Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-448/13/EK
z 20 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 12 września 2013 r. (data wpływu 17 września 2013 r.) uzupełnionym pismem z 6 grudnia 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbywanych składników majątku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbywanych składników majątku.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 grudnia 2013 r., będący odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 grudnia 2013 r. znak: IBPP4/443-448/13/EK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Jednym z rodzajów działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie stacji paliw. W okresie trwania współwłasności majątkowej małżeńskiej Wnioskodawca wraz z żoną nabył grunt na którym wybudował stację paliw wraz z lokalem gastronomicznym zwana w dalszej części stacją paliw. Wnioskodawca od nabywanych materiałów na budowę stacji oraz urządzeń i wyposażenia odliczał podatek naliczony. W skład stacji paliw wchodzą: grunt o pow. … ha, wiaty, zadaszenia i budynki, plac manewrowy z chodnikiem, parking, zbiorniki i dystrybutory na benzynę i olej napędowy, stacja LPG oraz wyposażenie magazynowe i biurowe a także wyposażenie lokalu gastronomicznego (piec konwekcyjny, stół chłodniczy, trzon kuchenny, zmywarka, ekspres do kawy, meble). Stacja jest wyposażona w system monitoringu. Stacja działa na zasadzie umowy franczyzowej w ramach sieci „X”. Z dniem 31.12.2013 r. upływa okres trwania umowy franczyzowej i Wnioskodawca nie zamierza jej przedłużyć, natomiast zamierza do końca roku sprzedać całą nieruchomość. Przedmiotem sprzedaży mają być objęte: grunt wraz z zabudowaniami, urządzenia techniczne: zbiorniki paliw, dystrybutory, wyposażenie gastronomiczne. Nie będą przedmiotem transakcji: istniejące zapasy towarów handlowych, w tym paliwa (Wnioskodawca prowadzi inną stację paliw do której przekaże zapasy towarów i materiałów istniejące w dniu przekazania nieruchomości), należności, zobowiązania, umowa franczyzowa a także systemy informatyczne do obsługi stacji. Stacja paliw jest zespołem składników majątkowych mogącym funkcjonować samodzielnie. Nabywca stacji będzie mógł kontynuować działalność w zakresie obrotu paliwami, po uprzednim zaopatrzeniu stacji w towary handlowe i materiały.

Wnioskodawca w 2011 r. zawarł umowę majątkową małżeńską, wyłączająca wspólność majątkową, jednak w umowie małżonkowie nie ustalili wysokości udziałów w istniejącej stacji paliw, będącej ich majątkiem wspólnym, zatem zgodnie z kodeksem rodzinnym-oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Wnioskodawca zamierza, przed sprzedażą stacji paliw, dokonać zniesienia współwłasności tej nieruchomości poprzez spłatę na rzecz małżonka Jego części.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży będą wyłącznie: grunt wraz z zabudowaniami, urządzenia techniczne: zbiorniki paliw, dystrybutory, wyposażenie gastronomiczne. W dosłownym znaczeniu będą to składniki majątkowe stanowiące w prowadzonej działalności gospodarczej „środki trwałe” oraz „wyposażenie”. Nie będą przedmiotem transakcji: istniejące zapasy towarów handlowych, w tym paliwa (podatnik prowadzi inną stację paliw do której przekaże zapasy towarów i materiałów istniejące w dniu przekazania nieruchomości), a także należności, zobowiązania, umowa franczyzowa a także systemy informatyczne do obsługi stacji.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że potencjalny nabywca nie jest zainteresowany współpracą z dotychczasowym franczyzodawcą, natomiast zamierza prowadzić stację paliw według własnego wizerunku. Potencjalny nabywca nie jest również zainteresowany infrastruktura informatyczną, programami komputerowymi, zapasami paliwa czy innymi towarami handlowymi. Dlatego te składniki nie będą wchodziły w przedmiot transakcji.

W przypadku dojścia transakcji do skutku, nabywcy będą przekazane wyłącznie nieruchomości wraz z wyposażeniem. Żadne składniki niematerialne i zobowiązania nie będą przedmiotem zbycia.

