Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-681/13/ŚS
z 10 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych częściowo sfinansowanych ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy – jest prawidłowe,
• sposobu i momentów dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,
• konieczności uznania refundacji za przychód podatkowy, podlegający ujęciu w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów:
• w części dotyczącej podatku VAT naliczonego - jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych otrzymania i wydatkowania środków finansowych przyznanych z Urzędu Pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem VAT. W maju 2013 r. podpisał z Powiatowym Urzędem Pracy umowę o refundację doposażenia stanowiska pracy dla bezrobotnego. Refundacja została przyznana w kwocie 20.000 zł brutto, ale do dnia złożenia wniosku nie została wypłacona. Refundacja dotyczyła dwóch środków trwałych zakupionych w maju 2013 r. W Urzędzie Pracy Wnioskodawca złożył oświadczenie, że nie będzie się starał o zwrot podatku VAT i nie będzie korzystał z prawa do jego odliczenia. Cena zakupu środków trwałych przewyższyła kwotę otrzymanej refundacji, w związku z czym dokonał odliczenia podatku VAT od kwoty, którą poniósł z własnych środków.

Dotacja została przyznana w kwocie 20.000 zł brutto i dotyczyła zakupu:

• montażownicy o wartości - 15.222,49 zł brutto, VAT - 2.846,48 zł, netto - 12.376,01 zł, refundacja w kwocie brutto - 11.641,00 zł brutto, VAT - 2.176,77 zł, netto - 9.464,23 zł, pozostała wartość niezrefundowana - 3.581,49 zł brutto, VAT - 669,71 zł, netto - 2.911,78 zł.
• wyważarki o wartości - 11.202,88 zł brutto, VAT - 2.094,85 zł, netto - 9.108,03 zł, refundacja w kwocie brutto - 8.359,00 zł brutto, VAT - 1.563,07 zł, netto - 6.795,93 zł, pozostała wartość niezrefundowana - 2.843,88 zł brutto, VAT - 531,78 zł, netto - 2.312,10 zł.
  
  

W sumie:

• kwota dotowana 20.000,00 zł (VAT niepodlegający odliczeniu - 3.739,84 zł), netto - 16.260,16 zł,
• kwota niedotowana 6.425,37 zł, (VAT podlegający odliczeniu - 1.201,49 zł), netto - 5.223,88 zł.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową środków trwałych stanowiących podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych? Czy do wartości początkowej należy doliczyć zrefundowaną wartość podatku VAT?
2. Kiedy i w jakiej kwocie należy dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych, czyli wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów część odpisów amortyzacyjnych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu?
3. Czy wartość podatku VAT, który nie został zwrócony Urzędowi Pracy, powinno się doliczyć do przychodów z prowadzenia działalności gospodarczej? Jeśli tak to w jakim momencie należy ująć tę wartość w KPiR?
4. Czy wartość refundacji otrzymanej z Urzędu Pracy w kwocie 20.000 zł należy ująć w KPiR? Jeśli tak to w jakiej kolumnie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Podatnik, który zrezygnuje z prawa do odliczenia lub zwrotu podatku VAT naliczonego, nie będzie musiał go zwracać do Powiatowego Urzędu Pracy. Złożone w Urzędzie Pracy oświadczenie o rezygnacji z odliczania lub zwrotu naliczonego VAT, nie ma znaczenia przy ocenie możliwości zaliczenia naliczonego VAT do kosztów podatkowych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, w związku z czym miał prawo do odliczenia podatku VAT, jednak dobrowolnie z tego prawa nie skorzystał, a więc wartość początkowa środków trwałych sfinansowanych przez Urząd Pracy w kwocie brutto nie powinna zawierać podatku VAT mimo tego, iż zakup środków trwałych został zrefundowany w kwocie brutto. Zatem do ustalenia wartości początkowej środków trwałych, do odpisów amortyzacyjnych powinno się przyjąć wartość netto, czyli w przypadku montażownicy kwotę 12.376,01 zł, a w przypadku wyważarki kwotę 9.108,03 zł.

Ad. 2. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawy pdof), nie uważa się za koszty podatkowe odpisów amortyzacyjnych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie, zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W związku z powyższym, korekty odpisów amortyzacyjnych za miesiące wcześniejsze, w których odpisy amortyzacyjne zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości (100%), powinno dokonać się w miesiącu otrzymania refundacji.

Do ustalenia wartości początkowej środków trwałych, aby ustalić odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztu uzyskania przychodu, za podstawę powinno się przyjąć wartość w kwocie netto, gdyż zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy pdof, Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku VAT, ale z niego nie skorzystał. Refundacja nie ma tu znaczenia, a więc:

• w przypadku montażownicy wartość 9.464,23 zł (9.464,23zł/12.376,01 zł x 100% = 76,47% NKUP),
• w przypadku wyważarki wartość 6.795,93 zł (6.795,93 zł/9.108,03 zł x 100% = 74,61 % NKUP).
  
  

Ad. 3. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy pdof, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie uzyskane, ale podatek VAT niezależnie od tego czy zostaje zwrócony przez urząd skarbowy czy też nie, nie jest rozpatrywany jako przychód podatkowy. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż podatek VAT z otrzymanej refundacji w kwocie brutto nie stanowi przychodu i nie podlega opodatkowaniu.

Ad. 4. Refundacja otrzymana z Powiatowego Urzędu Pracy na doposażenie stanowiska nie podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy pdof i nie powinno się jej wykazywać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych lub co do których nie zaniechano poboru podatku podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów, albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Możliwość refundacji wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego regulują przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.).

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, starosta z Funduszu Pracy może zrefundować podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych (KPiR). Jest czynnym podatnikiem VAT. W maju 2013 r. podpisał z Powiatowym Urzędem Pracy umowę o refundację doposażenia stanowiska pracy dla bezrobotnego. Refundacja została przyznana w kwocie brutto 20.000 zł, ale do dnia złożenia wniosku nie została wypłacona. Refundacja dotyczyła dwóch środków trwałych, zakupionych w maju 2013 r. W Urzędzie Pracy Wnioskodawca złożył oświadczenie, że nie będzie się starał o zwrot podatku VAT i nie będzie korzystał z prawa do jego odliczenia.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, wszelkie dofinansowania otrzymane przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią dotacje (dofinansowania) przeznaczone na pokrycie wydatków inwestycyjnych, tj. na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż kwota przyznanej Wnioskodawcy refundacji na zakup środków trwałych, nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie cyt. art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć przy tym należy, iż pokrycie z otrzymanego wsparcia finansowego wydatków na zakup środków trwałych, w części dotyczącej naliczonego podatku VAT powoduje, że ta część wsparcia nie była związana z zakupem środków trwałych i stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy. Pokryty tym wsparciem, naliczony podatek VAT nie zwiększa bowiem wartości początkowej zakupionych środków trwałych, co wynika z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które to przepisy określają sposób ustalenia wartości początkowej nabytych odpłatnie środków trwałych. Zgodnie z tymi przepisami za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy). Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (22g ust. 3 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, a mianowicie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Przy czym, co do zasady, ich wartość początkową ustala się w wysokości wartości netto.

Skoro Wnioskodawcy w związku z nabyciem przedmiotowych środków trwałych przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony (choć z prawa tego nie skorzystał) to podatek VAT naliczony nie podlega uwzględnieniu w wartości początkowej środków trwałych, co oznacza, iż zapłacony podatek VAT nie jest wydatkiem inwestycyjnym.

Odnosząc się natomiast do kwestii wpływu otrzymania ww. środków finansowych na koszty podatkowe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów (…) w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem w świetle ww. przepisu wydatki poniesione na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w myśl ww. art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów. Kosztem tym (choć pośrednio), mogą być co do zasady odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jednakże w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Powyższe oznacza, że wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne, stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych wchodzą w zakres postanowień cyt. art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji otrzymanie dotacji na pokrycie (albo jako zwrot) wydatków związanych z nabyciem podlegającego amortyzacji środka trwałego skutkuje tym, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej, która odpowiada wysokości otrzymanej dotacji nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Zatem przedsiębiorca, który otrzyma dotację związaną z nabyciem środka trwałego, po dokonaniu choćby częściowej amortyzacji tego środka trwałego zobowiązany jest do skorygowania kosztów uzyskania przychodów o tą część odpisów amortyzacyjnych, które na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie mogą stanowić tych kosztów. Przy czym, stosownej korekty odpisów amortyzacyjnych w tym zakresie należy dokonać w tych miesiącach (okresach), w których zostały one wykazane w wysokości zawyżonej.

Zauważyć jednocześnie należy, iż jeżeli w chwili zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnik już wie, że zostaną mu one zwrócone, gdyż np. podpisał już stosowną umowę przewidującą refundację wydatków, brak jest podstaw prawnych do ich zaliczania do kosztów podatkowych. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że przedmiotową refundację Wnioskodawca otrzyma później. Zauważyć bowiem należy, że skoro określone wydatki są lub będą podatnikowi zwracane, to ujmowanie ich w ciężar kosztów podatkowych w miesiącach po podpisaniu umowy o dofinansowanie (dotację), a przed jego (jej) otrzymaniem nie znajduje nie tylko prawnego, ale również racjonalnego uzasadnienia. W takim przypadku, a więc po pozytywnym zweryfikowaniu wniosku o dofinansowanie oraz podpisaniu umowy o udzielenie tego dofinansowania, podatnik ma już bowiem pewność, że wydatek zostanie mu zrefundowany. Podatnik nie poniesie zatem ostatecznie ciężaru finansowego związanego z poniesionymi wydatkami w części pokrytej dofinansowaniem. Jak wynika z wniosku zakup poniesionych środków trwałych i podpisanie umowy o refundację nastąpiło w maju 2013 r. Wnioskodawca miał więc świadomość, iż część poniesionych wydatków z wysokim stopniem prawdopodobieństwa zostanie Mu zwrócona. Zatem, Wnioskodawca winien był zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne w wysokości uwzględniającej fakt przyznania tego dofinansowania. Zważywszy jednak na fakt, iż Wnioskodawca nie uwzględnił tej okoliczności i wydatki na nabycie przedmiotowego środków trwałych (montażownicy, wyważarki) zaliczył poprzez odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności, winien w tym zakresie dokonać stosownej korekty, której skutki należy odnieść wstecz do momentu(ów) wykazania kosztów podatkowych w nieprawidłowej wysokości (w wysokości zawyżonej).

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z wyżej przytoczonego przepisu wynika obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której obowiązany jest ewidencjonować przychody i koszty mające wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokość należnego podatku. Sposób prowadzenia księgi określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

Mając na względzie powyższe, przychody i koszty, których wysokość nie ma wpływu na podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku, nie mogą być w księdze ujmowane. Wynika to m.in. także z treści pkt 13 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” w myśl którego „Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12) z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z objaśnieniami do księgi jedynym miejscem, gdzie fakultatywnie można księgować otrzymane środki nie stanowiące przychodów podatkowych oraz wydatki, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, jest kolumna 16 (uwagi), gdzie mogą być ewidencjonowane faktycznie otrzymane przez podatnika przychody, a także dotyczące tego przychodu wydatki. Poza tą kolumną ww. przychody (niopodatkowane) oraz wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów nie powinny być w księdze ewidencjonowane jako nie mające wpływu na ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

W konsekwencji w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Wnioskodawca powinien ująć wyłącznie otrzymaną refundację w części dotyczącej podatku VAT naliczonego, która jak wskazano stanowi przychód podatkowy oraz odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości początkowej nabytych środków trwałych, które nie zostały sfinansowane z przyznanej refundacji. Jeżeli jednak wydatki na nabycie przedmiotowych środków trwałych (montażownicy, wyważarki) zaliczone zostały do kosztów podatkowych poprzez dokonywanie od ich wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem części sfinansowanej otrzymana refundacją, to Wnioskodawca winien w tym zakresie dokonać stosownej korekty.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych częściowo sfinansowanych ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy – jest prawidłowe,
• sposobu i momentów dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,
• konieczności uznania refundacji za przychód podatkowy, podlegający ujęciu w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów:
• w części dotyczącej podatku VAT naliczonego - jest nieprawidłowe,
  
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Wprawdzie, co do zasady, wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem. Z uwagi jednak na brak w ww. wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. informacji niezbędnych do merytorycznego rozpatrzenia wniosku, Organ wykorzystał w niezbędnym zakresie informacje wynikające z tego dokumentu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.