Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-830/13-3/AMN
z 17 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2013 r. (data wpływu 19 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 1 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 1 października 2013 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z zamówieniem samochodu niezbędnego do prowadzenia działalności (Praktyka Lekarska), konieczne okazało się zapłacenie zaliczki w wysokości 20.000 zł. Wpłacenie tej kwoty było warunkiem koniecznym do rozpoczęcia procedury związanej z leasingiem (realizacji zamówienia).

Wnioskodawca dokonał wymaganej zapłaty i otrzymał fakturę wystawioną dnia 13 grudnia 2012 r. Zainteresowany zapłatę potraktował jako zdarzenie gospodarcze (jako że otrzymał fakturę dokumentującą to zdarzenie) i zaliczył w koszty uzyskania przychodu w miesiącu grudniu 2012.

W miesiącu marcu 2013 Wnioskodawca otrzymał fakturę korygującą. Zwrot zaliczki w wysokości 20.000 zł zaksięgował w KPiR jako przychód (pozostałe przychody). Wnioskodawca otrzymał też fakturę za wstępną opłatę lesingową (obejmującą już całą kwotę wstępnej opłaty), którą zaliczył w koszty w miesiącu marcu 2013.

W związku z powyższym podstawa obliczenia podatku za rok 2012 była mniejsza o 20.000 zł, natomiast zwiększyła się o tę kwotę w roku 2013.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca poprawnie zaliczył w koszty w roku 2012 wydatek 20.000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako że wydatek 20.000 zł był udokumentowany fakturą, Zainteresowany nie mógł go pominąć i nie zaliczyć w koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Na podstawie art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl art. 22 ust. 5a, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

– są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast art. 22 ust. 5b cytowanej ustawy, stanowi że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Kwestie potrącalności kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami regulują przepisy art. 22 ust. 5c i ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6b cytowanej ustawy, w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w związku z zamówieniem samochodu niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca wpłacił zaliczkę w wysokości 20.000 zł i otrzymał fakturę wystawioną 13 grudnia 2012 r. W miesiącu marcu 2013 roku Wnioskodawca otrzymał fakturę korygującą i zwrot zaliczki w wysokości 20.000 zł, którą Zainteresowany zaksięgował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód (pozostałe przychody).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają przepisów regulujących zasady dokonywania korekty kosztów. Nie zawierają także uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) kosztów. Zauważyć jednak należy, że faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje bowiem zmiany daty poniesienia kosztu, wpływa jedynie na jego wysokość. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że każdy przypadek obciążenia kosztów działalności musi być rozpatrywany indywidualnie, z uwzględnieniem przesłanek związanych z całokształtem prowadzonej przez podatnika działalności, oraz okoliczności, stanowiących przyczynę powstania kosztu, a także sposobu udokumentowania zdarzenia uznanego za koszt uzyskania przychodu. Poniesienie wydatku, by mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi mieć charakter trwały. Nie mają charakteru trwałego – w momencie ich poniesienia – wpłaty dokonane przez kupującego towar/usługę tytułem zaliczki itp. Wpłaty te, stanowią bowiem wyłącznie formę zabezpieczenia majątkowego, potwierdzenia realizacji umowy itp., mają na tym etapie zdarzenia ekonomicznego charakter zwrotny i jako takie są obojętne podatkowo w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Nie można bowiem w momencie dokonania wpłaty zaliczki/zadatku przewidzieć ostatecznych skutków transakcji jaka ma być sfinalizowana w innym okresie rozliczeniowym i jednoznacznie przyjąć, że usługa faktycznie zostanie wykonana, a w związku z tym należność za usługę jest bezsporna i wymagalna z chwilą wpłaty zaliczki.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca w związku z zamówieniem samochodu niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej poniósł w grudniu 2012 roku wydatek w postaci zaliczki, której wpłacenie było warunkiem koniecznym do rozpoczęcia procedury związanej z leasingiem (realizacji zamówienia). W miesiącu marcu 2013 roku Wnioskodawca otrzymał zwrot zaliczki oraz fakturę korygującą.

Zatem, skoro poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek był zaliczką na poczet wykonania w przyszłości usługi i został poniesiony w celu osiągnięcia w przyszłości przychodów, to nie mógł stanowić kosztów uzyskania przychodu roku 2012, gdyż ww. wydatek nie wiąże się z uzyskaniem przychodu w 2012 roku. Należy przy tym wskazać, że wydatki wynikające z faktury zaliczkowej nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Są one potrącane dopiero w momencie wykonania usługi, na podstawie otrzymanej faktury końcowej.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie zakwalifikował poprawnie kwoty zaliczki wynikającej z faktury z dnia 13 grudnia 2012 r. do kosztów uzyskania przychodów roku 2012.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył kserokopie faktur. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.