Natomiast celem Podatnika jest sprzedaż nieruchomości wraz z zabudowaniami, w których obecnie ( do końca 2013 r.) funkcjonuje stacja paliw. Podatnik nie będzie przedłużał umowy franczyzowej i w przypadku gdy dojdzie do zbycia, stacja paliw przez jakiś czas nie będzie funkcjonowała, z tego względu, że nowy nabywca będzie zmuszony wyposażyć obiekty w niezbędne składniki do prowadzenia działalności takie jak towary, materiały oraz własną infrastrukturę informatyczną, a także zawrzeć kontrakty handlowe z własnymi dostawcami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zespół składników, który ma być przedmiotem sprzedaży stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT i sprzedaż nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT czy powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 23% jako sprzedaż zabudowanej nieruchomości wraz z wyposażeniem i urządzeniami?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż zabudowanej nieruchomości stacja paliw wraz z wyposażeniem nie spełnia definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy VAT zgodnie z którym przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa - rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania; ponieważ przedmiotem sprzedaży będą wyłącznie składniki materialne ( nieruchomości, wyposażenie , urządzenia techniczne). Przedmiotem sprzedaży nie będą natomiast składniki niematerialne i inne wartości w tym zobowiązania.

Wobec tego zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż stacji paliw powinna być opodatkowana podatkiem VAT wg stawki 23 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 ust. 1 ustawy.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ww. ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa” posłużyć należy w tym zakresie się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.).

Według art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, iż najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, iż przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Istotne znaczenie w powyższej definicji ma końcowy jej fragment. W celu ustalenia zatem, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, zbadać należy, czy zespół składników majątkowych stanowić mógłby samodzielnie działające przedsiębiorstwo. Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Ponadto wymogiem do uznania, aby zespół składników stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa, jest to by stanowił on zespół składników materialnych i niematerialnych - w tym zobowiązań. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Winno ono mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego.

W związku z powyższym, zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywały w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa.

Dlatego należy uznać, że nie jest wystarczające, aby zbywane składniki majątkowe utworzyły przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa u nabywcy. Zbywane składniki majątkowe muszą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

W ocenie Organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, iż prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: „Przegląd Podatkowy” 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Pojęcie „zorganizowana część przedsiębiorstwa” zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy należy rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów, który jest przedmiotem zbycia pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarcze, której służy. Dlatego też o transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa można mówić wtedy, gdy zespół składników wchodzących w jej skład musi stanowić, po pierwsze, niezbędne minimum, bez którego dana zorganizowana część przedsiębiorstwa nie mogłaby realizować swoich zadań gospodarczych. Po drugie konieczne jest aby to niezbędne minimum pozwalało na kontynuowanie realizowanej uprzednio w przedsiębiorstwie zbywcy działalności gospodarczej.

Stosownie do powyższego dla ustalenia czy przedmiotem transakcji jest zorganizowana część przedsiębiorstwa należy ustalić, czy całość przekazach składników pozwala nabywcy na prowadzenie (w oparciu o te składniki) samodzielnej działalności gospodarczej

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Jednym z rodzajów działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie stacji paliw. W skład stacji paliw wchodzą: grunt, wiaty, zadaszenia i budynki, plac manewrowy z chodnikiem, parking, zbiorniki i dystrybutory na benzynę i olej napędowy, stacja LPG oraz wyposażenie magazynowe i biurowe a także wyposażenie lokalu gastronomicznego (piec konwekcyjny, stół chłodniczy, trzon kuchenny, zmywarka, ekspres do kawy, meble). Stacja jest wyposażona w system monitoringu. Stacja działa na zasadzie umowy franczyzowej w ramach sieci „X”. Z dniem 31.12.2013 r. upływa okres trwania umowy franczyzowej i Wnioskodawca nie zamierza jej przedłużyć, natomiast zamierza do końca roku sprzedać całą nieruchomość. Przedmiotem sprzedaży mają być objęte: grunt wraz z zabudowaniami, urządzenia techniczne: zbiorniki paliw, dystrybutory, wyposażenie gastronomiczne. Nie będą przedmiotem transakcji: istniejące zapasy towarów handlowych, w tym paliwa, należności, zobowiązania, umowa franczyzowa a także systemy informatyczne do obsługi stacji. Stacja paliw jest zespołem składników majątkowych mogącym funkcjonować samodzielnie. W dosłownym znaczeniu będą to składniki majątkowe stanowiące w prowadzonej działalności gospodarczej „środki trwałe” oraz „wyposażenie”. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że potencjalny nabywca nie jest zainteresowany współpracą z dotychczasowym franczyzodawcą, natomiast zamierza prowadzić stację paliw według własnego wizerunku. Potencjalny nabywca nie jest również zainteresowany infrastruktura informatyczną, programami komputerowymi, zapasami paliwa czy innymi towarami handlowymi. Dlatego te składniki nie będą wchodziły w przedmiot transakcji.

W przypadku dojścia transakcji do skutku, nabywcy będą przekazane wyłącznie nieruchomości wraz z wyposażeniem. Żadne składniki niematerialne i zobowiązania nie będą przedmiotem zbycia. Natomiast celem Podatnika jest sprzedaż nieruchomości wraz z zabudowaniami, w których obecnie (do końca 2013 r.) funkcjonuje stacja paliw. Podatnik nie będzie przedłużał umowy franczyzowej i w przypadku gdy dojdzie do zbycia, stacja paliw przez jakiś czas nie będzie funkcjonowała, z tego względu, że nowy nabywca będzie zmuszony wyposażyć obiekty w niezbędne składniki do prowadzenia działalności takie jak towary, materiały oraz własną infrastrukturę informatyczną, a także zawrzeć kontrakty handlowe z własnymi dostawcami.

Nabywca stacji będzie mógł kontynuować działalność w zakresie obrotu paliwami, po uprzednim zaopatrzeniu stacji w towary handlowe i materiały.

Uwzględniając przedstawiony powyżej opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że będące przedmiotem sprzedaży składniki materialne nie będą nosiły znamion zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przedmiotem zbycia będą wyłącznie grunt wraz z zabudowaniami, urządzenia techniczne: zbiorniki paliw, dystrybutory, wyposażenie gastronomiczne. Natomiast nie będą przedmiotem transakcji: istniejące zapasy towarów handlowych, w tym paliwa, należności, zobowiązania, umowa franczyzowa a także systemy informatyczne do obsługi stacji. Ponadto Nabywca stacji będzie mógł kontynuować działalność w zakresie obrotu paliwami dopiero po uprzednim zaopatrzeniu stacji w towary handlowe i materiały, wyposażeniu stacji we własną strukturę informatyczną, a także po zawarciu kontraktów handlowych z własnymi dostawcami.

Ponadto Wnioskodawca nie wskazał aby zbywane składniki majątku były w jakikolwiek sposób wyodrębnione w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w sposób organizacyjny, funkcjonalny i finansowy. Wnioskodawca co prawda wskazał, że stacja paliw jest zespołem składników majątkowych mogących funkcjonować samodzielnie, jednak przedmiotem zbycia nie jest stacja paliw stanowiąca zespół składników, będących we wzajemnych relacjach takich by można było mówić o nim jako o zespole. Zbyciu bowiem podlegają jedynie same nieruchomości wraz z zabudowaniami, które bez składników niematerialnych nie umożliwiają bezpośredniego kontynuowania działalności gospodarczej u nabywcy.

Zatem biorąc pod uwagę, że w sprawie przedmiotem zbycia są wyłącznie opisane składniki materialne bez pozostałych składników, które są niezbędne do realizowania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia dotychczasowej działalności (prowadzenia stacji paliw wraz z działalnością gastronomiczną) zbycie tych składników majątkowych nie stanowi zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa przystosowanej do realizacji zadań, do których była przeznaczona.

Reasumując uznać należy, iż w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę wymienione składniki majątku mające być przedmiotem zbycia nie mieszczą się w pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa a tym samym do transakcji zbycia ww. składników majątkowych nie będzie miał zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy.

Tym samym transakcja sprzedaży opisanych składników majątkowych będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, z zastosowaniem stawek właściwych dla przedmiotu sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska prawnego Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.