadku świadczenie usług transportowych nie jest wykonywane w celach innych niż związanych z prowadzoną działalnością”.

Słuszność tego poglądu potwierdza także m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 listopada 2012 r. (sygn. ILPP2/443-843/12-4/AK), z której wynika, że w przypadkach, gdy prowadzenie działalności gospodarczej wymusza niejako na pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu do miejsca pracy, wówczas nieodpłatne świadczenie usług dowozu do zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu: ,,(...) Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe nabyte od podmiotu trzeciego, świadczącego tego rodzaju usługi, są jedyną racjonalną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas, usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych)”.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie również m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 września 2011 r., sygn. ILPP1/443-858/11-2/KG,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 października 2011 r., sygn. IBPP1/443-1112/11/AZb,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 marca 2011 r., sygn. IPPP3/443-1200/10-2/KC.

Powyższe stanowisko organów podatkowych odzwierciedla także wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 266/13), z którego wynika, iż w przypadku wystąpienia trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu przy zmianie miejsca wykonywania pracy, lub gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu dla pracowników - wówczas usługi przewozu nie są wykonywane na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością. Jak stwierdził Sąd, „nie ma w tej sytuacji znaczenia fakt, iż pracodawca nie przewozi pracownika własnym pojazdem, lecz zleca innemu pracownikowi świadczenie usług przewozu jego własnym samochodem”.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – ( t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń