INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26.06.2013 r. (data wpływu 01.07.2013 r.), uzupełnionym w dniu 13.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) na wezwanie Organu z dnia 03.09.2013 r. (doręczone w dniu 09.09.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania transakcji zamiany nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania transakcji zamiany nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 13.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 03.09.2013 r. (doręczone w dniu 09.09.2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe :

Elżbieta i Dariusz M. (wspólność majątkowa) na podstawie aktu notarialnego Repertorium z dnia 22.12.1997 r. otrzymali od Feliksa M. (ojciec Dariusza M.) darowiznę w postaci niezabudowanej nieruchomości o pow. 28 arów 43 m² położoną w M., przy ul. S. Na tej darowanej działce znajdował się budynek, który nigdzie nie był wykazany, był wybudowany bez pozwolenia na budowę w 1983 r.. W związku z tym małżonkowie M. wystąpili do Urzędu Miasta o potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia tego budynku do użytkowania.

Burmistrz Miasta decyzją z dnia 20.08.1999 r. zezwolił na użytkowanie obiektów : na kontener biurowy o pow. użytkowej 40,4 m², na halę magazynową o pow. użytkowej 187,60 m², wiata o pow. użytkowej 63 m². Po wyremontowaniu obiektu (Wnioskodawca nie odliczał z tego tytułu podatku VAT, nie wpisał tego obiektu do środków trwałych oraz wydatków na remont nie odliczał w P.K.P i R) Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej – produkcja baraków i kontenerów oraz ich wynajem.

Wcześniej tj. od. 01.05.1994r. Wnioskodawca prowadził w M. przy ul. B. usługi transportowe.

Obok posesji Wnioskodawcy i jego żony znajduje się (graniczy) posesja, na której usytuowana jest piekarnia szwajcarska, gdzie Prezesem jest P. Wojciech Ś. Aktem notarialnym Repertorium z dnia 22.03.2005 r. dokonano zamiany działek (jako osoby prywatne) graniczących obok siebie tj. małżonkowie M. a małżonkowie Ś. Następnie P. Wojciech Ś. zaczął rozbudowywać piekarnię. Budowa przybierała ogromnych rozmiarów. Zabudowano nieruchomość P. M. tak, że są obecnie mało widoczni, a to spowodowało odcięcie od klienta, spadek obrotów i dochodów.

Pomiędzy małżonkami narastał konflikt i sprawy w sądzie. Sąd w Warszawie nakazał aby obie rodziny doszły do ugody. W związku z tym, doszło do podpisania przedwstępnej umowy u notariusza, że małżonkowie Ś. kupią działkę i na niej wybudują te obiekty, które znajdują się na działce P. M., a następnie po odebraniu tych budynków nastąpi zamiana, tj. małżonkowie Ś. wezmą nieruchomość P. M., natomiast małżonkowie M. nieruchomość małżonków Ś. (jako osoby prywatne, a nie osoby prowadzące działalność gospodarczą).

Wnioskodawca informuje ponadto, że na tej nieruchomości jego żona Elżbieta M. od 05.10.2002 r. prowadzi odrębną działalność gospodarczą : sklep z częściami samochodowymi i naprawa samochodów.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT oraz opłaca podatek liniowy. Budynek , pod którym wraz z żoną prowadzi odrębne działalności gospodarcze nigdy nie figurował w ewidencji środków trwałych ani u niego ani u małżonki, nie dokonywali odpisów amortyzacyjnych, nie odliczali podatku VAT oraz nie było ulepszeń tego budynku. Przez okres jego użytkowania dokonywali, tj. każdy u siebie – zwykłych napraw czy remontów tj. malowanie pomieszczeń, remont zamka, pieca itp. (każdy z małżonków odliczał podatek VAT).

Wnioskodawca postawił na tej nieruchomości halę przenośną, magazyn przenośny, wiatę i kontener przenośny – wszystko jest niezwiązane na stałe z gruntem, natomiast figuruje od 1995 r. w ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku VAT od ww. obiektów. Po zamianie nieruchomości , wszystko co jest nie związane na stałe z gruntem zostanie zabrane tj. rozebrane i z powrotem zamontowane na nieruchomości w M. przy ul. O. Nieruchomość jest własnością małżonków M. i tę nieruchomość Wnioskodawca ma zgłoszoną również do działalności gospodarczej – tam składuje gotowe do sprzedaży baraki i kontenery.

Najprawdopodobniej zamiana dojdzie do skutku pod koniec 2013 r. lub na początku 2014 r.

W odpowiedzi na wezwanie tut Organu z dnia 03.09.2013 r. Wnioskodawca sprecyzował przedstawione zdarzenie przyszłe i wskazał, co następuje:

Przedmiotem zamiany będzie nieruchomość nr 149. Geneza jej powstania jest następująca:

w 1997 r. Wnioskodawca wraz z żoną dostali od ojca Wnioskodawcy w formie darowizny działkę nr 37. Podzielili tę działkę na 37/1 oraz 37/2.

W 2005 r. dokonali zamiany w następujący sposób : oddali działkę 37/2, zostawiając sobie działkę 37/1. W zamian za to otrzymali działkę 38/3. Z połączenia działek 37/1 i 38/3 powstała działka, której nadano nr 149 i która stanowi współwłasność majątkową Wnioskodawcy i jego żony. Dla terenu, na którym zlokalizowana jest nieruchomość 149 jest obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego. Działka nr 149 znajduje się na terenie oznaczonym symbolem89 PT o funkcji wiodącej – tereny strefy przemysłowo – technicznej.

Przedmiotowa nieruchomość stanowi teren zabudowany w następujący sposób:

• hala produkcyjno – magazynowa ok. 197 m²,

• hala socjalno – biurowa ok. 45 m²,

• wiata montażowa 63 m².
  
  

Nie ma na niej budynków mieszkalnych. Ww. obiekty zostały wybudowane przez Wnioskodawcę we własnym zakresie i własnymi siłami, oddane do eksploatacji 20.08.1999 r. W trakcie budowy tych obiektów Wnioskodawca nie odliczał żadnych kosztów związanych z ich powstaniem. Ww. budynki nie były wynajmowane ani dzierżawione. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie istniejących obiektów, przekraczających 30% ich wartości początkowej. Przeprowadzał tylko bieżące naprawy.

Opisaną nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej od 1997 r. Małżonka w X 2002 r. rozpoczęła własną działalność gospodarczą i wykorzystywała do jej prowadzenia ok. 30% zabudowań.

Omawiana nieruchomość Wnioskodawca nabył jako osoba prywatna, ponieważ zarówno darowizna jak i późniejsza zamiana (przy której powstała działka nr 149) były na osoby prywatne. Obiekt jest eksploatowany powyżej 10 lat.

Obecnie Wnioskodawca nosi się z zamiarem przekazania całej nieruchomości 149 wraz z obiektami w zamian za co, ma otrzymać inną nieruchomość zabudowaną adekwatnymi obiektami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania sformułowane ostatecznie w odpowiedzi na wezwanie :

• Czy z tytułu zamiany nieruchomości, u Wnioskodawcy prowadzącego na tej nieruchomości działalność gospodarczą wystąpi podatek VAT ...

• Czy Wnioskodawca powinien wystawić fakturę na przekazywaną nieruchomość ...
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, opisaną nieruchomość małżonkowie M. nabyli jako osoby prywatne, a więc zamiana nie powinna w ogóle dotyczyć działalności gospodarczych, jakie prowadzą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powołanego powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Przez umowę zamiany, zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy.

Zapis art. 604 ww. ustawy Kodeks cywilny daje dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

Jak wynika z powyższego, realizowane w oparciu o umowę zamiany przeniesienie własności towaru (w tym gruntu) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów.

Na mocy art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Stosownie do art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W świetle powyższych przepisów w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału. W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie nieruchomości, a także udziału we współwłasności nieruchomości należy więc traktować w kategorii sprzedaży towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z opisu przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z drugim współwłaścicielem (żoną Wnioskodawcy) zamierza dokonać zamiany nieruchomości nr 149 wraz ze znajdującymi się na niej obiektami, w zamian za co ma otrzymać inną nieruchomość zabudowaną adekwatnymi obiektami.

Wnioskodawca wraz z małżonką w 1997 r. dostali od ojca Wnioskodawcy w formie darowizny działkę nr 37. Podzielili tę działkę na 37/1 oraz 37/2. W 2005 r. dokonali zamiany w następujący sposób : oddali działkę 37/2, zostawiając sobie działkę 37/1. W zamian za to otrzymali działkę 38/3. Z połączenia działek 37/1 i 38/3 powstała działka, której nadano nr 149 i która stanowi współwłasność majątkową Wnioskodawcy i jego żony.

Opisana nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej od 1997 r. : produkcja baraków i kontenerów oraz ich wynajem. Małżonka Wnioskodawcy w 2002 r. rozpoczęła własną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży części samochodowych i naprawy samochodów i wykorzystywała do jej prowadzenia ok. 30% nieruchomości.

Planowana przez Wnioskodawcę zamiana ww. nieruchomości związana jest z faktem, że rozbudowana na sąsiedniej posesji piekarnia należąca do sąsiada Wnioskodawcy zasłania dostęp do nieruchomości Wnioskodawcy, co spowodowało odcięcie od klienta i związany z tym spadek obrotów.

Mając na uwadze powołaną wyżej definicję działalności gospodarczej, należy uznać, iż planowana przez Wnioskodawcę zamiana zabudowanej Nieruchomości będzie miała związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Dokonując zamiany ww. Nieruchomości, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie będzie on zbywał majątku osobistego, który – jak sama nazwa wskazuje – służy do zaspokajania tylko i wyłącznie potrzeb osobistych, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo, wykorzystywany w prowadzonej działalności w zakresie produkcji, sprzedaży i wynajmu baraków i kontenerów. Planowana przez Wnioskodawcę zamiana ww. nieruchomości związana jest z faktem, że rozbudowana na sąsiedniej posesji piekarnia należąca do sąsiada Wnioskodawcy zasłania dostęp do nieruchomości Wnioskodawcy, co spowodowało odcięcie od klienta i związany z tym spadek obrotów u Wnioskodawcy.

Planowanej zamianie ww. Nieruchomości nie przyświeca zatem cel osobisty. Wnioskodawca wraz z małżonką dokonują zamiany nieruchomości z zamiarem uzyskania optymalnego położenia swojego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe okoliczności świadczą o tym, że Zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, a jego działalność przybiera formę zawodową (profesjonalną). W ocenie tut. Organu opisane działania podejmowane przez Zainteresowanego nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, a to oznacza że dokonywanej przez niego zamiany działek nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca, dokonując zamiany działek będzie zachowywał się jak podmiot profesjonalnie dokonujący dostaw w zakresie obrotu nieruchomościami.

W zakresie planowanej zamiany udziału w Nieruchomości Wnioskodawca wypełni zatem przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy, stanowiące podstawę do uznania go za podatnika podatku VAT, a planowana zamiana udziału w Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do zapisu art. 41 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%. Zgodnie zaś z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 wynosi 23%.

Jednocześnie, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W stosunku do gruntów niezabudowanych ustawodawca wskazał jeden przypadek, w którym można zastosować zwolnienie od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane.

Ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a przewiduje zwolnienia od podatku dla dostawy budynków, budowli i ich części. Zwolnienia te mają zastosowanie po spełnieniu warunków wskazanych w tych przepisach.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa powyżej, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W myśl art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków, budowli trwale z gruntem, związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Powyższe oznacza, że w sytuacji gdy budynek lub budowla posadowiona na danym gruncie korzysta ze zwolnienia od podatku wówczas do sprzedaży gruntu również należy zastosować zwolnienie.

Wnioskodawca planuje zamianę nieruchomości zabudowanej budynkiem hali produkcyjno – magazynowej, hali socjalno – biurowej oraz wiaty montażowej. Ww. Obiekty zostały zbudowane przez Wnioskodawcę we własnym zakresie i przyjęte do użytkowania w prowadzonej działalności gospodarczej w 1999r. Przedmiotowe obiekty nie były wynajmowane ani dzierżawione. W trakcie budowy Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT, nie ponosił również wydatków na ulepszenie ww. obiektów przekraczających 30% ich wartości początkowej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione okoliczności sprawy stwierdzić należy, że obiekty znajdujące się na nieruchomości nie zostały zasiedlone w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Tym samym dostawa (zamiana) przedmiotowej nieruchomości nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ze wskazania Wnioskodawcy wynika, że na przedmiotowej nieruchomości od 1997 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji baraków i kontenerów oraz ich wynajmu, w stosunku do której ustawodawca nie przewiduje wyłączenia oraz zwolnień od podatku. Wybudowane na tej nieruchomości w 1999r. obiekty służyły Wnioskodawcy (podatnikowi VAT) do prowadzenia ww. działalności, zatem Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu budowy tych obiektów na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit, a) ustawy o VAT. Fakt, iż Wnioskodawca pomimo przysługującego prawa nie dokonał odliczenia podatku naliczonego, nie ma z tym przypadku znaczenia. Z uwagi na powyższe, do opisanej transakcji nie znajdzie zatem również zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 a ustawy o VAT.

W konsekwencji, zamiana opisanej we wniosku zabudowanej nieruchomości opodatkowana będzie podstawową 23% stawką podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Z powyższych uregulowań wynika, iż faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży, a ustawodawca określił w jakich okolicznościach należy ją wystawić. Przede wszystkim wystawiane przez podatników podatku od towarów i usług faktury VAT muszą dokumentować wykonanie przez nich czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie z powyższym, przedmiotowa transakcja zamiany nieruchomości zabudowanej winna być przez Wnioskodawcę udokumentowana poprzez wystawienie VAT.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z tych też względów, z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego, niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie o obowiązkach i uprawnieniach Wnioskodawcy. Zatem, nie wywołuje ona skutków prawnych dla pozostałych współudziałowców nieruchomości (małżonki Wnioskodawcy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.