2013.10.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-666/13/AB
z 17 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 lipca 2013 r.), uzupełnionym 26 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia przychodów uzyskanych ze zbycia konstrukcji stalowych do przychodów podatkowych oraz ustalenia z tego tytułu kosztu uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia przychodów uzyskanych ze zbycia konstrukcji stalowych do przychodów podatkowych oraz ustalenia z tego tytułu kosztu uzyskania przychodu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 września 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-665/13/AB, IBPBI/1/415-666/13/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 26 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w ramach jednego przedsiębiorstwa, prowadzi działalność rolniczą w gospodarstwach rolnych i pozarolniczą działalność gospodarczą. Prowadzi księgi rachunkowe stosownie do przepisów ustawy o rachunkowości oraz jest czynnym podatnikiem VAT.

Między Wnioskodawcą, a Jego małżonką istnieje wspólność majątkowa. Art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepisów ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, nie stosuje się do działalności rolniczej. Działalność rolnicza dla potrzeb podatku dochodowego osób fizycznych, zdefiniowana jest w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, który stanowi, że działalnością rolniczą jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym z własnych upraw albo hodowli i chowu, w tym również produkcja materiału hodowlanego oraz reprodukcyjnego. Art. 2 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o gospodarstwie rolnym, oznacza to gospodarstwo rolne w myśl przepisów o podatku rolnym. Z kolei art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 136 poz. 969 ze zm.) stanowi, że za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1ha lub 1ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej. Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) określa, co zaliczane jest do użytków rolnych, o których mowa w art. 1 ustawy o podatku rolnym (§ 68 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Składniki majątkowe prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, to nieruchomości, tj. grunty, budynki, budowle, jak też ruchomości, np.: maszyny i urządzenia służące działalności rolniczej, służące działalności pozarolniczej, służące obu działalnością, jak też inwentarz żywy stanowiący rzeczowe aktywa trwałe przedsiębiorstwa (art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości).

Wszystkie rzeczowe aktywa trwałe zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i są amortyzowane bilansowo, zgodnie z ustawą o rachunkowości, natomiast amortyzacja (odpis) od rzeczowych aktywów trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych, a służących działalności rolniczej nie stanowi podatkowego kosztu uzyskania przychodu. Posiadając składniki majątkowe jak m.in. grunty, a w tym użytki rolne, łąki, pastwiska, drogi w gospodarstwach rolnych, nieużytki, lasy i inne wg ewidencji gruntów oraz budynki i budowle, jak też ruchomości Wnioskodawca posiada zarówno gospodarstwo rolne (zdefiniowane w wyżej przywołanej ustawie o podatku rolnym, do której to definicji odnosi się ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych), a jednocześnie gospodarstwo to, czyli jego składniki majątkowe, stanowią rzeczowe aktywa trwałe (środki trwałe) przedsiębiorstwa osoby fizycznej - prowadzonego przez Wnioskodawcę.

W ww. ewidencji środków trwałych, oprócz stada podstawowego (z zakupu, nie z hodowli), znajduje się także tzw. inwentarz żywy, czyli zwierzęta, których chów i hodowlę, w tym konie prowadzi Wnioskodawca. W załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622 - obowiązuje od dnia 1 stycznia 2011 r.), wskazano, iż Grupa 9 - to inwentarz żywy, który obejmuje zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada produkcyjne. Zatem inwentarz żywy został zaewidencjonowany w 9 Grupie KŚT. Grupa 9, jak grupa 0 KŚT - nie podlega amortyzacji, co oznacza, iż wartość nabycia (koszt wytworzenia) nie ulega zmniejszeniu poprzez odpisy amortyzacyjne, natomiast cały koszt nabycia lub koszt wytworzenia staje się kosztem w momencie zbycia danego składnika, np. konia. Powyższa klasyfikacja wskazuje jednocześnie, iż inwentarz żywy jest środkiem trwałym. W ramach działalności rolniczej, Wnioskodawca m.in. prowadził chów i hodowlę trzody chlewnej, pobór nasienia od ogierów zarodowych, obecnie prowadzi chów i hodowlę koni, uprawę płodów rolnych, jak np. w różnych latach pszenica, żyto, jęczmień, kukurydza, rzepak, inne. Natomiast w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje dochody m.in. z najmu, dzierżawy, usług noclegowych i inne.

Wnioskodawca prowadzi działalność w dwóch zbiorczych lokalizacjach: A i B. Ponoszone koszty można bezpośrednio przypisać do rodzaju przychodu, jak też miejsca ich powstawania. Można również wydzielić koszty ogólne, które dotyczą całej firmy, np. obsługa prawna, księgowa, banki. Wnioskodawca dokonuje podziału kosztów na podstawie przepisów art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kierując się strukturą przychodów.

W prowadzonym przedsiębiorstwie następuje pierwszy podział na:

przychody podatkowe i koszty podatkowe (te które są związane z tymi przychodami),
przychody z działalności rolniczej oraz zwolnione i koszty niepodatkowe.

Koszty dzielone są wg poniższego klucza:

Lokalizacja A: sumowane są przychody podatkowe i niepodatkowe (w tym z działalności rolniczej) osiągnięte we wszystkich oddziałach, które dają łączny przychód z lokalizacji A i ustalany jest udział procentowy przychodów podatkowych i niepodatkowych dla tej lokalizacji. Tym udziałem procentowym dzielone są koszty wspólne lokalizacji A, na koszty podatkowe i niepodatkowe;
Lokalizacja B: sumowane są przychody podatkowe i niepodatkowe (w tym z działalności rolniczej) osiągnięte w lokalizacji B, które dają łączny przychód z lokalizacji B i ustalany jest udział procentowy przychodów podatkowych i niepodatkowych dla lokalizacji B. Tym udziałem procentowym dzielone są koszty wspólne lokalizacji B, na koszty podatkowe i niepodatkowe;
koszty wspólne całej firmy dzielone są na podatkowe i niepodatkowe według stosunku procentowego przychodów podatkowych i niepodatkowych osiągniętych w całej firmie we wszystkich lokalizacjach.

Gospodarstwo rolne w lokalizacji A posiadało i posiada konie, które w trakcie prowadzenia działalności były wydzierżawiane, a tym samym były wykorzystywane dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychód z najmu/dzierżawy koni był przychodem podatkowym przez kilka lat podatkowych.

Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy powstało 1 grudnia 1999 r. i wtedy też została założona ewidencja środków trwałych, w której to ewidencji zostały ujawnione składniki majątkowe, które Wnioskodawca nabył wraz z żoną przed rozpoczęciem działalności, tj. przed 1 grudnia 1999 r., jako osoba prywatna, a które planował wykorzystać w działalności przedsiębiorstwa. W 1999 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w którym to w § 6 wskazano, co uważa się za cenę nabycia środka trwałego, w tym m.in. w razie odpłatnego nabycia - cenę nabycia. Za cenę nabycia uważa kwotę należną zbywającemu powiększona o koszty związane z nabyciem. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu o którym mowa w § 11 - wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (§ 6 ust. 6 tego rozporządzenia).

Obecnie ww. rozporządzenie nie obowiązuje. Jednakże art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tożsamy, z ww. zapisem dot. możliwości dokonania wyceny własnej przez podatnika w przypadku gdy składniki zostały nabyte przed założeniem ewidencji. Korzystając z ww. przepisu w 1999 r. Wnioskodawca przyjął na stan aktywów firmy, a zarazem jej środków trwałych zakupione przed rozpoczęciem działalności konie. Przyjęcie nastąpiło dokumentem OT do którego załącznikiem i integralną częścią była lista koni wraz z ich wartościami określonymi na podstawie własnej wyceny. Dokument OT wraz z listą koni stanowił i stanowi dla Wnioskodawcy wycenę, na podstawie której dokonywane były zapisy w księgach firmy w pozycji aktywa trwałe, jak też stanowił podstawę do ujęcia tychże koni na ewidencji środków trwałych firmy, które nie podlegają amortyzacji. Wartość wskazana w tym dokumencie wraz z listą określa wartość każdego poszczególnego konia i ich łączną sumę. Od 1999 r. tak przyjęty inwentarz żywy stanowił aktywa trwałe oraz został ujęty w ewidencji środków trwałych (grupa 9). W 2012 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży części koni przyjętych 1 grudnia 1999 r. W związku z tym, iż przedmiotowe konie, które zostały sprzedane w 2012 r. były wykorzystywane m.in. dla celów osiągania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu ich dzierżawy, najmu, tym samym przychód z ich sprzedaży zobowiązany był zaliczyć do przychodów podatkowych, a nie do przychodów z działalności rolniczej. Tym samym mając na względzie współmierność kosztów z przychodami, w okresie sprzedaży ww. koni, wartość nabycia określona własną wyceną w chwili ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych firmy, stanowiła koszt podatkowy w chwili sprzedaży związany z przychodem podatkowym.

Oprócz powyższego, Wnioskodawca prowadził w niektórych gospodarstwach rolnych inwestycje. Celem inwestycji była m.in. budowa chlewni. Wnioskodawca inwestycji nie dokończył z uwagi na m.in. brak środków finansowych, co spowodowało, iż poniesione nakłady inwestycyjne są zaewidencjonowane w księgach rachunkowych na koncie 081 - inwestycja. Z uwagi na nie zakończenie inwestycji nie zostały one nigdy oddane do użytkowania. W 2012 r. Wnioskodawca sprzedał części elementów konstrukcyjnych z tychże niezakończonych inwestycji. W treści faktury sprzedaży widniało: konstrukcje stalowe i kwoty.

Wnioskodawca podkreśla, że dokonany podział przychodów w firmie na:

przychody podatkowe - z pozarolniczej działalności gospodarczej,
przychody z działalności rolniczej oraz
przychody zwolnione

wpływa bezpośrednio na podział kosztów, na podatkowe koszty i niepodatkowe koszty ,w tym w szczególności na podział kosztów ogólnych dotyczących całej firmy, jak np. obsługa prawna, księgowa i inne.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 20 września 2013 r., Wnioskodawca m.in. wskazał, że:

Inwestycja o której mowa we wniosku (budowa chlewni) jest położona w miejscowości K. Była ona prowadzona celem wykorzystania jej dla celów działalności rolniczej, hodowlanej w zakresie hodowli i chowu macior. Dodatkowo Wnioskodawca informuje, że gospodarstwo w którym miała być realizowana inwestycja zakupił w 2004 r. od Agencji Nieruchomości Rolnych.
W związku z realizacją wskazanej we wniosku inwestycji odrębnie do każdego obiektu (późniejszego środka trwałego) założono konta inwestycyjne dotyczące obiektu (budynku), budowli oraz wyposażenia każdej z chlewni, które po zakończeniu miało stać się odrębnym środkiem trwałych przyporządkowanym do danego rodzaju wg Klasyfikacji Środka Trwałego. Na każdym koncie były ewidencjonowane koszty dotyczące danego obiektu.

W uzupełnieniu wskazano przy tym przykładowo stosowane numery i nazwy kont, na których ewidencjonowane były poszczególne wydatki, a także rodzajowe kategorie wydatków znajdujące się na ww. kontach inwestycyjnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży konstrukcji stalowych z zaniechanej inwestycji, której celem była budowa chlewni, stanowi przychód podatkowy, czy niepodatkowy, a tym samym, czy koszt w chwili sprzedaży konstrukcji stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód uzyskany ze sprzedaży konstrukcji stalowych z zaniechanej inwestycji, której celem była budowa chlewni, stanowi przychód podatkowy, a tym samym koszt w chwili sprzedaży tychże zaniechanych inwestycji, stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu, zgodnie z treścią art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy, działalnością rolniczą, w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

miesiąc - w przypadku roślin,
16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

-licząc od dnia nabycia.

