Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-796/13/HK
z 22 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 19 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 31 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ordynacji podatkowej w zakresie właściwości organów podatkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ordynacji podatkowej w zakresie właściwości organów podatkowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 25 października 2013 r. znak: IBPB II/1/415-796/13/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 31 października 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2003 r. do 2011 r. Wnioskodawczyni pracowała w Republice Libanu jako wykładowca na dwóch uniwersytetach. Prowadziła również konsultacje dla organizacji rządowych i pozarządowych.

Do grudnia 2011 r. Wnioskodawczyni rozliczała się z podatku dochodowego od osób fizycznych w Libanie.

Od 2012 r. – na podstawie umów-zlecenia – Wnioskodawczyni jest zatrudniona jako niezależny konsultant–ekspert przez Firmę T. z siedzibą w R. na Łotwie (Wnioskodawczyni nie przebywała na terytorium Łotwy, jedynie przejazdem – w związku z jedną z jej misji).

Firma T. jest partnerem w ramach Konsorcjum I. z siedzibą w Belgii (Konsorcjum I. obejmuje Firmy: T. z Łotwy, D. z Francji i J. z Anglii).

W 2012 r. Wnioskodawczyni wiele podróżowała (8 misji – 14 państw) i praktycznie przebywała zarówno w Polsce jak i w Republice Libanu.

Praca Wnioskodawczyni polega na wyjazdach misyjnych do państw Unii Europejskiej oraz państw sąsiadujących (wschód, południe) w celu ewaluacji projektów finansowych przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Instrumentu Polityki Sąsiedztwa.

Pobyt w 2012 r. w Republice Libanu nie wiązał się z wykonywaniem obowiązków zawodowych.

Według libańskiego prawa podatkowego (ustawa o podatku dochodowym nr 144 opublikowana 12 czerwca 1959 r.) Wnioskodawczyni nie kwalifikuje się jako rezydent podatkowy, ponieważ nie była zatrudniona na terenie państwa Libanu w 2012 r.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski - od urodzenia posiada polskie obywatelstwo (tj. od 1971 r.). Posiada również obywatelstwo libańskie – od 2004 r.

W 2012 r. miejsce stałego pobytu (miejsce stałego zameldowania) i zamieszkania Wnioskodawczyni znajdowało się w Polsce, jednakże w 2012 r. Wnioskodawczyni również przebywała w Republice Libanu, gdzie posiada tymczasowe zameldowanie.

Wnioskodawczyni oświadczyła, że jej centrum interesów osobistych i gospodarczych w 2012 r. znajdowało się zarówno w Polsce jak i w Republice Libanu: jej centrum interesów osobistych, tj. ognisko domowe - w Libanie (małżonek i dzieci), bliskie powiązania rodzinne - w Polsce (rodzice), centrum interesów gospodarczych: inwestycja – budowa domu w Polsce, majątek nieruchomy – ziemia w Polsce, majątek nieruchomy – mieszkanie w Libanie, konta bankowe w Polsce i Libanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Do którego urzędu skarbowego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawczyni powinna wysłać swoje rozliczenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, organem właściwym do złożenia zeznania podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. jest Drugi Urząd Skarbowy w Częstochowie, odpowiedni do stałego miejsca zameldowania (miejsca stałego pobytu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Właściwość organów podatkowych została określona w Rozdziale 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 15 § 1 Ordynacji podatkowej organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.

Stosownie do art. 15 § 2 Ordynacji podatkowej właściwość rzeczowa i miejscowa jest ustalana z uwzględnieniem również zakresu zadań i terytorialnego zasięgu działania organów podatkowych, określonych na podstawie odrębnych przepisów, w szczególności przepisów o wprowadzeniu programów pilotażowych, o których mowa w art. 5 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 z późn. zm.).

Jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, właściwość miejscową organów podatkowych ustala się według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika, płatnika, inkasenta lub podmiotu wymienionego w art. 133 § 2 (art. 17 § 1 Ordynacji podatkowej).

Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych lub poszczególnych kategorii podatników, płatników lub inkasentów w sposób odmienny niż określony w § 1, uwzględniając w szczególności posiadanie miejsca zamieszkania lub siedziby za granicą, miejsce uzyskiwania dochodów oraz miejsce położenia przedmiotu opodatkowania (art. 17 § 2 Ordynacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 i 1a, jest urząd skarbowy właściwy według miejsca zamieszkania podatnika w ostatnim dniu roku podatkowego, a gdy zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed tym dniem – według ostatniego miejsca zamieszkania na jej terytorium, z zastrzeżeniem ust. 1c (art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

W myśl art. 45 ust. 1c ww. ustawy, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 i 1a, jest urząd skarbowy właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego od 2003 r. do 2011 r. Wnioskodawczyni pracowała w Libanie i do grudnia 2011 r. rozliczała się tam z podatku dochodowego od osób fizycznych. W okresie tym prowadziła również konsultacje dla organizacji rządowych i pozarządowych. Od 2012 r. – na podstawie umów zlecenia – Wnioskodawczyni jest zatrudniona jako niezależny konsultant–ekspert przez Firmę T. z siedzibą na Łotwie (Wnioskodawczyni nie przebywała na terytorium Łotwy, była tam jedynie przejazdem, w związku z jedną z jej misji).

Firma T. jest partnerem w ramach Konsorcjum I. z siedzibą w Belgii, które obejmuje Firmy z Łotwy, z Francji i z Anglii).

W 2012 r. Wnioskodawczyni wiele podróżowała (8 misji – 14 państw) i praktycznie przebywała zarówno w Polsce jak i w Republice Libanu.

Praca Wnioskodawczyni polega na wyjazdach misyjnych do państw Unii Europejskiej oraz państw sąsiadujących (wschód, południe).

Pobyt w 2012 r. w Republice Libanu nie wiązał się z wykonywaniem obowiązków zawodowych.

Wnioskodawczyni wskazała, że według libańskiego prawa podatkowego nie kwalifikuje się jako rezydent podatkowy Libanu, ponieważ nie była zatrudniona na terenie państwa Libanu w 2012 r.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski - od urodzenia posiada polskie obywatelstwo, a od 2004 r. posiada również obywatelstwo libańskie.

W 2012 r. miejsce stałego pobytu (miejsce stałego zameldowania) i zamieszkania Wnioskodawczyni znajdowało się w Polsce, jednakże w 2012 r. Wnioskodawczyni również przebywała w Republice Libanu, gdzie posiada tymczasowe zameldowanie.

Wnioskodawczyni oświadczyła, że jej centrum interesów osobistych i gospodarczych w 2012 r. znajdowało się zarówno w Polsce jak i w Republice Libanu; jej centrum interesów osobistych, tj. ognisko domowe - w Libanie (małżonek i dzieci), bliskie powiązania rodzinne - w Polsce (rodzice), centrum interesów gospodarczych: inwestycja – budowa domu w Polsce, majątek nieruchomy – ziemia w Polsce, majątek nieruchomy – mieszkanie w Libanie, konta bankowe w Polsce i Libanie.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi, do którego urzędu skarbowego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej powinna wysłać swoje rozliczenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.

Rozstrzygnięcia w tym zakresie można dokonać dopiero po ustaleniu, czy w 2012 r. Wnioskodawczyni podlegała w Polsce nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja z dnia 26 lipca 1999 r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Libańską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2004 r., Nr 244, poz. 2445).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku tam położonego.

Natomiast - zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji - jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że Wnioskodawczyni w 2012 r. przebywała w Libanie. Miała tam jednakże tylko tymczasowe miejsce zameldowania. Natomiast w Polsce miała miejsce stałego pobytu (stałego zameldowania) i zamieszkania.

Skoro zatem Wnioskodawczyni w 2012 r. nie miała stałego miejsca zamieszkania w Libanie to tym samym – w świetle cyt. art. 3 ust. 1 i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji – posiadała w Republice Libanu ograniczony obowiązek podatkowy. Natomiast w Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawczyni miała w 2012 r. nieograniczony obowiązek podatkowy, gdyż w Polsce posiadała miejsce stałego pobytu i zamieszkania.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, wskazać należy, iż Wnioskodawczyni winna była dokonać rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. w urzędzie skarbowym właściwym dla jej miejsca zameldowania na pobyt stały, który to adres Wnioskodawczyni wskazała we wniosku jako miejsce stałego pobytu.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.