Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-650/13-2/BH
z 5 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26.06.2013 r. (data wpływu 1.07.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktury otrzymanej od Nabywcy wierzytelności– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktury otrzymanej od Nabywcy wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. SKA (dalej; „Wnioskodawca”, „Sprzedający”) zamierza zawrzeć z podmiotem X należącym do tej samej grupy kapitałowej i będącym czynnym podatnikiem podatku VAT (dalej; „Kupujący”) Umowę Sprzedaży Wierzytelności. Wierzytelności dotyczą ustalenia i wypłaty odszkodowania przysługującego Sprzedającemu w stosunku do Miasta (dalej: „Miasto” „Dłużnik”) na podstawie art. 98 ust. 3 w związku z art. 130 Ustawy o gospodarce nieruchomościami z tytułu wygaśnięcia z mocy prawa praw użytkowania wieczystego Nieruchomości. Sprzedający nabył Wierzytelności jako przedmiot wkładu niepieniężnego. Kupujący nabędzie wierzytelności z odszkodowania w celu dochodzenia ich od Miasta na warunkach określonych w Umowie Sprzedaży a Sprzedający zbędzie Wierzytelności z odszkodowania, w celu pozyskania finansowania swojej działalności.

Nabywając Wierzytelności Kupujący uwolni Sprzedającego z konieczności ich dochodzenia od Dłużnika. Sprzedaż Wierzytelności nastąpi bez prawa regresu po stronie Kupującego. Cena Sprzedaży została uzgodniona przez strony, w oparciu o niezależną wycenę, wykonaną przez biegłego rzeczoznawcę z zakresu wyceny nieruchomości w odniesieniu do analogicznych nieruchomości („Cena Sprzedaży”). Cena Sprzedaży będzie płatna przez Kupującego na rzecz Sprzedającego w ratach. W dniu podpisania Umowy Sprzedaży Wierzytelności, Kupujący zobowiąże się zapłacić na rzecz Sprzedającego pierwszą ratę Ceny Sprzedaży - niższą od ustalonej Ceny Sprzedaży („Pierwsza Rata”). Niezależnie od Pierwszej Raty, Kupujący zobowiąże się zapłacić drugą ratę Ceny Sprzedaży („Druga Rata”) w kwocie równej różnicy pomiędzy wyegzekwowaną kwotą wierzytelności lub kwotą uzyskaną z ewentualnej sprzedaży wierzytelności podmiotowi trzeciemu przez Kupującego i kwotą Pierwszej Raty. Jeżeli kwota wyegzekwowanej wierzytelności lub kwota uzyskana z ewentualnej sprzedaży wierzytelności na rzecz podmiotu trzeciego będzie niższa niż Cena Sprzedaży, Cena Sprzedaży zostanie skorygowana w dół do wysokości wartości wyegzekwowanej wierzytelności lub alternatywnie do kwoty uzyskanej z ewentualnej sprzedaży wierzytelności podmiotowi trzeciemu. Jeżeli kwota wyegzekwowanej wierzytelności lub kwota uzyskana z ewentualnej sprzedaży wierzytelności podmiotowi trzeciemu będzie wyższa niż Cena Sprzedaży Sprzedającemu będzie przysługiwało Wynagrodzenie Dodatkowe. Zasady płatności Drugiej Raty oraz Wynagrodzenia Dodatkowego zostaną szczegółowo określone w Umowie Sprzedaży.

Tytułem wynagrodzenia za usługę świadczoną przez Kupującego na rzecz Sprzedającego, Sprzedający zapłaci na rzecz Kupującego prowizję w kwocie określonej w Umowie Sprzedaży, na podstawie faktury VAT wystawionej przez Kupującego na rzecz Sprzedającego. Strony dopuszczają możliwość potrącenia wierzytelności przysługującej Kupującemu z tytułu prowizji za świadczoną na rzecz Sprzedającego usługę z wierzytelnością przysługującą Sprzedającemu z tytułu zapłaty Pierwszej Raty.

Zapisy planowanej Umowy sprzedaży będą dokładnie regulowały zasady, według których Kupujący będzie ściągał dług dla Wnioskodawcy. Zgodnie z planowaną Umową Sprzedaży w związku z nabyciem Wierzytelności Kupujący będzie uprawniony i zobowiązany do dochodzenia Wierzytelności od Dłużnika, w pierwszej kolejności na drodze ugodowej, chyba że w uzasadnionej opinii Kupującego podjęcie negocjacji ugodowych z Dłużnikiem będzie bezcelowe. Kupujący zobowiązany będzie do jednoczesnego dochodzenia wszystkich Wierzytelności objętych planowaną Umową Sprzedaży, czy to na drodze ugodowej, czy też na drodze sądowej. Zawarcie ugody, w stosunku do jedynie wybranych Wierzytelności, będzie możliwe wyłącznie po uzyskaniu zgody Sprzedającego, wyrażonej na piśmie. Podobnie, w przypadku niemożności zawarcia ugody, rezygnacja z dochodzenia którejkolwiek Wierzytelności na drodze sądowej, za wyjątkiem wystąpienia wad prawnych, o których będzie mowa w Umowie Sprzedaży, będzie możliwa wyłącznie za zgodą Sprzedającego wyrażoną na piśmie. Powyższe wskazuje, że Kupujący ściąga Dług dla Sprzedającego, gdyż to Sprzedający jest stroną, która decyduje o tym czy Kupujący będzie dochodził spłaty wierzytelności od Dłużnika czy też nie. Kupujący zobowiąże się, że umożliwi Sprzedającemu udział w negocjacjach z Dłużnikiem. Natomiast Sprzedający, zobowiąże się, na żądanie Kupującego, jeżeli okaże się to niezbędne lub wpłynie na sprawność i efektywność dochodzenia Wierzytelności na drodze sądowej w uzasadnionej opinii Kupującego, do współpracy w zakresie prowadzonego postępowania, w szczególności poprzez pomoc we wskazaniu właściwych środków dowodowych. Strony ustalą także, że Sprzedający będzie miał prawo wystąpienia po stronie Kupującego z interwencją uboczną wobec Dłużnika. Koszty interwencji ubocznej i zastępstwa procesowego Sprzedającego, jako interwenienta ubocznego, pokryje Sprzedający. Strony planowanej Umowy Sprzedaży będą zobowiązane współpracować ze sobą przez cały okres, przez który wiązać ich będzie Umowa Sprzedaży. Strony Umowy Sprzedaży dopuszczają również, możliwość odsprzedaży Wierzytelności podmiotowi trzeciemu przez Kupującego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez Kupującego z tytułu usługi świadczonej przez Kupującego na rzecz Sprzedającego, przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze wystawionej przez Kupującego z tytułu przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego usługi świadczonej przez Kupującego na rzecz Sprzedającego w związku ze sprzedażą Wierzytelności.

Artykuł 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT), stwierdza, że zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego, zaś VAT, obliczony od ceny towaru lub usługi według stawki, która ma zastosowanie do takiego towaru lub usługi, jest wymagany od każdej transakcji po odjęciu kwoty podatku poniesionego bezpośrednio w różnych składnikach kosztowych. Jest to zatem podatek obciążający konsumpcję. Przez konsumpcję należy rozumieć wykorzystanie towarów i usług dla celów innych niż działalność gospodarcza opodatkowana VAT. Z konsumpcją mamy zatem do czynienia przede wszystkim w przypadku wykorzystania towarów i usług przez podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej (niepodatników). Konsument, nabywający towary w tego typu przypadkach, ponosi ciężar opodatkowania, gdyż nie jest uprawniony do odliczenia podatku. Zatem podatnicy wykorzystujący nabyte towary i usługi dla celów opodatkowanej VAT działalności gospodarczej nie są konsumentami, czyli nie powinni ponosić ciężaru podatku obciążającego konsumpcję. Konstatacja ta stanowi punkt wyjścia do sformułowania zasady neutralności VAT dla podatników tego podatku. Zasada ta nie została zdefiniowana w sposób normatywny. Słownikowe znaczenie terminu „neutralność” należy kojarzyć z obojętnością, brakiem wpływu na coś lub kogoś. Odnosząc ten termin do podatku, należałoby się spodziewać, że podatek „neutralny” dla podatnika to taki, który nie będzie oddziaływał na podmiot (jednostkę), w szczególności na stan jego zasobów (nie będzie ich wzbogacał lub uszczuplał). Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie 268/83 Rompelman, system odliczeń ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem VAT należnym do zapłaty lub zapłaconym w toku całości jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób.

Orzecznictwo TSUE wytycza w coraz większym stopniu kryterium odliczenia podatku nie w oparciu o związek zakupu z konkretną transakcją dającą prawo do odliczenia lub też niedającą tego prawa, lecz raczej o związany z zakupem rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej (dającej prawo do odliczenia lub niedającej tego prawa).

Dla przykładu w wyroku w sprawie C-29/08 SKF Trybunał stwierdził, że: prawo do odliczenia zostaje jednak również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty omawianych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika”. Orzecznictwo TSUE każe, zatem, rozumieć szeroko związek podatku naliczonego z działalnością opodatkowaną VAT.

W orzeczeniu w sprawie C-317/94 Elida Gibbs TSUE zwrócił uwagę, że to nie sami podatnicy ponoszą ciężar podatku. Jedynym wymogiem na nich nałożonym jest pobór podatku w imieniu organów skarbowych i rozliczenie się z niego przed organami skarbowymi.

Warto dodać, że TSUE konsekwentnie (np.: w sprawach C-62/93 BP Supergas czy C-110/98 Gabalfrisa) stwierdzał, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest integralną częścią systemu VAT i co do zasady, nie może podlegać ograniczaniu. Prawo do odliczenia musi być wykonywane niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich podatków naliczanych od transakcji związanych z nakładami. Zatem, fundamentalna dla unijnego systemu podatku od wartości dodanej zasada neutralności, zakłada brak obciążenia działalności opodatkowanej podatnika kosztem podatku VAT (por. „Dyrektywa VAT 2006/112/WE” pod red. Jerzego Martiniego, Komentarz 2011).

Zasada neutralności podatku VAT dla podatników, w krajowym ustawodawstwie znajduje odzwierciedlenie w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”). Przepis ten stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przepisy ustawy o VAT nie precyzują, w jaki sposób i w jakim zakresie towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby umożliwiało to podatnikowi dokonanie odliczenia podatku VAT naliczonego.

Zdaniem Spółki, w świetle powyższych uwag, nie jest konieczne bezpośrednie wykorzystanie takich towarów i usług do czynności opodatkowanych. Związek, o którym mowa w art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT może być również pośredni, tj. zakupione przez podatnika VAT towary i usługi dotyczyć mogą również całości opodatkowanej VAT działalności gospodarczej danego podatnika (a nie koniecznie - konkretnej świadczonej przez niego usługi czy dostawy towaru). W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, iż dany zakup może wiązać się nawet z wykonaniem czynności niepodlegającej opodatkowaniu, która jest jednak niezbędna lub tylko potrzebna do prowadzenia działalności opodatkowanej R. Michalik, VAT. Komentarz, Wyd. 8, Legalis (el), 2012). Istnieją, bowiem, takie kategorie kosztów, których nie można w bezpośredni sposób powiązać z konkretnymi transakcjami opodatkowanymi, ale koszty te wpływają na cenę opodatkowanych towarów czy usług. Tego rodzaju koszty związane są zatem z ogólną działalnością opodatkowaną podatnika, a taki związek jest wystarczający dla istnienia prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu takich kosztów (por. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT 2010. Komentarz. Wyd. 2, Legalis (el.), 2010).

Art. 88 ustawy o VAT wprowadza pewne ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT przez podatnika. Zgodnie z treścią tego przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w sytuacji, gdy np. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Ograniczenie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego narusza zasadę neutralności podatku VAT, dlatego też może ono być stosowane w ściśle określonych w przepisach prawa, wyjątkowych sytuacjach.

Transakcja, będąca przedmiotem niniejszego wniosku zawarta została w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jako podatnika podatku VAT i ma związek z ogólną działalnością Spółki opodatkowaną podatkiem VAT. W świetle powyższego, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez Kupującego.

Zgodnie, bowiem, z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT są m.in.: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za świadczenie usług uważa się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie prawa do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Podobne regulacje w tym zakresie zawierają przepisy art. 14 i 24 Dyrektywy VAT.

Warto również wskazać, iż szczegółowe przesłanki pozwalające na stwierdzenie, czy na gruncie podatku VAT następuje świadczenie usług, wynikają z orzecznictwa ETS. Trybunał, analizując kwestię świadczenia usług, wypracował następujące warunki, których łączne spełnienie umożliwia uznanie określonej czynności za odpłatne świadczenie usług:

1. w ramach danego stosunku prawnego muszą istnieć co najmniej dwa podmioty, z których jeden będzie świadczył usługę, drugi zaś będzie ich konsumentem (przykładowo wyrok ETS z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie C-215/94 - Jurgen Mohr przeciwko Finanzamt Bad Segeberg),
2. stosunek prawny łączący usługodawcę i usługobiorcę opiera się na zasadzie wzajemności (przykładowo wyrok ETS z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 - R. J. Tolsma przeciwko lnspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden),
3. pomiędzy daną usługą a otrzymanym, w zamian za jej wykonanie, wynagrodzeniem istnieje bezpośredni i czytelny związek (przykładowo wyrok z dnia 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 - Staatssecretaris van Financien przeciwko Association cooprative „Coóperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”).
   
   

Jednocześnie, aby dane świadczenie mieściło się w zakresie opodatkowania VAT, musi być dokonane przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do transakcji nabycia Wierzytelności przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, wszystkie wskazane wyżej przesłanki zostaną spełnione. Transakcja zostanie zawarta pomiędzy podatnikami VAT. Pomiędzy usługą świadczoną przez Kupującego na rzecz Sprzedającego a otrzymanym w zamian za jej wykonanie wynagrodzeniem istnieje bezpośredni i czytelny związek. Zgodnie z treścią Umowy Sprzedaży, w zamian za wyświadczoną na rzecz Sprzedającego usługę Kupujący otrzymuje od Sprzedającego wynagrodzenie w postaci prowizji. Zawierając Umowę Sprzedaży Sprzedający zostaje uwolniony od ciężaru odzyskiwania wierzytelności od Dłużnika. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Sprzedaż wierzytelności nastąpi bez prawa regresu po stronie Kupującego. W związku z powyższym Kupujący przejmie na siebie ryzyko związane z odzyskaniem wierzytelności od Dłużnika. Dodatkowo Kupujący zobowiąże się do dochodzenia wierzytelności oraz do współpracy w tym zakresie ze Sprzedającym. Za powyższe czynności uzyska od Sprzedającego wynagrodzenie.

Stosunek prawny łączący usługodawcę i usługobiorcę opiera się na zasadzie wzajemności. Jak wyjaśnił ETS w wyroku z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma przeciwko lnspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden usługi są świadczone za wynagrodzeniem, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy. Musi też istnieć konieczny związek pomiędzy usługą a płatnościami przez nią spowodowanymi. Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego taki bezpośredni związek istnieje i mamy do czynienia ze świadczeniem przez Kupującego usługi na rzecz Sprzedającego.

Nabycie Wierzytelności z tytułu odszkodowania nastąpi w ramach czynności sprzedaży, której kluczowym elementem jest przelew przedmiotowych Wierzytelności ze Sprzedającego na Kupującego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej „KC”. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 KC, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Przeniesienie wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 KC - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest, zatem, umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której podmiot ten nabywa (w omawianym przypadku za wynagrodzeniem) od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności (stanowiącego element transakcji kupna-sprzedaży) prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Co istotne, z punktu widzenia zbywcy Wierzytelności, Kupujący zwalnia dotychczasowego Wierzyciela z ciężaru egzekwowania Wierzytelności we własnym zakresie, jak również przejmuje od dotychczasowego Wierzyciela ryzyko nieściągalności przedmiotowych wierzytelności. Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za świadczenie usług uważa się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z tej zatem perspektywy, w ocenie Wnioskodawcy również w przypadku nabycia Wierzytelności z tytułu odszkodowania następuje świadczenie, które stanowi usługę w rozumieniu przepisów o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu ściągnięcia długu przez nabywcę wierzytelności na rzecz zbywcy. W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest w szczególności uwolnienie zbywcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania oraz przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika. Należy podkreślić, iż wskazane wyżej podejście, zgodnie z którym nabycie wierzytelności stanowi usługę w rozumieniu przepisów o VAT świadczoną przez nabywcę wierzytelności wobec ich zbywcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektorów Izb Skarbowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 2 lipca 2012 sygn. nr IPPP1/443-422/12-2/MP, interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z 9 czerwca 2011 r. sygn. nr IPPP2/443-371/11-2/MM oraz interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z 9 października 2012 r. sygn. nr IPPP1/443-797/12-2/IGo wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Także w Orzeczeniu NSA w składzie siedmiu sędziów z 19 marca 2012 r., sygn. I FPS 5/11, sąd wskazał, że w transakcji nabycia wierzytelności możemy mieć do czynienia z usługą świadczoną przez nabywcę na rzecz sprzedającego wierzytelność. Jeżeli taka usługa będzie odpłatna, to transakcja będzie objęta zakresem ustawy o VAT. Zdaniem NSA: „badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę.”

Biorąc pod uwagę wskazane w niniejszym wniosku przepisy VAT oraz stanowisko organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych, w ocenie Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego nabycie wierzytelności stanowi transakcję mieszczącą się w zakresie opodatkowania VAT.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 ustawy VAT, szereg usług finansowych jest zwolnionych z tego podatku. Przepisy ustawy VAT nie regulują w sposób bezpośredni transakcji sprzedaży/nabycia wierzytelności.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy VAT, zwolnienia z podatku VAT, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz ust. 13 ustawy VAT nie mają zastosowania, między innymi, do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona na jego rzecz przez Kupującego w związku z transakcją nabycia Wierzytelności z odszkodowania będzie podlegała opodatkowaniu 23% VAT.

Wnioskodawca stoi, zatem na stanowisku, że w przedstawionej sprawie nie zachodzą wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego wymienione w ustawie o podatku od towarów i usług. W szczególności nie będzie miał zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, który wyłącza prawo odliczenia w przypadku, kiedy transakcja stanowiąca źródło podatku naliczonego nie podlegałaby opodatkowaniu lub była zwolniona od podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opodatkowanie przez Kupującego podatkiem VAT usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT świadczonej przez Kupującego na rzecz Wnioskodawcy w związku z transakcją nabycia Wierzytelności, przy uwzględnieniu zasady neutralności podatku VAT oznacza, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze wystawionej przez Kupującego dokumentującej wykonanie ww. usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.