Zauważyć przy tym należy, iż ustawodawca precyzuje wyraźnie, co dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w ww. art. 2 ust. 2 ww. ustawy ma charakter wyczerpujący. Zgodnie z przedstawioną definicją działalności rolniczej podstawową jej cechą jest uzyskiwanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkty roślinne), chowu lub hodowli (produkty zwierzęce). Wszelkie inne przychody pośrednio związane z działalnością rolniczą, czy też powstające przy okazji prowadzenia działalności rolniczej - nie stanowią przychodów z tej działalności. Przychody te, mimo iż uzyskiwane są przez osoby prowadzące działalność rolniczą, pochodzą jednakże z innych źródeł niż ta działalność i w związku z tym podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, według zasad określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza,
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

Jak wynika z powyższego przepisu, gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy; są to przychody z odpłatnego zbycia rzeczy. Z kolei przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż rzeczy ruchomych po upływie 6 miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie (wybudowanie) nie stanowi źródła przychodu.

Z kolei pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą, uważa się działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

zarobkowym celu działalności,
wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje, że jest to działalność zarobkowa, czyli służąca osiąganiu zysków, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, co oznacza, że jest to działalność przygotowana i uporządkowana oraz ma charakter powtarzalny. Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot. Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności, (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach jednego przedsiębiorstwa prowadzi działalność rolniczą oraz pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca prowadził w niektórych gospodarstwach rolnych inwestycje, których celem była m.in. budowa chlewni. Wnioskodawca inwestycji nie dokończył, co spowodowało, iż nie zostały oddane do użytkowania, a poniesione nakłady inwestycyjne są zaewidencjonowane w księgach rachunkowych na koncie - inwestycja. W 2012 r. Wnioskodawca sprzedał części elementów konstrukcyjnych z tychże niezakończonych inwestycji. W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 września 2013 r. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że inwestycja o której mowa we wniosku była prowadzona celem wykorzystania jej dla celów działalności rolniczej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że przedstawione w opisie stanu faktycznego działania Wnioskodawcy polegające na sprzedaży elementów konstrukcyjnych niezakończonej inwestycji, nie mieszczą się w przytoczonej powyżej definicji działalności rolniczej, jak również nie charakteryzują się cechami wskazanymi w definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z wniosku nie wynika, że sprzedaż ta miała charakter ciągły i powtarzalny, a celem Wnioskodawcy było prowadzenie działalności w zakresie handlu elementami konstrukcyjnymi. Była to sprzedaż o charakterze incydentalnym i sporadycznym nie powiązana z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Z wniosku nie wynika również aby sprzedawane składniki majątku były wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, wręcz przeciwnie Wnioskodawca wskazał, że inwestycja była prowadzona celem wykorzystania jej dla celów działalności rolniczej.

Wobec powyższego, dokonaną przez Wnioskodawcę czynność sprzedaży wskazanych we wniosku konstrukcji stalowych należy uznać za sprzedaż innych rzeczy ruchomych i rozpatrywać przez pryzmat uregulowań przywołanego wyżej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany wyżej przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy – jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Natomiast, w myśl art. 24 ust. 6 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy. Uzyskany dochód należy wykazać w zeznaniu, wg ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w pozycji „inne źródła”, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym i w tym terminie wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 45 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego, jeżeli zbycie konstrukcji stalowych nastąpiło przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie, to uzyskany z ich sprzedaży przychód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym, stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy. Zgodnie z cyt. powyżej art. 24 ust. 6 ww. ustawy, przychód uzyskany ze sprzedaży Wnioskodawca będzie mógł pomniejszyć o koszt nabycia konstrukcji będących przedmiotem sprzedaży. W tym miejscu należy wskazać, że powołany przez Wnioskodawcę art. 22 ust. 5e ww. ustawy nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, tym samym wskazane w uzupełnieniu wniosku pozostałe wydatki poniesione w związku z realizacją inwestycji, nie będą stanowiły kosztów podatkowych.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe pod warunkiem, że zbycie konstrukcji stalowych nastąpiło przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie. Sprzedaż dokonana po upływie pół roku nie generuje przychodu, kosztów, a w konsekwencji dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała..

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin